Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Aleida Guevara για τις εξελίξεις στην Κούβα

Επι­μέ­λεια Ομά­δα ¡H.lV.S! // 

Η Aleida Guevara (Αλέι­δα Γκε­βά­ρα) κόρη του Τσε και της Aleida March, έχει επα­νει­λημ­μέ­να μιλή­σει για τις εξε­λί­ξεις στη λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και την Κού­βα αλλά και για τον επα­να­στά­τη πατέ­ρα της: θυμί­ζου­με την εφ όλης της ύλης συνέ­ντευ­ξη στο ρωσι­κό ειδη­σε­ο­γρα­φι­κό δίκτυο RT, όπου ανα­φέ­ρε­ται στον Τσε και στη μητέ­ρα της αλλά κυρί­ως στο πολι­τι­κό όρα­μα του μεγά­λου επα­να­στά­τη για μια ενω­μέ­νη, ισχυ­ρή λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό. Ακό­μα και τότε, που ζού­σε ακό­μη ο Φιντέλ και η κατά­στα­ση (στην Κού­βα, στη λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και παγκό­σμια) ήταν πολύ δια­φο­ρε­τι­κή στην ερώ­τη­ση «Εάν ο Τσε θα ένιω­θε περή­φα­νος βλέ­πο­ντας την κατά­στα­ση και την ποιό­τη­τα ζωής στην σημε­ρι­νή Κού­βα»; η Aleida απά­ντη­σε χωρίς περι­στρο­φές: «Θα αντι­λαμ­βά­νο­νταν πως υπάρ­χουν ακό­μη πολ­λά ζητή­μα­τα που πρέ­πει να αντι­με­τω­πι­στούν και πολ­λά πράγ­μα­τα που πρέ­πει να βελ­τιω­θούν. Αλλά ο πατέ­ρας μου θα στέ­κο­νταν πάντα στο πλευ­ρό του κου­βα­νι­κού λαού. Είχε τη συνή­θεια να εκφρά­ζει ξεκά­θα­ρα την άπο­ψη του και ο λαός ήταν πάντα πρό­θυ­μος να τον ακού­σει. Επο­μέ­νως, εάν ήταν ακό­μη μαζί μας σήμε­ρα, θα εργά­ζο­νταν όπως όλοι, προ­σπα­θώ­ντας να κάνει καλύ­τε­ρα τα πράγ­μα­τα. Υπο­θέ­τω πως δεν θα υπέ­κρυ­πτε τις όποιες δια­φω­νί­ες του αλλά θα ήταν ταγ­μέ­νος στο να βρί­σκει λύσεις. Θα επι­κε­ντρω­νό­ταν ακρι­βώς σ’ αυτό». 

Πρό­σφα­τα (αρχές Δεκέμ­βρη) η Aleida έκα­νε μια περιο­δεία στη Βόρεια Ιτα­λία, κυρί­ως για να ενη­με­ρώ­σει για το εμπάρ­γκο  και μετα­ξύ άλλων είπε:

Αλλά­ξα­με πρό­ε­δρο — και ο Φιντέλ δεν είναι πια μαζί μας, αλλά όλα συνε­χί­ζε­ται όπως πριν .. Σχε­τι­κά με την έντα­ξη της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας στο νέο σύνταγ­μα … που πριν δεν υπήρ­χε, κάτι έπρε­πε να αλλά­ξου­με για να συνά­δει ‑να μην παρα­βιά­ζε­ται ο υπέρ­τα­τος νόμος της χώρας μας. Μιλά­με για ένα συγκε­κρι­μέ­νο είδος ιδιω­τι­κής ιδιο­κτη­σί­ας, για παρά­δειγ­μα ένα κομ­μω­τή­ριο ή ένα αρτο­ποιείο, ένα μικρό εστια­τό­ριο που δεν μπο­ρεί να έχει πάνω από ένα ορι­σμέ­νο αριθ­μό τρα­πε­ζιών,  το πολύ-πολύ ένας που νοι­κιά­ζει δια­μέ­ρι­σμα. Μιλά­με γι ‘αυτό το είδος ιδιο­κτη­σί­ας όχι στα μέσα παρα­γω­γής στα ΜΜΕ ή τα ξενο­δο­χεία: τίπο­τα από αυτά δεν θα αλλά­ξει. Η ιδιο­κτη­σία παρα­μέ­νει στην κυριό­τη­τα του σοσια­λι­στι­κού κρά­τους. Γεγο­νός είναι ότι, στη συγκε­κρι­μέ­νη στιγ­μή παγκό­σμιας καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, το κου­βα­νι­κό κρά­τος είναι υπο­χρε­ω­μέ­νο να αντι­λη­φθεί και να πάρει υπό­ψη του ότι υπάρ­χουν πάνω από 500.000 άνθρω­ποι που εργά­ζο­νται, παίρ­νουν το μισθό τους, αλλά δεν παρά­γουν και ότι κανέ­να κρά­τος δεν μπο­ρεί να στη­ρί­ζει για πάντα  αυτή την κατά­στα­ση. Αλλά ένα σοσια­λι­στι­κό κρά­τος δεν μπο­ρεί να αφή­σει 500.000 ανθρώ­πους χωρίς δου­λειά. Έτσι, απο­φα­σί­στη­κε να επι­τρέ­ψει σε αυτούς τους συντρό­φους να δου­λέ­ψουν ιδιω­τι­κά, για λογα­ρια­σμό τους αλλά αυτό, δεν θα μπο­ρού­σε να γίνει, χωρίς σχε­τι­κή διά­τα­ξη στο Σύνταγ­μα και γι’ αυτό σχε­διά­ζε­ται αυτή η αλλα­γή, για­τί τίπο­τε στην Κού­βα δε γίνε­ται αν ο νόμος δεν το προβλέπει.

cuba333

Μετά την Αργε­ντι­νή και τη Βρα­ζι­λία, με την άνο­δο της δεξιάς στην εξου­σία, ποια προ­βλή­μα­τα έχει η Κού­βα με αυτές τις χώρες; Ήδη οι για­τροί που εργά­στη­καν στη Βρα­ζι­λία έπρε­πε να επι­στρέ­ψουν. Τίποτ’ άλλο;

> Από οικο­νο­μι­κή άπο­ψη, φυσι­κά, υπάρ­χουν προ­βλή­μα­τα, επει­δή είχα­με μια θαυ­μά­σια σχέ­ση μέσω του (πρώ­ην) προ­έ­δρου Dilma (Roussef), με τους βρα­ζι­λιά­νους βιο­μη­χά­νους, που τώρα πιέ­ζο­νται να υπο­χω­ρή­σουν. Δεν ξέρου­με τι θα γίνει από δω και πέρα αυτοί έχουν επεν­δύ­σει μεγά­λα κεφά­λαια, για παρά­δειγ­μα στο λιμά­νι της Mariel (ΣΣ |> βλ εδώ), όπου εμπλέ­κο­νται αρκε­τές εται­ρεί­ες και δύσκο­λα θα φύγουν χωρίς να ανα­κτή­σουν τα χρή­μα­τά τους. Πραγ­μα­τι­κά, δεν ξέρου­με πώς θα ενερ­γή­σουν, αλλά αυτό που είναι ξεκά­θα­ρο για εμάς είναι ότι όσοι έχουν επεν­δύ­σεις στην Κού­βα γνω­ρί­ζουν ότι τα κέρ­δη κατευ­θύ­νο­νται προς τον λαό και ότι ο νόμος μας πρέ­πει να γίνε­ται σεβα­στός. Έτσι, αυτό είναι ένα πρό­βλη­μα για όσους θέλουν να φύγουν, αλλά η επέν­δυ­ση παρα­μέ­νει. Δεν γνω­ρί­ζω, τι θα απο­φα­σί­σουν εμείς έχου­με σχέ­σεις βασι­κά με ιδιω­τι­κές εται­ρεί­ες και λιγό­τε­ρο με κρα­τι­κές ‑θα δούμε!

-  Κού­βα και Ευρώ­πη: πώς είναι οι σχέσεις;

> Η ΕΕ βάζει ζήτη­μα «ανθρώ­πι­νων δικαιω­μά­των» και πολ­λά άλλα, επο­μέ­νως οι καλές σχέ­σεις, σε ότι αφο­ρά την Ευρώ­πη δεν είναι με την Κοι­νό­τη­τα ως θεσμι­κό όργα­νο, ούτε με τα επί μέρους κρά­τη, αλλά με εται­ρεί­ες όπως πχ. η Melià, μια ισπα­νι­κή του­ρι­στι­κή εται­ρεία που δια­θέ­τει 11 ξενο­δο­χεία στην Κού­βα. Είχα­με μια σχέ­ση μαζί τους από παλιά, πολύ πριν η Ευρω­παϊ­κή Κοι­νό­τη­τα κάνει τις κινή­σεις της.

Φαντά­ζο­μαι ότι θα παρα­μεί­νουν στην Κού­βα διό­τι, αν έχουν πιε­στεί και παρα­μέ­νουν, θα συνε­χί­σουν να το κάνουν …εξαρ­τά­ται από τις ευρω­παϊ­κές εται­ρεί­ες, για το πώς θα αμφι­σβη­τή­σουν στην πρά­ξη το εμπάρ­γκο. Να θυμη­θού­με ότι ακό­μη και ο Ομπά­μα είχε επι­βά­λει έκτα­κτες χρη­μα­τι­κές κυρώ­σεις στις ευρω­παϊ­κές εται­ρεί­ες που δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νταν με την Κού­βα και ορι­σμέ­νοι αντι­στά­θη­καν, άλλες όμως όχι. Εξαρ­τά­ται από τους Ευρω­παί­ους, εμεί είμα­στε πάντα εδώ ‑δε θα φύγουμε.

-  Μια άλλη ερώ­τη­ση: Η Κού­βα είναι μια ανα­φο­ρά για όλους τους κομ­μου­νι­στές, τους επα­να­στά­τες του κόσμου. Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα δεν σκέ­φτη­κε ποτέ να κάνει έναείδοςΔιε­θνούς; Γιατί;

> Συμ­με­τέ­χου­με σε όλες τις διε­θνείς διορ­γα­νώ­σεις, σαν Κόμ­μα (ΣΣ |>PCC), πάμε σε διά­φο­ρα συνέ­δρια σ’ όλο τον κόσμο, όπως κάθε Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα. Δεν πιστεύ­ου­με πως είναι ώρι­μο κάτι σαν “Διε­θνής”. Συμ­με­τεί­χα­με στο φόρουμ του Σαν Πάο­λο που έγι­νε στην Αβά­να και αυτό ήταν πολύ θετι­κό, κάνου­με συνέ­δρια και ανταλ­λα­γές από­ψε­ων με διά­φο­ρα πολι­τι­κά πρό­σω­πα, όχι μόνο κομ­μου­νι­στι­κές, αλλά και της αρι­στε­ράς γενι­κό­τε­ρα, και μέχρι στιγ­μής έχου­με πάντα δου­λέ­ψει αρκε­τά ενιαία. Δεν νομί­ζω πως μπο­ρεί να γίνει κάτι περισ­σό­τε­ρο, απλά αυτό που κάνου­με είναι από τη μια πλευ­ρά να βοη­θά­με και  από την άλλη να μαθαί­νου­με, έτσι όλοι να «μεγα­λώ­νου­με».

- Τελευ­ταία ερώ­τη­ση: για­τί τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, ο φτω­χός λαός στη Λατι­νι­κή Αμε­ρι­κή και όχι μόνο — ακό­μα και εδώ (ΣΣ. |> εννο­εί την Ιτα­λία)  ψηφί­ζουν τη δεξιά; Οφεί­λε­ται σε λάθη της αριστεράς;

> Αυτό έχει να κάνει με τη μη «ανα­γνω­σι­μό­τη­τα», το γεγο­νός ότι δηλ. η «αρι­στε­ρά» δεν είναι δια­κρι­τή ώστε να μπο­ρεί να υπάρ­χει ως κόμ­μα: έχουν λαμπρούς δια­νο­ού­με­νους που μιλά­νε και εξη­γούν, αλλά το θέμα είναι ο λαός να κατα­λά­βει πως πρέ­πει δεσμευ­τεί,  ο ίδιος να πάρει την υπό­θε­ση στα χέρια του να μην κατα­λή­γει στη μοι­ρο­λα­τρία. Οι άνθρω­ποι πρέ­πει να «ακου­μπή­σουν επί των τύπων των ήλων» και μιλάω για την υγεία, για παρά­δειγ­μα, όπου ο για­τρός πρέ­πει να βρει τρό­πους να ανα­δεί­ξει αυτό που καθη­με­ρι­νά βρί­σκει μπρο­στά του… δια­φο­ρε­τι­κά είναι πολύ δύσκο­λο για το λαό να κατα­λά­βει, αν δεν εμπλα­κεί ο ίδιος.

Κλεί­νει ένα εργο­στά­σιο…, πού είναι το κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα, πού είναι οι «αρι­στε­ροί»; Πρέ­πει να βρε­θούν εκεί, να υπο­στη­ρί­ξουν τους εργά­τες, να περι­φρου­ρή­σουν να αντι­στα­θούν μέχρι το τέλος μαζί τους. Εάν δεν το βλέ­πεις αυτό, αν δεν «ακου­μπάς» πάνω του, αυτό το κόμ­μα είναι σαν να μην υπάρχει.

Και παράλ­λη­λα έχου­με την τερά­στια εκστρα­τεία των ΜΜΕ ενα­ντί­ον αρι­στε­ρών κομ­μά­των, όπου το ασή­μα­ντο παρου­σιά­ζε­ται σαν πελώ­ριο και ο κόσμος είναι συνη­θι­σμέ­νος να τα κατα­πί­νει αμά­ση­τα δέχε­ται την παρα­πλη­ρο­φό­ρη­ση. Και η «πλη­ρο­φο­ρία» τη σημε­ρι­νή επο­χή χτυ­πά­ει στην καρ­διά την πολι­τι­κή συνεί­δη­ση και σε μεγά­λο βαθ­μό κατα­φέρ­νει να την αδρανοποιήσει.

Πηγή

[βλ & εδώ]

Omada

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο