Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

«Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παντελή…»

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η σκη­νή του λιν­τσα­ρί­σμα­τος στην Ομό­νοια είναι ο καθρέ­φτης του κοι­νω­νι­κού εκβαρ­βα­ρι­σμού που ζού­με. Είναι ο φασι­σμός της διπλα­νής πόρ­τας, αυτός που κρύ­βε­ται πίσω από το προ­σω­πείο του «ήσυ­χου νοι­κο­κύ­ρη», του καλού οικο­γε­νειάρ­χη, του «κυρ-Παντε­λή» του 21ου αιώ­να που συνε­χί­ζει να ζει βου­τηγ­μέ­νος στις μικρο­α­στι­κές του αυταπάτες. 

Η αυτα­πά­τη του μικρο­α­στού ότι μπο­ρεί κάπο­τε να γίνει μεγα­λο­α­στός, ότι μπο­ρεί να πλου­τί­σει μέσα σε ένα σύστη­μα εξ’ ορι­σμού άδι­κο, τον οδη­γεί στη θεο­ποί­η­ση του ατο­μι­κού του πλού­του, της όποιας μικρό­τε­ρης ή μεγα­λύ­τε­ρης ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας. Πάνω σε αυτό το έδα­φος ανα­πτύσ­σε­ται ο ατο­μι­κι­σμός, η ιδιο­τέ­λεια, η περι­φρό­νη­ση για την ανθρώ­πι­νη ζωή και αξιο­πρέ­πεια και η ανύ­ψω­ση της ιδιο­κτη­σί­ας σε μέγι­στο αγαθό. 

Στο «θερ­μο­κή­πιο» του καπι­τα­λι­σμού όπου ευδο­κι­μούν οι «κυρ-Παντε­λή­δες» είναι διά­σπαρ­τες οι ρίζες του φασι­σμού. Ο μικρο­α­στός βρί­σκει στο φασι­σμό το αντί­δο­το απέ­να­ντι σε οτι­δή­πο­τε- και οποιον­δή­πο­τε- απει­λεί τις επί­πλα­στες αυτα­πά­τες του. Έτσι τρέ­φε­ται η απα­ξί­ω­ση και συχνά το μίσος απέ­να­ντι στους εργα­ζό­με­νους που αγω­νί­ζο­νται για δικαιώ­μα­τα, στους απερ­γούς, στους δια­δη­λω­τές, στους πρό­σφυ­γες και τους μετα­νά­στες, σε κοι­νω­νι­κά περι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νες ομά­δες ανθρώ­πων, σε όσους ξεφεύ­γουν από τα στε­ρε­ό­τυ­πα που έχουν δημιουρ­γη­θεί στο πλαί­σιο της καπι­τα­λι­στι­κής κοινωνίας.

bertolt-brecht-50«Μια δια­κή­ρυ­ξη ενά­ντια στο φασι­σμό δεν μπο­ρεί να έχει ίχνος ειλι­κρί­νειας, όταν μένουν ανέ­πα­φες οι κοι­νω­νι­κές κατα­στά­σεις, που τον παρά­γουν σαν φυσι­κή ανα­γκαιό­τη­τα. Όποιος δε θέλει να εγκα­τα­λεί­ψει την ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία στα μέσα παρα­γω­γής, όχι μονά­χα δε θ’ απαλ­λα­γεί από το φασι­σμό, αλλά θα τον χρειάζεται»

- Μπ. Μπρεχτ, Για τον φασι­σμό και τον πόλε­μο.

Ο φασι­σμός του «κυρ-Παντε­λή» είναι μακράν ο πιο επι­κίν­δυ­νος, ο πιο δηλη­τη­ριώ­δης. Κι’ αυτό για­τί καλύ­πτε­ται πίσω από το πέπλο της υπο­κρι­σί­ας και της νοι­κο­κυ­ρο­σύ­νης. Ο ευσε­βής «κυρ-Παντε­λής» που σταυ­ρο­κο­πιέ­ται το πρωί της Κυρια­κής στην εκκλη­σία είναι ο ίδιος που το βρά­δυ επι­κρο­τεί από τον κανα­πέ του σπι­τιού του τον ξυλο­δαρ­μό μετα­νά­στη από νεο­να­ζί χρυ­σαυ­γί­τες: «Καλά του έκα­ναν! Να φύγουν να παν στη χώρα τους!» μουρ­μου­ρί­ζει χαι­ρέ­κα­κα. Είναι ο ίδιος «κυρ-Παντε­λής» που θα παρα­μεί­νει άπρα­γος και απα­θής στη θέα ενός άγριου λιν­τσα­ρί­σμα­τος, ενώ λίγα λεπτά αργό­τε­ρα θα βγει λαλί­στα­τος στα δελ­τία ειδή­σε­ων, ως «αυτό­πτης μάρ­τυ­ρας», να περι­γρά­ψει με κάθε λεπτο­μέ­ρεια όσα είδε. 

Για να επα­νέλ­θου­με όμως στην ουσία: Πηγή του κοι­νω­νι­κού εκβαρ­βα­ρι­σμού και του μικρο­α­στι­κού φασι­σμού δεν είναι άλλη από το ίδιο το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα. Ο εκφα­σι­σμός της κοι­νω­νί­ας γεν­νιέ­ται και ανα­πα­ρά­γε­ται από την ανά­γκη του καπι­τα­λι­σμού να δια­τη­ρή­σει «μαντρω­μέ­να» τα μικρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα, τους «κυρ-Παντε­λή­δες».

Η ανα­γω­γή της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας σε απα­ρα­βί­α­στο αγα­θό που πρέ­πει να προ­στα­τευ­τεί με κάθε κόστος πάει χέρι-χέρι με την ανά­πτυ­ξη φασι­στι­κών αντι­λή­ψε­ων. Έτσι ο «κυρ-Παντε­λής», ο κάθε μικρο­α­στός που ζει και ανα­πνέ­ει για την κοι­νω­νι­κή-ταξι­κή του ανα­βάθ­μι­ση, γίνε­ται ο καλύ­τε­ρος θεμα­το­φύ­λα­κας του σάπιου καπι­τα­λι­στι­κού συστή­μα­τος και ταυ­τό­χρο­να νεκρο­θά­φτης του μέλ­λο­ντος των παι­διών του. 

Μέχρι, λοι­πόν, να γκρε­μι­στεί μιας δια παντός, από την οργα­νω­μέ­νη πάλη του εργα­ζό­με­νου λαού, το σύστη­μα που γεν­νά και ανα­πα­ρά­γει «κυρ-Παντε­λή­δες», σκη­νές βαρ­βα­ρό­τη­τας όπως αυτή στην Ομό­νοια θα απο­τε­λούν ανα­πό­σπα­στο μέρος της ανυ­πό­φο­ρης, θλι­βε­ρής καθη­με­ρι­νό­τη­τας μιας κοι­νω­νί­ας σε προ­χω­ρη­μέ­νη σήψη.

____________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.
Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο