Πάνος Θασίτης: Ελληνικά

Ελληνικά

«νηρόν» ύδωρ μη ειπής, αλλά «πρό­σφα­τον» ακραιφνές»
«συκ­χαί­νο­μαι» τω όντι ναυ­τί­ας άξιον τούνομα,
αλλ’ ερείς «βδε­λύτ­το­μαι» ως Αθηναίος…
το μεν «μάγειρος»δόκιμον, το δε «μαγει­ρεί­ον» ουκέτι
Φρύ­νι­χος 200μ.Χ.

 Οχι φτω­χός, αλλ’ άπο­ρος ή πιο καλά βιοπαλαίων
ή εκεί­νο το έξο­χο, το τέλειο, τ’ αρνη­τι­κό μη πλούσιος
                                                                — το κυριολεκτικό.
Ούτε ψεύ­της — ακού­γε­ται άσχη­μα, ενο­χλεί — αλλά μη λέγων την αλή­θειαν — όλη,
μη ευθύς, μη αυθορ­μή­τως ομι­λώ­ντας τέλος πάντων,
 ή — για­τί όχι; — και σκεπτικιστής
 και το πολύ-πολύ και μόνον εν εσχά­τη ανά­γκη ανειλικρινής.
Κι αντί το βάρ­βα­ρο χυδαίο εκεί­νο κλέφτης
όχι με απο­λύ­τως καθα­ράς τας χεί­ρας πες
όχι — με τ’ αυστη­ρά τ’ από­λυ­τα τα μέτρα, τ’ απάν­θρω­πα στο
                                                                                            κάτω-κάτω –
 ανι­διο­τε­λής, όχι αρνη­τής — ανθρώ­πι­νο — των εγκοσμίων.

Τι πλού­το έχει η γλώσ­σα μας.
 Τι θησαυ­ρός αυτά τα ελληνικά

Πάνος Θασί­της

Η σύν­θε­ση είναι του Γιάν­νη Γαΐτη