Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Αυταπάτες πραγματικές και …ψεύτικες

Γρά­φει ο Αλέ­κος Χατζη­κώ­στας //

Στο ΒΗΜΑ (29/5/2016) ο συγ­γρα­φέ­ας του βιβλί­ου «Ευτυ­χώς ηττη­θή­κα­με σύντρο­φοι» Τάκης Λαζα­ρί­δης, σε άρθρο του με τίτλο «Ανοι­χτή επι­στο­λή προς τον Αλ. Τσί­πρα» θέτει ορι­σμέ­να γενι­κό­τε­ρα ιδε­ο­λο­γι­κά-πολι­τι­κά ζητή­μα­τα που ακρι­βώς γι’ αυτόν τον λόγο αξί­ζουν τον σχο­λια­σμό μας.

1.Γράφει χαρα­κτη­ρι­στι­κά: «…Δεν υπήρ­ξα­τε μόνο εσείς θύμα αυτα­πα­τών. Πολ­λές και επι­κίν­δυ­νες αυτα­πά­τες σημά­δε­ψαν και τη δική μου πορεία. Τις πλή­ρω­σα ακρι­βά, όπως τις πλή­ρω­σαν ακρι­βά και όλοι οι παλιοί σύντρο­φοί μου. Το δυστύ­χη­μα όμως είναι ότι τις πλή­ρω­σε ακρι­βά και η χώρα…». Δικαί­ω­μά του είναι να απαρ­νη­θεί εκ των υστέ­ρων το παρελ­θόν του. Να θυμί­σου­με απλά ότι ο πατέ­ρας του Τάκη Λαζα­ρί­δη, ήταν ηγε­τι­κό στέ­λε­χος του ΚΚΕ  και εκτε­λέ­σθη­κε από τους Γερ­μα­νούς, μαζί με τους 200 κομ­μου­νι­στές την 1η Μαΐ­ου 1944, στην Και­σα­ρια­νή. Ο ίδιος σε ηλι­κία 20 χρο­νών στα 1952 δικά­στη­κε στη δεύ­τε­ρη δίκη του Νίκου Μπε­λο­γιάν­νη και κάθι­σε συνο­λι­κά 14 χρό­νια φυλα­κή. Τότε όπως και οι χιλιά­δες σύντρο­φοι του πάλευαν για λευ­τε­ριά και ειρή­νη, για να «ξημε­ρώ­σουν καλύ­τε­ρες μέρες στον τόπο μας», για να «ανθρω­πεύ­σει ο άνθρω­πος». Έλε­γε ο Ν. Μπε­λο­γιάν­νης στην απο­λο­γία του : « Ο Κομ­μου­νι­σμός είναι ένα παναν­θρώ­πι­νο κίνη­μα. Τα ιδε­ώ­δη του συγκλο­νί­ζουν τις καρ­διές όλων των προ­ο­δευ­τι­κών ανθρώ­πων της γης. Μια χού­φτα ξεκί­νη­σαν στην επο­χή του Μαρξ, έφτα­σαν σήμε­ρα τα 800 εκα­τομ­μύ­ρια και αύριο θ’ απλω­θούν σ’ ολό­κλη­ρο τον πλα­νή­τη. Πώς είναι δυνα­τόν τέτοιο μεγα­λειώ­δες κίνη­μα να δημιουρ­γη­θεί από όργα­να των ξένων; Ποιος πρά­κτο­ρας των ξένων θα δινε τη ζωή του τόσο ανυ­στε­ρό­βου­λα όπως τη δίνουν χιλιά­δες κομ­μου­νι­στές; Οι θυσί­ες τους μόνο με των πρώ­των Χρι­στια­νών μπο­ρεί να συγκρι­θούν. Και οι Χρι­στια­νοί που μαρ­τυ­ρού­σαν και πέθα­ναν είχαν την ελπί­δα να κερ­δί­σουν την βασι­λεία των ουρα­νών, ενώ οι κομ­μου­νι­στές δίνουν την ζωή τους δίχως να περι­μέ­νουν τίπο­τα για τον εαυ­τό τους. Χαρί­ζου­νε τη ζωή τους για ν’ ανα­τεί­λει ένα ευτυ­χι­σμέ­νο αύριο που οι ίδιοι δεν θα ζήσουν. Ποιος πρά­κτο­ρας των ξένων θα δινε τη ζωή του για μια τόσο μεγά­λη υπό­θε­ση;» Και σήμε­ρα αυτά τα ιδα­νι­κά φλο­γί­ζουν τους συνε­χι­στές εκεί­νων των ηρώ­ων, απο­τε­λούν πηγή έμπνευ­σης οι αγώ­νες τους και σίγου­ρα δεν απο­τε­λούν ούτε ουτο­πία ούτε πολύ περισ­σό­τε­ρο «αυτα­πά­τες». Η απαί­τη­ση για μία ανθρώ­πι­νη ζωή δεν είναι χίμαι­ρα αλλά ανάγκη!

2.Προφανώς και η προ­σπά­θεια να «προ­σγειώ­σει» τον πρω­θυ­πουρ­γό της χώρας , δεν μας αφο­ρά. Και αυτό για­τί απο­δεί­χθη­κε έμπρα­κτα ότι η ακο­λου­θού­με­νη κυβερ­νη­τι­κή πολι­τι­κή έχει ταξι­κό αντι­λαϊ­κό πρό­σω­πο, δεν είναι απο­τέ­λε­σμα «αυτα­πα­τών» αλλά συνει­δη­τών επι­λο­γών και απλά η όποια ενα­πο­μέ­νου­σα «αρι­στε­ρή φρα­σε­ο­λο­γία» χρη­σι­μεύ­ει σαν …χρυ­σό­σκο­νη. Ο πρω­θυ­πουρ­γός ας μην χαρα­κτη­ρί­ζε­ται ως «αρι­στε­ρός» που δήθεν θέλει την ανα­τρο­πή του καπι­τα­λι­σμού. Ας στα­μα­τή­σουν επι­τέ­λους ορι­σμέ­νοι να κατα­σκευά­ζουν βολι­κούς μύθους προ­κει­μέ­νου να δικαιο­λο­γούν τη σημε­ρι­νή τους στά­ση, αλλά και να συκο­φα­ντούν έτσι με ευκο­λία όσους ακό­μη παρα­μέ­νουν «ορθο­στα­τού­ντες και ορθοβαδίζοντες».

3.Σε άλλο σημείο τονί­ζει: «Η αυτα­πά­τη ότι μπο­ρεί­τε να πραγ­μα­το­ποι­ή­σε­τε τον σοσια­λι­στι­κό μετα­σχη­μα­τι­σμό μιας υπα­νά­πτυ­κτης και καθυ­στε­ρη­μέ­νης χώρας όπως η δική μας». Πέρα από το γεγο­νός ότι δεν ισχύ­ει από μέρους του πρω­θυ­πουρ­γού αυτή η επι­δί­ω­ξη, η σημε­ρι­νή κοι­νω­νι­κο-οικο­νο­μι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της χώρας μας αλλά και η ιστο­ρι­κή εμπει­ρία τον δια­ψεύ­δει. Όπως γνω­ρί­ζει πολύ καλά η χώρα μας δεν είναι «υπα­νά­πτυ­κτη και καθυ­στε­ρη­μέ­νη», όπως δεν είναι και «ψωρο­κώ­σται­να» . Οι υλι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τον σοσια­λι­σμό στη χώρα μας είναι ώρι­μες, από τη επο­χή ακό­μη που δικά­ζο­νταν στο στρα­το­δι­κείο το 1952, αυτό όμως που δεν έχει ωρι­μά­σει ακό­μη είναι ο υπο­κει­με­νι­κός παρά­γο­ντας. Αλλά και αν ακό­μη δεν ίσχυε αυτό (δηλα­δή η χώρα μας ήταν καθυ­στε­ρη­μέ­νη) το παρά­δειγ­μα π.χ της ΕΣΣΔ, της Κού­βας κ.α τον διαψεύδει.

4.Συνεχίζοντας τις αβά­σι­μες από­ψεις του σημειώ­νει: « Οι παρα­μορ­φω­τι­κοί φακοί που φορά­τε δεν σας επι­τρέ­πουν να δεί­τε ότι καπι­τα­λι­σμός όχι μόνο δεν πεθαί­νει αλλά τώρα μόλις κάνει τα πρώ­τα του βήμα­τα πάνω στη Γη. Στη θανά­σι­μη σύγκρου­ση του με τον «υπαρ­κτό σοσια­λι­σμό» που κρά­τη­σε ολό­κλη­ρο σχε­δόν τον 20ο αιώ­να βγή­κε νικη­τής και πλέ­ον χωρίς αντί­πα­λο δέος, συνε­χί­ζει ακά­θε­κτος τη επέ­λα­ση για παγκό­σμια κυριαρ­χία». Ο καπι­τα­λι­σμός φυσι­κά και δεν κάνει τα πρώ­τα του βήμα­τα. Υπάρ­χει εδώ και πάνω από 400 χρό­νια και αυτό που τον χαρα­κτη­ρί­ζει, παρά την προ­σω­ρι­νή του νίκη απέ­να­ντι στον σοσια­λι­σμό, είναι η βαρ­βα­ρό­τη­τα σε όλους τους τομείς σε βάρος των λαών, η παρα­τε­τα­μέ­νη σαπί­λα του και η ανα­γκαιό­τη­τα να ξεπε­ρα­στεί από έναν νέο κοι­νω­νι­κο-οικο­νο­μι­κό σχη­μα­τι­σμό, στον σοσι­λαι­σμό-κομ­μου­νι­σμό. Φυσι­κά θα περι­μέ­να­με και έναν δικό του σχο­λια­σμό για το πόσο «ξεσά­λω­σε» ο καπι­τα­λι­σμός τώρα που χάθη­κε το «αντί­πα­λο δέος». Έγι­νε τελι­κά καλύ­τε­ρος ή χει­ρό­τε­ρος ο κόσμος μας;

5.Θα μπο­ρού­σε ο σχο­λια­σμός μας να στα­μα­τή­σει εδώ, λέγο­ντας προς τον συγ­γρα­φέα μας, ότι «τα στερ­νά θα πρέ­πει να τιμούν τα πρώ­τα» και πώς ο αγώ­νας των νεα­νι­κών του χρό­νων ούτε μάταιος, ούτε άδι­κος ήτα­νε. Όμως η απο­γο­ή­τευ­ση, πικρία ή οτι­δή­πο­τε άλλο δεν θα πρέ­πει να τον οδη­γεί σε εκτι­μή­σεις ακό­μη και…δικαίωσης (!) του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος όπως: «…Είναι γνω­στές οι πλη­γές του καπι­τα­λι­σμού, όμως εσείς μένε­τε μόνο σ’αυτές. Αν ρίξε­τε μια ματιά στον παγκό­σμιο χάρ­τη, θα δια­πι­στώ­σε­τε ότι όπου ανα­πτυγ­μέ­νος καπι­τα­λι­σμός εκεί και περισ­σό­τε­ρη ελευ­θε­ρία και ευη­με­ρία για τους εργα­ζό­με­νους. Αντί­θε­τα, όπου κρα­τι­σμός, αφό­ρη­τη κατα­πί­ε­ση, εξα­θλί­ω­ση και ταπεί­νω­ση..». Εμείς απλά ως απά­ντη­ση θα τελειώ­σου­με με τα λόγια του Ν. Μπε­λο­γιάν­νη και πάλι από την απο­λο­γία του: «Δεκά­δες φορές μπή­κε μπρο­στά μου το δίλημ­μα: να ζω προ­δί­δο­ντας τις πεποι­θή­σεις μου, την ιδε­ο­λο­γία μου, είτε να πεθά­νω, παρα­μέ­νο­ντας πιστός σ’ αυτές. Πάντο­τε προ­τί­μη­σα το δεύ­τε­ρο δρό­μο και σήμε­ρα τον ξαναδιαλέγω».

*Δημο­σιο­γρά­φος, συγγραφέας

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο