Ακούστε, κυρία Αχτσιόγλου…

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Πριν τρία χρό­νια εκλέ­χθη­καν υπο­σχό­με­νοι ότι «θα έσκι­ζαν τα μνη­μό­νια», τα οποία θα καταρ­γού­σαν «με ένα νόμο κι’ ένα άρθρο». Ψήφι­σαν δύο μνη­μό­νια και έσκι­σαν στην κυριο­λε­ξία το λαό.

Πριν δυό­μι­ση χρό­νια, από το βήμα της Βου­λής, ο πρω­θυ­πουρ­γός Αλέ­ξης Τσί­πρας τόνι­ζε με στόμ­φο: «Αυτή η κυβέρ­νη­ση και αυτή η Βου­λή δεν πρό­κει­ται να υπο­γρά­ψει τρί­το μνη­μό­νιο». Υπέ­γρα­ψαν όχι μόνο τρί­το, αλλά και τέταρ­το, φορ­τώ­νο­ντας τσου­βά­λια αντι­λαϊ­κών νόμων διαρ­κεί­ας στις πλά­τες του λαού.

Έκα­ναν ότι μπο­ρού­σαν για να απο­δεί­ξουν στην πρά­ξη τι σημαί­νει πολι­τι­κή ξετσι­πω­σιά:

• Υφάρ­πα­ξαν τα ταμεια­κά δια­θέ­σι­μα με πρά­ξεις νομο­θε­τι­κού περιε­χο­μέ­νου (τις οποί­ες προ­ε­κλο­γι­κά κατάγγελναν),

• έστη­σαν τη χοντροει­δέ­στα­τη απά­τη του δημο­ψη­φί­σμα­τος μετα­τρέ­πο­ντας το «Όχι» σε «Ναι»,

• έρι­ξαν χημι­κά και μπό­λι­κο ξύλο σε συντα­ξιού­χους, εργά­τες και μαθη­τές με τα ΜΑΤ (που προ­ε­κλο­γι­κά θα καταρ­γού­σαν και θα «εκδη­μο­κρά­τι­ζαν»),

• ξεκλή­ρι­σαν τη μικρο­με­σαία αγρο­τιά (για την οποία προ­ε­κλο­γι­κά ανέ­βαι­ναν πάνω σε τρακτέρ),

• έγι­ναν οι καλύ­τε­ροι μαθη­τές του ΝΑΤΟ, φέρ­νο­ντας το να περι­πο­λεί στο Αιγαίο και προ­σφέ­ρο­ντας νέες στρα­τιω­τι­κές βάσεις στην υπη­ρε­σία των ιμπε­ρια­λι­στών φονιάδων,

• έβα­λαν ταφό­πλα­κα σε Κοι­νω­νι­κή Ασφά­λι­ση, Υγεία και Πρό­νοια απο­τε­λειώ­νο­ντας το έργο που είχαν αφή­σει στη μέση οι κυβερ­νή­σεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ,

• έβα­λαν τη λαϊ­κή κατοι­κία στο στό­χα­στρο με τους πλει­στη­ρια­σμούς, κλι­μα­κώ­νο­ντας τους εκβια­σμούς και κατα­στέλ­λο­ντας με την αστυ­νο­μι­κή βία όποιον τολ­μά να αντιδράσει,

Τώρα, αφού δεν άφη­σαν ψέμα που να μην έχουν πει, αφού δεν έμει­νε πολι­τι­κή απά­τη που να μην έχουν δια­πρά­ξει, αφού η πολι­τι­κή τους αθλιό­τη­τα ξεπέ­ρα­σε κάθε όριο, απλώ­νουν χέρι και στο ιερό δικαί­ω­μα της απερ­γί­ας. Και το κάνουν υπο­κρι­νό­με­νοι και ψευ­δό­με­νοι, υπο­δυό­με­νοι τους «υπέρ­μα­χους» των συμ­φε­ρό­ντων του λαού, κου­νώ­ντας μάλι­στα επι­δει­κτι­κά το δάχτυ­λο προς το εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνημα.

Ακού­στε, λοι­πόν, κυρία Αχτσιόγλου:

αυτοί που- χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ξεδιά­ντρο­πα το όνο­μα της «αρι­στε­ράς»- κυβερ­νούν για λογα­ρια­σμό των μεγα­λο­βιο­μη­χά­νων του ΣΕΒ, των εφο­πλι­στών, των τρα­πε­ζι­τών, των εργο­λά­βων, των κάθε λογής εκμεταλλευτών-κερδοσκόπων,

αυτοί που κου­ρέ­λια­σαν και ποδο­πά­τη­σαν κάθε έννοια «αρι­στε­ράς» επι­βάλ­λο­ντας τα πλέ­ον βάρ­βα­ρα, αντι­λαϊ­κά-αντερ­γα­τι­κά μέτρα στο όνο­μα της δήθεν «σωτη­ρί­ας» και της χώρας και της «δίκαι­ης ανά­πτυ­ξης»,

αυτοί που κάπο­τε έβγαι­ναν στα κερα­μί­δια φωνά­ζο­ντας «κανέ­να σπί­τι στα χέρια τρα­πε­ζί­τη» και σήμε­ρα νομο­θε­τούν υπέρ των πλει­στη­ρια­σμών των λαϊ­κών κατοι­κιών από τις τράπεζες, 

αυτοί που παίρ­νουν τα «εύση­μα» από τον ΣΕΒ, την Ε.Ε. και το ΔΝΤ για την εφαρ­μο­γή της αντι­λαϊ­κής-αντερ­γα­τι­κής τους πολι­τι­κής, που­λώ­ντας ταυ­τό­χρο­να ψευ­δε­πί­γρα­φες ελπί­δες για «έξο­δο απ’ τα μνη­μό­νια»,

αυτοί που, αφού έχουν τσα­κί­σει το λαό με περι­κο­πές μισθών και συντά­ξε­ων, φορο­κα­ται­γί­δες, σαρω­τι­κές ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, διά­λυ­ση εργα­τι­κών δικαιω­μά­των κλπ, έχουν το θρά­σος να μιλά­νε για δήθεν «περή­φα­νη μάχη» που έδω­σαν απέ­να­ντι στους δανειστές, 

αν διέ­θε­ταν την στοι­χειώ­δη αξιο­πρέ­πεια, αν είχαν ελά­χι­στο έστω φιλό­τι­μο και τσί­πα, δεν θα τολ­μού­σαν καν να αντι­κρί­σουν στα μάτια τους εργα­ζό­με­νους, πόσο δε μάλ­λον να χαμο­γε­λούν προ­κλη­τι­κά σαν σύγ­χρο­νες «μαρί­ες αντουα­νέ­τες» χαρα­κτη­ρί­ζο­ντας τις εργα­τι­κές κινη­το­ποι­ή­σεις «επι­κοι­νω­νια­κό σόου χάριν των καμε­ρών».

Ακού­στε, κ.Αχτσιόγλου:

Επι­κοι­νω­νια­κό σόου είναι η χυδαία προ­σπά­θεια του πολι­τι­κού προ­σω­πι­κού της πλου­το­κρα­τί­ας να παρα­στή­σει την «αρι­στε­ρή κυβέρ­νη­ση». Επι­κοι­νω­νια­κό σόου- και μάλι­στα αισχί­στου είδους- κάνουν όσοι παρι­στά­νουν τους τιμη­τές της δημο­κρα­τί­ας, την ίδια ώρα που με νομο­σχέ­δια fast-track χτυ­πούν το απερ­για­κό δικαί­ω­μα θωρα­κί­ζο­ντας την εργο­δο­τι­κή αυθαι­ρε­σία στους χώρους δουλειάς. 

Ακού­στε, λοι­πόν, κυρία Αχτσιό­γλου, κύριε Τσί­πρα, κύριε Τσακαλώτε:

Δεν τρέ­φου­με αυτα­πά­τες ότι σας έχει απο­μεί­νει έστω και ελά­χι­στη πολι­τι­κή τσί­πα. Απο­δει­κνύ­ε­τε συνέ­χεια, μέρα με τη μέρα, πόσο αδί­στα­κτοι είστε όταν πρό­κει­ται για την προ­ά­σπι­ση των συμ­φε­ρό­ντων των καπι­τα­λι­στών. Έτσι είναι η πολι­τι­κή – έκφρα­ση ταξι­κών συμ­φε­ρό­ντων και έκα­στος εφ’ ω ετάχθη. 

Μόνο που την τελευ­ταία λέξη — να είστε σίγου­ροι γι’ αυτό- δεν θα την έχε­τε εσείς, ούτε τ’α­φε­ντι­κά σας. Αλλά αυτοί που παρά­γουν τον πλού­το — η εργα­τι­κή τάξη αυτής της χώρας.

______________________________________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.

Αγαπημένο