Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ανασχηματισμός: Σε βλέπω σαν Φίλη

Γρά­φει ο 2310net //

Κάθε φορά που γίνε­ται ανα­σχη­μα­τι­σμός θυμά­μαι ένα μέτριο ανέκ­δο­το από τα παλιά. Είναι λέει σε μια φυλα­κή με άθλιες συν­θή­κες δια­βί­ω­σης μαζε­μέ­νοι οι κρα­τού­με­νοι. Πηγαί­νει ο διευ­θυ­ντής της φυλα­κής και τους ανα­κοι­νώ­νει με στόμ­φο: Σήμε­ρα κρα­τού­με­νοι, θα αλλά­ξε­τε κάλ­τσες! Γιού­πι­ι­ι­ι­ι­ι­ιι, χαρές και πανη­γύ­ρια από τους κρα­τού­με­νους. Και συνε­χί­ζει ο διοι­κη­τής: Εσείς οι από εδώ θα αλλά­ξε­τε κάλ­τσες με τους από εκεί. ..

Ωστό­σο θα ήθε­λα στο σύντο­μο σημεί­ω­μα μου για τον ανα­σχη­μα­τι­σμό να δώσω τον περισ­σό­τε­ρο χώρο στον πρώ­ην υπουρ­γό Παι­δεί­ας, Νίκο Φίλη. Ο λόγος που το κάνω είναι για­τί δια­πί­στω­σα τελευ­ταία με έκπλη­ξη ότι πάει να δημιουρ­γη­θεί ένα κλί­μα λύπη­σης, εκτί­μη­σης ή ακό­μα και συμπά­θειας προς τον πρώ­ην υπουρ­γό. Μνή­μη χρυ­σό­ψα­ρου έχου­με, δεν περι­μέ­να­με τον ανα­σχη­μα­τι­σμό για να το δια­πι­στώ­σου­με, αλλά όχι κι έτσι…

Η όποια συμπά­θεια προς το πρό­σω­πό του φαί­νε­ται να έχει δημιουρ­γη­θεί από το γεγο­νός ότι εκπα­ρα­θυ­ρώ­θη­κε κατ’εντολή του Ιερώ­νυ­μου. Και για­τί θα πρέ­πει να δεί­ξω συμπά­θεια; Ο ίδιος, ως Υπουρ­γός, δεν τον έκα­νε συνο­μι­λη­τή για ζητή­μα­τα παι­δεί­ας; Όπως λέει ο λαός, όποιος ανα­κα­τεύ­ε­ται με τα πίτου­ρα τον τρώ­νε οι κότες.

Ενδε­χο­μέ­νως να μπο­ρού­σα να δεί­ξω συμπά­θεια προς έναν άνθρω­πο ο οποί­ος «διώ­κε­ται» για τις ιδέ­ες του. Αλλά υπό προϋποθέσεις:

Θα έπρε­πε πραγ­μα­τι­κά κάποιος να διώ­κε­ται. Να υπο­στη­ρί­ζει τις αξί­ες του σε δύσκο­λες συν­θή­κες και να πλη­ρώ­νει ακρι­βά το τίμη­μα για αυτή του τη στά­ση. Όταν λέω ακρι­βά δεν εννοώ να χάσει ένα υπουρ­γείο. Χιλιά­δες διώ­χθη­καν, κυνη­γή­θη­καν, φυλα­κί­στη­καν και εκτε­λέ­στη­καν και παρέ­μει­ναν πιστοί σε ο,τι υπο­στή­ρι­ζαν. Δεν το δια­πραγ­μα­τεύ­τη­καν ούτε για ένα λεπτό.

Άλλη μια προ­ϋ­πό­θε­ση θα ήταν να επρό­κει­το για κάποιον άνθρω­πο του οποί­ου η συνο­λι­κή στά­ση θα ήταν άξια στή­ρι­ξης, ακό­μα κι αν δια­φω­νού­σα πολι­τι­κά μαζί του. Ένας άνθρω­πος που ψήφι­ζε μνη­μό­νια, αντι­λαϊ­κούς νόμους και ό,τι άλλο μαυ­ρί­ζει τις ζωές μας δεν αξί­ζει τον πολι­τι­κό μου οίκτο. Ιδιαί­τε­ρα δε, αν ο ίδιος ενί­ο­τε εμφα­νί­ζε­ται με την αλα­ζο­νεία και την έπαρ­ση που κάνει εξαι­ρε­τι­κά επι­τυ­χη­μέ­νο τον χαρα­κτη­ρι­σμό «Πάγκα­λος του ΣΥΡΙΖΑ» που του αποδόθηκε.

Ακό­μα, θα έδει­χνα κάποια συμπά­θεια αν ο ίδιος αυτός που «διώ­κε­ται» παρέ­με­νε στα­θε­ρός στις από­ψεις του και δεν έμπαι­νε στη δια­δι­κα­σία να ανα­σύ­ρει φτη­νά επι­κοι­νω­νια­κά κόλ­πα, όπως το να ψάλ­λει το «Τη Υπερ­μά­χω» παρέα με τον Άδω­νι, όταν μάλ­λον υπο­ψια­σμέ­νος για ο,τι θα συνέ­βαι­νε προ­σπα­θού­σε να κλεί­σει το μάτι ότι θα αλλά­ξει μυαλά.

Δεν ξεχνώ τις δηλώ­σεις του για τα μακα­ρό­νια, δεν ξεχνώ την υπε­ρο­ψία σε δηλώ­σεις και δημό­σιες παρου­σί­ες, δεν ξεχνώ τα ψέμα­τα, τους ψευ­το­λε­ο­ντα­ρι­σμούς, τις κάλ­πι­κες υπο­σχέ­σεις, την επι­τυ­χή υπε­ρά­σπι­ση της κυβερ­νη­τι­κής πολι­τι­κής και προ­πα­γάν­δας που υπη­ρέ­τη­σε από διά­φο­ρες θέσεις. Δεν ξεχνώ ότι έβα­λε κι αυτός το λιθα­ρά­κι του ώστε σήμε­ρα η λέξη Αρι­στε­ρά να μοιά­ζει περί­που σαν προ­σβο­λή. Καμία συμπά­θεια. Κανέ­νας οίκτος. Καμία δεύ­τε­ρη σκέ­ψη. Σε βλέ­πω σαν Φίλη, όχι σαν φίλο. Άλλω­στε, οι μεγα­λύ­τε­ροι εχθροί έρχο­νται ντυ­μέ­νοι φίλοι.

ΥΓ. Είναι αυτο­νό­η­το ότι το γεγο­νός πως η Εκκλη­σία επη­ρε­ά­ζει την πολι­τι­κή ζωή, έχει λόγο για τη σύν­θε­ση κυβερ­νή­σε­ων και την εφαρ­μο­γή πολι­τι­κών στο χώρο της Παι­δεί­ας μπο­ρεί μόνο να χαρα­κτη­ρι­στεί μεσαιω­νι­κός σκο­τα­δι­σμός. Αλλά και πάλι, βρί­σκει και τα κάνει…

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηθική

Το κόκ­κι­νο στις φλέ­βες μας

 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο