Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Στο ΒΗΜΑ (29/5/2016) ο συγγραφέας του βιβλίου «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» Τάκης Λαζαρίδης, σε άρθρο του με τίτλο «Ανοιχτή επιστολή προς τον Αλ. Τσίπρα» θέτει ορισμένα γενικότερα ιδεολογικά-πολιτικά ζητήματα που ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο αξίζουν τον σχολιασμό μας.
1.Γράφει χαρακτηριστικά: «…Δεν υπήρξατε μόνο εσείς θύμα αυταπατών. Πολλές και επικίνδυνες αυταπάτες σημάδεψαν και τη δική μου πορεία. Τις πλήρωσα ακριβά, όπως τις πλήρωσαν ακριβά και όλοι οι παλιοί σύντροφοί μου. Το δυστύχημα όμως είναι ότι τις πλήρωσε ακριβά και η χώρα…». Δικαίωμά του είναι να απαρνηθεί εκ των υστέρων το παρελθόν του. Να θυμίσουμε απλά ότι ο πατέρας του Τάκη Λαζαρίδη, ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και εκτελέσθηκε από τους Γερμανούς, μαζί με τους 200 κομμουνιστές την 1η Μαΐου 1944, στην Καισαριανή. Ο ίδιος σε ηλικία 20 χρονών στα 1952 δικάστηκε στη δεύτερη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και κάθισε συνολικά 14 χρόνια φυλακή. Τότε όπως και οι χιλιάδες σύντροφοι του πάλευαν για λευτεριά και ειρήνη, για να «ξημερώσουν καλύτερες μέρες στον τόπο μας», για να «ανθρωπεύσει ο άνθρωπος». Έλεγε ο Ν. Μπελογιάννης στην απολογία του : « Ο Κομμουνισμός είναι ένα πανανθρώπινο κίνημα. Τα ιδεώδη του συγκλονίζουν τις καρδιές όλων των προοδευτικών ανθρώπων της γης. Μια χούφτα ξεκίνησαν στην εποχή του Μαρξ, έφτασαν σήμερα τα 800 εκατομμύρια και αύριο θ’ απλωθούν σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Πώς είναι δυνατόν τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα να δημιουργηθεί από όργανα των ξένων; Ποιος πράκτορας των ξένων θα δινε τη ζωή του τόσο ανυστερόβουλα όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές; Οι θυσίες τους μόνο με των πρώτων Χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Και οι Χριστιανοί που μαρτυρούσαν και πέθαναν είχαν την ελπίδα να κερδίσουν την βασιλεία των ουρανών, ενώ οι κομμουνιστές δίνουν την ζωή τους δίχως να περιμένουν τίποτα για τον εαυτό τους. Χαρίζουνε τη ζωή τους για ν’ ανατείλει ένα ευτυχισμένο αύριο που οι ίδιοι δεν θα ζήσουν. Ποιος πράκτορας των ξένων θα δινε τη ζωή του για μια τόσο μεγάλη υπόθεση;» Και σήμερα αυτά τα ιδανικά φλογίζουν τους συνεχιστές εκείνων των ηρώων, αποτελούν πηγή έμπνευσης οι αγώνες τους και σίγουρα δεν αποτελούν ούτε ουτοπία ούτε πολύ περισσότερο «αυταπάτες». Η απαίτηση για μία ανθρώπινη ζωή δεν είναι χίμαιρα αλλά ανάγκη!
2.Προφανώς και η προσπάθεια να «προσγειώσει» τον πρωθυπουργό της χώρας , δεν μας αφορά. Και αυτό γιατί αποδείχθηκε έμπρακτα ότι η ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική έχει ταξικό αντιλαϊκό πρόσωπο, δεν είναι αποτέλεσμα «αυταπατών» αλλά συνειδητών επιλογών και απλά η όποια εναπομένουσα «αριστερή φρασεολογία» χρησιμεύει σαν …χρυσόσκονη. Ο πρωθυπουργός ας μην χαρακτηρίζεται ως «αριστερός» που δήθεν θέλει την ανατροπή του καπιταλισμού. Ας σταματήσουν επιτέλους ορισμένοι να κατασκευάζουν βολικούς μύθους προκειμένου να δικαιολογούν τη σημερινή τους στάση, αλλά και να συκοφαντούν έτσι με ευκολία όσους ακόμη παραμένουν «ορθοστατούντες και ορθοβαδίζοντες».
3.Σε άλλο σημείο τονίζει: «Η αυταπάτη ότι μπορείτε να πραγματοποιήσετε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό μιας υπανάπτυκτης και καθυστερημένης χώρας όπως η δική μας». Πέρα από το γεγονός ότι δεν ισχύει από μέρους του πρωθυπουργού αυτή η επιδίωξη, η σημερινή κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα της χώρας μας αλλά και η ιστορική εμπειρία τον διαψεύδει. Όπως γνωρίζει πολύ καλά η χώρα μας δεν είναι «υπανάπτυκτη και καθυστερημένη», όπως δεν είναι και «ψωροκώσταινα» . Οι υλικές προϋποθέσεις για τον σοσιαλισμό στη χώρα μας είναι ώριμες, από τη εποχή ακόμη που δικάζονταν στο στρατοδικείο το 1952, αυτό όμως που δεν έχει ωριμάσει ακόμη είναι ο υποκειμενικός παράγοντας. Αλλά και αν ακόμη δεν ίσχυε αυτό (δηλαδή η χώρα μας ήταν καθυστερημένη) το παράδειγμα π.χ της ΕΣΣΔ, της Κούβας κ.α τον διαψεύδει.
4.Συνεχίζοντας τις αβάσιμες απόψεις του σημειώνει: « Οι παραμορφωτικοί φακοί που φοράτε δεν σας επιτρέπουν να δείτε ότι καπιταλισμός όχι μόνο δεν πεθαίνει αλλά τώρα μόλις κάνει τα πρώτα του βήματα πάνω στη Γη. Στη θανάσιμη σύγκρουση του με τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» που κράτησε ολόκληρο σχεδόν τον 20ο αιώνα βγήκε νικητής και πλέον χωρίς αντίπαλο δέος, συνεχίζει ακάθεκτος τη επέλαση για παγκόσμια κυριαρχία». Ο καπιταλισμός φυσικά και δεν κάνει τα πρώτα του βήματα. Υπάρχει εδώ και πάνω από 400 χρόνια και αυτό που τον χαρακτηρίζει, παρά την προσωρινή του νίκη απέναντι στον σοσιαλισμό, είναι η βαρβαρότητα σε όλους τους τομείς σε βάρος των λαών, η παρατεταμένη σαπίλα του και η αναγκαιότητα να ξεπεραστεί από έναν νέο κοινωνικο-οικονομικό σχηματισμό, στον σοσιλαισμό-κομμουνισμό. Φυσικά θα περιμέναμε και έναν δικό του σχολιασμό για το πόσο «ξεσάλωσε» ο καπιταλισμός τώρα που χάθηκε το «αντίπαλο δέος». Έγινε τελικά καλύτερος ή χειρότερος ο κόσμος μας;
5.Θα μπορούσε ο σχολιασμός μας να σταματήσει εδώ, λέγοντας προς τον συγγραφέα μας, ότι «τα στερνά θα πρέπει να τιμούν τα πρώτα» και πώς ο αγώνας των νεανικών του χρόνων ούτε μάταιος, ούτε άδικος ήτανε. Όμως η απογοήτευση, πικρία ή οτιδήποτε άλλο δεν θα πρέπει να τον οδηγεί σε εκτιμήσεις ακόμη και…δικαίωσης (!) του καπιταλιστικού συστήματος όπως: «…Είναι γνωστές οι πληγές του καπιταλισμού, όμως εσείς μένετε μόνο σ’αυτές. Αν ρίξετε μια ματιά στον παγκόσμιο χάρτη, θα διαπιστώσετε ότι όπου αναπτυγμένος καπιταλισμός εκεί και περισσότερη ελευθερία και ευημερία για τους εργαζόμενους. Αντίθετα, όπου κρατισμός, αφόρητη καταπίεση, εξαθλίωση και ταπείνωση..». Εμείς απλά ως απάντηση θα τελειώσουμε με τα λόγια του Ν. Μπελογιάννη και πάλι από την απολογία του: «Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
*Δημοσιογράφος, συγγραφέας