Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

AMBER ALERT ANAZHTOYNTAI 1 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ;

Γρά­φει η Μαρία Καρα­πι­πέ­ρη //

…Οι άνερ­γοι πεινούσαν.
Τώρα πει­νά­νε κι όσοι εργάζονται
Αυτοί που αρπά­νε το φαΐ απ’ το τραπέζι.
Κηρύ­χνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρ­νουν όλα τα δοσήματα.
Ζητά­νε θυσίες.
Οι χορ­τά­τοι μιλά­νε στους πεινασμένους.
Για τις μεγά­λες επο­χές που θα’ ρθουν.
Αυτοί που τη χώρα σέρ­νου­νε στην άβυσσο.
Λεν πως είναι τέχνη να κυβερ­νάς το λαό.
Είναι πολύ δύσκο­λη για τους ανθρώ­πους του λαού.

Bertolt Brecht

Η ανερ­γία αδια­φι­λο­νί­κη­τα είναι μάστι­γα. Μάστι­γα όμως ταξι­κή. Η κατα­πο­λέ­μη­ση της είναι ζήτη­μα πολι­τι­κό. Οι λύσεις που προ­τεί­νο­νται από τις εκά­στο­τε κυβερ­νή­σεις δια­χεί­ρι­σης του καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος, μοιά­ζουν με ασπι­ρί­νες για χρό­νια και ανί­α­τα νοσή­μα­τα. Αυτό ερμη­νεύ­ε­ται όμως αν απα­ντη­θεί το ερώ­τη­μα: Συμ­φέ­ρει τους καπι­τα­λι­στές και μάλι­στα σε περιό­δους οικο­νο­μι­κής κρί­σης να εκλεί­ψει η ανεργία;

Ας δού­με τι έλε­γε ο Στάλιν:

«…κανέ­νας καπι­τα­λι­στής… δεν είπε ποτέ για πλή­ρη εξά­λει­ψη της ανερ­γί­ας, με κανέ­να αντάλ­λαγ­μα δεν θα δέχο­νταν μια κατάρ­γη­ση της στρα­τιάς των ανέρ­γων, της οποί­ας η επι­δί­ω­ξη είναι η πίε­ση στην αγο­ρά εργα­σί­ας, για φτη­νές εργα­τι­κές δυνά­μεις» (Στά­λιν: “Ζητή­μα­τα Λενι­νι­σμού”, σελ. 820, Μόσχα 1938). 

Στις περιό­δους όπως η σημε­ρι­νή, της βάρ­βα­ρης καπι­τα­λι­στι­κής κρί­σης και του ανε­λέ­η­του ταξι­κού πολέ­μου που έχουν κηρύ­ξει οι καπι­τα­λι­στές ενα­ντί­ον της εργα­τι­κής τάξης, η ανερ­γία γιγα­ντώ­νε­ται μεν, παράλ­λη­λα όμως γιγα­ντώ­νο­νται και τα κέρ­δη των μονο­πω­λί­ων. Ντό­πιων και ξένων. Συγκε­ντρο­ποί­η­ση Κεφα­λαί­ου λέγε­ται, και επί το λαϊ­κό­τε­ρο, ενώ η εργα­τι­κή τάξη μετρά απώ­λειες σε μισθούς και συντά­ξεις, σε δικαιώ­μα­τα και παρο­χές (που τα έχει πλη­ρω­μέ­να, ενί­ο­τε και με αίμα) οι καπι­τα­λι­στές αυγα­ταί­νουν τα κέρ­δη τους, και τον πλού­το που παρά­γου­με τον καρ­πώ­νο­νται μια χού­φτα παράσιτα.

Άρα λοι­πόν η ανερ­γία, η φτώ­χεια, η εξα­θλί­ω­ση που βιώ­νου­με δεν είναι φυσι­κά φαι­νό­με­να, είναι γεν­νή­μα­τα και θρέμ­μα­τα του ίδιου του συστή­μα­τος που προ­κα­λεί και τις οικο­νο­μι­κές κρί­σεις. Του Καπι­τα­λι­σμού. Επο­μέ­νως είναι μάλ­λον σχή­μα οξύ­μω­ρο να λέμε πως η ανερ­γία θα εκλεί­ψει στον Καπι­τα­λι­σμό, μιας και είναι σύμ­φυ­τη. Οι καπι­τα­λι­στές και οι πολι­τι­κοί τους υπάλ­λη­λοι (αστι­κές κυβερ­νή­σεις, και με κορ­μό το ΣΥΡΙΖΑ) χρη­σι­μο­ποιούν το φάντα­σμα της ανερ­γί­ας για να πιέ­ζουν την εργα­τι­κή μας δύνα­μη προς τα κάτω, να τρο­μο­κρα­τούν τους εργα­ζό­με­νους, να χει­ρα­γω­γούν τις συνει­δή­σεις, ώστε να αρκού­νται σε ψίχου­λα. Παράλ­λη­λα η στρα­τιά των ανέρ­γων είναι η πιο πρό­σφο­ρη μάζα για να καλ­λιερ­γού­νται ιδε­ο­λο­γή­μα­τα, να απο­στε­ώ­νε­ται το ταξι­κό κίνη­μα από δυνά­μεις και όσο εξα­θλιώ­νε­ται να αντι­δρα­στι­κο­ποιεί­ται. Στο σημείο αυτό ως από μηχα­νής θεός κάνουν την εμφά­νι­ση τους και τα σκυ­λιά των αφε­ντι­κών, οι φασίστες.

Ας δού­με τι έλε­γε και ο Μαρξ:

«μόλις οι εργά­τες ανα­κα­λύ­ψουν το μυστι­κό του πώς συμ­βαί­νει ώστε, όσο περισ­σό­τε­ρο εργά­ζο­νται, όσο περισ­σό­τε­ρο ξένο πλού­το παρά­γουν κι όσο περισ­σό­τε­ρο αυξά­νει η παρα­γω­γι­κή δύνα­μη της εργα­σί­ας τους, τόσο πιο επι­σφα­λής να γίνε­ται γι’ αυτούς ακό­μα και η λει­τουρ­γία τους σαν μέσο αξιο­ποί­η­σης του κεφα­λαί­ου, μόλις ανα­κα­λύ­ψουν πως ο βαθ­μός εντα­τι­κό­τη­τας του συνα­γω­νι­σμού μετα­ξύ τους εξαρ­τιέ­ται ολό­τε­λα από την πίε­ση του σχε­τι­κού υπερ­πλη­θυ­σμού, επο­μέ­νως, μόλις επι­χει­ρή­σουν με τα εργα­τι­κά σωμα­τεία κλπ. να οργα­νώ­σουν μια σχε­δια­σμέ­νη συνερ­γα­σία εργα­ζο­μέ­νων και ανέρ­γων για να σπά­σουν ή να εξα­σθε­νή­σουν τις κατα­στρε­πτι­κές για την τάξη τους συνέ­πειες αυτού του φυσι­κού νόμου της κεφα­λαιο­κρα­τι­κής παρα­γω­γής, — βάζουν τις φωνές το κεφά­λαιο και ο συκο­φά­ντης οικο­νο­μο­λό­γος του για κατα­πά­τη­ση του «αιώ­νιου» και σαν να λέμε «ιερού» νόμου της ζήτη­σης και της προ­σφο­ράς. Για­τί κάθε αλλη­λεγ­γύη ανά­με­σα στους εργα­ζό­με­νους και τους άνερ­γους δια­τα­ρά­ζει το «καθα­ρό» παι­χνί­δι αυτού του νόμου» (Κ Μαρξ: “Το Κεφά­λαιο”, τόμος 1ος, σελ. 663). 

Είναι όμως μοί­ρα εν τέλει η ανερ­γία, η φτώ­χεια και η εξα­θλί­ω­ση της εργα­τι­κής τάξης; Δεν έχει περι­θώ­ρια βελ­τί­ω­σης και ανα­κού­φι­σης η σημε­ρι­νή κατά­στα­ση και το αδιέ­ξο­δο στο οποίο έχου­με περιέλ­θει άνερ­γοι και εργαζόμενοι;

Ας δού­με τι έλε­γε και γι΄αυτό ο Μαρξ

«Επει­δή όμως είναι τέτοια η τάση των πραγ­μά­των στο σημε­ρι­νό σύστη­μα, μήπως αυτό πάει να πει ότι η εργα­τι­κή τάξη θα έπρε­πε να παραι­τη­θεί από την αντί­στα­σή της ενά­ντια στους ληστρι­κούς σφε­τε­ρι­σμούς του κεφα­λαί­ου και να εγκα­τα­λεί­ψει τις προ­σπά­θειες της να επω­φε­λη­θεί με τον καλύ­τε­ρο τρό­πο από τις ευνοϊ­κές περι­στά­σεις για την πρό­σκαι­ρη καλυ­τέ­ρε­ψη της θέσης της; Αν το έκα­νε αυτό θα ξέπε­φτε σε κατά­στα­ση μιας άμορ­φης μάζας από αφα­νι­σμέ­νους φτω­χούς δια­βό­λους που τίπο­τε δε μπο­ρεί να τους σώσει… Αν υπο­χω­ρού­σαν άναν­δρα στην καθη­με­ρι­νή σύγκρου­σή τους με το κεφά­λαιο, θ’ απο­δεί­χνο­νταν ανί­κα­νοι να επι­χει­ρή­σουν ένα οποιο­δή­πο­τε πλα­τύ­τα­το κίνη­μα» (Κ Μαρξ: “Μισθός, τιμή και κέρ­δος”, σελ. 79–80).

Ας στα­θού­με σε μια φρά­ση κλει­δί: «καθη­με­ρι­νή σύγκρου­σή τους με το κεφά­λαιο» Αυτός είναι ο μόνος και απο­τε­λε­σμα­τι­κός δρό­μος. Αγώ­νες ταξι­κοί, οργα­νω­μέ­νοι μέσα από τα συν­δι­κά­τα. Διεκ­δί­κη­ση για να ανα­κτή­σου­με τις απώ­λειές μας , για να απαι­τή­σου­με να παρ­θούν εδώ και τώρα μέτρα προ­στα­σί­ας και ανα­κού­φι­σης των ανέρ­γων. Σε κάθε κλά­δο. Και μέσα από αυτούς τους αγώ­νες η εργα­τι­κή τάξη θα απο­κτή­σει όλα εκεί­να τα χαρα­κτη­ρι­στι­κά που θα την οδη­γή­σουν να παί­ξει τον ιστο­ρι­κό της ρόλο. Να ανα­τρέ­ψει αυτό το βάρ­βα­ρο Καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα και τα σύμ­φυ­τα φαι­νό­με­να του. Την Ανερ­γία, την Φτώ­χεια, την Εξαθλίωση.

Όλα αυτά δε μπο­ρούν να λυθούν στα πλαί­σια του καπι­τα­λι­σμού. Οι θεω­ρί­ες των αστών πολι­τι­κών και οικο­νο­μο­λό­γων που προ­βάλ­λουν τέτοιου είδους αξιώ­σεις δεν έχουν καμιά απο­λύ­τως επι­στη­μο­νι­κή βάση, υπη­ρε­τούν το κεφά­λαιο και δια­δί­δο­νται για εξα­πά­τη­ση των εργαζομένων.

Η εργα­τι­κή τάξη δεν είναι «μια άμορ­φη μάζα αφα­νι­σμέ­νων φτω­χο­δια­βό­λων», είναι η Περή­φα­νη κι Αθά­να­τη Εργα­τιά, που έχει πολ­λές φορές στο παρελ­θόν υπο­στη­ρί­ξει αυτό τον τίτλο με ηρω­ι­κούς ταξι­κούς νικη­φό­ρους αγώνες.

Ας δοκι­μά­σου­με λοι­πόν την γλύ­κα της ταξι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης της ταξι­κής πάλης απαλ­λαγ­μέ­νοι από αυτα­πά­τες και ιδε­ο­λο­γή­μα­τα, δια­φο­ρε­τι­κά θα ισχύ­ει το παρακάτω:

AMBER ALERT ANAZHTOYNTAI 1 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ

ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ;

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο