Covid 19: Μίλησε και το τσουτσέκι ο Gorby |> καιρός να αναθεωρήσουμε το σύνολο της παγκόσμιας ατζέντας που ακολουθούμε (sic!!)

Ο ρόλος του Γκορ­μπα­τσώφ γνω­στός τοις πάσι ‑ήταν ο άσσος στο μανί­κι του καπι­τα­λι­σμού την περί­ο­δο των κατ’ ευφη­μι­σμό Περε­στρόι­κα και Γκλάσ­νοστ και πρω­τερ­γά­της των ανα­τρο­πών στην ΕΣΣΔ ‑γι αυτό εξάλ­λου τιμή­θη­κε το 1990 και με βρα­βείο Νόμπελ Ειρή­νης  (!! ‑θυμί­ζου­με πως από τότε -με ανα­βάθ­μι­ση του ΝΑΤΟ σε μηχα­νι­κό παρέμ­βα­σης παντού στην οικου­μέ­νη οι πολε­μι­κές συρ­ρά­ξεις και επεμ­βά­σεις των δολο­φο­νι­κών μηχα­νι­σμών των μονο­κρα­τό­ρων πλέ­ον ιμπε­ρια­λι­στών ΗΠΑ-ΕΕ 100πλα­σιά­στη­καν…)

Palazhchenko+Gorby με τον Ρήγκαν

ℹ️ Πρό­σφα­τα έδω­σε συνέ­ντευ­ξη ‑πρό­κλη­ση, στους Pavel Palazhchenko & Metta Spencer για λογα­ρια­σμό του World Beyond War για την παν­δη­μία και όχι μόνο ‑εξα­γνί­ζο­ντας εαυ­τόν και ομοί­ους του στην κολυ­μπή­θρα του Σιλω­άμ, που μπο­ρεί­τε να βρεί­τε ολό­κλη­ρη στο διαδίκτυο.
(ΣΣ|> ο Palazhchenko-Палажченко, ήταν η “σκιά” του Gorby, τους “παλιούς καλούς και­ρούς”, μετα­φρα­στής, συμ­βου­λά­το­ρας και “διά­φο­ρα”)
(στα­χυο­λο­γού­με)

ερώ­τη­ση |> Είναι και­ρός να πάρου­με ένα μάθη­μα; Συμ­φω­νεί­τε με την άπο­ψη που λέει ότι, ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος;

Αυτό εξαρ­τά­ται για την ακρί­βεια από τα μαθή­μα­τα που θα πάρου­με.
Θυμά­μαι από την πρό­σφα­τη ιστο­ρία τον τρό­πο που επε­ξερ­γα­στή­κα­με το ζήτη­μα της πυρη­νι­κής απει­λής.
Κατα­λά­βα­με ότι επρό­κει­το για τον κοι­νό μας εχθρό, μία απει­λή για όλους εμάς και έτσι, οι ηγέ­τες των δύο εθνών, της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης και των Ηνω­μέ­νων Πολι­τειών, δηλώ­σα­με ότι ένας πυρη­νι­κός πόλε­μος δεν θα μπο­ρού­σε να έχει νικη­τή και δεν θα έπρε­πε να διεξαχθεί.
Πρέ­πει να συνε­χί­σου­με σε αυτή την οδό, αλλά τώρα βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε νέες προκλήσεις.

Με τους φίλους μου, του Φόρουμ των βρα­βεί­ων Νόμπελ για την Ειρή­νη, κάνου­με έκκλη­ση εδώ και χρό­νια για μία ριζι­κή ανα­μόρ­φω­ση της πολι­τι­κής σε διε­θνές επί­πε­δο.
Επι­τρέψ­τε μου να παρα­θέ­σω ένα από­σπα­σμα την έκκλη­σής μας που υιο­θε­τή­θη­κε το 2005:

«Η εστί­α­ση στην ικα­νο­ποί­η­ση των ανθρώ­πι­νων ανα­γκών και ο σεβα­σμός στη ζωή είναι οι βάσεις για την ανθρώ­πι­νη ασφά­λεια. Οι υπερ­βο­λι­κές αμυ­ντι­κές δαπά­νες γεν­νούν ουσια­στι­κά ανα­σφά­λεια. Δύο τομείς που η διε­θνής κοι­νό­τη­τα πρέ­πει να κατευ­θύ­νει τα κεφά­λαιά της, είναι η εκπαί­δευ­ση και η υγεία, ιδιαί­τε­ρα σε ότι αφο­ρά το AIDS, την ελο­νο­σία και τη φυμα­τί­ω­ση, τόσο για την προ­στα­σία, όσο και την πρό­λη­ψη». Τι να προ­σθέ­σου­με σε όλα αυτά; Μόνο το όνο­μα αυτής της νέας φρι­κτής αρρώστιας.

Τα τελευ­ταία πέντε χρό­νια, δεν ακού­με συζη­τή­σεις παρά για όπλα, πυραύ­λους και αερο­πο­ρι­κά χτυπήματα.
Αλλά δεν έχει γίνει ξεκά­θα­ρο στο παρόν ότι, οι πόλε­μοι και η κούρ­σα των αμυ­ντι­κών εξο­πλι­σμών δεν μπο­ρούν να λύσουν τα επί­και­ρα παγκό­σμια προβλήματα.
Ο πόλε­μος είναι μία ήττα, μία απο­τυ­χία της πολιτικής!
Αυτή η κοι­νή τρα­γω­δία μας θυμί­ζει την επι­πο­λαιό­τη­τα να προ­σπα­θού­με να κρυ­φτού­με χωρίς να κάνου­με τίπο­τα, αγνο­ώ­ντας τις απει­λές τις οποί­ες καλού­μα­στε να αντιμετωπίσουμε.
Σήμε­ρα στον κόσμο, κανείς δεν μπο­ρεί να ελπί­ζει ότι θα κατα­φέ­ρει να κρυφτεί.

Έτσι δεν θα διστά­ζω ποτέ να υπεν­θυ­μί­ζω ότι: οφεί­λου­με να αφο­πλί­σου­με τις παγκό­σμιες στρα­τιω­τι­κές επι­χει­ρή­σεις, τη διε­θνή πολι­τι­κή και την πολι­τι­κή σκέ­ψη και να μετα­φέ­ρου­με τα κεφά­λαια των στρα­τιω­τι­κών στό­χων σε σκο­πούς που υπη­ρε­τούν την ανθρώ­πι­νη ασφά­λεια. Θα πρέ­πει να ξανα­σκε­φτού­με το σχέ­διο της ασφά­λειας. Πάνω από όλα, η ασφά­λεια θα έπρε­πε να σημαί­νει παρο­χή τρο­φής και νερού, που είναι ήδη σπά­νιο, ένα καθα­ρό περι­βάλ­λον και κατά προ­τε­ραιό­τη­τα τη φρο­ντί­δα της υγεί­ας των ανθρώπων.

Για να πετύ­χου­με την ανθρώ­πι­νη ασφά­λεια, πρέ­πει να καταρ­τί­σου­με στρα­τη­γι­κές, να κάνου­με προ­ε­τοι­μα­σί­ες, να προ­γραμ­μα­τί­σου­με και να δημιουρ­γή­σου­με απο­θέ­μα­τα. Αυτό θα έπρε­πε να είναι η ευθύ­νη των εθνι­κών ηγε­τών σε όλα τα επίπεδα.

Πιστεύω ότι οι προ­ε­τοι­μα­σί­ες θα πρέ­πει να ξεκι­νή­σουν από τώρα στη Γενι­κή Συνέ­λευ­ση των Ηνω­μέ­νων Εθνών για μία επεί­γου­σα περί­ο­δο, που θα πρέ­πει να κρα­τή­σει μέχρι να στα­θε­ρο­ποι­η­θεί η κατά­στα­ση. Δεν θα έπρε­πε να γίνει κάτι λιγό­τε­ρο από το να ανα­θε­ω­ρη­θεί το σύνο­λο του παγκό­σμιου προγράμματος.

|                                                Τι να πού­με εμείς;
Πρό­κει­ται για αφέ­λεια; όχι βέβαια! …
Με δυο λόγια, όπως λέει ο λαός Ρε …ε…ε  — Μας δου­λεύ­ουν Ρε …ε…ε