Γύρευε τη δουλειά σου

Γρά­φει ο Φρα­γκί­σκος Λαγω­νι­κά­κης //

Εχθές το βρά­δι, στο χώρο εργα­σί­ας μου, άνοι­ξε από πελά­τες μια από τις συνή­θεις πια κου­βέ­ντες για το πόσο καλή ήταν η χού­ντα, για το ότι εξα­φά­νι­σε το δημό­σιο χρέ­ος, για το ότι μεί­ω­σε την εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα κλπ κλπ κλπ. Η παρέα απο­τε­λού­νταν από 6 άτο­μα και υπέρ της χού­ντας αγό­ρευε ένας εξ αυτών, ενώ οι υπό­λοι­ποι τον άκου­γαν με ανοι­χτό το στό­μα και χωρίς να παρεμ­βαί­νουν. Επει­δή είμαι κάπως ευαί­σθη­τος στα ανι­στό­ρη­τα ψεύ­δη που αφο­ρούν την εξύ­μνη­ση του φασι­σμού, το έκρι­να καλό να παρέμ­βω. Πετά­χτη­κα λοι­πόν ανα­φέ­ρο­ντας δυο τρία πράγ­μα­τα για το πόσο άσχε­τα με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ήταν αυτά που λέγο­νταν. Πριν τελειώ­σω την πρό­τα­ση μου, ένας από την παρέα, όχι αυτός που εξυ­μνού­σε τη χού­ντα πριν, με διέ­κο­ψε και μου είπε κάτι σε στυλ «γύρευε τη δου­λειά σου». Πέρα από αυτόν που με στα­μά­τη­σε, και τον άλλο που αγό­ρευε υπέρ των συνταγ­μα­ταρ­χών, τους υπό­λοι­πους τους έχου­με πελά­τες από παλιά και είμαι σίγου­ρος από κου­βέ­ντες που έχου­με κάνει ότι δεν είναι θια­σώ­τες της φασι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που με ώθη­σε να κάνω την παρέμ­βα­ση μου, να μη φύγουν δηλα­δή οι γνω­στοί μου με τις θετι­κές εντυ­πώ­σεις για τη χού­ντα που άφη­νε η αγό­ρευ­ση του συν­δαι­τυ­μό­να τους. Απο­φά­σι­σα να μη δώσω συνέ­χεια στην παρέμ­βα­ση μου, ήταν και ευαί­σθη­τη η θέση μου, παρό­λα αυτά όταν ξανάρ­θουν οι 4 από τους 6, χωρίς τους φιλο­χου­ντι­κούς φίλους τους, θα δω αν μπο­ρέ­σω να τους ανοί­ξω σχε­τι­κή κουβέντα.

Το παρα­πά­νω περι­στα­τι­κό, σε συν­δυα­σμό με διά­φο­ρα άλλα που συμ­βαί­νουν αυτήν την επο­χή στην επι­και­ρό­τη­τα, με ώθη­σαν να γρά­ψω αυτό το άρθρο παρό­τι είχα άλλο στα σκα­ριά. Παρα­τη­ρού­με λοι­πόν τον τελευ­ταίο και­ρό, μια άνο­δο της παρέμ­βα­σης δια­φό­ρων φασι­ζό­ντων κοι­νω­νι­κών ομά­δων οι οποί­ες είτε έχουν εμφα­νή, είτε συγκα­λυμ­μέ­νη σχέ­ση με τη Χρυ­σή Αυγή. Για να μην «αδι­κή­σου­με» εδώ κανέ­να να, να πού­με ότι υπο­κι­νού­νται και από άλλους αμφι­βό­λου στό­χευ­σης οργα­νι­σμούς και ύπο­πτα κέντρα όπως είναι για παρά­δειγ­μα ο κ. Σώρ­ρας (αυτός που καμώ­νε­ται ότι θα απο­πλη­ρώ­σει το χρέ­ος της Ελλά­δας και που θεω­ρεί ντρο­πή για το ολυ­μπια­κό ιδε­ώ­δες ‑το ποιο;- τους παρα­ο­λυ­μπια­κούς) η «κίνη­ση» του οποί­ου έχει φτά­σει να δια­τη­ρεί γρα­φεία σε όλη τη χώρα. Από κοντά βέβαια και άλλοι λαϊ­κί­στι­κοι μαϊ­ντα­νοί που προ­σπα­θούν να μαζέ­ψουν οπα­δούς μέσα από την ξενο­φο­βι­κή ρητο­ρεία, Καζά­κης, Τζή­με­ρος κ.α, με το υπό­λοι­πο αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα, στο βαθ­μό που δεν τους σιγο­ντά­ρει, του­λά­χι­στον να τους ανέχεται.

Έχου­με λοι­πόν, μετά από μια μικρή ανά­παυ­λα (εξαι­τί­ας δολο­φο­νί­ας Φύσ­σα και την έντο­νη αντί­δρα­ση της κοι­νής γνώ­μης), μια νέα έξαρ­ση του «φασι­στι­κού ακτι­βι­σμού» που έχει ξανα­βρεί τα πλα­τιά του, έχο­ντας ως αιχ­μή του δόρα­τος το μετα­να­στευ­τι­κό. Τη θέση των «αγα­να­κτι­σμέ­νων κατοί­κων» του πρό­σφα­του παρελ­θό­ντος, έχουν πάρει οι «αγα­να­κτι­σμέ­νοι γονείς», που αν τους γυρί­σου­με ανά­πο­δα από την τσέ­πη των περισ­σο­τέ­ρων θα πέσουν μπρε­λόκ με σβά­στι­κες, οι οποί­οι μεθο­δι­κά έχουν τα προη­γού­με­να χρό­νια εισβά­λει και δρα­στη­ριο­ποιού­νται στους συλ­λό­γους γονέ­ων και κηδε­μό­νων των σχο­λεί­ων σε όλη τη χώρα. Οι εν λόγω πατέ­ρες και μητέ­ρες, με την κάθε ευκαι­ρία, κοι­τά­νε να επεν­δύ­σουν στην τρο­μο­κρά­τη­ση των υπο­λοί­πων πατε­ρά­δων και μητέ­ρων, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ως μπα­μπού­λες ακό­μα και μικρά και κατα­τρεγ­μέ­να παι­δά­κια. Έρχο­νται να μας πουν, βάζο­ντας σαν ασπί­δα τους την ιερό­τη­τα που πηγά­ζει από την ιδιό­τη­τα του γονέα και την υπο­τι­θέ­με­νη ευαι­σθη­σία του, ότι τα προ­σφυ­γά­κια και τα μετα­να­στά­κια απο­τε­λούν υγειο­νο­μι­κές βόμ­βες (παρό­τι τα προ­σφυ­γά­κια που επι­λέ­γο­νται να μπουν σε σχο­λι­κές αίθου­σες έχουν βγά­λει βιβλιά­ριο υγεί­ας). Ότι θα προ­ση­λυ­τί­σουν τα «δικά μας παι­διά» στον μωα­με­θα­νι­σμό κλπ. Κλει­δώ­νουν λοι­πόν σχο­λι­κές πόρ­τες για να μην επι­τρέ­ψουν την είσο­δο στους 5–6 αλλο­δα­πούς μαθη­τές, δια­δη­λώ­νουν, φωνά­ζουν, καυ­γα­δί­ζουν, τρα­μπου­κί­ζουν και ορκί­ζο­νται ότι δεν είναι ρατσι­στές, αλλά απλά καλοί και υπεύ­θυ­νοι γονείς που ανη­συ­χούν για το μέλ­λον των παι­διών τους. Πως γίνε­ται όμως, κάποιος να είναι καλός γονέ­ας άμα δύνα­ται να βλέ­πει κατα­τρεγ­μέ­να, εξα­θλιω­μέ­να παι­διά, που έχουν χάσει γονείς, αδέρ­φια, συγ­γε­νείς, φίλους, και να μη συναι­σθά­νε­ται τον πόνο τους; Πως είναι δυνα­τόν ο πραγ­μα­τι­κά ευαί­σθη­τος γονέ­ας, να μη βάζει ασυ­νεί­δη­τα, στη θέση των παι­διών αυτών τα δικά του παι­διά, και έτσι μέσω έστω των ιδί­ων, να νιώ­σει μια κάποια συμπό­νια; Αντ’ αυτού, οι τρα­μπου­κο­γο­νείς, προ­σπα­θούν μέσω ξενο­φο­βι­κών αλυ­χτι­σμά­των, να πανι­κο­βά­λουν κόσμο ίσως αφε­λή, και να τον συσπει­ρώ­σουν στο μισαν­θρω­πι­κό στό­χο τους, γεμί­ζο­ντας έτσι τον βοθρό­λακ­κο του φασι­σμού και των δια­φό­ρων καφέ απο­χρώ­σε­ων του.

Εκτός των άλλων δεν πρέ­πει να ξεχνά­με πως η φυγή των προ­σφύ­γων και των μετα­να­στών προς τις χώρες της Δύσης, οφεί­λε­ται σε μεγά­λο βαθ­μό στην ανά­μει­ξη των ίδιων των χωρών της Δύσης στο εσω­τε­ρι­κό των υπό εγκα­τά­λει­ψη κρα­τών. Κάτι που μπο­ρεί να σημαί­νει ότι ο «πολι­τι­σμέ­νος κόσμος» φτά­νει σε σημείο, πέρα από το να απο­στραγ­γί­ζει αυτές τις χώρες οικο­νο­μι­κά, να θρέ­φει στο εσω­τε­ρι­κό τους τα πιο αντι­δρα­στι­κά στοι­χεία (βλέ­πε Isis βλέ­πε Ταλι­μπάν), στο όνο­μα των οποί­ων (ή της εξο­λό­θρευ­σης των οποί­ων) χύνο­νται κου­βα­διές αίμα. Η συμ­με­το­χή της χώρας μας σε ΝΑΤΟ, ΕΕ, την κάνει συνυ­πεύ­θυ­νη, και άρα κατά κάποιο τρό­πο υπεύ­θυ­νη, για το τι θα απο­γί­νουν όλες αυτές οι προσφυγικές/μεταναστευτικές ροές.

Ποια όμως θα πρέ­πει να είναι η δική μας στά­ση απέ­να­ντι σε όλους αυτούς που εμφα­νί­ζο­νται είτε ως φασί­στες, είτε ως Έλλη­νες εθνι­κι­στές, είτε ως απλοί πατριώ­τες, είτε στο πιο ντρο­πα­λό τους, ως απλοί αγα­να­κτι­σμέ­νοι πολί­τες¹; Είναι άρα­γε αθώα η στά­ση του στυλ «κοι­τά­ζω τη δου­λειά μου»; Σαφώς και όχι, διό­τι σε περιό­δους ενί­σχυ­σης του φασι­στι­κού φαι­νο­μέ­νου, το να του κρα­τάς το φανά­ρι, σε κάνει [σχε­δόν] συνέ­νο­χο. Το να είσαι γονιός και να αδρα­νείς απέ­να­ντι στο γεγο­νός ότι έχουν μπου­κά­ρει στους συλ­λό­γους γονέ­ων και κηδε­μό­νων –δηλα­δή στα σχο­λεία- φασί­στες, σημαί­νει ότι δεί­χνεις εγκλη­μα­τι­κή απά­θεια σε ένα φαι­νό­με­νο που θα στρα­φεί με από­λυ­τη βεβαιό­τη­τα ενά­ντια στα δικά σου παι­διά και εσέ­να τον ίδιο. Η απά­θεια, χωρίς βέβαια να παρα­γνω­ρί­ζου­με και τις αντι­κει­με­νι­κές συν­θή­κες, απο­τε­λεί ένα από τους βασι­κούς παρά­γο­ντες που έχουν συμ­βά­λει στο να βγού­νε τα τελευ­ταία 5–6 χρό­νια τα χει­ρό­τε­ρα αντα­να­κλα­στι­κά της ανθρώ­πι­νης κοι­νω­νί­ας από την ντου­λά­πα. Είναι μια από τις αιτί­ες που το να εξυ­μνείς τη χού­ντα δεν είναι πια ταμπού, που το να λες «τι Χίτλερ τι Στά­λιν;» και να εξι­σώ­νεις το φασι­σμό με τον κομ­μου­νι­σμό απο­τε­λεί την πολι­τι­κά ορθή στά­ση, που το να βρί­ζεις και να αρνεί­σαι σε δυστυ­χι­σμέ­να παι­δά­κια τα στοι­χειώ­δη συνι­στά ….πατριω­τι­κή συμπεριφορά.
Κι είναι η βασι­κή αιτία που όταν βρί­σκο­νται τρεις-τέσ­σε­ρις φασί­στες μαζί και συντο­νί­ζο­νται, κατα­φέρ­νουν να καπε­λώ­σουν τους υπό­λοι­πους και να βγουν ως εκπρό­σω­ποί τους, εκπρό­σω­ποι του συλ­λό­γου, κτλ, για να χύσουν το εθνι­κι­στι­κό τους δηλη­τή­ριο στο όνο­μα του συνόλου.

Αναμ­φί­βο­λα υπάρ­χουν υγιείς αντι­δρά­σεις στην Ελλη­νι­κή κοι­νω­νία, δεν είναι δηλα­δή ότι οι φασί­στες αλω­νί­ζουν ανε­νό­χλη­τοι, όμως παράλ­λη­λα υπάρ­χει μια τερά­στια μάζα κόσμου ο οποί­ος κάθε­ται και κοι­τά τις αρνη­τι­κές εξε­λί­ξεις με ανοι­χτό το στό­μα, καλή ώρα σαν το περι­στα­τι­κό που περιέ­γρα­ψα στην αρχή. Σε αυτή τη μάζα απευ­θύ­νο­νται και οι παρα­πά­νω παρά­γρα­φοι, που από την κατά­στα­ση μαζι­κής απά­θειας πρέ­πει να περά­σει στην στά­ση μαζι­κής ενα­ντί­ω­σης. Και αυτή η ενα­ντί­ω­ση μπο­ρεί και πρέ­πει σίγου­ρα να είναι οργα­νω­μέ­νη (πχ όταν μολύ­νο­νται οι σύλ­λο­γοι γονέ­ων και κηδε­μό­νων από ακρο­δε­ξιά στοι­χεία, να ενδια­φέ­ρο­νται οι υπό­λοι­ποι γονείς, να συμ­με­τέ­χουν στους συλ­λό­γους, στα σχο­λι­κά συμ­βού­λια, να κάνουν κινη­το­ποι­ή­σεις, να ενη­με­ρώ­νουν, και να μην αφή­νουν σε χλω­ρό κλα­ρί τους φασί­στες), αλλά αφο­ρά και την καθη­με­ρι­νή μας στά­ση στο χώρο δου­λειάς, στις παρέ­ες, στις ευρύ­τε­ρες κοι­νω­νι­κές μας σχέ­σεις κλπ. Όσο δύσκο­λο και αν μοιά­ζει μερι­κές φορές αυτό, όσο και αν απαι­τεί από εμάς να αλλά­ξου­με τη στά­ση μας, είναι απα­ραί­τη­το προ­κει­μέ­νου να απο­φύ­γου­με τα χει­ρό­τε­ρα, είναι χρέ­ος μας να ξανα­στεί­λου­με το φασι­σμό στις ντουλάπες.

Λαγω­νι­κά­κης Φρα­γκί­σκος (Poexania)