Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ασφαλιστικό: Μας είπαν ψέματα πολλά

Γρά­φει ο Cogito ergo sum //

Σιού­φας, Σπρά­ος, Γιαν­νί­τσης, Ρέπ­πας, Πετρα­λιά, Λοβέρ­δος… Ολό­κλη­ρος συρ­φε­τός από κάλ­φες που γίνα­νε μάστο­ρες στην πλά­τη την δική μας. Για το καλό μας, βέβαια! Για­τί εμείς οι ρεμπε­σκέ­δες φταί­με που ο διά­ο­λος πήρε και σήκω­σε τα ασφα­λι­στι­κά μας ταμεία. Εμείς τα κάνα­με σκα­τά κι αυτοί θυσιά­στη­καν για να μας σώσουν. Αυτό ήταν το βασι­κό σημείο συμ­φω­νί­ας όλων τους, πασό­κων και νεοδημοκρατών.

Και τώρα… Κατρού­γκα­λος. Αυτός δια­φο­ρο­ποιεί­ται ελα­φρώς, καθ’ ότι αρι­στε­ρός (ή, μάλ­λον, κομ­μου­νι­στής, κατά δήλω­σή του). Ο Κατρού­γκα­λος απο­φεύ­γει να μας πει κατά­μου­τρα ότι εμείς φταί­με αλλά απο­φεύ­γει και να μας πει ποιος φταί­ει. Διό­τι, διά­βο­λε, κάποιος πρέ­πει να φταί­ει! Εν πάση περι­πτώ­σει, κι αυτός θυσιά­ζε­ται για να μας σώσει. Και, βεβαί­ως, συμ­φω­νεί προς τους προη­γού­με­νους ότι το κόστος αυτής της σωτη­ρί­ας θα το πλη­ρώ­σου­με εμείς. Είτε φταί­με είτε όχι.

Αυτά είναι γνω­στά και δεν με πολυ­δαι­μο­νί­ζουν. Εκεί­νο που με δαι­μο­νί­ζει είναι να ακούω πολ­λούς γύρω μου να συμ­φω­νούν με τους παρα­πά­νω «σωτή­ρες». Θα μου πεί­τε ότι το πόπο­λο «φτιά­χνε­ται» χάρη στην προ­πα­γάν­δα των ΜΜΕ. Ε, αρκε­τά! Κάποια στιγ­μή πρέ­πει να ξυπνή­σει κι αυτό το πόπο­λο, επί τέλους!

Μας είπαν ότι το σύστη­μα θέλει διόρ­θω­ση για­τί είναι άδι­κο. Δεν μπο­ρεί ‑λένε- άλλος να παίρ­νει σύντα­ξη 1.500 ευρώ κι άλλος 400. Άντε να συμ­φω­νή­σου­με μαζί τους. Για­τί, όμως, η εξά­λει­ψη των ανι­σο­τή­των πρέ­πει να γίνει με εξί­σω­ση προς τα κάτω; Αν κάποιοι εργα­ζό­με­νοι κατά­φε­ραν με τους αγώ­νες τους να πετύ­χουν κάτι παρα­πά­νω, το δίκαιο είναι να επε­κτα­θεί το κατα­κτη­μέ­νο δικαί­ω­μα και στους άλλους εργα­ζό­με­νους, όχι να καταρ­γη­θεί κι απ’ αυτούς που το κατέ­κτη­σαν. Δικαιο­σύ­νη, λοι­πόν, είναι να ανε­βεί η σύντα­ξη των 400 στα 1.500 κι όχι να κατα­πο­ντι­στούν όλες οι συντά­ξεις σε επί­πε­δα χαρτζηλικιού.

Μας είπαν ακό­μη ότι για να είναι βιώ­σι­μο το σύστη­μα πρέ­πει να έχει ανα­λο­γία ασφα­λι­σμέ­νων προς εργα­ζο­μέ­νους 1 προς 4, ενώ σήμε­ρα η ανα­λο­γία είναι μόλις 1 προς 1,7 με τάση για ακό­μα χαμη­λό­τε­ρα και, συνε­πώς, πρέ­πει να πάρου­με δρα­στι­κά μέτρα για­τί αλλιώς το σύστη­μα θα καταρ­ρεύ­σει. Λογι­κό, έτσι;

Αμ δε! Είπα­με, μπο­ρεί να είμαι δαρ­μέ­νος αλλά δεν είμαι μαλά­κας. Ποιά σοβα­ρή ανα­λο­γι­στι­κή μελέ­τη έβγα­λε αυτά τα συμπε­ρά­σμα­τα που μας σερ­βί­ρουν με ύφος χιλί­ων επι­στη­μό­νων; Απ’ όσα ξέρω, αυτό το “1 προς 4” είναι το πόρι­σμα ανα­λο­γι­στι­κής μελέ­της που συντά­χθη­κε την επο­χή του Παπά­γου (εδώ κι 65 περί­που χρό­νια!) κι ήταν βασι­σμέ­νη στα δεδο­μέ­να εκεί­νης της επο­χής. Και τα δεδο­μέ­να λένε ότι τότε οι εισφο­ρές του ΙΚΑ ανέρ­χο­νταν στο 12,5% ενώ σήμε­ρα ξεπερ­νούν το 44% (και το 50% στα βαρέα). Με αυτό το δεδο­μέ­νο, η σημε­ρι­νή ανα­λο­γία 1/1,7 (αν θέλου­με την πιστεύ­ου­με κι αυτή) είναι καλύ­τε­ρη από το 1/4 του 1953.

Μας είπαν, επί­σης, ότι υπάρ­χουν πολ­λοί που παίρ­νουν συντά­ξεις χωρίς να τις δικαιού­νται. Μάλι­στα, παρου­σιά­ζουν και παρα­δείγ­μα­τα ανθρώ­πων που παίρ­νουν σύντα­ξη έχο­ντας 4.500–5.000 ένση­μα. Δεν μας είπαν, όμως, ότι η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία αυτών των συντα­ξιού­χων «επι­βα­ρύ­νουν» τον κρα­τι­κό κορ­βα­νά με συντά­ξεις γύρω στο πεντα­κο­σά­ρι­κο. Και, βεβαί­ως, ουδείς τολ­μά να πει ότι η συντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία αυτών των συντα­ξιού­χων έχουν πραγ­μα­τι­κά μερο­κά­μα­τα διπλά­σια των ενσή­μων τους, εφ’ όσον απο­τε­λεί κοι­νό μυστι­κό ότι σε πολ­λές δου­λειές η ανα­σφά­λι­στη εργα­σία απο­τε­λεί θεσμό. Ακού­νε οι οικο­δό­μοι με το «4 στα 6» (τέσ­σε­ρα ένση­μα στα έξι μερο­κά­μα­τα) ή και «3 στα 5»;

asfalistiko3

Εδώ, ας προ­σέ­ξου­με μια άλλη προ­στυ­χιά των ανε­γκέ­φα­λων ή αργυ­ρώ­νη­των δημο­σιο­γρά­φων: απευ­θύ­νουν τις «δια­πι­στώ­σεις» τους σ’ εκεί­νους που, με πάνω από 10.000 ένση­μα, παίρ­νουν συντά­ξεις 700–800 ευρώ, σαν να τους λένε ότι για τις απα­ρά­δε­κτα χαμη­λές συντά­ξεις τους φταί­νε κάποια παρά­σι­τα. Έτσι, στρέ­φουν τους συντα­ξιού­χους του χιλιά­ρι­κου ενα­ντί­ον εκεί­νων του πεντα­κο­σά­ρι­κου, ώστε να απο­τρέ­ψουν τον συνα­σπι­σμό και των δύο ενα­ντί­ον του πραγ­μα­τι­κού υπεύ­θυ­νου, δηλα­δή του κράτους.

Τι άλλο μας είπαν; Ότι το σύστη­μα ξεχαρ­βα­λώ­θη­κε επει­δή τα «κυκλώ­μα­τα» απο­μυ­ζούν σαν βδέλ­λες τα Ασφα­λι­στι­κά Ταμεία. Πάει καλά, ας το κατα­πιού­με. Εκεί­νο που δεν κατα­πί­νε­ται, όμως, είναι ότι αυτές οι βδέλ­λες δεν έχουν ούτε όνο­μα ούτε πορ­το­φό­λι. Όνο­μα και πορ­το­φό­λι έχει μόνο ο απλός πολί­της και γι’ αυτό μόνον αυτός καλεί­ται να πλη­ρώ­σει τους τζε­ρε­μέ­δες. Κάτι εφο­πλι­στά­δες π.χ., που βού­λια­ξαν π.χ. το ΝΑΤ μη πλη­ρώ­νο­ντας τις οφει­λές τους (και, παράλ­λη­λα, κατα­χρώ­με­νοι τις κρα­τή­σεις των εργα­ζο­μέ­νων) παρα­μέ­νουν άγνωστοι.

Ωρέ μου­μου­έ­δες της συφο­ράς, εσείς ψάξα­τε και στου βοδιού το κέρα­το για να βρεί­τε ποια πήδα­γε ο Ζαχό­που­λος και διαρ­ρή­ξα­τε τα ιμά­τιά σας προ­κει­μέ­νου να πλη­ρώ­σει ο Βοσκό­που­λος τους φόρους που χρώ­στα­γε. Κι εσείς, ωρέ χαρ­το­για­κά­δες της οκάς, ξετρυ­πώ­νε­τε τον κάθε φου­κα­ρά στο πιο απά­τη­το χωριό της Πίν­δου για να του δεσμεύ­σε­τε έναν λογα­ρια­σμό με πεντα­ρο­δε­κά­ρες επει­δή δεν πλή­ρω­σε τον ΕνΦΙΑ για το κατσι­κο­χώ­ρα­φό του. Πώς γίνε­ται κι όλοι εσείς δεν μπο­ρεί­τε να βρεί­τε μία ‑έστω ΜΙΑ- τέτοια βδέλ­λα, να την ξεφω­νή­σε­τε και να την υπο­χρε­ώ­σε­τε να πληρώσει;

Α! Έχου­με και την πιο μοντέρ­να παπα­ριά. Αυξή­θη­κε ‑λέει- το προσ­δό­κι­μο ζωής και, συνε­πώς, πρέ­πει να δου­λεύ­ου­με περισ­σό­τε­ρο ώστε να μην επι­βα­ρύ­νο­νται τα ασφα­λι­στι­κά ταμεία! Σαν να λέμε, όσα χρό­νια παρα­πά­νω ζω, πρέ­πει να τα δου­λεύω. Έ, άει στο διά­ο­λο! Κι εγώ που νόμι­ζα ότι, αν πρό­κει­ται να ζήσω λίγο παρα­πά­νω, ας ζήσω λίγο καλύ­τε­ρα… Πώς δεν συνει­δη­το­ποί­η­σα νωρί­τε­ρα το λάθος μου; Πώς δεν κατά­λα­βα ότι πρέ­πει να ζω για να δου­λεύω; Συγ­γνώ­μη, δεν θα το ξανακάνω.

Κι ένα τελευ­ταίο. Το τι μ’ αρέ­σουν τα αριθ­μη­τι­κά παρα­δείγ­μα­τα που βγά­ζουν τόσο τα ΜΜΕ όσο και η κυβέρ­νη­ση, δεν λέγε­ται! Παίρ­νουν π.χ. έναν εργα­ζό­με­νο επί 40 χρό­νια με μέσο μισθό 1.500–2.000 ευρώ, υπο­λο­γί­ζουν ότι με το παλιό σύστη­μα του ανα­λο­γεί σύντα­ξη 1.200–1.500 ευρώ και προ­σπα­θούν να μας πεί­σουν ότι με τέτοιες συντά­ξεις το σύστη­μα θα καταρ­ρεύ­σει. Τώρα, πώς διά­ο­λο προ­κύ­πτει μέσος μισθός 40 ετών 1.500–2.000 ευρώ με πρώ­το μισθό 586 και με την ελα­στι­κή εργα­σία να θερί­ζει, το δικό μου το μυα­λό δεν μπο­ρεί να το κατα­λά­βει. Εκτός αν οι «ανα­λυ­τές» εννο­ούν ότι στα τελευ­ταία μας εργα­σια­κά χρό­νια θα απο­λαμ­βά­νου­με μισθούς 5.000–6.000 ευρώ.

 

Σημεί­ω­ση: Την ώρα που γρά­φω αυτές τις γραμ­μές δεν έχει ακό­μη ξεκι­νή­σει η ψηφο­φο­ρία στην βου­λή για το ασφα­λι­στι­κό. Τις γρά­φω, όμως, για­τί θέλω να ξεθυ­μά­νει το καζά­νι που βρά­ζει μέσα μου…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο