«Άνοιξη» Κώστα Καρυωτάκη

Άνοι­ξη

Έφτασ’ η ώρια Άνοι­ξη —το λεν τα χελιδόνια—
κι ο σκυ­θρω­πός Χει­μώ­νας εκί­νη­σε να φύγει·
του στέλ­νει κεί­νη λού­λου­δα, αυτός της ρίχνει χιόνια,
και με τ’ αθώο γέλιο της τα δάκρυά του σμίγει.

Στο γαλα­νό παλά­τι του ο Φοί­βος τριγυρίζει
και, χύνο­ντας, αφό­βι­στα ολό­χρυ­σες αχτίδες,
σ’ ό,τι στο δρό­μο του βρε­θεί το χρώ­μα του χαρίζει
κι αφή­νει πίσω του χαρά και άσβε­στες ελπίδες.
Τα δέντρα πρα­σι­νί­σα­νε και γιό­μι­σαν λουλούδια·

του πιστι­κού ακού­γε­ται η γέρι­κη φλογέρα
να σιγο­λέ­ει άφτα­στα κάθε πρωί τραγούδια,
και τα που­λιά να κελαη­δούν τον ύμνο τους στη μέρα.
Παντού ξεχύ­νετ’ η χαρά. Μόνον εσύ, μικρή μου,
βλέ­πεις τις τόσες ομορ­φιές με μάτια δακρυσμένα.

Έλα να βρεις παρη­γο­ριά στ’ ολό­θερ­μο φιλί μου!
Επρό­βα­λε η Άνοι­ξη! Ξέχνα τα περασμένα!

Κώστας Καρυω­τά­κης