Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Αν είσαι άνθρωπος σωστός μέσα σου, είσαι κατ’ ανάγκην κομμουνιστής»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Πιστεύω ότι ο κομ­μου­νι­σμός είναι στέ­ρε­ος. Κυκλο­φο­ρεί μέσα στο ανθρώ­πι­νο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύ­ρε έτσι μια φιλο­σο­φία, αλλά την άντλη­σε από την ανθρώ­πι­νη πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Είναι όνει­ρο ανθρώ­πι­νο, όνει­ρο δικό μας, το να υπάρ­ξει μια κοι­νω­νία ελεύ­θε­ρη και οι άνθρω­ποι να ζουν με ισό­τη­τα και δικαιο­σύ­νη». Τα λόγια αυτά ανή­κουν σε έναν άνθρω­πο της τέχνης και του θεά­τρου, που στο διά­βα της ζωής του δίδα­ξε αξιο­πρέ­πεια. Έναν εξαι­ρε­τι­κό ηθο­ποιό ο οποί­ος, πέραν της τέχνης την οποία τίμη­σε με την σεμνή παρου­σία του, υπη­ρέ­τη­σε τον ίδιο τον άνθρωπο.

Πρό­κει­ται για εκεί­νον τον ηθο­ποιό που, εκτός από ακού­ρα­στος εργά­της του θεά­τρου και του κινη­μα­το­γρά­φου, υπήρ­ξε παρά­δειγ­μα ανή­συ­χου και ονει­ρο­πό­λου αγω­νι­στή. «Εγώ ευτυ­χώς δεν έχω πάψει να ονει­ρεύ­ο­μαι. Δεν έχω πάψει να θέλω. Βέβαια αυτό κοστί­ζει κόπους, δια­ψεύ­σεις. Ομως αυτό δε με πει­ρά­ζει. Το να αγω­νί­ζε­ται κανείς είναι κι αυτό μια ηδο­νή» σημεί­ω­νε σε μια απ’ τις συνε­ντεύ­ξεις του.

Ο ίδιος είχε επι­λέ­ξει το μετε­ρί­ζι απ’ το οποίο αγω­νί­ζο­νταν. Το μετε­ρί­ζι αυτό ήταν το ΚΚΕ. «Ημουν, είμαι και θα είμαι κομ­μου­νι­στής. Κολα­κεύ­ο­μαι να πιστεύω ότι το αξί­ζω να είμαι κομ­μου­νι­στής και γι’ αυτό θα αγω­νι­στώ, όσο μου το επι­τρέ­πουν τα μέσα μου και οι ικα­νό­τη­τές μου, για την ουσια­στι­κή αλλα­γή και την ανα­τρο­πή του καπιταλισμού».

Και, πράγ­μα­τι, ήταν κομ­μου­νι­στής με όλη την σημα­σία της λέξης. Διό­τι πυξί­δα του, τόσο στην καλ­λι­τε­χνι­κή του πορεία όσο και στην κοι­νω­νι­κή του ζωή, υπήρ­ξε το ενδια­φέ­ρον και η αγω­νία για τον άνθρω­πο. «Αν είσαι άνθρω­πος σωστός μέσα σου», έλε­γε σε συνέ­ντευ­ξη του στην ΕΡΤ το 1995, «είσαι κατ’ ανά­γκην κομμουνιστής».

Σε αυτές τις αρχές και τα πιστεύω του παρέ­μει­νε ακλό­νη­τος. Όταν άλλοι της γενιάς του λοξο­δρο­μού­σαν και εγκα­τέ­λει­παν τον ταξι­κό αγώ­να την περί­ο­δο των αντε­πα­να­στα­τι­κών ανα­τρο­πών, εκεί­νος συνέ­χι­σε να «τρα­βά κου­πί». Έτσι λει­τουρ­γού­σε. Αυτή ήταν η στά­ση ζωής του.

Αυτός ήταν ο Βασί­λης Δια­μα­ντό­που­λος. Ο εξαί­σιος ηθο­ποιός, ο ατα­λά­ντευ­τος κομ­μου­νι­στής, ο σπου­δαί­ος άνθρω­πος, που «έφυ­γε» απ’ τη ζωή σαν σήμε­ρα, στις 5 Μάη 1999.

Βασί­λης Δια­μα­ντό­που­λος:  Μεγά­λος εργά­της του θεά­τρου και του κινη­μα­το­γρά­φου, ανή­συ­χος και αγω­νι­ζό­με­νος άνθρω­πος, σεμνός κομμουνιστής

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο