Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Δύο δημοψηφίσματα

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Την περα­σμέ­νη Κυρια­κή έλα­βαν χώρα δύο δημο­ψη­φί­σμα­τα, σε δυο δια­φο­ρε­τι­κές γωνιές του πλα­νή­τη και με δια­φο­ρε­τι­κό δια­κύ­βευ­μα, αλλά με εξί­σου ανη­συ­χη­τι­κά κι αντι­φα­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα και μηνύματα.

Στην Ουγ­γα­ρία, το 98,32% ψήφι­σε ενά­ντια στο σχέ­διο της Ε.Ε. για εγκα­τά­στα­ση των προ­σφύ­γων στη χώρα τους, αλλά το δημο­ψή­φι­σμα θεω­ρεί­ται άκυ­ρο, λόγω του χαμη­λού ποσο­στού συμ­με­το­χής, που δεν προ­σέγ­γι­σε καν το 50% των εγγε­γραμ­μέ­νων. Κι αυτή η μεγά­λη απο­χή είναι ίσως το πιο ελπι­δο­φό­ρο στοι­χείο που μπο­ρεί να βρει κανείς στο αποτέλεσμα.

Μπο­ρεί ο Ούγ­γρος πρω­θυ­πουρ­γός, Βίκτορ Όρμπαν, να έθε­σε το δίλημ­μα “Βρυ­ξέλ­λες ή Βου­δα­πέ­στη”, για να δώσει έναν “ευρω­σκε­πτι­κι­στι­κό” τόνο στο δημο­ψή­φι­σμα (ελπί­ζο­ντας ίσως να συνα­ντη­θεί με υγιή, λαϊ­κά αντα­να­κλα­στι­κά ενα­ντί­ον της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης), αλλά εξέ­φρα­σε πρω­τί­στως τη ρατσι­στι­κή ξενο­φο­βία που καλ­λιερ­γεί­ται έντο­να και συστη­μα­τι­κά τα τελευ­ταία χρό­νια, στις πρώ­ην σοσια­λι­στι­κές χώρες. Το δίπο­λο ωστό­σο ήταν έτσι στη­μέ­νο, ώστε να τσου­βα­λιά­σει κάθε φωνή που δια­φο­ρο­ποιεί­ται και αντι­στέ­κε­ται στην Ισλα­μο­φο­βία, με τον “κοσμο­πο­λι­τι­σμό της Ε.Ε.” που δεν είναι παρά η άλλη όψη του ίδιου νομί­σμα­τος. Κι είναι αξιο­ση­μεί­ω­το πως η έντα­ξη της Ουγ­γα­ρί­ας στην Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση είχε εγκρι­θεί με δημο­ψή­φι­σμα από ακό­μα λιγό­τε­ρους ψηφοφόρους.

Σε άλλες επο­χές, τα δυτι­κά ΜΜΕ μπο­ρεί να καυ­τη­ρί­α­ζαν αυτό το 98,5% και τα… “στα­λι­νι­κά” ποσο­στά της κάλ­πης. Μόνο που εδώ δεν έχου­με κάποιο είδος ιστο­ρι­κής συνέ­χειας με το σοσια­λι­στι­κό παρελ­θόν αλλά το ακρι­βώς αντί­θε­το, για ένα λαό που δια­παι­δα­γω­γή­θη­κε τελεί­ως δια­φο­ρε­τι­κά για 40 και πλέ­ον χρό­νια, αλλά στα­δια­κά αλλο­τριώ­νε­ται απ’ τη λαί­λα­πα της αντε­πα­νά­στα­σης, βγά­ζο­ντας (του­λά­χι­στον ένα μεγά­λο τμή­μα του) τα χει­ρό­τε­ρα, ταπει­νά ένστι­κτα μισάνθρωπου.

Στην Κολομ­βία, το απο­τέ­λε­σμα ήταν ορια­κό και στην κόψη του ξυρα­φιού, αλλά με εξί­σου μεγά­λη απο­χή και εξί­σου ανη­συ­χη­τι­κό με το 98,5% της Ουγ­γα­ρί­ας. Οι μισοί Κολομ­βια­νοί ψήφι­σαν ενά­ντια στην ειρη­νευ­τι­κή συμ­φω­νία που έκλει­σε η κυβέρ­νη­ση Σάντος με το αντάρ­τι­κο των FARC, ακο­λου­θώ­ντας τη σκλη­ρή γραμ­μή του προη­γού­με­νου προ­έ­δρου, Άλβα­ρο Ουρί­μπε (που ήταν ανοι­χτά υπο­τα­κτι­κός των ΗΠΑ, μπλεγ­μέ­νος σε μια σει­ρά σκάν­δα­λα και τάχθη­κε ανα­φαν­δόν κατά της συμφωνίας).

Ο εκπρό­σω­πος του αντάρ­τι­κου, Τιμο­λέ­ον Χιμέ­νες (ψευ­δώ­νυ­μο του Ροντρί­γκο Λοντό­νιο), δήλω­σε από την Κού­βα ότι οι FARC θα τηρή­σουν τη συμ­φω­νία, επι­μέ­νο­ντας στην προ­ο­πτι­κή της ειρή­νευ­σης, ενώ την ίδια πρό­θε­ση (για τους δικούς της λόγους) φαί­νε­ται να έχει και η πλευ­ρά του Σάντος. Εξάλ­λου το δημο­ψή­φι­σμα δεν είχε δεσμευ­τι­κό αλλά συμ­βου­λευ­τι­κό χαρα­κτή­ρα, για να νομι­μο­ποι­ή­σει το κλεί­σι­μο της συμ­φω­νί­ας. Σε κάθε περί­πτω­ση, η ευθυ­γράμ­μι­ση ενός σημα­ντι­κού τμή­μα­τος του λαού της Κολομ­βί­ας με έναν από τους χει­ρό­τε­ρους δυνά­στες του, απο­τε­λεί στοι­χείο για σοβα­ρό προβληματισμό.

Αν τα δημο­ψη­φί­σμα­τα μπο­ρού­σαν να αλλά­ξουν τον κόσμο, θα ήταν παρά­νο­μα. Και σίγου­ρα δε θα τα διε­ξή­γα­γε, με δική της πρω­το­βου­λία, η εκά­στο­τε άρχου­σα τάξη. Από αυτήν την άπο­ψη, η μαζι­κή απο­χή εκφρά­ζει ίσως κάποια υγιή αντα­να­κλα­στι­κά. Αλλά χρειά­ζο­νται πολύ περισ­σό­τε­ρα για να ανα­τρα­πεί η κυρί­αρ­χη τάξη πραγ­μά­των και το (διό­λου αμε­λη­τέο) ρεύ­μα που εκφρά­ζε­ται στα δημο­ψη­φί­σμα­τα, λέγο­ντας ουσια­στι­κά: σφά­ξε με αγά μου να αγιάσω.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο