Διαστημικές γεύσεις

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Το βασι­κό πρό­βλη­μα για εμάς τους εύσω­μους με τα μεζε­δο­πω­λεία, δεν είναι πάντα οι γεύ­σεις, αλλά η ποσό­τη­τα που κατα­λή­γει στο πιά­το μας. Αν δεν πει­νάς, σου ανοί­γουν την όρε­ξη ‑για αυτό είναι οι μεζέ­δες άλλω­στε- κι αν πει­νάς, σε αφή­νουν μπου­κά­λα, πάνω στο καλύτερο.

Η θετι­κή πλευ­ρά του πράγ­μα­τος είναι ότι μπο­ρείς να βγαί­νεις με λιτο­δί­αι­τες παρέ­ες (κατά κανό­να με έντο­νη θηλυ­κή παρου­σία), να τρως τα διπλά και να πλη­ρώ­νεις όσα κι οι άλλοι, όλα μαζί δια του τόσο. Η αρνη­τι­κή πλευ­ρά όμως είναι αφε­νός ότι μπο­ρεί να σε κατα­λά­βουν και να στα­μα­τή­σουν να βγαί­νουν μαζί σου, αφε­τέ­ρου ότι μπο­ρεί πχ να ακούς συζη­τή­σεις για τα δυο περιτ­τά κιλά που έχει πάρει κάποιος‑α, που εσύ τα βάζεις σε μια μέρα και τα χάνεις μέχρι το πρωί.

Δε χρειά­ζε­ται όμως να φτά­σεις ως τα αστέ­ρια, όπως η Λάι­κα ‑η διάσ(τ)ημη σκυ­λί­τσα που έστει­λαν στο διά­στη­μα οι Σοβιε­τι­κοί- για να βρεις κάτι ικα­νο­ποι­η­τι­κό, σε ποσό­τη­τα και ποιό­τη­τα, δια­λε­κτι­κά δεμέ­να. Μπο­ρείς να δοκι­μά­σεις τη Λάι­κα στο Βοτα­νι­κό (Πέλ­λης 30).

Πόσοι θαμώ­νες ξέρουν τι ήταν η Λάι­κα και για­τί έγι­νε διά­ση­μη; Ελά­χι­στοι πιθα­νό­τα­τα. Όπως ο τρέ­ντι Μπο­γδά­νος μπο­ρεί να μην ήξε­ρε τι ήταν τα αρχι­κά στο μπλου­ζά­κι που φορού­σε.
Αλλά μην ανη­συ­χείς, δεν είναι φαγη­τό για χίπ­στερ ή για Μπο­γδά­νους, που που­λά­νε μού­ρη, τρώ­γο­ντας ταχί­νι και τις 53 απο­χρώ­σεις του.

Οι πιο πολ­λοί εκλαμ­βά­νουν το όνο­μα “Λάι­κα” ως παρα­φθο­ρά του “λαϊ­κού”, που παρα­πέ­μπει συμ­βο­λι­κά στην “πει­ραγ­μέ­νη ελλη­νι­κή κου­ζί­να” και τη μετα­μόρ­φω­ση του Βοτα­νι­κού από μια φτω­χή, λαϊ­κή περιο­χή σε εναλ­λα­κτι­κό στέ­κι για εξο­δού­χους. Στον όμορ­φο πεζό­δρο­μο της Πέλ­λας, επι­βιώ­νει ακό­μα ένα συνερ­γείο και μια ρετρό αίσθη­ση από σκη­νές του ασπρό­μαυ­ρου κινη­μα­το­γρά­φου. Κι αξί­ζει τον κόπο να το επι­σκε­φτείς, όσο έχει ακό­μα καλό και­ρό, για να καθί­σεις έξω και να απο­λαύ­σεις την εικό­να, μαζί με το φαγη­τό σου. Όχι πως δεν είναι ενδια­φέ­ρου­σα και η εσω­τε­ρι­κή δια­κό­σμη­ση, αλλά το έξω δίνει άλλη αίσθηση.

Περί­ερ­γη (με την καλή έννοια) αίσθη­ση σου αφή­νει κι η ιδιαί­τε­ρη συν­θή­κη να αδειά­ζεις επι­με­λώς το πιά­το σου, ακού­γο­ντας Cure και new wave τρα­γού­δια, καθώς το μαγα­ζί είναι μπα­ρά­κι-φαγά­δι­κο, δύο σε ένα, προ­σφέ­ρει ποτά και σπι­τι­κή λεμονάδα.

Επει­δή όμως τα ποτά και το περι­βάλ­λον δεν τρώ­γο­νται, περ­νά­με στο κυρί­ως πιά­το, που περι­λαμ­βά­νει γεν­ναί­ες (θαρ­ρα­λέ­ες κι ατρό­μη­τες) μερί­δες, με ενδια­φέ­ρο­ντα πιά­τα σε λογι­κές τιμές. Καλό είναι να πας με παρέα (αν έχει κορί­τσια και λιτο­δί­αι­τους, τόσο το καλύ­τε­ρο, κι αν πας με άλλους εύσω­μους για τη “γου­ρου­νιά”, τόσο το καλύ­τε­ρο) για να δοκι­μά­σεις περισ­σό­τε­ρα πράγ­μα­τα. Κι επει­δή τα γού­στα είναι υπο­κει­με­νι­κά, δεν κάνω συγκε­κρι­μέ­νες προ­τά­σεις, αλλά ξεχω­ρί­ζω την κρεμ­μυ­δό­πι­τα (με μπέι­κον και γλυ­κό τυρί) που είναι κάτι δια­φο­ρε­τι­κό απ’ ό,τι βρί­σκεις συνήθως.

Αλλά ντά­ξει, δε χρειά­ζε­ται να τρέ­ξεις και στο διά­στη­μα για να το βρεις, όπως η Λάικα…