Επισκόπηση του τριημέρου

Γρά­φει ο Σφυ­ρο­δρέ­πα­νος //

Η κυβέρ­νη­ση της ΔΦΑ μοιά­ζει με ένα κρεμ­μύ­δι που απαλ­λάσ­σε­ται στα­δια­κά από τα εξω­τε­ρι­κά του στρώ­μα­τα και φανε­ρώ­νει την καρ­διά του: την πιο άγρια, προ­κλη­τι­κή αντι­λαϊ­κή επί­θε­ση στους εργα­ζό­με­νους και τις κατα­κτή­σεις τους. Όπως είπε στη Βου­λή η Αλέ­κα, τα ίδια έκα­ναν στην ουσία κι όταν ήταν στο 4%, όταν έπι­ναν νερό στο όνο­μα της Ενω­μέ­νης Ευρώ­πης του Μάα­στριχτ. Δε μεταλ­λά­χτη­καν, απλά αποκαλύφτηκαν.

Κι έτσι τώρα μιλά­νε, χωρίς ντρο­πή και περι­τύ­λιγ­μα, για το υψη­λό­τε­ρο αφο­ρο­λό­γη­το όριο στην Ευρώ­πη ‑που πιά­νει ακό­μα κι όσους παίρ­νουν κάτι παρα­πά­νω από το βασι­κό μισθό. Για τη μεταρ­ρύθ­μι­ση που έπρε­πε να έχει γίνει εδώ και χρό­νια (για να τσα­κι­στούν μια ώρα αρχύ­τε­ρα οι συντά­ξεις). Για τον ταξι­κό χαρα­κτή­ρα των μέτρων τους, που προ­στα­τεύ­ουν τάχα τους αδύ­να­τους (για αυτό είναι στο δρό­μο κι αντι­δρούν ο ΣΕΒ, οι επι­χει­ρη­μα­τί­ες, κτλ).

Λένε πως μάτω­σαν στη δια­πραγ­μά­τευ­ση (φορώ­ντας στο κεφά­λι τους το φωτο­στέ­φα­νο του μάρ­τυ­ρα) ενώ ματώ­νουν τον εργα­ζό­με­νο λαό. Τον κοροϊ­δεύ­ουν χυδαία πως δε θα κόψουν σχε­δόν τίπο­τα από τις συντά­ξεις και τα ποσο­στά ανα­πλή­ρω­σής τους. Θεω­ρούν περ­σι­νά, ξινά στα­φύ­λια το πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης κι άλλες προ­ε­κλο­γι­κές τους δεσμεύ­σεις ‑για­τί μεσο­λά­βη­σε κι άλλη εκλο­γι­κή ανα­μέ­τρη­ση. Αλλά πετά­νε κάτι από Μπρεχτ, Red Hot Chilly Peppers ή για τον Αλη­θι­νό Παλα­μά και το Σικε­λια­νό, για να δεί­ξουν πόσο αρι­στε­ροί είναι κατά βάθος.

Αλλά δε νιώ­θουν την ανά­γκη να απο­λο­γού­νται σε ένα μικρό αρι­στε­ρο­χώ­ρι, αφού απευ­θύ­νο­νται πια σε ευρύ­τε­ρα ακρο­α­τή­ρια και λογο­δο­τούν σε υψη­λά πρό­σω­πα (κουαρ­τέ­τα, εταί­ρους, Eurogroup). Ένα αρι­στε­ρο­χώ­ρι που έγι­νε πια βαρί­διο και πετιέ­ται σα στυμ­μέ­νη λεμο­νό­κου­πα. Και με ψυχο­λο­γία απα­τη­μέ­νου ερα­στή μετά το δημο­ψή­φι­σμα, έχει μετα­τρα­πεί σε σκορ­πο­χώ­ρι και δεν μπο­ρεί να μαζέ­ψει ούτε τα κομ­μά­τια του μες στο τρι­ή­με­ρο, απου­σιά­ζο­ντας επι­δει­κτι­κά από την κρί­σι­μη μάχη. Η πολυ­συ­ζη­τη­μέ­νη (στον παράλ­λη­λο δια­δι­κτυα­κό κόσμο) από­φα­ση του blogger Πιτσι­ρί­κου να στα­μα­τή­σει να γρά­φει, δεν ήταν παρά μία από τις χαρα­κτη­ρι­στι­κές περι­πτώ­σεις χρε­ο­κο­πί­ας αυτού του χωριού και των αυτα­πα­τών του για την “αρι­στε­ρή κυβέρνηση”.

Τι έμει­νε λοι­πόν; Η αντί­στα­ση των γνω­στών κι εξαι­ρε­τέ­ων (από το πλην) Λακε­δαι­μο­νί­ων. Του μόνου χώρου που δεν έφα­γε τη φόλα του ΠΑΣΟ­Κification στη νέα, κακέ­κτυ­πη εκδο­χή του. Του μόνου χώρου που δεν πιά­στη­κε στον ύπνο (ή στην κατά­θλι­ψη και τη μιζέ­ρια) από τον αιφ­νι­δια­σμό της κυβέρ­νη­σης και τις κατε­πεί­γου­σες δια­δι­κα­σί­ες φαστ-τρακ. Που οργά­νω­σε τον αγώ­να, δού­λε­ψε αγόγ­γυ­στα για την επι­τυ­χία της απερ­γί­ας, την περι­φρού­ρη­σή της. Έδω­σε μαζι­κό “παρών” και τις τρεις μέρες, χωρίς να λυγί­σει από την κού­ρα­ση, χωρίς να δια­λυ­θεί πανι­κό­βλη­τος στα εξ ων συνε­τέ­θη, όταν έπε­σαν τα πρώ­τα χημι­κά στο Σύνταγ­μα (στο ίδιο έργο που βλέ­που­με στα­θε­ρά, εδώ και χρό­νια, στη μνη­μο­νια­κή επο­χή). Που μπή­κε στο μάτι του ταξι­κού εχθρού και των κρα­τι­κών δυνά­με­ων κατα­στο­λής, όπως έδει­ξαν οι προ­σα­γω­γές των 30 απερ­γών οικο­δό­μων (για να περά­σει το ταξι­κό μήνυ­μά της η ΔΦΑ).

Κι άφη­σε σπό­ρους, παρα­κα­τα­θή­κη, που μπο­ρεί γρή­γο­ρα να καρ­πί­σουν, κι ας μην ήταν σε θέση να νική­σουν με τον παρό­ντα συσχε­τι­σμό δύνα­μης. Ο ανή­φο­ρος δε βγαί­νει με ένα σπριντ. Αλλά είναι μονό­δρο­μος για την προ­ε­τοι­μα­σία της εφό­δου στον ουρανό.