Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

EURO 2016 — Το πρώτο αίμα

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

(εντυ­πώ­σεις από την πρε­μιέ­ρα και τα πρώ­τα παι­χνί­δια της διοργάνωσης)

Το ποδό­σφαι­ρο είναι ένα ωραίο άθλη­μα, με δύο ομά­δες, 22 συνο­λι­κά παί­κτες όπου στο τέλος κερ­δί­ζουν συνή­θως οι Γερ­μα­νοί, χωρίς να πιά­νουν καμιά φοβε­ρή από­δο­ση, όσο πιο κυνι­κά, τόσο το καλύ­τε­ρο (για αυτούς).
Το EURO, πιο συγκε­κρι­μέ­να, είναι μια διορ­γά­νω­ση με 16 ομά­δες, που εσχά­τως έγι­ναν (για κάποιο διε­στραμ­μέ­νο λόγο) 24 και στην πρε­μιέ­ρα της νικά­νε πάντα οι Γερ­μα­νοί, αλλά δεν κερ­δί­ζουν ποτέ οι Άγγλοι. Και ενώ είχαν τη νίκη στα χέρια τους ως το 92′ με τους Ρώσους, δεν κατά­φε­ραν να λύσουν ούτε τώρα την κατάρα.

Το ποδό­σφαι­ρο είναι ένα άθλη­μα, όπου οι Άγγλοι διε­θνείς προ­σφέ­ρουν παρα­δο­σια­κά γέλιο και οι Άγγλοι χού­λι­γκαν το ξύλο της (ρώσι­κης) αρκού­δας. Ας τους πει μόνο κάποιος ότι σύμ­φω­να με τα ελλη­νι­κά ΜΜΕ, δε θα έπρε­πε καν να υπάρ­χουν, για­τί τους έχει πατά­ξει η Θάτσερ από τη δεκα­ε­τία με τις βάτες. Αν τα γεγο­νό­τα δε συμ­φω­νούν μαζί μας, τόσο το χει­ρό­τε­ρο για την πραγματικότητα.
Το EURO ‑συγκε­κρι­μέ­να- είναι θεω­ρη­τι­κά μια μεγά­λη, διε­θνής γιορ­τή, όπου στα γήπε­δα η “Ενω­μέ­νη Ευρώ­πη” ανα­στε­νά­ζει, δοκι­μά­ζε­ται και δε βγαί­νει πολύ αγα­πη­μέ­νη, ούτε ακρι­βώς και ενω­μέ­νη. Κι ενώ οι αρχές έτρε­μαν τα χτυ­πή­μα­τα των ισλα­μι­στών, τη βρή­καν από τους σταυ­ρο­φό­ρους χού­λι­γκαν και τους μου­τζα­χε­ντίν των γηπέ­δων. Αλλά αυτοί έχουν λευ­κό δέρ­μα, οπό­τε δε μας πει­ρά­ζει τόσο…

Το ποδό­σφαι­ρο είναι ένα άθλη­μα όπου το Ελβε­τία-Αλβα­νία θυμί­ζει “Κρά­μερ ενα­ντί­ον Κρά­μερ” με τόσους Αλβα­νούς στην ομά­δα των Ελβε­τών. Κι όπου το Ελβε­τι­κό χωριό, που ήταν πρό­θυ­μο να πλη­ρώ­σει ένα μεγά­λο χρη­μα­τι­κό ποσό, προ­κει­μέ­νου να μη χρεια­στεί να φιλο­ξε­νή­σει πρό­σφυ­γες, μπο­ρεί τώρα να νιώ­θει εθνι­κά υπε­ρή­φα­νο και να γλε­ντά­ει για την ομά­δα με τους ακρι­βο­πλη­ρω­μέ­νους γκασταρμπάιτερ.
Το EURO από την άλλη, είναι μια διορ­γά­νω­ση όπου μπο­ρεί να χάσεις τον μπού­σου­λα με το δόγ­μα ‘no politica’ της ΟΥΕΦΑ και τα ελα­στι­κά της κρι­τή­ρια, πχ σχε­τι­κά με το αλβα­νι­κό πανό για την Τσα­μου­ριά. Στα προ­κρι­μα­τι­κά είχε προη­γη­θεί το επει­σο­δια­κό Αλβα­νία-Σερ­βία και το drone (αερο­πλα­νά­κι) που πέτα­ξε στον αγω­νι­στι­κό χώρο κι έφε­ρε τη σημαία της μεγά­λης Αλβανίας.

Το ποδό­σφαι­ρο είναι ένα άθλη­μα όπου στην ΕΡΤ σχο­λιά­ζει πάντα ο Πέτρος Μίχος. Μας τον είχε στε­ρή­σει ‑λέει- για λίγο και­ρό η προ­πο­νη­τι­κή του θητεία μακριά από την πρω­τεύ­ου­σα, αλλά… είναι κοντά μας, είναι μαζί μας. Και είθε η στρογ­γυ­λή θεά, ο Του­τά­τις και η Μπε­λι­σά­μα, να έβγα­λε την υπο­χρέ­ω­ση και να μην τον ξανα­κού­σου­με κάπου στα κοντά.
Το EURO πιο συγκε­κρι­μέ­να, είναι ένα άθλη­μα όπου οι μετα­δό­σεις του Μπα­κό­που­λου κι άλλων αστέ­ρων της νέας χρυ­σής φουρ­νιάς της ΕΡΤ σε κάνουν να νοσταλ­γείς το γρα­φι­κό Θεο­φι­λό­που­λο και το Γερα­κά­ρη, που είχαν του­λά­χι­στον πλάκα…

Το ποδό­σφαι­ρο είναι ένα άθλη­μα όπου ο Μπέιλ εκτε­λεί πολύ πιο επι­κίν­δυ­να φάουλ από τον Κρι­στιά­νο Ρονάλ­ντο, αλλά έχει την ευκαι­ρία να το δεί­ξει μόνο όταν δεν παί­ζουν μαζί, στην ίδια ομά­δα. Κι όπου η Μ. Βρε­τα­νία δια­λύ­ε­ται στα εξ ων συνε­τέ­θη: Αγγλία, Ουα­λία, Β. Ιρλαν­δία… μόνο η Σκω­τία λεί­πει από το βρε­τα­νι­κό πάρ­τι του EURO. Ενώ η κανο­νι­κή Ιρλαν­δία μας είχε συστη­θεί με το φοβε­ρό όνο­μα Έιρε (!) ‑που δεν ξέρω αν χρη­σι­μο­ποιεί­ται κάπου αλλού.

Ένα άθλη­μα όπου ο Μόντριτς μοιά­ζει να απο­τί­ει φόρο τιμής στον Κρόιφ, με την κόμη του και τη γκο­λά­ρα που έβα­λε κόντρα στους Τούρ­κους. Όπου οι οπα­δοί της Γου­εστ Χαμ μπο­ρούν να κάνουν χαβα­λέ και να φωνά­ζουν για τον Ντι­μί­τρι Παγέτ (τον ήρωα του πρώ­του αγώ­να της Γαλ­λί­ας) ένα σύν­θη­μα όπου ισχυ­ρί­ζο­νται πως “είναι καλύ­τε­ρος από το Ζιντάν”. Όπου η Ουρου­γουάη δεν δαγκώ­νει στο γήπε­δο, χωρίς το σεση­μα­σμέ­νο Σουά­ρες (αλλά­ζου­με κατη­γο­ρία: Κόπα Αμέ­ρι­κα). Όπου οι ΗΠΑ είναι σχε­δόν συμπα­θείς ως ομά­δα (άλλο αν δε σου βγαί­νει να τις υπο­στη­ρί­ξεις). Και μια μέτρια Βρα­ζι­λία απο­κλεί­ε­ται από τη διορ­γά­νω­ση με ένα αντι­κα­νο­νι­κό γκολ (από χέρι), που έκα­νε τους γεί­το­νες Αργε­ντι­νούς να χαρούν περισ­σό­τε­ρο και από το “χέρι του Θεού”, τριά­ντα χρό­νια πριν…

14657569747014
Ο βασι­λιάς (των σπορ) είναι γυμνός…

Το ποδό­σφαι­ρο είναι ένα άθλη­μα, όπου χιλιά­δες θεα­τές βλέ­πουν 22 παί­κτες να αγω­νί­ζο­νται, ενώ εμείς θέλου­με να πετύ­χου­με το ακρι­βώς αντί­θε­το, όπως είχε πει κάπο­τε ο Στά­λιν. Ένα άθλη­μα που οι κυρί­αρ­χοι το χρη­σι­μο­ποιούν για να σκε­πά­σουν την ταξι­κή πάλη, κάτω από το πρά­σι­νο χαλί του γηπέ­δου. Ένα άθλη­μα όπου μαύ­ρα κορά­κια με νύχια γαμ­ψά πέφτουν πάνω σε αδύ­να­μες ομά­δες (έτσι για αλλα­γή από το σύνη­θες μενού με τους λαούς) και τις κατα­σπα­ρά­ζουν. Κι η εργα­τιά (ή μάλ­λον ένα μεγά­λο τμή­μα της) για κάποιο λόγο αντι­δρά κι “εξε­γεί­ρε­ται” με τα φάλ­τσα σφυ­ρίγ­μα­τα, όπως δεν το έκα­νε ποτέ για να βρει το δικό της δίκιο.

Αλλά τους πιο ωραί­ους αγώ­νες μας δεν τους έχου­με δει/κάνει ακόμα…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο