Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Amélie : Ένα soundtrack, χίλιες εικόνες

Γρά­φει η Ελπί­δα Πουρ­να­ρά //

«Η Amélie είναι ένα μικρό κορί­τσι που μεγα­λώ­νει με τους εκκε­ντρι­κούς γονείς της, απο­μο­νω­μέ­νη από τα υπό­λοι­πα παι­διά, εξαι­τί­ας της πεποί­θη­σης των γονιών της ότι πάσχει από μια σπά­νια αρρώ­στια. Η μόνη διέ­ξο­δος της είναι ένας ονει­ρι­κός κόσμος που πλά­θει με την φαντα­σία της και ζει μέσα του. Καθώς τα χρό­νια περ­νούν, ο τρα­γι­κός θάνα­τος της μητέ­ρας της, θα οδη­γή­σει τον πατέ­ρα της σε βαθιά κατά­θλι­ψη και την ίδια στον πραγ­μα­τι­κό κόσμο, που θα πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­σει με το μόνο όπλο που έχει, δηλα­δή τη φαντα­σία της.

Περι­κυ­κλω­μέ­νη στην καθη­με­ρι­νό­τη­τα της από εξί­σου εκκε­ντρι­κούς με τους γονείς της ανθρώ­πους, η Amélie προ­σπα­θεί στα­δια­κά να βρει τη θέση της ανά­με­σα τους. Μέχρι που μια συγκλο­νι­στι­κή είδη­ση, στις 31 Αυγού­στου του 1997, θα ενερ­γο­ποι­ή­σει μία σει­ρά απρό­βλε­πτων γεγο­νό­των. Η μικρή Amélie θα συνει­δη­το­ποι­ή­σει με αυτό τον τρό­πο ότι έχει τη δύνα­μη να αλλά­ζει τη ζωή της αλλά και τις ζωές των ανθρώ­πων που βρί­σκο­νται γύρω της.»

Αυτή είναι μια σύνο­ψη της ται­νί­ας της «Amélie». Μια ται­νία σχε­δόν 15 ετών, που παρα­μέ­νει πάντα επί­και­ρη, κάτι που επι­βε­βαιώ­νει κι η αντα­πό­κρι­ση που είχε – και εξα­κο­λου­θεί να έχει ‑από τον κόσμο. Μια ται­νία που παρα­κο­λου­θή­σα­με ξανά πριν λίγους μήνες στα θερι­νά σινεμά.

Οι εικό­νες και ειδι­κό­τε­ρα το soundtrack αυτής, λει­τουρ­γούν σαν βάλ­σα­μο κι οι μελω­δί­ες του Yann Tiersen μετα­δί­δουν τη γαλή­νη τους. Σχη­μα­τί­ζουν ένα ελα­φρύ μει­δί­α­μα στα χεί­λη ενώ οι νότες μοιά­ζουν να βγαί­νουν αβίαστα.

Ο σκη­νο­θέ­της της ται­νί­ας, Jean-Pierre Jeunet, πριν απο­φα­σί­σει για τη μου­σι­κή που θα έντυ­νε το φιλμ του, άκου­σε τυχαία μερι­κά κομ­μά­τια του και ήταν αρκε­τά, καθώς φαί­νε­ται, για να ται­ριά­ξουν οι κόσμοι τους. Οι εικό­νες του Jeunet μοιά­ζουν με καρτ ποστάλ. Φέρ­νουν στο μυα­λό εικό­νες από παρα­μύ­θια. Τα παρα­μύ­θια που μας έλε­γε η για­γιά μπρο­στά στο τζά­κι όταν ήμα­σταν μικρά παι­διά. Λει­τουρ­γούν σαν καμ­βάς για τον Yann Tiersen, ο οποί­ος ζωγρα­φί­ζει τις νότες με χρώ­μα­τα. Χρώ­μα­τα όπως το κίτρι­νο, το κόκ­κι­νο, το πρά­σι­νο. Χρώ­μα­τα ζεστά. Χρώ­μα­τα που ται­ριά­ζουν στην αγά­πη. Από το «J’y suis jamais allé» ως το «La Banquet» κι από το «La Noyee» ως το πιο μελαγ­χο­λι­κό «Le Moulin» η μου­σι­κή αυτή σε ταξιδεύει.

Μελω­δί­ες απλές, ουσια­στι­κές, μεστές. Μου­σι­κή αλη­θι­νή, που χτυ­πά κατευ­θεί­αν στην καρ­διά. Το ύφος της μου­σι­κής είναι συνή­θως χαρού­με­νο, με πολ­λές ανα­φο­ρές σε παρι­ζιά­νι­κα στοι­χεία, όπως το ακορ­ντε­όν, που μας αφή­νει μια γλυ­κό­πι­κρη γεύ­ση. Το πιά­νο αντι­κα­το­πτρί­ζει την παι­δι­κή αθω­ό­τη­τα, οι εναλ­λα­γές στο ρυθ­μό την από­στα­ση από το χαμό­γε­λο ως το δάκρυ.

Ο ρομα­ντι­σμός που απο­πνέ­ει θυμί­ζει τη μυρω­διά των λου­λου­διών, της φρέ­σκιας φρά­ου­λας, των φρού­των. Δοκί­μα­σε μία φορά να βάλεις το δίσκο να παί­ζει όταν ξυπνή­σεις. Ίσως τότε όλα να σου φαί­νο­νται λίγο πιο όμορ­φα. Α, και προ­σπά­θη­σε να χαμο­γε­λά­σεις. Ίσως την επό­με­νη φορά να σου βγει δίχως κόπο.

Συν­θέ­της: Yann Tiersen
Έτος Κυκλο­φο­ρί­ας: 2001

Λίστα Κομ­μα­τιών:

0:00 — 1:29 J’y suis jamais allé
1:34 — 4:33 Les jours tristes
4:37 — 6:49 La valse d’Amélie(version originale)
6:54 — 9:06 Comptine d’un autre été — L’après midi
9:14 — 11:12 La noyée
11:17 — 12:45 L’autre valse d’Amélie
12:52 — 16:02 Guilty (Al Bowly)
16:04 — 19:31 A quai
19:37 — 24:00 Le moulin
24:05 ‑25:53 Pas si simple
25:55 — 27:51 La valse d’Amélie (Version Orchestre)
27:57 — 30:13 La valse des vieux os
30:18 — 34:28 La dispute
34:34 — 37:58 Si tu n’étais pas là (Fréhel)
38:06 — 40:54 Soir de fête
40:58 — 42:06 La redécouverte
42:11 — 46:29 Sur le fil
46:40 — 48:00 Le banquet
48:06 — 50:37 La valse d’Amélie (version piano)
50:45 — 54:20 La valse des monstres
54:26 — 56:05 L’autre valse d’Amélie (Quatuor pour cordes et piano)
56:08 — 57:55 Les deux pianos
58:05 — Fin La maison.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο