COP-CMP 🆘 🏴 Παγκόσμιες Διασκέψεις για το Περιβάλλον

Η ανά­γκη για νομο­θε­τι­κές περι­βαλ­λο­ντι­κές ρυθ­μί­σεις, προ­έ­κυ­ψε τη δεκα­ε­τία του ’70, όχι τόσο λόγω της ραγδαί­ας υπο­βάθ­μι­σης του περι­βάλ­λο­ντος, όσο ‑κυρί­ως, λόγω των νέων δυνα­το­τή­των που ανοί­γο­νταν για την οικο­νο­μι­κή του εκμε­τάλ­λευ­ση, με την «ανα­τέλ­λου­σα» ΕΕ (τότε ΕΟΚ) να παρεμ­βαί­νει, όλο και περισ­σό­τε­ρο, δυνα­μι­κά. Οι κυριό­τε­ρες συν­δια­σκέ­ψεις, υπό την αιγί­δα του ΟΗΕ (ΣΣ |> χρη­σι­μο­ποιού­νται συνή­θως οι όροι COP Conference of the Parties [συμ­φω­νία μερών] CMP Meeting of the Parties [συνά­ντη­ση μερών] United Nations Framework Convention on Climate Change [UNFCCC]), δηλ. οι «προ­σπά­θειες» για την υιο­θέ­τη­ση συγκε­κρι­μέ­νων μέτρων «δια­χεί­ρι­σης και προ­στα­σί­ας του περι­βάλ­λο­ντος» - που απο­δεί­χτη­καν κενό γράμ­μα, είναι οι ακόλουθες:

1. Συν­διά­σκε­ψη της Στοκ­χόλ­μης (1972), όπου υιο­θε­τή­θη­καν δύο κεί­με­να: α) η δια­κή­ρυ­ξη αρχών για το περι­βάλ­λον και β) το πλά­νο δρά­σης για το περι­βάλ­λον. Σε αυτά δια­τυ­πώ­νο­νται οι θεμε­λιώ­δεις αρχές του περι­βαλ­λο­ντι­κού δικαί­ου (σχε­τι­κά με την Ελλά­δα δεί­τε εδώ & WWF) και δρο­μο­λο­γεί­ται η εκκί­νη­ση του Προ­γράμ­μα­τος των Ηνω­μέ­νων Εθνών για το περι­βάλ­λον (UNEP)

(ΣΣ |> για να μπού­με στο πνεύμα)
🎃 «ο άνθρω­πος είναι τόσο πλά­σμα και πλά­στης του περι­βάλ­λο­ντός του και έτσι έχει την ευκαι­ρία για την πνευ­μα­τι­κή, ηθι­κή και κοι­νω­νι­κή ανά­πτυ­ξή του… Και οι δύο πτυ­χές του περι­βάλ­λο­ντος του ανθρώ­που, το φυσι­κό και το ανθρω­πο­γε­νές, είναι απα­ραί­τη­το για την ευη­με­ρία και την από­λαυ­ση βασι­κών ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των, ακό­μη και το δικαί­ω­μα στην ίδια τη ζωή»
✅ Η Δήλω­ση της Στοκ­χόλ­μης «σύν­δε­σε» τα (κατα­τα­λαι­πω­ρη­μέ­να) «ανθρώ­πι­να δικαιώ­μα­τα» με την προ­στα­σία του περι­βάλ­λο­ντος, δηλώ­νο­ντας ότι «ο άνθρω­πος έχει το θεμε­λιώ­δες δικαί­ω­μα της ελευ­θε­ρί­ας, της ισό­τη­τας και των κατάλ­λη­λων συν­θη­κών ζωής σε ένα περι­βάλ­λον ποιό­τη­τας που επι­τρέ­πει μια αξιο­πρε­πή ζωή και ευη­με­ρία»
✅ Για τον προσ­διο­ρι­σμό των πηγών του διε­θνούς δικαί­ου βασι­κό σημείο ανα­φο­ράς είναι το άρθρο 38 παρ.1 του κατα­στα­τι­κού του διε­θνούς δικα­στη­ρί­ου της Χάγης: σ’ αυτό έχει εισα­χθεί ένας ενδει­κτι­κός κατά­λο­γος με τις πηγές του δηλ. «εκδι­κά­ζει τις υπο­θέ­σεις που υπο­βάλ­λο­νται προς αυτό με βάση»:
1) τις διε­θνείς συν­θή­κες που θέτουν κανό­νες και ανα­γνω­ρί­ζο­νται από τα κράτη,
2) το διε­θνές έθι­μο ως από­δει­ξη μίας γενι­κής πρα­κτι­κής που είναι δεκτή ως κανό­νας δικαί­ου από τα κράτη
3) τις γενι­κές αρχές δικαί­ου τις ανα­γνω­ρι­σμέ­νες από τα «πολι­τι­σμέ­να έθνη» (βλ δίκες Καρά­τζιτς & Μιλόσεβιτς)
4) δικα­στι­κές απο­φά­σεις και διδάγ­μα­τα των πιο δια­κε­κρι­μέ­νων δημο­σιο­λό­γων δια­φό­ρων εθνών, ως βοη­θη­τι­κά μέσα για τον καθο­ρι­σμό κανό­νων δικαίου.
✅ Ειδι­κό­τε­ρα σύμ­φω­να με την επι­κρα­τού­σα άπο­ψη το έθι­μο και οι συν­θή­κες είναι οι κύριες τυπι­κές πηγές. Τα υπό­λοι­πα μέσα που παρα­τί­θε­νται στον κατά­λο­γο του άρθρου 38 απο­τε­λούν τις λεγό­με­νες επι­κου­ρι­κές πηγές. Ανα­φο­ρι­κά με το διε­θνές έθι­μο, «ως εθι­μι­κοί κανό­νες ανα­γνω­ρί­ζο­νται άτυ­ποι και άγρα­φοι κανό­νες, των οποί­ων η ύπαρ­ξη και η ισχύς επι­βε­βαιώ­νο­νται από την συμπε­ρι­φο­ρά των κρα­τών και την πρα­κτι­κή τους, αλλά και από την ύπαρ­ξη της πεποί­θη­σης δικαί­ου».
✅ Μετά ήρθε η Δια­κή­ρυ­ξη του Ρίο που περι­λαμ­βά­νει τις (επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νες) αρχές για το διε­θνές περι­βαλ­λο­ντι­κό δίκαιο. Ειδι­κό­τε­ρα περι­λαμ­βά­νει είκο­σι επτά (27) βασι­κές αρχές (!!) σχε­τι­κά με το διε­θνές δίκαιο του περι­βάλ­λο­ντος, οι οποί­ες «έχουν ως πρω­ταρ­χι­κό τους στό­χο να απο­τε­λέ­σουν τη βάση για την προ­ώ­θη­ση της βιώ­σι­μη ανά­πτυ­ξης»
Όπως ήταν ανα­με­νό­με­νο (και απέ­δει­ξε η πρα­κτι­κή δια­σκέ­ψε­ων) τελι­κά τα κρά­τη και οι εκπρό­σω­ποί τους ήταν εύκο­λο να κατα­λή­ξουν σε μη δεσμευ­τι­κά νομι­κά κεί­με­να, παρά σε μία συμ­φω­νία η οποία θα επέ­βαλ­λε αυστη­ρούς και απα­ρέ­γκλι­τους κανό­νες, όπως και έναν μηχα­νι­σμό που θα εξα­σφά­λι­ζε την εφαρ­μο­γή τους.

2. Ίδρυ­ση της Παγκό­σμιας Επι­τρο­πής για το Περι­βάλ­λον και την Ανά­πτυ­ξη με έδρα τη Γενεύη (1983)

​3. Παγκό­σμια Συν­διά­σκε­ψη του Ρίο- Συνά­ντη­ση Κορυ­φής για τη Γη (1992)Από τη Συν­διά­σκε­ψη του Ρίο προ­έ­κυ­ψαν 5 Διε­θνείς Συμ­βά­σεις εκ των οποί­ων οι 2 είναι δεσμευτικές:

• Η σύμ­βα­ση για τη βιο­ποι­κι­λό­τη­τα  ‑δεσμευ­τι­κή-
• Η σύμ­βα­ση Πλαί­σιο για την Κλι­μα­τι­κή Αλλα­γή (United Nations Framework Convention on Climate Change – UNFCCC) ‑δεσμευ­τι­κή-. Απο­τε­λεί σύμ­βα­ση που έχει ως στό­χο τη στα­θε­ρο­ποί­η­ση των συγκε­ντρώ­σε­ων των αερί­ων του θερ­μο­κη­πί­ου στην ατμό­σφαι­ρα σε επί­πε­δο που να απο­τρέ­πει την επι­κίν­δυ­νη ανθρω­πο­γε­νή παρεμ­βο­λή στο κλι­μα­τι­κό σύστη­μα, υπο­γρά­φη­κε από την Ελλά­δα στις 12.6.1992 και τέθη­κε σε εφαρ­μο­γή στις 2.11.1994
• Η Δια­κή­ρυ­ξη του Ρίο για το Περι­βάλ­λον και την Ανάπτυξη
• Η Agenda 21 που απο­τε­λεί ένα ολο­κλη­ρω­μέ­νο πρό­γραμ­μα δρά­σης για τις υπο­χρε­ώ­σεις και την υλο­ποί­η­ση των στό­χων για την αει­φο­ρία τον 21­­° αιώνα
• Η δήλω­ση των αρχών για τη δια­χεί­ρι­ση, δια­τή­ρη­ση και βιώ­σι­μη ανά­πτυ­ξη των δασών.
• Δημιουρ­γεί­ται επί­σης και μια νέα Επι­τρο­πή Βιώ­σι­μης Ανά­πτυ­ξης του ΟΗΕ (CSD- Commission on Sustainable Development), στην οποία τα κρά­τη μέλη ανα­φέ­ρο­νται ετή­σια ως προς την πρό­ο­δο που σημειώ­νουν όσο ανα­φο­ρά στην επί­τευ­ξη των στό­χων της Agenda 21

4. Η Παγκό­σμια Συν­διά­σκε­ψη για την Αει­φό­ρο Ανά­πτυ­ξη στο Γιο­χά­νε­σμπουργκ (2002, Ρίο)

• οδή­γη­σε στην υιο­θέ­τη­ση του Προ­γράμ­μα­τος Δρά­σης του Γιο­χά­νε­σμπουργκ (Johannesburg Plan of Implementation) και του 15ετούς Προ­γράμ­μα­τος Εργα­σιών της Επι­τρο­πής Βιώ­σι­μης Ανά­πτυ­ξης του ΟΗΕ (2003–2017)
• επι­τεύ­χθη­κε συμ­φω­νία για την απο­κα­τά­στα­ση των εξα­ντλη­μέ­νων απο­θε­μά­των αλιεί­ας για το 2015

​​5. Κοπεγ­χά­γη (2009) — Ονο­μά­στη­κε Συμ­φω­νία της Κοπεγ­χά­γης που ανα­γνω­ρί­ζει ότι απαι­τού­νται βαθιές περι­κο­πές στις παγκό­σμιες εκπο­μπές ρύπων. Καθο­ρί­ζει εθε­λο­ντι­κές δεσμεύ­σεις για περιο­ρι­σμό των ρύπων χωρίς όμως να ορί­ζει τα ανώ­τε­ρα ποσο­στά και τις χρο­νι­κές δεσμεύσεις

​6. Καν­κούν (Μεξι­κό, 2010) όπου «συμ­φω­νή­θη­καν» τα ακόλουθα:

• ότι η αύξη­ση της παγκό­σμιας θερ­μο­κρα­σί­ας πρέ­πει να δια­τη­ρη­θεί κάτω από τους 2 βαθ­μούς Κελσίου
• συμ­φω­νή­θη­κε η δημιουρ­γία ενός  ετή­σιου <πρά­σι­νου  ταμεί­ου> οικο­νο­μι­κής ενί­σχυ­σης του ανα­πτυσ­σό­με­νου κόσμου για τα επό­με­να τρία έτη προ­κει­μέ­νου τα φτω­χά κρά­τη να προ­σαρ­μο­στούν στην πρά­σι­νη τεχνολογία
• να δια­τη­ρη­θεί σε ισχύ το Πρω­τό­κολ­λο του Κιό­το το οποίο επι­βάλ­λει στα πλού­σια κρά­τη  δεσμευ­τι­κούς περιο­ρι­σμούς για τις εκπο­μπές ρύπων

​7. Ντέρ­μπαν (2011, Νότιος Αφρι­κή) Η λεγό­με­νη Πλατ­φόρ­μα του Ντέρ­μπαν απο­τε­λεί τον οδι­κό χάρ­τη για μια παγκό­σμια πολι­τι­κή για το κλί­μα με στό­χο τη μεί­ω­ση των εκπο­μπών των ρύπων του θερ­μο­κη­πί­ου καθώς και τον περιο­ρι­σμό της αύξη­σης της θερ­μο­κρα­σί­ας κατά 2 βαθ­μούς, σε σχέ­ση με το 1990

​8. Συν­διά­σκε­ψη του Ρίο (20–22 Ιου­νί­ου 2012): Υιο­θέ­τη­σε κεί­με­νο με τίτλο «Το μέλ­λον που θέλου­με» (The future we want). 192 Κρά­τη ανα­νέ­ω­σαν τις πολι­τι­κές τους δεσμεύ­σεις ως προς την προ­ώ­θη­ση της βιώ­σι­μης ανά­πτυ­ξης. Η θεμα­το­λο­γία της κάλυ­ψε κυρί­ως τους τομείς της «Πρά­σι­νης Οικο­νο­μί­ας, στο πλαί­σιο της Βιώ­σι­μης Ανά­πτυ­ξης και της Εξά­λει­ψης της Φτώ­χειας (Green Economy in the context of Sustainable Development and Poverty Eradication)» καθώς και το «Θεσμι­κό Πλαί­σιο για τη Βιώ­σι­μη Ανά­πτυ­ξη (Institutional Framework for Sustainable Development)». Τα Κρά­τη συμ­φώ­νη­σαν να βρουν εναλ­λα­κτι­κές μεθό­δους υπο­λο­γι­σμού του ΑΕΠ λαμ­βά­νο­ντας υπό­ψη περι­βαλ­λο­ντι­κές και κοι­νω­νι­κές παρα­μέ­τρους. Τονί­στη­κε επί­σης, η ανα­γκαιό­τη­τα απο­κα­τά­στα­σης της βιω­σι­μό­τη­τας των ωκε­α­νών, αλλά και επι­βε­βαιώ­θη­καν οι δεσμεύ­σεις για τη στα­δια­κή κατάρ­γη­ση των ορυ­κτών καυσίμων

​9. Ντό­χα (Δεκ-2012, Κατάρ): Ζητού­με­νο της διορ­γά­νω­σης ήταν να δοθεί μια παρά­τα­ση στο Πρω­τό­κολ­λο του Κιό­το μέχρι το 2020, οπό­τε ανα­μέ­νε­ται να υπο­γρα­φεί μια νέα δεσμευ­τι­κή συμ­φω­νία για την Κλι­μα­τι­κή Αλλα­γή. Στη διά­σκε­ψη συμ­με­τεί­χαν 38 ανε­πτυγ­μέ­νες χώρες, ανά­με­σά τους και η ΕΕ με τα 28 μέλη της, οι οποί­ες δεσμεύ­τη­καν να μειώ­σουν τις εκπο­μπές τους κατά 18% χαμη­λό­τε­ρο από εκεί­νο του 1990

​10. Βαρ­σο­βία (Νοε-2013) 195 κρά­τη συνα­ντή­θη­καν με στό­χο την αντι­με­τώ­πι­ση της κλι­μα­τι­κής αλλα­γής έως το 2015. Καθώς είχε ήδη δοθεί παρά­τα­ση στο Πρω­τό­κολ­λο του Κιό­το, μέχρι το 2020 (Διά­σκε­ψη της Ντό­χα), ζητού­με­νο της συν­διά­σκε­ψης ήταν να επι­τευ­χθεί μια παγκό­σμια συμ­φω­νία για την εφαρ­μο­γή της πλατ­φόρ­μας του Ντέρ­μπαν (Διά­σκε­ψη του Ντέρ­μπαν), που θα αντι­κα­τα­στή­σει το Πρω­τό­κολ­λο του Κιό­το. Η νέα αυτή διε­θνής συμ­φω­νία θα πρέ­πει να ήταν έτοι­μη το 2015, ώστε να αρχί­σει η εφαρ­μο­γή της από το 2020. Βασι­κό εμπό­διο στις δια­βου­λεύ­σεις των κρα­τών ήταν να γεφυ­ρω­θούν οι δια­φω­νί­ες μετα­ξύ ανε­πτυγ­μέ­νων και ανα­πτυσ­σό­με­νων κρα­τών, ως προς το ποιος θα επω­μι­στεί το οικο­νο­μι­κό βάρος της μεί­ω­σης των εκπο­μπών αερί­ων του θερ­μο­κη­πί­ου. Οι κύριες δια­φω­νί­ες προ­κύ­πτουν από το Πρω­τό­κολ­λο του Κιό­το που υπο­χρε­ώ­νει μόνο τις ανε­πτυγ­μέ­νες χώρες να ανα­λά­βουν δρά­ση, απο­κλεί­ο­ντας έτσι χώρες όπως η Ινδία και η Κίνα, που θεω­ρεί­ται ο μεγα­λύ­τε­ρος παγκό­σμιος ρυπα­ντής τα τελευ­ταία χρό­νια. Τελι­κά οι σκλη­ρές δια­πραγ­μα­τεύ­σεις κατέ­λη­ξαν σε 3 «θετι­κά» βήμα­τα για την κλι­μα­τι­κή αλλαγή:

• ότι πλέ­ον τόσο τα ανε­πτυγ­μέ­να όσο και τα ανα­πτυσ­σό­με­να κρά­τη θα συμ­βάλ­λουν για την αντι­με­τώ­πι­ση της κλι­μα­τι­κής αλλα­γής, σε μία τελι­κή συμ­φω­νία η οποία θα υπο­γρα­φεί στο Παρί­σι το 2015
• τέθη­κε το ζήτη­μα των απο­ζη­μιώ­σε­ων των  φτω­χών χωρών που πλήτ­το­νται  εξαι­τί­ας των ακραί­ων και­ρι­κών φαι­νο­μέ­νων, λόγω της κλι­μα­τι­κής αλλα­γής και συμ­φω­νή­θη­κε η δημιουρ­γία ενός νέου θεσμού που να φρο­ντί­ζει για αυτές τις απο­ζη­μιώ­σεις στο μέλλον
• απο­φα­σί­στη­κε η δημιουρ­γία ενός Ταμεί­ου ενά­ντια της απο­ψί­λω­σης των μεγά­λων δασών, με στό­χο την κατα­πο­λέ­μη­ση της παγκό­σμιας αποδάσωσης

​11. Διά­σκε­ψη στο Παρί­σι (30 Νοε/12 Δεκ 2015): Κατά τους περι­βαλ­λο­ντο­λό­γους «ύστε­ρα από πολ­λά χρό­νια διε­θνών δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων, επι­τεύ­χθη­κε στο Παρί­σι μια παγκό­σμια νομι­κά δεσμευ­τι­κή παγκό­σμια συμ­φω­νία, για την κλι­μα­τι­κή αλλα­γή με συγκε­κρι­μέ­νο σχέ­διο δρά­σης για τον περιο­ρι­σμό της υπερ­θέρ­μαν­σης του πλα­νή­τη σε επί­πε­δα αρκε­τά μικρό­τε­ρα από 2 °C.

Όσον αφο­ρά την ΕΕ, ο δεσμευ­τι­κός της στό­χος είναι η εγχώ­ρια μεί­ω­ση των εκπο­μπών αερί­ων θερ­μο­κη­πί­ου κατά του­λά­χι­στον 40% σε σύγκρι­ση με το 1990, έως το 2030. Τα κύρια στοι­χεία της νέας συμ­φω­νί­ας του Παρι­σιού είναι τα εξής:

• μακρο­πρό­θε­σμος στό­χος: οι κυβερ­νή­σεις συμ­φώ­νη­σαν να δια­τη­ρη­θεί η αύξη­ση της μέσης θερ­μο­κρα­σί­ας του πλα­νή­τη αρκε­τά κάτω από 2 °C σε σχέ­ση με τα προ­βιο­μη­χα­νι­κά επί­πε­δα και να συνε­χι­στούν οι προ­σπά­θειες για περιο­ρι­σμό της σε 1,5 °C.
• συνει­σφο­ρές: πριν και κατά τη διά­σκε­ψη του Παρι­σιού οι χώρες υπέ­βα­λαν ολο­κλη­ρω­μέ­να εθνι­κά σχέ­δια δρά­σης για το κλί­μα με στό­χο τη μεί­ω­ση των εκπο­μπών τους.
• φιλο­δο­ξία: οι κυβερ­νή­σεις συμ­φώ­νη­σαν να κοι­νο­ποιούν κάθε 5 χρό­νια τις συνει­σφο­ρές τους για τον καθο­ρι­σμό πιο φιλό­δο­ξων στόχων
• δια­φά­νεια: δέχθη­καν επί­σης να ανα­φέ­ρουν μετα­ξύ τους και στο κοι­νό τις επι­δό­σεις τους σχε­τι­κά με την υλο­ποί­η­ση των στό­χων τους για την εξα­σφά­λι­ση δια­φά­νειας και εποπτείας
• αλλη­λεγ­γύη: η ΕΕ και οι άλλες ανε­πτυγ­μέ­νες χώρες θα εξα­κο­λου­θή­σουν να παρέ­χουν χρη­μα­το­δό­τη­ση για το κλί­μα ώστε να βοη­θή­σουν τις ανα­πτυσ­σό­με­νες χώρες να μειώ­σουν τις εκπο­μπές και να θωρα­κι­στούν ένα­ντι των επι­πτώ­σε­ων της κλι­μα­τι­κής αλλαγής

​Η Συμ­φω­νία των Παρι­σί­ων για την κλι­μα­τι­κή αλλα­γή θα αντι­κα­τα­στή­σει ‑υπο­τί­θε­ται το (μη εφαρ­μο­σθέν) Πρω­τό­κολ­λο του Κιό­το που υπο­γρά­φτη­κε το 1997. Ύστε­ρα από τις τρεις πιο ρυπο­γό­νες χώρες του πλα­νή­τη (Αμε­ρι­κή, Κίνα και Ινδία), το Ευρω­κοι­νο­βού­λιο επι­κύ­ρω­σε τη συμ­φω­νία στις 4 Οκτω­βρί­ου 2016, ενώ η Ελλά­δα είναι η 63η χώρα που επι­κύ­ρω­σε τη συμ­φω­νία τον Οκτ-2016.

12. Η 22η Παγκό­σμια Διά­σκε­ψη για την κλι­μα­τι­κή αλλα­γή (United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC), 2016) πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε 7–18 Νοεμ­βρί­ου 2016, στο Μαρα­κές του Μαρόκου.

P8_TA (2016) 0383 Διά­σκε­ψη του ΟΗΕ για την κλι­μα­τι­κή αλλα­γή, 2016, Μαρα­κές, Μαρό­κο (COP22)

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ COP21

✅ Η κρι­σι­μό­τη­τα του απο­τε­λέ­σμα­τος της 21ης Διά­σκε­ψης (COP-21) προ­ερ­χό­ταν από το γεγο­νός ότι το Πρω­τό­κολ­λο του Κιό­το περα­τώ­θη­κε το 2012, ενώ στη συνέ­χεια με την δια­δι­κα­σία της «Τρο­πο­ποί­η­σης της Ντό­χα» (Doha Amendment) επε­κτά­θη­κε μέχρι το 2020, συνε­πώς «τα Μέρη», έπρε­πε πλέ­ον να συμ­φω­νή­σουν ώστε να υιο­θε­τη­θεί μια νέα παγκό­σμια συμ­φω­νία για το κλί­μα για να τεθεί σε ισχύ μετά το 2020. Όσο για την Ελλά­δα είχε θέσει κι αυτή ‑εκ των υστέ­ρων (τέλος 2016),  τα «ορά­μα­τα» της για τη νέα συμ­φω­νία, ευχό­με­νη (τσά­μπα μάγκας ο Τσί­πρας ‑στα ντου­ζέ­νια του τότε, μαζί με τους υπό­λοι­πους «όλοι μαζί μπο­ρού­με») να περιο­ρι­στεί η αύξη­ση της παγκό­σμιας μέσης θερ­μο­κρα­σί­ας της επι­φά­νειας κάτω από τους 2°C ‑σε σύγκρι­ση με την προ­βιο­μη­χα­νι­κή επο­χή- προ­κει­μέ­νου να απο­φευ­χθούν οι πλέ­ον επι­κίν­δυ­νες επι­πτώ­σεις της κλι­μα­τι­κής αλλαγής…
✅ Επί­σης, όσον αφο­ρά τις εθνι­κές συνει­σφο­ρές μειώ­σε­ων εκπο­μπών (INDCs – Intended Nationally Determined Contributions), υπεν­θυ­μί­ζε­ται ότι ‑πριν την COP-21 (τον Οκτώ­βριο του 2014), οι ηγέ­τες της ΕΕ συμ­φώ­νη­σαν, μετα­ξύ άλλων, σε ένα συγκε­κρι­μέ­νο εγχώ­ριο στό­χο μεί­ω­σης των αερί­ων του θερ­μο­κη­πί­ου έως το 2030 κατά του­λά­χι­στον 40% σε σχέ­ση με τις εκπο­μπές του 1990. Ο στό­χος αυτός «απο­τε­λεί και τη συμ­βο­λή της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης σε ότι αφο­ρά τις σχε­τι­κές εθνι­κές συνει­σφο­ρές δεσμεύ­σε­ων μεί­ω­σης εκπο­μπών για τη νέα συμφωνία».
✅ Το κεί­με­νο που συμ­φω­νή­θη­κε απο­τε­λεί­το από το εδά­φιο της Από­φα­σης (Decision) της COP21 με 140 παρα­γρά­φους και ένα παράρ­τη­μα (Annex) που περιέ­χει την «Συμ­φω­νία των Παρι­σί­ων» (Paris Agreement), με 29 άρθρα που θα τεθεί σε ισχύ μετά το 2020.
Σχε­τι­κά με το (νομι­κά) δεσμευ­τι­κό χαρα­κτή­ρα, απλά υπο­δει­κνύ­ε­ται από τη χρή­ση της λέξης «shall»… από κει και πέρα υπάρ­χει η πρά­ξη ‑βρι­σκό­μα­στε ήδη στο 2019 και μεί­να­με στα «shall».…
✅ Η Συμ­φω­νία τέθη­κε σε ισχύ στις 4‑Οκτ-2016, στη λογι­κή ότι «επε­τεύ­χθη­σαν τα κρι­τή­ρια που είχαν τεθεί» και που ήταν ότι, του­λά­χι­στον 55 χώρες, που αντι­προ­σω­πεύ­ουν του­λά­χι­στον το 55% των παγκό­σμιων εκπο­μπών αερί­ων θερ­μο­κη­πί­ου έχουν κατα­θέ­σει στον ΟΗΕ τα έγγρα­φα επι­κύ­ρω­σης (ratification) της.
✅ Η Ελλά­δα κύρω­σε την Συμ­φω­νία των Παρι­σί­ων στη Βου­λή με τον Νόμο 4426/2016 (ΦΕΚ 187 Α) και στις 14-Οκτ-2016, κατέ­θε­σε τα έγγρα­φα κύρω­σης της Συμ­φω­νί­ας στον ΟΗΕ. Σύμ­φω­να με τα προ­βλε­πό­με­να στο άρθρο 21, παρ.3 της Συμ­φω­νί­ας, ημε­ρο­μη­νία θέσης σε ισχύ ‑ως προς τη χώρα μας- είναι η 13 Νοεμ­βρί­ου 2016.

Ν_4426_2016

Φαινόμενο του θερμοκηπίου

✅  Με πολύ απλά λόγια το «φαι­νό­με­νο του θερ­μο­κη­πί­ου» είναι η δια­δι­κα­σία κατά την οποία η ατμό­σφαι­ρα ενός πλα­νή­τη (παρα­τη­ρεί­ται σε όλους τους πλα­νή­τες που δια­θέ­τουν ατμό­σφαι­ρα) συγκρα­τεί θερ­μό­τη­τα και συμ­βάλ­λει στην αύξη­ση της θερ­μο­κρα­σί­ας της επι­φά­νειάς του. Τα τελευ­ταία χρό­νια, συν­δέ­ε­ται (δικαί­ως-αδί­κως) με την αύξη­ση της μέσης θερ­μο­κρα­σί­ας της επι­φά­νειας της Γης (παγκό­σμια θέρ­μαν­ση), ενώ θεω­ρεί­ται πως το φαι­νό­με­νο έχει ενι­σχυ­θεί από ανθρω­πο­γε­νείς δρα­στη­ριό­τη­τες. Ο πλα­νή­της με το πιο εντυ­πω­σια­κό φαι­νό­με­νο θερ­μο­κη­πί­ου είναι η Αφρο­δί­τη
✅ Οι άνθρω­ποι επη­ρε­ά­ζουν ολο­έ­να και περισ­σό­τε­ρο το κλί­μα και τη θερ­μο­κρα­σία της γης μέσω της χρή­σης ορυ­κτών καυ­σί­μων, της απο­ψί­λω­σης των ομβρό­φι­λων δασών και της κτη­νο­τρο­φί­ας. Οι δρα­στη­ριό­τη­τες αυτές προ­σθέ­τουν ποσό­τη­τες «αερί­ων του θερ­μο­κη­πί­ου» στα αέρια που υπάρ­χουν στην ατμό­σφαι­ρα, προ­κα­λώ­ντας αύξη­ση του «φαι­νο­μέ­νου του θερ­μο­κη­πί­ου» δηλ. ορι­σμέ­να αέρια της ατμό­σφαι­ρας λει­τουρ­γούν όπως το γυα­λί των θερ­μο­κη­πί­ων, παγι­δεύ­ο­ντας τη θερ­μό­τη­τα του ήλιου και εμπο­δί­ζο­ντας τη διά­χυ­σή της στο διάστημα.
✅ Πολ­λά από αυτά τα αέρια υπάρ­χουν στη φύση, η ανθρώ­πι­νη δρα­στη­ριό­τη­τα όμως έχει ως απο­τέ­λε­σμα την αύξη­ση των συγκε­ντρώ­σε­ων ορι­σμέ­νων από αυτά στην ατμό­σφαι­ρα, ιδί­ως, διο­ξεί­διο του άνθρα­κα (CO2), μεθά­νιο, υπο­ξεί­διο του αζώ­του, φθο­ριού­χα αέρια ενώ δεν είναι ακό­μη γνω­στή ‑στα­τι­στι­κά, η επι­βά­ρυν­ση από τα «καθα­ρά» (κατα­λυ­τι­κά) αυτοκίνητα
✅  Το CO2 είναι το αέριο του θερ­μο­κη­πί­ου που παρά­γε­ται συχνό­τε­ρα από τις ανθρώ­πι­νες δρα­στη­ριό­τη­τες και ευθύ­νε­ται για το 63% της υπερ­θέρ­μαν­σης του πλα­νή­τη που οφεί­λε­ται σ’ αυτές τις δρα­στη­ριό­τη­τες. Η συγκέ­ντρω­σή του στην ατμό­σφαι­ρα είναι σήμε­ρα κατά 40% υψη­λό­τε­ρη από ό, τι κατά την έναρ­ξη της εκβιομηχάνισης. 

Μηχα­νι­σμός
✅ Η Γη δέχε­ται ηλια­κή ακτι­νο­βο­λία, που συνο­λι­κά αντι­στοι­χεί σε ροή περί­που 2kW/m2, στο όριο της ατμό­σφαι­ρας, με ένα ~30% της εισερ­χό­με­νης ηλια­κής ακτι­νο­βο­λί­ας να ανα­κλά­ται ενώ το υπό­λοι­πο ~70% απορ­ρο­φά­ται (~32% από την ατμό­σφαι­ρα ‑συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου και του στρα­το­σφαι­ρι­κού στρώ­μα­τος του όζο­ντος, ~3% από τα νέφη και κατά το μεγα­λύ­τε­ρο ποσο­στό ~51% από την επι­φά­νεια και τους ωκεανούς)
✅ Λόγω της θερ­μο­κρα­σί­ας της, η Γη εκπέ­μπει επί­σης θερ­μι­κή ακτι­νο­βο­λία (κατά τρό­πο ανά­λο­γο με τον Ήλιο), μέρος της οποί­ας απορ­ρο­φά­ται από την επι­φά­νεια της και έτσι η γήι­νη ατμό­σφαι­ρα συμπε­ρι­φέ­ρε­ται, ως μία δεύ­τε­ρη — μαζί με τον Ήλιο — πηγή θερ­μό­τη­τας.
✅ Να πού­με πως αν δεν υπήρ­χε το φαι­νό­με­νο η γη δεν θα ήταν κατοι­κή­σι­μη (ανά­λο­γα με την επο­χή θα είχε θερ­μο­κρα­σί­ες ‑18 ως ‑40 °C, ενώ στην πρά­ξη είναι κατά ΜΟ +14 °C.
✅ Τα αέρια του θερ­μο­κη­πί­ου και το συνο­δό φαι­νό­με­νο, συμ­βάλ­λουν ως ενδο­γε­νείς παρά­γο­ντες στην κλι­μα­τι­κή αλλαγή.

Επί­δρα­ση ανθρω­πο­γε­νούς δραστηριότητας
Το φαι­νό­με­νο του θερ­μο­κη­πί­ου είναι φυσι­κό, ωστό­σο ενι­σχύ­ε­ται από την ανθρώ­πι­νη δρα­στη­ριό­τη­τα, η οποία συμ­βάλ­λει στην αύξη­ση της συγκέ­ντρω­σης των αερί­ων του θερ­μο­κη­πί­ου καθώς και στην έκλυ­ση άλλων ιχνο­στοι­χεί­ων, όπως οι χλω­ρο­φθο­ράν­θρα­κες (CFC’s). Τα τελευ­ταία χρό­νια, κατα­γρά­φε­ται μία αύξη­ση στη συγκέ­ντρω­ση αρκε­τών αερί­ων του θερ­μο­κη­πί­ου, ενώ ειδι­κό­τε­ρα στην περί­πτω­ση του διο­ξει­δί­ου του άνθρα­κα, η αύξη­ση αυτή ήταν 31% την περί­ο­δο 1750–1998. Τα 3/4 της ανθρω­πο­γε­νούς παρα­γω­γής διο­ξει­δί­ου του άνθρα­κα, οφεί­λε­ται σε χρή­ση ορυ­κτών καυ­σί­μων, ενώ το υπό­λοι­πο μέρος προ­έρ­χε­ται από αλλα­γές που συντε­λού­νται στο έδα­φος, κυρί­ως μέσω της απο­δά­σω­σης. Εκτός από τον άνθρω­πο, παρά­γε­ται μεθά­νιο και από ζώα (π.χ. αγε­λά­δες) με τις ερυ­γές τους.

Το Πρω­τό­κολ­λο του Κιότο
Το Πρω­τό­κο­λο του Κιό­το τέθη­κε σε ισχύ τον Φεβρουά­ριο του 2005: πρό­κει­ται για μία φιλό­δο­ξη όσο και περί­πλο­κη συμ­φω­νία 141 χωρών, με «δεσμευ­τι­κό» (αν και δεν υλο­ποι­ή­θη­κε ‑βλ και παρα­πά­νω) χαρα­κτή­ρα, για την αντι­με­τώ­πι­ση του φαι­νο­μέ­νου του θερ­μο­κη­πί­ου και των κλι­μα­τι­κών αλλα­γών. Το βάρος πέφτει κυρί­ως στις βιο­μη­χα­νι­κές χώρες, οι οποί­ες θα πρέ­πει να μειώ­σουν υπο­χρε­ω­τι­κά τους 6 βασι­κούς ρύπους (διο­ξεί­διο του άνθρα­κα, μεθά­νιο, πρω­το­ξεί­διο του αζώ­του, υδρο­φθο­ράν­θρα­κες, υπερ­φθο­ριω­μέ­νοι υδρο­γο­νάν­θρα­κες και εξα­φθο­ριού­χο θείο), που συν­θέ­τουν το φαι­νό­με­νο του θερ­μο­κη­πί­ου και κυρί­ως το διο­ξεί­διο του άνθρα­κα κατά 5,2% ως το 2012, σε σχέ­ση με τα επί­πε­δα του 1990 (βλ. Από­φα­ση 2002/358/ΕΚ 25-Απρ-2002 έγκρι­σης, Ευρω­παϊ­κής Κοι­νό­τη­τας, Πρω­το­κόλ­λου του Κιό­το)
Όσες χώρες δεν μπο­ρέ­σουν (ή δε θέλουν ‑αυτό εξυ­πα­κού­ε­ται) να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν τους στό­χους του Πρω­το­κόλ­λου, έχουν τη δυνα­τό­τη­τα να συμ­με­τά­σχουν σ’ ένα ιδιό­τυ­πο «χρη­μα­τι­στή­ριο ρύπων». Αντί να μειώ­σουν τις δικές τους εκπο­μπές, μπο­ρεί να χρη­μα­το­δο­τή­σουν προ­γράμ­μα­τα για τη μεί­ω­ση των εκπο­μπών αλλού ή να «που­λή­σουν» το δικαί­ω­μα ρύπαν­σης σε άλλη χώρα.
Οι Ηνω­μέ­νες Πολι­τεί­ες λάμπουν δια της απου­σί­ας τους: ο μεγα­λύ­τε­ρος ρυπα­ντής του κόσμου απο­χώ­ρη­σε το 2001, όταν ο πρό­ε­δρος Μπους αμφι­σβή­τη­σε την επι­στη­μο­νι­κή βασι­μό­τη­τα του Φαι­νο­μέ­νου του Θερ­μο­κη­πί­ου, θεω­ρώ­ντας τη συν­θή­κη, πολύ ακρι­βή για την αμε­ρι­κα­νι­κή οικο­νο­μία. Από μόνη της αυτή η απο­χώ­ρη­ση σήμα­νε το τέλος του «πρω­τό­κολ­λου».
Για την Ελλά­δα, αντί­θε­τα με άλλες βιο­μη­χα­νι­κές χώρες, η συμ­φω­νία μετα­φρα­ζό­ταν σε αύξη­ση των ρύπων κατά 25%, ως το 2010 ‑όμως το πλα­φόν αυτό ξεπε­ρά­στη­κε από το 2002 και 2010 ήταν υπερδιπλάσιο

Πρωτόκολλο_Κιότο_2005

Για να μη χάνουμε το στόχο

Η δια­φύ­λα­ξη του περι­βάλ­λο­ντος μέσα από τη σύγκρου­ση πολι­τι­κών και ταξι­κών συμ­φε­ρό­ντων, της εργα­τι­κής τάξης για την οποία η χρή­ση γης είναι κοι­νω­νι­κό αγα­θό και της αστι­κής τάξης για την οποία είναι εμπόρευμα.

✅  Οι πολι­τι­κές ΠΑΣΟΚ — ΝΔ την περί­ο­δο του δικο­μα­τι­σμού καθο­ρί­ζο­νταν από την αντί­λη­ψη ότι η χρή­ση του δημό­σιου χώρου είναι εμπό­ρευ­μα, επο­μέ­νως και η ιδιο­κτη­σία γης υπό­κει­ται στους νόμους της καπι­τα­λι­στι­κής αγο­ράς, εντεί­νο­ντας την εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση στο πλαί­σιο της γενι­κό­τε­ρης πολι­τι­κής των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, εκεί­νης της επο­χής και της ενί­σχυ­σης της κερ­δο­φο­ρί­ας του κεφα­λαί­ου, στο πλαί­σιο της ΕΕ. Η γενί­κευ­ση της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης στη γη (αγο­ρά γης, συμπρά­ξεις, παρα­χώ­ρη­ση για μακρο­χρό­νια χρή­ση) είτε απευ­θεί­ας προς το κεφά­λαιο είτε με τη δια­με­σο­λά­βη­ση άλλων φορέ­ων (Μη Κυβερ­νη­τι­κών Οργα­νώ­σε­ων, Τοπι­κής Αυτο­διοί­κη­σης κλπ.), ο περιο­ρι­σμός της δημό­σιας ιδιο­κτη­σί­ας στη γη και της προ­στα­σί­ας και δια­χεί­ρι­σης των οικο­συ­στη­μά­των, ήταν ο βασι­κός στόχος.
✅  Η ανά­γκη κερ­δο­φο­ρί­ας του κεφα­λαί­ου, η έντα­ση της εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­σης, η διέ­ξο­δος στη συσ­σώ­ρευ­ση κερ­δών οδη­γεί για 10ετίες τις κυβερ­νή­σεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε έναν διαρ­κή «αντα­γω­νι­σμό» για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση αυτών των συμ­φε­ρό­ντων. Είναι χαρα­κτη­ρι­στι­κό πως ενώ το άρθρο 24 του Συντάγ­μα­τος του 1975 προ­έ­βλε­πε ότι την ευθύ­νη της προ­στα­σί­ας των δασών και δασι­κών εκτά­σε­ων, ανε­ξάρ­τη­τα ιδιο­κτη­σια­κής κατά­στα­σης, είχε το κρά­τος, η πολι­τι­κή των κυβερ­νή­σε­ων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ επι­χει­ρού­σε να παρα­κάμ­ψει τους «περιο­ρι­σμούς» του άρθρου 24, με τρεις νόμους: |> α) Το Ν. 998/79 (κυβέρ­νη­ση ΝΔ), μέσω του οποί­ου επι­χει­ρή­θη­κε να χαρα­κτη­ρι­στούν ως «χορ­το­λι­βα­δι­κά» 25 εκα­τομ­μύ­ρια στρέμ­μα­τα δασι­κών εκτά­σε­ων και έτσι να απο­δε­σμευ­τούν από τη «δασι­κή προ­στα­σία» (νόμος που χαρα­κτη­ρί­στη­κε ως αντι­συ­νταγ­μα­τι­κός) |> β) Το Ν. 1734/87 «περί βοσκο­τό­πων» (κυβέρ­νη­ση ΠΑΣΟΚ), με τον οποίο επι­χει­ρή­θη­κε να απο­χα­ρα­κτη­ρι­στούν 45 εκα­τομ­μύ­ρια στρέμ­μα­τα. |> γ) Το Ν. 3208/03 (κυβέρ­νη­ση ΠΑΣΟΚ) ο οποί­ος έγι­νε κατ’ επι­τα­γή της ανα­θε­ώ­ρη­σης του άρθρου 24 του Συντάγ­μα­τος και με τις δια­τά­ξεις του, μέσω της αλλα­γής του ορι­σμού του δάσους και δασι­κής έκτα­σης, οδή­γη­σε σε νέους απο­χα­ρα­κτη­ρι­σμούς (30–40 εκα­τομ­μυ­ρί­ων στρεμμάτων).
✅  Με τη συνταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση του ΠΑΣΟΚ δόθη­κε το δικαί­ω­μα στο κεφά­λαιο να παρεμ­βαί­νει και κατο­χυ­ρώ­θη­κε συνταγ­μα­τι­κά η ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του φυσι­κού περι­βάλ­λο­ντος. Κατο­χυ­ρώ­θη­κε το λεγό­με­νο «δικαί­ω­μα στην κατοι­κία» με το οποίο θα νομι­μο­ποι­η­θούν όλοι οι οικι­σμοί και οι εκτός σχε­δί­ου παρά­νο­μες οικο­δο­μή­σεις, Η ανα­θε­ώ­ρη­ση της ΝΔ διευ­ρύ­νει τον απο­χα­ρα­κτη­ρι­σμό και την αλλα­γή χρή­σης τους για λόγους χωρο­τα­ξι­κού και οικι­στι­κού σχεδιασμού.
✅  Η περι­βαλ­λο­ντι­κή στρα­τη­γι­κή της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης, σε επί­πε­δο ΕΕ και πλα­νή­τη για μια 10ετία καθο­ρί­ζε­ται από το 6ο Πρό­γραμ­μα Περι­βαλ­λο­ντι­κής Δρά­σης (ΠΠΔ) ‑καθο­ρί­ζει κατά­λο­γο περι­βαλ­λο­ντι­κών προ­τε­ραιο­τή­των μέχρι το 2010 (που επε­κτά­θη­κε σε μας μέχρι τα ΕΣΠΑ 2015), εντάσ­σο­ντας και το περι­βάλ­λον στις γενι­κό­τε­ρες επι­διώ­ξεις της, με την «ενί­σχυ­ση της ενσω­μά­τω­σης περι­βαλ­λο­ντι­κών στό­χων στις εξω­τε­ρι­κές πολι­τι­κές της ΕΕ», και την «ανά­λη­ψη ενός δρα­στή­ριου ρόλου της ΕΕ στη διε­θνή δια­μόρ­φω­ση περι­βαλ­λο­ντι­κής πολι­τι­κής». Μεγα­λύ­τε­ρο βάρος δίνε­ται στον αντα­γω­νι­σμό κυρί­ως με τις ΗΠΑ και τα άλλα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα στον τομέα του περι­βάλ­λο­ντος, ώστε «να κατα­στεί η ΕΕ η πλέ­ον αντα­γω­νι­στι­κή οικο­νο­μία παγκο­σμί­ως».
✅  Η περι­βαλ­λο­ντι­κή πολι­τι­κή της ΕΕ είναι απο­τέ­λε­σμα και της όξυν­σης των ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κών αντι­θέ­σε­ων, για τον έλεγ­χο των ενερ­γεια­κών πηγών, των δρό­μων μετα­φο­ράς του πετρε­λαί­ου και του φυσι­κού αερίου.
Η ΕΕ και η Ιαπω­νία έχουν μεγα­λύ­τε­ρη ενερ­γεια­κή εξάρ­τη­ση από τις ΗΠΑ από το πετρέ­λαιο. Γι’ αυτό και η δια­φο­ρε­τι­κή στά­ση από τις ΗΠΑ, που δεν ήθε­λαν καμία δέσμευ­ση από τις απο­φά­σεις του Κιότο.
✅  Η αλλα­γή του κλί­μα­τος, χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως επι­χεί­ρη­μα, για να υλο­ποι­η­θούν οι «διαρ­θρω­τι­κές αλλα­γές», ιδί­ως στις μετα­φο­ρές, την ενέρ­γεια, τη βιο­μη­χα­νία, τη γεωρ­γία, μέσω της απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρης για το κεφά­λαιο δια­χεί­ρι­σής τους από αυτό και την παρα­πέ­ρα ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση τομέ­ων τους, όπως π.χ. στην αιο­λι­κή και ηλια­κή ενέρ­γεια. Προ­βλέ­πε­ται η θέσπι­ση κοι­νο­τι­κού συστή­μα­τος εμπο­ρί­ας των εκπο­μπών ρύπων, δηλα­δή η αγο­ρα­πω­λη­σία της ρύπαν­σης που δεν τη μειώ­νει τελι­κά. Επί­σης η «ευαι­σθη­το­ποί­η­ση των πολι­τών» που περιο­ρί­ζε­ται σε μηχα­νι­σμούς που προ­ω­θούν και υλο­ποιούν τις κατευ­θύν­σεις αυτές, όπως πολ­λές «μη κυβερ­νη­τι­κές» και άλλες οργα­νώ­σεις. Ομο­λο­γούν απε­ρί­φρα­στα ότι θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν την όποια αλλα­γή του κλί­μα­τος για την αύξη­ση των καπι­τα­λι­στι­κών κερ­δών, αφού δηλώ­νουν ότι «η αλλα­γή κλί­μα­τος είναι ένας νέος ισχυ­ρός μοχλός τεχνο­λο­γι­κής και­νο­το­μί­ας και υψη­λό­τε­ρης οικο­νο­μι­κής απο­δο­τι­κό­τη­τας». Ο συν­δυα­σμός των πολι­τι­κών, (περι­βάλ­λον και οικο­νο­μία — ενέρ­γεια — γεωρ­γία — οικο­συ­στή­μα­τα — δάση — κλπ.), είναι η χρη­σι­μο­ποί­η­ση του περι­βάλ­λο­ντος στη στρα­τη­γι­κή της αστι­κής τάξης, των πολυ­ε­θνι­κών για τα κέρ­δη, τόσο εντός της ΕΕ όσο και στον αντα­γω­νι­σμό με τα άλλα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα
✅  Περι­βάλ­λον και υγεία: Ενώ ανα­γνω­ρί­ζο­νται οι επι­πτώ­σεις της περι­βαλ­λο­ντι­κής ρύπαν­σης στην υγεία και την ποιό­τη­τα ζωής, οι κατευ­θύν­σεις που δίνο­νται, βρί­σκο­νται σε αντί­θε­τη κατεύ­θυν­ση με τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες των εργα­ζο­μέ­νων, αφού δεν οργα­νώ­νε­ται η πρό­λη­ψη και η Α’βαθμια φρο­ντί­δα υγεί­ας, το πρά­σι­νο, οι ελεύ­θε­ροι χώροι, ο τρό­πος οργά­νω­σης και δομής των πόλε­ων, το συγκοι­νω­νια­κό κλπ. αντι­με­τω­πί­ζο­νται στα πλαί­σια των κερ­δών του κεφα­λαί­ου και ιδιω­τι­κο­ποιεί­ται η υγεία και η ασφά­λι­ση Αει­φό­ρος χρή­ση των φυσι­κών πόρων και των αποβλήτων.
✅  Προ­βάλ­λε­ται η ανά­γκη απο­σύν­δε­σης της παρα­γω­γής απο­βλή­των από την οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη, δηλ. τα από­βλη­τα που παρά­γει το κεφά­λαιο δεν μπο­ρεί να εμπο­δί­ζουν την οικο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη της επι­χεί­ρη­σης (τα κέρ­δη). Στο όνο­μα των «ανα­γκαί­ων δρά­σε­ων», ανα­θέ­τουν τη δια­χεί­ρι­ση και την αξιο­ποί­η­ση των απο­βλή­των σε αυτούς που τα παρά­γουν μετα­φέ­ρο­ντας το κόστος της στους καταναλωτές.

✅  Σε προη­γού­με­νο σημεί­ω­μα έχου­με στα­θεί ανα­λυ­τι­κά στο ρόλο της «2ης φοράς αρι­στε­ρά», των Συρι­ζΑ­νελ, που παρέ­λα­βε (αλλά και παρέ­δω­σε) επά­ξια τη σκυτάλη.

Τα (3) προη­γού­με­να για το περι­βάλ­λον εδώ |> [ 1 ] <| —  |> [ 2 ] <| & |> [ 3 ] <|

Επι­μέ­λεια  Ομά­δα ¡H.lV.S!

Επι­κοι­νω­νία — [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] — Blog

Ομάδα ¡H.lV.S!

• Σκο­πός μας είναι η προ­ώ­θη­ση της δια­λε­κτι­κής – υλι­στι­κής σκέ­ψης στη βάση του Μαρ­ξι­σμού – Λενι­νι­σμού του Επι­στη­μο­νι­κού Σοσια­λι­σμού και του Προ­λε­τα­ρια­κού Διε­θνι­σμού, ανταλ­λάσ­σο­ντας γνώ­σεις, υλι­κό, σκέ­ψεις κι από­ψεις πάνω στην κοσμο­θε­ω­ρία μας, τη στρα­τη­γι­κή και την ιστο­ρι­κή αλή­θεια, που όπως είπε ο Λένιν κι επα­νέ­λα­βε ο Γκράμ­σι, είναι επα­να­στα­τι­κή – αντικειμενική
• Θεω­ρού­με τον Σοσιαλισμό–Κομμουνισμό ανα­γκαίο και επί­και­ρο όσο ποτέ, βάζο­ντας στο μικρο­σκό­πιο και τη συσ­σω­ρευ­μέ­νη πεί­ρα στις χώρες που οικο­δο­μή­θη­κε ο Σοσια­λι­σμός, όπου έγι­νε και η πρώ­τη έφο­δος στον ουρανό
• |> Επι­κοι­νω­νία – [ FaceBook |>1<|-|>2<| ] – Blog