Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

(Δε) μου λείπεις εσύ…

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Μετά τη δια­κο­πή της, η Σού­περ Λιγκ επα­νήρ­θε δρι­μύ­τε­ρη να υπεν­θυ­μί­σει σε όλους μας, για­τί δεν είχε λεί­ψει σε κανέ­ναν απολύτως.

Καταρ­χάς, για­τί αρχί­ζουν να μαζεύ­ο­νται πολ­λά ανθρώ­πι­να λάθη. Και δεν εννοώ μόνο τα διαι­τη­τι­κά, αλλά τα καθα­ρά αγω­νι­στι­κά, που σε κάνουν να ανα­ρω­τιέ­σαι πόσο ανθρώ­πι­να και συμ­πτω­μα­τι­κά είναι.

Μετά την ομορ­φιά του Ντε­γκρά στην πρε­μιέ­ρα (που τελεί­ω­σε την καριέ­ρα του στην ΑΕΛ) και τον τερ­μα­το­φύ­λα­κα της Κέρ­κυ­ρας που πάει για χρυ­σό βατό­μου­ρο (κακής ηθο­ποι­ί­ας) για την ωραία πτώ­ση του, ήρθε το χτε­σι­νό αυτο­γκόλ και το λιο­ντά­ρι του Πλα­τα­νιά, για να τρι­τώ­σει το κακό.

Λίγοι βέβαια μπο­ρούν να προ­σφέ­ρουν το θέα­μα που δίνουν οι διαι­τη­τι­κές ομορ­φιές, στη Νέα Σμύρ­νη και σε όλα τα γήπε­δα, που απο­τε­λούν πια παρα­δο­σια­κό στοι­χείο του ποδο­σφαί­ρου μας. Κι η ανά­λυ­ση των αμφι­σβη­τού­με­νων φάσε­ων στις βρα­δι­νές εκπο­μπές διαρ­κεί πια περισ­σό­τε­ρη ώρα από τα στιγ­μιό­τυ­πα των αγώνων.

Καμία καχυ­πο­ψία δεν μπο­ρεί να δικαιο­λο­γή­σει πάντως τον σεξι­σμό των γηπέ­δων και το σχε­τι­κό κρού­σμα στην Τού­μπα, με το Σαρα­μα­ντά του Ηρα­κλή να καθυ­βρί­ζει τη βοη­θό επό­πτη, Κου­ρου­μπί­λια: “είσαι άσχε­τη, είσαι γελοία” (κι όχι δε δικαιο­λο­γεί­ται, επει­δή τα ίδια θα έλε­γε και σε έναν άντρα βοη­θό). Ο παί­κτης ζήτη­σε συγνώ­μη μετά από το τέλος του αγώ­να, αλλά η νοο­τρο­πία είναι γενι­κή κι εδραιω­μέ­νη. Εντά­ξει να βγει η γυναί­κα από την κου­ζί­να ‑αρκεί να έχει μαγει­ρέ­ψει κάτι πριν- αλλά όχι να μπει και στο γήπε­δο. Ας μεί­νει καλύ­τε­ρα στην κερ­κί­δα, για να εστιά­ζουν οι φωτο­γρά­φοι στα μπού­τια της και να κολ­λά­νε οι εκφω­νη­τές το αβά­στα­χτο κλι­σέ για τις “ωραί­ες παρου­σί­ες στην εξέ­δρα”. Ή για να κάνουν τις WAGs και να μην αφή­νουν κανέ­να άλλο να κατε­βά­ζει το σορ­τσά­κι του άντρα τους.

13826341

-Το γλυ­κό ήρθε να δέσει με το εξί­σου παρα­δο­σια­κό, χου­λι­γκα­νι­κό ξύλο στο ΠΑΟΚ-Ηρα­κλής, το ντου στην κερ­κί­δα των φιλο­ξε­νού­με­νων και την επί­θε­ση με πέτρες και μολό­τοφ στα γρα­φεία του συν­δέ­σμου τους, πριν τον αγώνα.

Αλλά και με την καταγ­γε­λία του Γουα­κά­σο, του ΠΑΟ, για τους ρατσι­στι­κούς χαρα­κτη­ρι­σμούς (μαύ­ρη μαϊ­μού) που εκτό­ξευ­σε ενα­ντί­ον του ένας αντί­πα­λός του, διδά­σκο­ντας ήθος, πολι­τι­σμό κι ευ αγωνίζεσθαι.

Όσοι νοστάλ­γη­σαν πραγ­μα­τι­κά τη Σού­περ-Λιγκ στο διά­στη­μα της απου­σί­ας της, θα δάμα­σαν το στε­ρη­τι­κό τους σύν­δρο­μο με τους αγώ­νες των εθνι­κών συγκρο­τη­μά­των. Όχι απα­ραί­τη­τα με το (άκρως απο­τε­λε­σμα­τι­κό) τσού­κου-τσού­κου μπολ της Εθνι­κής (που επι­στρέ­φει στην πατρο­πα­ρά­δο­τη συντα­γή Ρεχά­γκελ και Σάντος) ούτε με τη σύνα­ξη ελλα­δί­τι­κων και κυπρια­κών φασι­στοει­δών, στο βρο­χε­ρό Καραϊ­σκά­κη τις προ­άλ­λες. Αλλά με την τρα­μπού­κι­κη επί­θε­ση, στο ίδιο στά­διο, σε δημο­σιο­γρά­φο, που δεν είχε εγκε­κρι­μέ­να οπα­δι­κά φρο­νή­μα­τα, και τη γλί­τω­σε χάρη στη “μεγα­λο­ψυ­χία” των τρα­μπού­κων: έχε χάρη που έχου­με εντο­λή να μη σε δείρουμε.

Άμε­σα κι εντυ­πω­σια­κά ήταν τα αντα­να­κλα­στι­κά της ΕΠΟ, που δεν έβγα­λε καν ανα­κοί­νω­ση καταγ­γε­λί­ας του περι­στα­τι­κού, για τα μάτια του κόσμου, κι ασχο­λεί­ται με τις επι­κεί­με­νες εκλο­γές της, που πάνε από ανα­βο­λή σε ανα­βο­λή. Κερα­σά­κι στην τούρ­τα της Ομο­σπον­δί­ας, η προ­σω­ρι­νή διοί­κη­ση του Βίκτω­ρα Μητρό­που­λου, που δίνει νέα διά­στα­ση και νόη­μα στο προ­ε­κλο­γι­κό σύν­θη­μα-δέσμευ­ση: “ξεμπερ­δεύ­ου­με με το παλιό”.

Με τού­τα και με εκεί­να, πέρα­σε στα ψιλά η από­φα­ση της διοί­κη­σης του Πανιω­νί­ου να απα­γο­ρεύ­σει εφ όρου ζωής την είσο­δο σε οπα­δό που εντο­πί­στη­κε το Σάβ­βα­το να πετά­ει μπου­κά­λια στον αγω­νι­στι­κό χώρο. Μόνο που αυτό είναι στα­γό­να στον ωκε­α­νό (για να θυμη­θού­με άλλο ένα τρα­γού­δι που κολ­λά­ει με τον τίτλο). Το πραγ­μα­τι­κό πρό­βλη­μα είναι όλη αυτή η κατά­στα­ση που έχει κόψει (άτυ­πα και χωρίς περιο­ρι­στι­κά μέτρα) το γήπε­δο στον απλό φίλαθλο.
Με όλα όσα συμ­βαί­νουν εξάλ­λου, η απα­γό­ρευ­ση εισό­δου στα γήπε­δα, μάλ­λον ως ευλο­γία παρά ως τιμω­ρία πρέ­πει να αντιμετωπίζεται…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο