Δίδυμοι πύργοι — Αμερικανικές Εκλογές: Β’ Μέρος

Γρά­φει το Λαϊ­κό Στρώ­μα //

Δεί­τε εδώ το Α’ Μέρος

Ο Τραμπ

Ο Ντό­ναλντ Τζ. Τραμπ είναι γνω­στή φιγού­ρα στον αμε­ρι­κα­νι­κό δημό­σιο βίο. Γιος του πλού­σιου, αλλά όχι τόσο πλού­σιου, μεσί­τη Φρεντ Τραμπ, ξεκί­νη­σε την επαγ­γελ­μα­τι­κή του πορεία και αυτός από το real estate. Τις δεκα­ε­τί­ες του ‘80 και του ‘90 εμφα­νι­ζό­ταν σπο­ρα­δι­κά στα ΜΜΕ έχο­ντας ένας καθε­στώς ελα­φρώς αλλά όχι πλή­ρως γρα­φι­κού και εκκε­ντρι­κού επι­χει­ρη­μα­τία που αρε­σκό­ταν να κομπορ­ρη­μο­νεί, για την ικα­νό­τη­τα του στις μπίζ­νες και την «πέρα­ση» στις γυναί­κες. Με τον και­ρό προ­χώ­ρη­σε σε πιο επι­κερ­δείς αλλά και πιο «αερο­κο­πα­νι­στές» δρα­στη­ριό­τη­τες, πιο γνω­στές ως «αμε­ρι­κα­νιές». Βασι­κή του δρα­στη­ριό­τη­τα τα τελευ­ταία χρό­νια ήταν να τοπο­θε­τεί το όνο­μά του, ως εμπο­ρι­κό σήμα (brand name όπως λέγε­ται) σε κτή­ρια και άλλες εγκα­τα­στά­σεις (γήπε­δα γκολφ κ.α.) αλλά χωρίς να έχει άμε­ση εμπλο­κή με την δρα­στη­ριό­τη­τα. Έτσι αν μεν το εγχεί­ρη­μα ήταν επι­κερ­δές, εισέ­πρατ­τε (εκτός από το αρχι­κό ποσό για το όνο­μα) τα συμ­φω­νη­θέ­ντα ποσο­στά. Αν πάλι απο­τύγ­χα­νε, κανέ­να πρό­βλη­μα, τη νύφη την πλή­ρω­ναν αυτοί που είχαν επεν­δύ­σει τα λεφτά. Όμως το μεγά­λο μπαμ στη δημό­σια σφαί­ρα έγι­νε το 2004 όταν ο Τραμπ παρου­σί­α­σε το ριά­λι­τυ The Apprentice (Ο Μαθη­τευό­με­νος), στο οποίο ως άτυ­πος διευ­θύ­νων σύμ­βου­λος μιας επι­χεί­ρη­σης ανέ­θε­τε στους δια­γω­νι­ζό­με­νους διά­φο­ρα επι­χει­ρη­μα­τι­κά πρό­τζεκτ. Κάθε εβδο­μά­δα «απέ­λυε» και από έναν μέχρι που στο τέλος ανα­κή­ρυσ­σε το νικη­τή, ο οποί­ος προ­σλαμ­βα­νό­ταν σε μια απ’ τις εται­ρεί­ες του. Το ριά­λι­τυ σάρω­σε στις τηλε­θε­ά­σεις και ο Τραμπ έγι­νε πλου­σιό­τε­ρος κατά μερι­κά εκα­τομ­μύ­ρια. Παράλ­λη­λα ο σκω­τσέ­ζι­κης κατα­γω­γής επι­χει­ρη­μα­τί­ας έγι­νε γνω­στός ως άρι­στος χρή­στης των παρα­θυ­ρα­κί­ων του αμε­ρι­κα­νι­κού φορο­λο­γι­κού ή δικα­στι­κού συστή­μα­τος, είτε φαλι­ρί­ζο­ντας σκό­πι­μα εται­ρεί­ες του, με σκο­πό την απο­φυ­γή φόρων, είτε όταν τα πράγ­μα­τα έφτα­ναν στα δικα­στή­ρια, κλεί­νο­ντας συμ­φω­νί­ες και κάνο­ντας νομι­κί­στι­κους συμ­βι­βα­σμούς με σκο­πό να βρε­θεί πάλι στον αφρό.

Όλο αυτό το διά­στη­μα, οι πολι­τι­κές του θέσεις οι οποί­ες εκστό­μι­ζε σπο­ρα­δι­κά, θα τον κατέ­τασ­σαν κάπου στο… κέντρο του αμε­ρι­κα­νι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος, ενώ δεν παρέ­λει­πε να χρη­μα­το­δο­τεί πολ­λές προ­ε­κλο­γι­κές εκστρα­τεί­ες βου­λευ­τών, γερου­σια­στών ή προ­έ­δρων και των δύο κομ­μά­των (με έφε­ση πάντως στο Δημο­κρα­τι­κό) καθώς και να απο­κο­μί­ζει τις σχε­τι­κές χάρες σε αντάλ­λαγ­μα, κατά τη συνή­θη λίγο ή πολύ νόμι­μη, πρα­κτι­κή στις ΗΠΑ. Αξί­ζει να σημειω­θεί ότι μετα­ξύ των ευερ­γε­τη­θέ­ντων οικο­νο­μι­κά ήταν και η σημε­ρι­νή αντί­πα­λός του Χίλα­ρυ Κλί­ντον όταν ήταν υπο­ψή­φια για τη Γερου­σία, τη δεκα­ε­τία του 2000. Ο ίδιος ο Τραμπ κατά δια­στή­μα­τα, έκα­νε ασό­βα­ρες ημι­τε­λείς από­πει­ρες να κατέ­βει για πρό­ε­δρος, τις οποί­ες παρα­τού­σε όταν δια­πί­στω­νε ότι δεν έχει την απαι­τού­με­νη στή­ρι­ξη. Οι κακές γλώσ­σες κάνουν λόγο απλά για μεγα­λε­πή­βο­λα δια­φη­μι­στι­κά τρικ, συμπλη­ρω­μα­τι­κά στις κύριες δρα­στη­ριό­τη­τές του.

Το 2016 όμως έδει­ξε απο­φα­σι­σμέ­νος. Παρου­σια­ζό­με­νος ως ενσαρ­κω­τής του Αμε­ρι­κα­νι­κού ονεί­ρου, του επι­τυ­χη­μέ­νου μπίζ­νε­σμαν κλπ και κάνο­ντας επί­κλη­ση στα πιο ταπει­νά ένστι­κτα των εκπε­σμέ­νων μεσο­στρω­μά­των των ΗΠΑ, ξερ­νώ­ντας ξενο­φο­βία, ρατσι­σμό, μισο­γυ­νι­σμό, επι­τη­δευ­μέ­νη θρη­σκευ­τι­κό­τη­τα, καθώς και που­λώ­ντας «αντι­συ­στη­μι­κή τρέ­λα», ότι δήθεν τα «αρι­στε­ρά» (τα ποια;) ΜΜΕ τον πολε­μούν, κατά­φε­ρε να πάρει το χρί­σμα του Ρεπου­μπλι­κα­νι­κού κόμ­μα­τος μέσα από μια μακρά δια­δι­κα­σία ντη­μπέιτ, συγκε­ντρώ­σε­ων και προ­κρι­μα­τι­κών εκλο­γών που περι­λάμ­βα­νε πάνω από 10 ανθυ­πο­ψη­φί­ους. Οι αντί­πα­λοί του ανή­καν σε όλο το φάσμα των δια­φό­ρων «φρα­ξιών» των Ρεπου­μπλι­κά­νων. Από τον γιο κου­βα­νού εξό­ρι­στου θρη­σκό­λη­πτο υπερ­δε­ξιό Τεντ Κρουζ μέχρι τον «ελευ­θε­ρια­κό» (libertarian) υπέρ­μα­χο της νομι­μο­ποί­η­σης της κάν­να­βης, Ραντ Πολ. Μετά από ένα μακρύ δια­γω­νι­σμό ύβρε­ων, λάσπης και χυδαιο­τή­των εκα­τέ­ρω­θεν, κατά­φε­ρε να βγει νικη­τής και να πάρει το χρί­σμα. Η αλή­θεια είναι ότι αυτό συνέ­βη, του­λά­χι­στον επι­φα­νεια­κά, κόντρα στο παρα­δο­σια­κό πολι­τι­κό προ­σω­πι­κό των Ρεπου­μπλι­κά­νων. Αυτό αφο­ρά και το επί­ση­μο, το «κεντρο­δε­ξιό», και αυτό το «απ’ τα κάτω», του λεγό­με­νου «Κόμ­μα­τος του Τσα­γιού» (Τea Party), μιας «φρά­ξιας» του ρεπου­μπλι­κα­νι­κού κόμ­μα­τος με έμφα­ση σε πιο ακρο­δε­ξιές ιδέ­ες. Βέβαια, ο 2ος πυλώ­νας του αμε­ρι­κα­νι­κού πολι­τι­κού συστή­μα­τος δεν άφη­σε τον υπο­ψή­φιό του εντε­λώς ξεκρέ­μα­στο. Θέλο­ντας και μη το κόμ­μα συντά­χθη­κε έστω και ανό­ρε­χτα πίσω του. Παρ’ όλα αυτά εξέ­χου­σες προ­σω­πι­κό­τη­τες του χώρου του, είτε απέ­φυ­γαν να πάρουν θέση για το πρό­σω­πό του, είτε στή­ρι­ξαν με δηλώ­σεις τους ανοι­χτά τη Χίλα­ρυ Κλίντον.

Η Χίλα­ρυ

Η Χιλα­ρυ Ρ. Κλί­ντον είναι παλιά καρα­βά­να της αμε­ρι­κα­νι­κής πολι­τι­κής σκη­νής, αν και τα περισ­σό­τε­ρα χρό­νια σε ανε­πί­ση­μο ρόλο. Υπο­στη­ρί­κτρια του «δεξιού» ρεπου­μπλι­κά­νου Μπά­ρι Γκολ­ντ­γουό­τερ το 1964, άλλα­ξε την πολι­τι­κή της κατεύ­θυν­ση όταν βρέ­θη­κε στο δρό­μο του Μπιλ Κλί­ντον. Μετά το γάμο τους, ο Κλί­ντον εξε­λέ­γη κυβερ­νή­της της ελά­χι­στα δημο­φι­λούς νότιας πολι­τεί­ας του Άρκαν­σω. Στις εκλο­γές του 1992, οπό­τε και ο Κλί­ντον εξε­λέ­γη πρό­ε­δρος των ΗΠΑ, η Χίλα­ρυ έγι­νε «πρώ­τη κυρία». Σε αντί­θε­ση με την Ευρώ­πη όπου οι πρώ­τες κυρί­ες περι­δια­βαί­νουν τα φιλαν­θρω­πι­κά γκα­λά και δίνουν συνε­ντεύ­ξεις σε εκπο­μπές τύπου Τατιά­νας Στε­φα­νί­δου με σκο­πό τον εξω­ραϊ­σμό της δημό­σια εικό­νας των συζύ­γων τους, στην Αμε­ρι­κή (εκτός από τα παρα­πά­νω, που επί­σης τα κάνουν σε υπερ­θε­τι­κό βαθ­μό) οι πρώ­τες κυρί­ες μπο­ρούν να ανα­λαμ­βά­νουν και άτυ­πους συμ­βου­λευ­τι­κούς ρόλους σε διά­φο­ρα θέμα­τα. Έτσι κατά την πρώ­τη θητεία του ο Κλί­ντον της ανέ­θε­σε να προ­ε­τοι­μά­σει ένα σχέ­διο νόμου σχε­τι­κά με τη (σχε­δόν ανύ­παρ­κτη) δημό­σια ασφά­λι­ση και περί­θαλ­ψη. Μετά από δια­βου­λεύ­σεις επί δια­βου­λεύ­σε­ων και λόγω της μη ύπαρ­ξης δημο­κρα­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας εκεί­νη την επο­χή στο Κον­γκρέ­σο, η Χίλα­ρυ εγκα­τέ­λει­ψε τον «αγώ­να» της για τη δημό­σια υγεία και στη 2η θητεία του συζύ­γου της (1997–2001) ανα­λώ­θη­κε σε φυτέ­μα­τα δέντρων σε πάρ­κα και κατα­νά­λω­ση κανα­πε­δα­κί­ων με μπρυκ και σολω­μό, στα προ­α­να­φερ­θέ­ντα φιλαν­θρω­πι­κά γκα­λά επώ­νυ­μων κυριών.

Το 2001 καβα­λώ­ντας το άρμα της τερά­στιας δημο­τι­κό­τη­τας του συζύ­γου της, που θεω­ρή­θη­κε επι­τυ­χη­μέ­νος πρό­ε­δρος με κεντρώο και ως εκ τού­του μη συγκρου­σια­κό στίγ­μα, αλλά και εξαρ­γυ­ρώ­νο­ντας την (πολι­τι­κά ακα­τα­μά­χη­τη για τους Αμε­ρι­κα­νούς) εικό­να της «καλής συζύ­γου και μάνας» που δεν εγκα­τέ­λει­ψε το σύζυ­γο της όταν αυτός έκα­νε τις «ατα­σθα­λί­ες του», μπή­κε στην ενερ­γό πολι­τι­κή, ως γερου­σια­στής της πολι­τεί­ας της Νέας Υόρ­κης όπου παρέ­μει­νε ως το 2009. Τότε απο­φά­σι­σε να κάνει το άλμα προς την προ­ε­δρία. Όμως παρά τον περί­πα­το που περί­με­νε να κάνει, βρή­κε στο δρό­μο της τον νεα­ρό γερου­σια­στή Μπα­ράκ Ομπά­μα. Μετά από μια έντο­νη προ­ε­κλο­γι­κή περί­ο­δο, με αντε­γκλή­σεις, προ­σω­πι­κές επι­θέ­σεις κλπ, σε μια επο­χή που οτι­δή­πο­τε θύμι­ζε Μπους Τζού­νιορ πήγαι­νε «άκλα­φτο», ο Ομπά­μα πόντα­ρε στην αντι­πο­λε­μι­κή του στά­ση σχε­τι­κά με το Ιράκ, ενώ αξιο­ποί­η­σε (υπό­γεια με μεγά­λη έντα­ση, φανε­ρά ποτέ) το χαρ­τί του πιθα­νού 1ου μαύ­ρου προ­έ­δρου, έτσι ώστε να συσπει­ρώ­σει τη βάση του δημο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος που απο­τε­λεί­ται σε μεγά­λο βαθ­μό από μειο­νό­τη­τες και ανθρώ­πους που γενι­κά απέ­χουν από τις εκλο­γές. Το «κεντρώο» προ­φίλ της Χίλα­ρυ, φάνη­κε ακα­τάλ­λη­λο, και ο σχε­τι­κά πιο «αρι­στε­ρός» Ομπά­μα έγι­νε πρό­ε­δρος. Καθώς όμως η αστι­κή τάξη της χώρας δεν μπο­ρού­σε να πετά­ξει στα σκου­πί­δια ένα τόσο δυνα­τό πολι­τι­κό χαρ­τί όπως η Χίλα­ρυ, ο Ομπά­μα την τοπο­θέ­τη­σε στο Υπουρ­γείο Εξω­τε­ρι­κών. Το παλ­μα­ρέ των επι­τυ­χιών της στο πόστο αυτό είναι ευρέ­ως γνω­στό («Πορ­το­κα­λί Επα­να­στά­σεις», «Αρα­βι­κές Ανοί­ξεις», συνέ­χι­ση πολέ­μου Ιράκ και Αφγα­νι­στάν κλπ). Στην 2η τετρα­ε­τία Ομπά­μα, για να προ­στα­τευ­θεί απ’ τη φθο­ρά, απο­μα­κρύν­θη­κε από υπεύ­θυ­να πόστα, και ξεκί­νη­σε τη συγκέ­ντρω­ση δυνά­με­ων με στό­χο τη διεκ­δί­κη­ση της προ­ε­δρί­ας το 2016.

Όπως είδα­με στο Α’ μέρος, η διεκ­δί­κη­ση του χρί­σμα­τος στα 2 μεγά­λα κόμ­μα­τα περ­νά μέσα από προ­κρι­μα­τι­κές εκλο­γές. Η Χίλα­ρυ, ανα­μέ­νο­ντας και πάλι έναν περί­πα­το αιφ­νι­διά­στη­κε. Απέ­να­ντι της βρή­κε το νέο που­λέν της κεντρο­α­ρι­στε­ρί­ζου­σας νεο­λαί­ας (ή τελο­σπά­ντων το αντί­στοι­χο του που­λέν σε 70χρονο) τον, μέσα σε 30 εισα­γω­γι­κά, «democratic socialist» γερου­σια­στή της λιλι­πού­τειας πολι­τεί­ας του Βερ­μόντ, Μπέρ­νι Σάντερς. Ο Σάντερς, κάτι αντί­στοι­χο του Λαφα­ζά­νη, αν υπο­θέ­σου­με ότι η Χίλα­ρυ είναι Τσί­πρας, ή του Τσί­πρα, αν υπο­θέ­σου­με ότι η Χίλα­ρυ είναι Γ. Παπαν­δρέ­ου, ή Γ. Παπαν­δρέ­ου, αν υπο­θέ­σου­με ότι η Χίλα­ρυ είναι Βενι­ζέ­λος, ουδέ­πο­τε αμφι­σβή­τη­σε το παρόν οικο­νο­μι­κό σύστη­μα. Ωστό­σο, ενέ­τα­ξε στο πρό­γραμ­μά του σημεία που κάνουν γκελ σε κάποια τμή­μα­τα της δια­νό­η­σης και της, από χρό­νια απο­ξε­νω­μέ­νης απ’ την πολι­τι­κή, νεο­λαί­ας των ΗΠΑ, όπως η θέσπι­ση καθο­λι­κής δημό­σιας περί­θαλ­ψης, η κατάρ­γη­ση των διδά­κτρων στα κρα­τι­κά πανε­πι­στή­μια, η αύξη­ση του κατώ­τα­του μισθού και μια σχε­τι­κά πιο φιλει­ρη­νι­κή (ότι κι αν σημαί­νει αυτό για την ιμπε­ρια­λι­στι­κή υπερ­δύ­να­μη που λέγε­ται ΗΠΑ) πολι­τι­κή στο διε­θνές πεδίο. Φυσι­κά, το Δημο­κρα­τι­κό Κόμ­μα, ένας απ’ τους δύο πυλώ­νες του αστι­κού συστή­μα­τος στις ΗΠΑ, δεν επρό­κει­το ποτέ να κατε­βά­σει ένα υπο­ψή­φιο σαν τον Σάντερς. Απλώς επέ­τρε­ψε στον κεντρο­α­ρι­στε­ρό πολι­τι­κό να παί­ξει λίγο μπά­λα, για ξεκάρ­φω­μα, μέχρι που η Χίλα­ρυ, βάζο­ντας λυτούς και δεμέ­νους, από τη γρα­φειο­κρα­τία του κόμ­μα­τός, τα ΜΜΕ κλπ κατά­φε­ρε να πάρει το κομ­μα­τι­κό χρίσμα.

Το παρά­δο­ξο που δεν είναι παράδοξο

Παρά την παρα­δο­σια­κή αντί­λη­ψη που έχου­με, για τους «καλούς δημο­κρα­τι­κούς» και «κακούς ρεπου­μπλι­κά­νους», η μακρά και βάναυ­ση προ­ε­κλο­γι­κή εκστρα­τεία έμελ­λε να γίνει αποκαλυπτική.

Ο Τραμπ ναι μεν είναι ξενο­φο­βι­κός «καρα­γκιό­ζης» που πρό­τει­νε την ολι­κή απα­γό­ρευ­ση εισό­δου μου­σουλ­μά­νων στη χώρα, αλλά και ο «γλυ­κο­μί­λη­τος» Ομπά­μα δεν έκα­νε «σκό­ντο» στις απε­λά­σεις τα τελευ­ταία χρόνια.

Ο Τραμπ ναι μεν είναι υπέρ­μα­χος του αμε­ρι­κα­νι­κού στρα­τιω­τι­κού κατε­στη­μέ­νου αλλά έχει απο­κα­λέ­σει το ΝΑΤΟ «παρω­χη­μέ­νο» και έχει προ­τεί­νει την ανα­διάρ­θρω­ση του (πριν του τρα­βή­ξει το αυτί το στρα­τιω­τι­κό κατε­στη­μέ­νο και ανα­σκευά­σει μερικώς).

Η Χίλα­ρυ ναι μεν είναι υπέρ της «λελο­γι­σμέ­νης» αύξη­σης του κατω­τά­του μισθού όμως είναι τα ελεγ­χό­με­να από τους δημο­κρα­τι­κούς ξεπου­λη­μέ­να εργα­τι­κά συν­δι­κά­τα που δεν «σηκώ­νουν» μαζι­κά το αίτημα.

Ο Τραμπ είναι μεν υπέρ της κατα­σκευ­ής ενός τεί­χους στα σύνο­ρα με το Μεξι­κό, όμως στα λόγια του­λά­χι­στον, είναι κατά της συμ­φω­νί­ας δια­τλα­ντι­κού εμπο­ρί­ου TTIP, σε αντί­θε­ση με τη Χίλα­ρυ που είναι υπερ.

Η Χιλα­ρυ είναι μεν υπέρ της «δια­φά­νειας στο δημό­σιο βίο», αλλά μέρα παρά μέρα κατη­γο­ρεί το Wikileaks ότι «υπο­νο­μεύ­ει την αμε­ρι­κα­νι­κή ασφά­λεια» διό­τι βγά­ζει στη φόρα πολ­λά «άπλυ­τα» της αμε­ρι­κα­νι­κής εξω­τε­ρι­κής πολι­τι­κής και της ίδιας ως προσώπου.

Ο Τραμπ έχει μεν δια­λα­λή­σει κατά και­ρούς ότι πρέ­πει «να βομ­βαρ­δί­ζου­με ό,τι κινεί­ται» αλλά εμφα­νί­ζε­ται πιο διστα­κτι­κός στο να προ­τεί­νει στρα­τιω­τι­κές επεμ­βά­σεις «δια πάσαν νόσον» σε άλλες χώρες.

Η Χίλα­ρυ είναι μεν γενι­κώς και αορί­στως υπέρ των δικαιω­μά­των των μαύ­ρων, αλλά είναι επί προ­ε­δρί­ας Ομπά­μα που ανα­ζω­πυ­ρώ­θη­κε η ρατσι­στι­κή βία εκ μέρους των αστυ­νο­μι­κών αρχών στις ΗΠΑ.

Έχο­ντας παρου­σιά­σει το ιστο­ρι­κό των δύο υπο­ψη­φί­ων και των πολι­τι­κών τους χώρων, παρου­σιά­ζε­ται το εξής παρά­δο­ξο. Ο όντως ακρο­δε­ξιός και όντως αισθη­τι­κά χυδαί­ος Τραμπ δεί­χνει ίσως λιγό­τε­ρο «αντι­λαϊ­κός» από την «κεντρώα» και «μετριο­πα­θή» Χίλα­ρυ. Φυσι­κά η παρα­πά­νω τεχνι­κής φύσε­ως δια­πί­στω­ση ούτε εξω­ρα­ΐ­ζει, ούτε δικαιο­λο­γεί την εικό­να του Τραμπ. Άλλω­στε ο ρόλος της προ­σω­πι­κό­τη­τας στην ιστο­ρί­ας όσο υπαρ­κτός κι αν είναι, είναι πολύ περιο­ρι­σμέ­νος, από γενι­κό­τε­ρη ιστο­ρι­κή προ­ο­πτι­κή. Η συζή­τη­ση περί ακα­ταλ­λη­λό­τη­τας πχ. του Τραμπ να «έχει μαζί του το βαλι­τσά­κι με τα πυρη­νι­κά», επει­δή είναι «γυναι­κάς» ή «τουι­τά­ρει κοτσά­νες νυχτιά­τι­κα» κατα­ντά γρα­φι­κή όταν είναι γνω­στό ότι οι απο­φά­σεις τέτοιου μεγέ­θους δεν παίρ­νο­νται ανά­λο­γα με τις προ­σω­πι­κές ορέ­ξεις του κάθε ηγέ­τη, αλλά βάσει γενι­κό­τε­ρων σχε­δια­σμών. Σε κάθε περί­πτω­ση οι λαοί της Μέσης Ανα­το­λής δεκά­ρα δεν δίνουν για τους λεπτούς τρό­πους και το τακτ αυτών που τους βομ­βαρ­δί­ζουν, όπως δεν έδω­σε δεκά­ρα ο γιου­γκο­σλα­βι­κός λαός όταν βομ­βαρ­δί­στη­κε από έναν «έξω καρ­διά» τύπο, που έλε­γε αστεία και ήταν πολύ καλός για παρέα, ονό­μα­τι Μπιλ Κλί­ντον, το 1999.

Η επό­με­νη μέρα

Τού­των λεχθέ­ντων, με βάση τις δημο­σκο­πή­σεις των τελευ­ταί­ων εβδο­μά­δων εκτός συγκλο­νι­στι­κού απρο­ό­πτου, στις 8 Νοεμ­βρί­ου (20 Ιανουα­ρί­ου 2017 η ορκω­μο­σία) ο/η επόμενος/η πρόεδρος/ίνα θα είναι ο/η Χίλα­ρυ Κλί­ντον. Μια από­φα­ση του αμε­ρι­κα­νι­κού λαού που θα παρ­θεί στα πλαί­σια του «μη χεί­ρον βέλ­τι­στον». Ο πρώ­τος μαύ­ρος πρό­ε­δρος στην ιστο­ρία των ΗΠΑ θα δώσει τη θέση του στην πρώ­τη γυναί­κα. Από την πρώ­τη φορά «μαυ­ρι­δε­ρά», στην πρώ­τη φορά «γυναι­κεία». Πόσο όμως μη χεί­ρον είναι μια πρό­ε­δρος που έχει στη­ρί­ξει πχ. τον πόλε­μο στο Ιράκ; Και αν η ψήφος στον Ομπά­μα, που οι περ­γα­μη­νές του όταν ξεκι­νού­σε την θητεία του το 2008 ήταν πολύ πιο «αρι­στε­ρές» από τη Χίλα­ρυ, απο­δεί­χτη­κε φρού­δα ελπί­δα, πόση ακό­μα ελπί­δα έχει απο­μεί­νει στο ντε­πό­ζι­το των αμε­ρι­κα­νών εργα­ζο­μέ­νων, των μαύ­ρων, των κοι­νω­νι­κά απο­κλει­σμέ­νων στη μεγα­λύ­τε­ρη καπι­τα­λι­στι­κή δύνα­μη του πλανήτη;

Ντό­ναλντ Τραμπ και Χίλα­ρυ Κλί­ντον είναι και οι δύο αδί­στα­κτοι εκπρό­σω­ποι του αμε­ρι­κα­νι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, οι «Δίδυ­μοι Πύρ­γοι» του, και με βάση αυτά που έχει δεί­ξει η ιστο­ρι­κή πεί­ρα, παρά τις δια­φο­ρές τους σε θέμα­τα ύφους και αισθη­τι­κής, οποί­ος κι απ’ τους δύο κι αν βρε­θεί στη θέση του προ­έ­δρου, θα συνε­χί­σει στην ίδια ρότα και στο εσω­τε­ρι­κό και στο εξωτερικό.

Στη Χώρα των Ελεύ­θε­ρων και Πατρί­δα των Γενναίων.

Δεί­τε:

-Ο Ντό­ναλντ Τραμπ δηλώ­νει ότι οι γυναί­κες που κάνουν έκτρω­ση πρέ­πει να διώ­κο­νται ποινικά

-O γνω­στός κωμι­κός-παρου­σια­στής Steven Colbert σατι­ρί­ζει την ιδέα του Τραμπ ότι «τον πολε­μούν τα συμφέροντα»