Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ένα ποίημα και μια φωτογραφία για τη σιωπή

Πολ­λές φορές η σιω­πή μιλά και έχει πολ­λά να μάς πει, φτά­νει οι κεραί­ες μας να είναι ευαί­σθη­τες και δεκτι­κές. Πάντα θαύ­μα­ζα τους ποι­η­τές που με μια χού­φτα λέξεις μπο­ρούν να γεμί­σουν τις πιο από­με­ρες γωνιές της ανθρώ­πι­νης ψυχής. Ο Τάσος Λει­βα­δί­της κατέ­χει μια θέση ξεχω­ρι­στή ανά­με­σά τους. Ποι­η­τής της σιω­πής, της πλη­γω­μέ­νης αισιο­δο­ξί­ας και των πιο ―ίσως― άπια­στων ονείρων.

Ο σκη­νο­θέ­της Θόδω­ρος Αγγε­λό­που­λος είναι ποι­η­τής των εικό­νων. Από τους λίγους που με μαε­στρία κατα­φέρ­νουν να ντύ­σουν τη σιω­πή με τους πιο δυνα­τούς «ήχους» των πλά­νων τους. Στην ται­νία του Ταξί­δι στα Κύθη­ρα, ο πρω­τα­γω­νι­στής Σπύ­ρος (Μάνος Κατρά­κης) επι­στρέ­φει στην πατρί­δα που τον έδιω­ξε, μετά από 32 χρό­νια στην πολι­τι­κή προ­σφυ­γιά. Και συνα­ντά τη σιωπή.

Ένα ποί­η­μα και μια φωτο­γρα­φία για τη σιω­πή, που όταν τρέ­φε­ται από ψυχι­κές κατα­στά­σεις όπως η απου­σία, η στέ­ρη­ση και ―κάπο­τε― η προ­δο­σία, γίνε­ται εκκωφαντική…

katrakis

Αυτός που σωπαίνει

Το σού­ρου­πο έχει πάντα τη θλίψη
ενός ατε­λεί­ω­του χωρισμού
Κι εγώ έζη­σα σε νοι­κια­σμέ­να δωμάτια
με τις σκο­τει­νές σκά­λες τους
που οδηγούνε
άγνω­στο πού…

Με τις μεσό­κο­πες σπιτονοικοκυρές
πού αρνούνται
κλαί­νε λίγο
κι ύστε­ρα ενδίδουν
και τ᾿ άλλο πρωί,
αερί­ζουν το σπίτι
απ᾿ τους μεγά­λους στεναγμούς…

Στα παλαι­ι­κά κρεβάτια
με τα πόμο­λα στις τέσ­σε­ρις άκρες
πλά­για­σαν κι ονειρεύτηκαν
πολ­λοί περα­στι­κοί αυτού του κόσμου
κι ύστε­ρα αποκοιμήθηκαν
γλυ­κείς κι απληροφόρητοι
σαν τους νεκρούς στα παλιά κοιμητήρια.

Όμως εσύ σωπαίνεις…
Για­τί δε μιλάς;
Πες μου!
Για­τί ήρθα­με εδώ;
Από που ήρθαμε;
Κι αυτά τα ιερο­γλυ­φι­κά της βρο­χής πάνω στο χώμα;
Τι θέλουν να πουν;

Ω, αν μπο­ρού­σες να τα διαβάσεις!!!
Όλα θα άλλαζαν…

Όταν τέλος, ύστε­ρα από χρό­νια ξαναγύρισα…
δε βρή­κα παρά τους ίδιους έρη­μους δρόμους,
το ίδιο καπνο­πω­λείο στη γωνιά…

Κι ολό­κλη­ρο το άγνωστο
την ώρα που βραδιάζει…

[Το ποί­η­μα από τη συλ­λο­γή «Τα χει­ρό­γρα­φα του φθι­νο­πώ­ρου». Διευ­θυ­ντής φωτο­γρα­φί­ας στο «Ταξί­δι στα Κύθη­ρα» (1984) ο Γιώρ­γος Αρβα­νί­της.]

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο