Franca Viola: το κορίτσι που σήκωσε μπόι στο αστικό κράτος και στους μαφιόζους του

Το όνο­μα, στους περισ­σό­τε­ρους “δε λέει” … απο­λύ­τως τίπο­τε, κι όμως είναι μια ηρω­ί­δα –με τον τρό­πο της, που γιορ­τά­ζει σήμε­ρα –ακού­στε την (επί­και­ρη όσο ποτέ) ιστο­ρία της, ένα ακό­μη περι­στα­τι­κό του αστι­κού κρά­τους που βρω­μά­ει και ζέχνει. Η Φράν­κα Βιό­λα, η πρώ­τη γυναί­κα στην Ιτα­λία που αρνή­θη­κε τον –λεγό­με­νο “matrimonio riparatore”  \ «γάμο αποκατάστασης».

Κλεί­νουν 57 χρό­νια από τότε που η 17χρονη Φράν­κα, απή­χθη από τον Filippo Melodia, μέλος μιας τοπι­κής συμ­μο­ρί­ας της μαφί­ας που την άρπα­ξε από το σπί­τι της και ‑με την παρέα του, τη βία­ζε κατ’ εξα­κο­λού­θη­ση για 8 ημέ­ρες.

Τότε, εν μέσω του οικο­νο­μι­κού θαύ­μα­τος και του οπορ­του­νι­σμού _ευρωκομμουνισμού να βασι­λεύ­ει στην καπι­τα­λι­στι­κή Ιτα­λία το έγκλη­μα της σεξουα­λι­κής βίας θεω­ρού­νταν απλά προ­σβο­λή της δημό­σιας αιδούς και όχι κάτι τι κατά του ατό­μου, της ανθρώ­πι­νης ύπαρ­ξης –ακό­μη κι αν επρό­κει­το για ένα ανή­λι­κο κορίτσι.

Σύμ­φω­να με την καθε­στη­κυία τάξη της επο­χής, για να σώσει τη δική της τιμή και της οικο­γέ­νειάς της, η γυναί­κα έπρε­πε να παντρευ­τεί τον δήμιό της σύμ­φω­να με την πρα­κτι­κή του “matrimonio riparatore” με έναν –λεγό­με­νο «γάμο αποκατάστασης».

Με άλλα λόγια, όταν ένα κορί­τσι έπε­φτε θύμα βια­σμού, γινό­ταν σχε­δόν παρί­ας, εκτός αν ο βια­στής της την λύτρω­νε μ’ αυτό τον τρό­πο, η  Φράν­κα Βιό­λα όμως αρνή­θη­κε να παντρευ­τεί το κτή­νος –με την υπο­στή­ρι­ξη του κυνη­γη­μέ­νου της πατέρα.

Δεν ήταν ούτε συν­δι­κα­λί­στρια, ούτε έβγαι­νε στους δρό­μους να δια­δη­λώ­σει …υπήρ­ξε ‑παρ’ όλ’ αυτά, μια από τα εκα­τομ­μύ­ρια ανώ­νυ­μες της λαϊ­κής οικο­γέ­νειας στη γει­το­νι­κή χώρα που σε και­ρούς πολύ δύσκο­λους τα έβα­λε με τα “αόρα­τα” τέρα­τα του αστι­κού κράτους

Για την ιστο­ρία ο Filippo Melodia, τελι­κά δικά­στη­κε και κατα­δι­κά­στη­κε για σεξουα­λι­κή επίθεση.

Η Καθο­λι­κή Εκκλη­σία και οι Χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες εμπό­δι­σαν την αφαί­ρε­ση από τον Ποι­νι­κό Κώδι­κα δια­τά­ξε­ων που ψηφί­στη­καν στη φασι­στι­κή επο­χή και ο γάμος «απο­κα­τά­στα­σης», μαζί με τις αμέ­τρη­τες δολο­φο­νί­ες τιμής, καταρ­γή­θη­κε μόλις το 1981, ενώ χρειά­στη­καν άλλα 15 χρό­νια –μέχρι το 1996 ώστε η Ιτα­λία να ανα­γνω­ρί­σει τον βια­σμό ως έγκλη­μα κατά ατόμου.

«Δεν είμαι ιδιο­κτη­σία κανε­νός, κανείς δεν μπο­ρεί να με ανα­γκά­σει να αγα­πή­σω ένα άτο­μο που δεν σέβο­μαι. Την τιμή χάνουν αυτοί που υπο­κύ­πτουν, όχι αυτοί που τα υφί­στα­νται», δήλω­νε η Franca ‑μπρο­στά στο “αγριε­μέ­νο πλή­θος”, που ήθε­λε κυριο­λε­κτι­κά να την ξεσκίσει.

Η Ιτα­λία κατά το παρελ­θόν έχει υπάρ­ξει ως μία από τις χώρες με τον υψη­λό­τε­ρο αριθ­μό γάμων ανά­γκης που προ­έ­κυ­πταν από ‑σε ημε­ρή­σια διά­τα­ξη απα­γω­γές και βια­σμούς: Τα θύμα­τα έπρε­πε να απο­δε­χθούν τη μοί­ρα τους και να παντρευ­τούν τους βια­στές τους, ζώντας στην κόλα­ση ειδάλ­λως έρχο­νταν αντι­μέ­τω­πες με την απόρ­ρι­ψη και τον εξευ­τε­λι­σμό από την κοινωνία.

Αυτός ήταν ο λόγος που η Φράν­κα Βιό­λα τη δεκα­ε­τία του 1960 τάρα­ξε συθέ­με­λα ένα ολό­κλη­ρο έθνος. Η ιστο­ρία της θαρ­ρα­λέ­ας 17χρονης, η οποία απέρ­ρι­ψε δημο­σί­ως τον γάμο με τον βια­στή της, έρι­ξε μία δυνα­τή γρο­θιά στους κανό­νες της αστι­κής κοι­νω­νί­ας και στά­θη­κε γεν­ναία απέ­να­ντι στη φρι­κα­λέα, σεξι­στι­κή αυτή παράδοση.

Η Φράν­κα γεν­νή­θη­κε στις 9 Ιανουα­ρί­ου 1948 στο Αλκά­μο της Σικε­λί­ας και ήταν κόρη αγρό­τη. Στις 26 Δεκεμ­βρί­ου 1965, ενώ έλει­πε ο πατέ­ρας της, ο επώ­νυ­μος μαφιό­ζος Φιλίπ­πο και 12 ένο­πλοι μπού­κα­ραν στο σπί­τι της, χτύ­πη­σαν τη μητέ­ρα της και την απή­γα­γαν. Ενώ την έσερ­ναν, ο μικρός αδελ­φός της κρα­τού­σε σφι­χτά την αδελ­φή του και αρνιό­ταν να την αφή­σει, ώσπου ένας από αυτούς τον πήρε μαζί του, αφή­νο­ντάς τον ελεύ­θε­ρο λίγες ώρες μετά.

Εκεί την βία­ζε κατά συρ­ροή, πανη­γυ­ρί­ζο­ντας πλέ­ον, ότι δεν θα μπο­ρού­σε να την παντρευ­τεί κανέ­νας άλλος άνδρας, τώρα που είχε βια­στεί. Και αφού ο νόμος επέ­τρε­πε στους βια­στές να παντρευ­τούν τα θύμα­τά τους, εκεί­νη δεν είχε άλλη επι­λο­γή από το να υπα­κού­σει Όμως, εκεί­νος δεν φαντα­ζό­ταν ποτέ το σοκ που τον περίμενε.

Κώστας Καρυω­τά­κης ΑΠΑΝΤΑ μια άλλη ανάγνωση

Στις 31 Δεκεμ­βρί­ου του ίδιου χρό­νου, ο Φίλιπ­πο επι­κοι­νώ­νη­σε με τον πατέ­ρα της Φράν­κα, Μπερ­νάρ­ντο, ζητώ­ντας του να παντρευ­τεί την κόρη του. Εκεί­νος προ­σποι­ή­θη­κε, ότι συμ­φώ­νη­σε, έτσι όταν ελευ­θε­ρω­νό­ταν η κόρη του θα έφτα­νε εκεί με την αστυ­νο­μία για να συλ­λά­βει τους απαγωγείς.

Επτά μέρες πριν από τα γενέ­θλιά της, στις 2 Ιανουα­ρί­ου 1966 η Φράν­κα απε­λευ­θε­ρώ­θη­κε και οι απα­γω­γείς της συνε­λή­φθη­σαν. Μετά την σύλ­λη­ψη, ο πατέ­ρας της την ρώτη­σε τι πραγ­μα­τι­κά ήθε­λε, τονί­ζο­ντάς της ότι θα ήταν στο πλευ­ρό της, όποια κι αν ήταν η από­φα­σή της. Εκεί­νη, αγέ­ρω­χη, του είπε ότι δεν θα ήθε­λε ποτέ να παντρευ­τεί τον Φιλίπ­πο και εκεί­νος τη δια­βε­βαί­ω­σε, πως θα έδι­νε αγώ­να για εκείνη.

Η υπό­θε­ση οδη­γή­θη­κε στο δικα­στή­ριο, διχά­ζο­ντας την τοπι­κή κοι­νω­νία, ενώ οι γονείς της έγι­ναν απο­δέ­κτες χυδαί­ων και υπο­τι­μη­τι­κών επι­θέ­σε­ων και απει­λών από Ιτα­λούς, ωστό­σο έφτα­σαν την υπό­θε­ση μέχρι τέλους.

Η δίκη πήρε –ανα­γκα­στι­κά τερά­στιες δια­στά­σεις με τον Μελό­ντια να κατα­δι­κά­ζε­ται σε 11 χρό­νια φυλά­κι­ση και το δικα­στή­ριο να επι­βάλ­λει εξί­σου αυστη­ρές ποι­νές στους μπρά­βους του που συμ­με­τεί­χαν στην απα­γω­γή και η νεα­ρή Φράν­κα έγι­νε σύμ­βο­λο για τις γυναί­κες που είχαν υπο­στεί βια­σμό και ανα­γκά­στη­καν να δεχθούν ανε­πι­θύ­μη­τους γάμους, λόγω των νόμων.

Δύο χρό­νια αργό­τε­ρα παντρεύ­τη­κε τον συμ­μα­θη­τή της Τζου­ζέ­πε Ρουί­ζι, ο οποί­ος ήταν ερω­τευ­μέ­νος μαζί της από τα παι­δι­κά τους χρόνια.

Θυμί­ζου­με την ται­νία της δικής μας Τώνιας Μαρ­κε­τά­κη “η τιμή της αγά­πης” 1984 (με αφε­τη­ρία το ομώ­νυ­μο μυθι­στό­ρη­μα του Κ. Θεο­τό­κη), που κατα­γρά­φει την κοι­νω­νι­κή και σεξουα­λι­κή κατα­πί­ε­ση μιας γυναί­κας, στις αρχές του 20ού αιώ­να, που μέσα από τις υπάρ­χου­σες συν­θή­κες μετα­μορ­φώ­νε­ται σ’ ένα άβου­λο αντι­κεί­με­νο προς αγορά.

Το μου­σι­κό μοτί­βο είναι από την ται­νία (μου­σι­κή Ελέ­νη Καρα­ΐν­δρου στί­χοι Τώνια Μαρ­κε­τά­κη, τρα­γου­δά­ει η Δήμη­τρα Γαλά­νη)

Επί­σης υπάρ­χει ένα 15λεπτο βρα­βευ­μέ­νο ντο­κι­μα­ντέρ με τίτλο Franca Viola, της Marta Savina, γνω­στή και για τα La ragazza del futuro, Τρία μέτρα πάνω από τον ουρα­νό, Mississippi Requiem, Caruso, Ward 3, Harriet: The Musical κά

…Il divorzio è l arma dei cornuti _
Το διαζύγιο όπλο των κερατάδων!

Ακυρωτικό δημοψήφισμα στην Ιταλία (Μάης 1974)

Καταρ­γη­τι­κής μορ­φής του νόμου Fortuna-Baslini 1970, με τερά­στια συμ­με­το­χή (87,72%) και απο­τέ­λε­σμα σχε­τι­κά ορια­κό ΝΑΙ 40,9%, ΌΧΙ 59,1%. Ο νόμος, που τέθη­κε σε ισχύ το 1970, είχε εισα­γά­γει το δια­ζύ­γιο στην Ιτα­λία, προ­κα­λώ­ντας δια­μά­χες και αντιρ­ρή­σεις, ειδι­κά από πολ­λούς Καθο­λι­κούς (το καθο­λι­κό δόγ­μα επι­βάλ­λει την αδια­λυ­τό­τη­τα του δεσμού γάμου, αλλά οι υπο­στη­ρι­κτές κατά του δια­ζυ­γί­ου παρου­σί­α­σαν τη θέση τους ως κοσμι­κά υπο­κι­νού­με­να, συνά­γε­ται από την ίδια την ουσία του γάμου ως θεσμού του φυσι­κού δικαί­ου, όχι ως μυστη­ρί­ου κλπ. τερτίπια).

Το μέτω­πο του δια­ζυ­γί­ου κατα­νο­ού­σε τη μάχη του με την έννοια της διεύ­ρυν­σης των πολι­τι­κών ελευ­θε­ριών, αλλά και μιας φιλε­λεύ­θε­ρης αλλα­γής (καπι­τα­λι­στι­κές ανα­διαρ­θρώ­σεις), με συμπρά­ξεις (ο νόμος δημιουρ­γή­θη­κε από τον σοσια­λι­στή Loris Fortuna και τον φιλε­λεύ­θε­ρο Antonio Baslini), σε ένα περί­γυ­ρο από φεμι­νί­στριες, κρυ­πτο-LGBT-ΛΟΑΤ­ΚΙ, με σημα­ντι­κό το ρόλο τμη­μά­των (της πλειο­ψη­φί­ας) του PCI (ΚΚ Ιτα­λί­ας) που προ­σα­να­το­λί­ζο­νταν στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με τους Χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες για δημιουρ­γία (συν)κυβέρνησης.

Καθα­ρά ενα­ντί­ον Χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες και Movimento Sociale Italiano (Ιτα­λι­κό Κοι­νω­νι­κό Κίνη­μα – φασί­στες, το σήμα τους 3χρωμος πυρ­σός το έχει σήμε­ρα και η Μελόνι).

ΌΧΙ (υπέρ του δια­ζυ­γί­ου), Ιτα­λι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, Ριζο­σπά­στες, Σοσια­λι­στι­κές, Ρεπου­μπλι­κά­νοι, Φιλε­λεύ­θε­ροι και σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες

Το Βατι­κα­νό είχε αρχι­κά προ­τεί­νει σχέ­διο ενός δια­ζυ­γί­ου που ήταν απο­δε­κτό μόνο για πολι­τι­κούς γάμους –που όσο κι αν φαί­νε­ται παρά­δο­ξο ήταν σε ισχύ μέσω του συντάγ­μα­τος 1948, βέβαια με συνε­χείς ενστά­σεις και δικα­στι­κές διαμάχες

Αποτελέσματα ανά επαρχία

Ο Μαρξ και η αισθη­τι­κή, του Μιχα­ήλ Λίφσιτς