Επιμέλεια Ομάδα ¡H.lV.S! //
Η Aleida Guevara (Αλέιδα Γκεβάρα) κόρη του Τσε και της Aleida March, έχει επανειλημμένα μιλήσει για τις εξελίξεις στη λατινική Αμερική και την Κούβα αλλά και για τον επαναστάτη πατέρα της: θυμίζουμε την εφ όλης της ύλης συνέντευξη στο ρωσικό ειδησεογραφικό δίκτυο RT, όπου αναφέρεται στον Τσε και στη μητέρα της αλλά κυρίως στο πολιτικό όραμα του μεγάλου επαναστάτη για μια ενωμένη, ισχυρή λατινική Αμερική ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Ακόμα και τότε, που ζούσε ακόμη ο Φιντέλ και η κατάσταση (στην Κούβα, στη λατινική Αμερική και παγκόσμια) ήταν πολύ διαφορετική στην ερώτηση «Εάν ο Τσε θα ένιωθε περήφανος βλέποντας την κατάσταση και την ποιότητα ζωής στην σημερινή Κούβα»; η Aleida απάντησε χωρίς περιστροφές: «Θα αντιλαμβάνονταν πως υπάρχουν ακόμη πολλά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν και πολλά πράγματα που πρέπει να βελτιωθούν. Αλλά ο πατέρας μου θα στέκονταν πάντα στο πλευρό του κουβανικού λαού. Είχε τη συνήθεια να εκφράζει ξεκάθαρα την άποψη του και ο λαός ήταν πάντα πρόθυμος να τον ακούσει. Επομένως, εάν ήταν ακόμη μαζί μας σήμερα, θα εργάζονταν όπως όλοι, προσπαθώντας να κάνει καλύτερα τα πράγματα. Υποθέτω πως δεν θα υπέκρυπτε τις όποιες διαφωνίες του αλλά θα ήταν ταγμένος στο να βρίσκει λύσεις. Θα επικεντρωνόταν ακριβώς σ’ αυτό».
Πρόσφατα (αρχές Δεκέμβρη) η Aleida έκανε μια περιοδεία στη Βόρεια Ιταλία, κυρίως για να ενημερώσει για το εμπάργκο και μεταξύ άλλων είπε:
Αλλάξαμε πρόεδρο — και ο Φιντέλ δεν είναι πια μαζί μας, αλλά όλα συνεχίζεται όπως πριν .. Σχετικά με την ένταξη της ατομικής ιδιοκτησίας στο νέο σύνταγμα … που πριν δεν υπήρχε, κάτι έπρεπε να αλλάξουμε για να συνάδει ‑να μην παραβιάζεται ο υπέρτατος νόμος της χώρας μας. Μιλάμε για ένα συγκεκριμένο είδος ιδιωτικής ιδιοκτησίας, για παράδειγμα ένα κομμωτήριο ή ένα αρτοποιείο, ένα μικρό εστιατόριο που δεν μπορεί να έχει πάνω από ένα ορισμένο αριθμό τραπεζιών, το πολύ-πολύ ένας που νοικιάζει διαμέρισμα. Μιλάμε γι ‘αυτό το είδος ιδιοκτησίας όχι στα μέσα παραγωγής στα ΜΜΕ ή τα ξενοδοχεία: τίποτα από αυτά δεν θα αλλάξει. Η ιδιοκτησία παραμένει στην κυριότητα του σοσιαλιστικού κράτους. Γεγονός είναι ότι, στη συγκεκριμένη στιγμή παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, το κουβανικό κράτος είναι υποχρεωμένο να αντιληφθεί και να πάρει υπόψη του ότι υπάρχουν πάνω από 500.000 άνθρωποι που εργάζονται, παίρνουν το μισθό τους, αλλά δεν παράγουν και ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να στηρίζει για πάντα αυτή την κατάσταση. Αλλά ένα σοσιαλιστικό κράτος δεν μπορεί να αφήσει 500.000 ανθρώπους χωρίς δουλειά. Έτσι, αποφασίστηκε να επιτρέψει σε αυτούς τους συντρόφους να δουλέψουν ιδιωτικά, για λογαριασμό τους αλλά αυτό, δεν θα μπορούσε να γίνει, χωρίς σχετική διάταξη στο Σύνταγμα και γι’ αυτό σχεδιάζεται αυτή η αλλαγή, γιατί τίποτε στην Κούβα δε γίνεται αν ο νόμος δεν το προβλέπει.
- Μετά την Αργεντινή και τη Βραζιλία, με την άνοδο της δεξιάς στην εξουσία, ποια προβλήματα έχει η Κούβα με αυτές τις χώρες; Ήδη οι γιατροί που εργάστηκαν στη Βραζιλία έπρεπε να επιστρέψουν. Τίποτ’ άλλο;
> Από οικονομική άποψη, φυσικά, υπάρχουν προβλήματα, επειδή είχαμε μια θαυμάσια σχέση μέσω του (πρώην) προέδρου Dilma (Roussef), με τους βραζιλιάνους βιομηχάνους, που τώρα πιέζονται να υποχωρήσουν. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει από δω και πέρα αυτοί έχουν επενδύσει μεγάλα κεφάλαια, για παράδειγμα στο λιμάνι της Mariel (ΣΣ |> βλ εδώ), όπου εμπλέκονται αρκετές εταιρείες και δύσκολα θα φύγουν χωρίς να ανακτήσουν τα χρήματά τους. Πραγματικά, δεν ξέρουμε πώς θα ενεργήσουν, αλλά αυτό που είναι ξεκάθαρο για εμάς είναι ότι όσοι έχουν επενδύσεις στην Κούβα γνωρίζουν ότι τα κέρδη κατευθύνονται προς τον λαό και ότι ο νόμος μας πρέπει να γίνεται σεβαστός. Έτσι, αυτό είναι ένα πρόβλημα για όσους θέλουν να φύγουν, αλλά η επένδυση παραμένει. Δεν γνωρίζω, τι θα αποφασίσουν εμείς έχουμε σχέσεις βασικά με ιδιωτικές εταιρείες και λιγότερο με κρατικές ‑θα δούμε!
- Κούβα και Ευρώπη: πώς είναι οι σχέσεις;
> Η ΕΕ βάζει ζήτημα «ανθρώπινων δικαιωμάτων» και πολλά άλλα, επομένως οι καλές σχέσεις, σε ότι αφορά την Ευρώπη δεν είναι με την Κοινότητα ως θεσμικό όργανο, ούτε με τα επί μέρους κράτη, αλλά με εταιρείες όπως πχ. η Melià, μια ισπανική τουριστική εταιρεία που διαθέτει 11 ξενοδοχεία στην Κούβα. Είχαμε μια σχέση μαζί τους από παλιά, πολύ πριν η Ευρωπαϊκή Κοινότητα κάνει τις κινήσεις της.
Φαντάζομαι ότι θα παραμείνουν στην Κούβα διότι, αν έχουν πιεστεί και παραμένουν, θα συνεχίσουν να το κάνουν …εξαρτάται από τις ευρωπαϊκές εταιρείες, για το πώς θα αμφισβητήσουν στην πράξη το εμπάργκο. Να θυμηθούμε ότι ακόμη και ο Ομπάμα είχε επιβάλει έκτακτες χρηματικές κυρώσεις στις ευρωπαϊκές εταιρείες που διαπραγματεύονταν με την Κούβα και ορισμένοι αντιστάθηκαν, άλλες όμως όχι. Εξαρτάται από τους Ευρωπαίους, εμεί είμαστε πάντα εδώ ‑δε θα φύγουμε.
- Μια άλλη ερώτηση: Η Κούβα είναι μια αναφορά για όλους τους κομμουνιστές, τους επαναστάτες του κόσμου. Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν σκέφτηκε ποτέ να κάνει ένα “είδος” Διεθνούς; Γιατί;
> Συμμετέχουμε σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις, σαν Κόμμα (ΣΣ |>PCC), πάμε σε διάφορα συνέδρια σ’ όλο τον κόσμο, όπως κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα. Δεν πιστεύουμε πως είναι ώριμο κάτι σαν “Διεθνής”. Συμμετείχαμε στο φόρουμ του Σαν Πάολο που έγινε στην Αβάνα και αυτό ήταν πολύ θετικό, κάνουμε συνέδρια και ανταλλαγές απόψεων με διάφορα πολιτικά πρόσωπα, όχι μόνο κομμουνιστικές, αλλά και της αριστεράς γενικότερα, και μέχρι στιγμής έχουμε πάντα δουλέψει αρκετά ενιαία. Δεν νομίζω πως μπορεί να γίνει κάτι περισσότερο, απλά αυτό που κάνουμε είναι από τη μια πλευρά να βοηθάμε και από την άλλη να μαθαίνουμε, έτσι όλοι να «μεγαλώνουμε».
- Τελευταία ερώτηση: γιατί τα λαϊκά στρώματα, ο φτωχός λαός στη Λατινική Αμερική και όχι μόνο — ακόμα και εδώ (ΣΣ. |> εννοεί την Ιταλία) ψηφίζουν τη δεξιά; Οφείλεται σε λάθη της αριστεράς;
> Αυτό έχει να κάνει με τη μη «αναγνωσιμότητα», το γεγονός ότι δηλ. η «αριστερά» δεν είναι διακριτή ώστε να μπορεί να υπάρχει ως κόμμα: έχουν λαμπρούς διανοούμενους που μιλάνε και εξηγούν, αλλά το θέμα είναι ο λαός να καταλάβει πως πρέπει δεσμευτεί, ο ίδιος να πάρει την υπόθεση στα χέρια του να μην καταλήγει στη μοιρολατρία. Οι άνθρωποι πρέπει να «ακουμπήσουν επί των τύπων των ήλων» και μιλάω για την υγεία, για παράδειγμα, όπου ο γιατρός πρέπει να βρει τρόπους να αναδείξει αυτό που καθημερινά βρίσκει μπροστά του… διαφορετικά είναι πολύ δύσκολο για το λαό να καταλάβει, αν δεν εμπλακεί ο ίδιος.
Κλείνει ένα εργοστάσιο…, πού είναι το κομμουνιστικό κόμμα, πού είναι οι «αριστεροί»; Πρέπει να βρεθούν εκεί, να υποστηρίξουν τους εργάτες, να περιφρουρήσουν να αντισταθούν μέχρι το τέλος μαζί τους. Εάν δεν το βλέπεις αυτό, αν δεν «ακουμπάς» πάνω του, αυτό το κόμμα είναι σαν να μην υπάρχει.
Και παράλληλα έχουμε την τεράστια εκστρατεία των ΜΜΕ εναντίον αριστερών κομμάτων, όπου το ασήμαντο παρουσιάζεται σαν πελώριο και ο κόσμος είναι συνηθισμένος να τα καταπίνει αμάσητα δέχεται την παραπληροφόρηση. Και η «πληροφορία» τη σημερινή εποχή χτυπάει στην καρδιά την πολιτική συνείδηση και σε μεγάλο βαθμό καταφέρνει να την αδρανοποιήσει.
[βλ & εδώ]