Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

H γιορτή της δημοκρατίας

 Γρά­φει ο Χρή­στος Α. Τού­μπου­ρος //

Ποια η διδα­χή της Γυά­ρου; Τι να σού κομί­σει η Μακρόνησος;

Γιορ­τά­σα­με και φέτος την απο­κα­τά­στα­ση της Δημο­κρα­τί­ας! «Σεμνά», «λαϊ­κά» και «ταπει­νά», υπό τους όρους και τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις που  ορί­ζει πλέ­ον ο κορω­νο­ϊ­ός και επι­βάλ­λουν οι αντι­λή­ψεις της κας Προ­έ­δρου της Δημο­κρα­τί­ας.  Λες και η δημο­κρα­τία έχει ανά­γκη από πανη­γύ­ρια και παρ­λά­τες, από ομι­λί­ες, ασπα­σμούς και χει­ρο­φι­λή­μα­τα. Κι αν ήταν να κατα­λα­γιά­ζουν έτσι οι πλη­γές από τα βασα­νι­στή­ρια ή η ταλαι­πω­ρία στα ξερο­νή­σια, πάει καλά. Δεν επου­λώ­νο­νται οι πλη­γές ούτε εδραιώ­νε­ται η δημο­κρα­τία με ποτά και άψο­γα σερ­βι­ρί­σμα­τα στο Προ­ε­δρι­κό Μέγα­ρο, καθό­σον ακό­μη οι συμ­φο­ρές «επι­κά­θη­νται» και η Κύπρος ‑τόσο απλά- παρα­μέ­νει διχοτομημένη.

Δεν σβή­νο­νται όλα αυτά, για­τί λει­τουρ­γεί η μνή­μη. Παλιά ενθυ­μή­μα­τα, φθαρ­μέ­νες φωτο­γρα­φί­ες, αντι­κεί­με­να καθη­με­ρι­νής χρή­σης που έχα­σαν την αξία τους, για­τί αντι­κα­τα­στά­θη­καν χρη­στι­κά, ιστο­ρι­κά γεγο­νό­τα συν­θέ­τουν ή μάλ­λον σημα­το­δο­τούν τη μνή­μη του καθε­νός και συμ­βάλ­λουν στη σύντα­ξη ιστο­ρι­κής συνεί­δη­σης. Και ο καθέ­νας δένε­ται σ’ αυτήν ή προ­σπα­θεί να απο­στα­σιο­ποι­η­θεί, για­τί πλή­ρης απο­σχι­σμός είναι ανέ­φι­κτος και επι­κίν­δυ­νος. Ατο­μι­κά και συλλογικά.

«Να ο Έλλη­νας πάντα πικρα­μέ­νος με γλυ­κιά μορφή
καμω­μέ­νος για τα βάσα­να πώς τρα­γου­δά και δένεται
στη μνή­μη που έχει πάντα συννεφιά…»
Ν. Καρού­ζος, Τα ποι­ή­μα­τα Α΄

Και η πίκρα προσ­δί­δει διδα­χή και τα βάσα­να ακου­μπούν στη μνή­μη και το τρα­γού­δι απο­διώ­χνει τη συν­νε­φιά και σελα­γί­ζει την αισιο­δο­ξία. Αισιό­δο­ξη μνή­μη. Στα ερεί­πια των σωρο­βο­λια­σμέ­νων ιδα­νι­κών, στο βωμό της πολι­τι­κής εκμετάλλευσης!

Και αυτή η εκμε­τάλ­λευ­ση που στη­ρί­χτη­κε στο σωρο­βο­λια­σμό των εμφυ­λια­κών ερει­πί­ων που συνέ­θε­σαν το μετεμ­φυ­λια­κό κρά­τος, που συνυ­πο­δη­λω­τι­κά ονο­μά­ζε­ται Γυά­ρος, Μακρό­νη­σος, Χού­ντα, Δικτα­το­ρία, «Σύμ­μα­χοι και Προ­στά­τες», «Εθνι­κή Κυριαρ­χία και Ανε­ξάρ­τη­τη Εθνι­κή Πολι­τι­κή», ανα­σκα­λί­ζει τη μνή­μη και ανα­σκο­λο­πί­ζει πάντας απο­δί­δο­ντας εύση­μα ή ρίχνο­ντας το ανά­θε­μα σε τού­τους ή σε εκεί­νους, ποτέ στους ίδιους, κου­βα­λώ­ντας πότε ο ένας, πότε ο άλλος το άρμα της εξου­σί­ας ‑πάντα το ίδιο- και χορεύ­ο­ντας το χορό της ψευ­τιάς και της πολι­τι­κής ιδιοτέλειας.
Ποια η διδα­χή της Γυά­ρου; Τι να σού κομί­σει η Μακρό­νη­σος, πώς και για­τί να ανα­λο­γι­στού­με ή να ενθυ­μη­θού­με τα Ιου­λια­νά, «δεν χρειά­ζε­ται» ο προ­βλη­μα­τι­σμός για την επι­βο­λή της δικτα­το­ρί­ας, ίσως χρεια­στεί η σύστα­ση καμιάς Εξε­τα­στι­κής Επι­τρο­πής, να το πάμε πέρα, μακριά, «μακριά από μας κι όπου θέλεις ας μπει», σύμ­φω­να με την Τζου­μερ­κιώ­τι­κη ρήση και τον Τζου­μερ­κιώ­τι­κο προβληματισμό.

Την ιστο­ρία θα τη γρά­ψου­με, όπως θέλου­με «γρά­φε ιστο­ρία τα ψέμα­τά σου αρά­δα και βλό­γα το φονιά βρί­ζε το θύμα», υπάρ­χουν καλο­θε­λη­τές, αρκεί να τους τάξου­με καρέ­κλες, υπάρ­χουν τα Μέσα Μαζι­κής Συσκό­τι­σης (θολού­ρας) που με τον τρό­πο τους θα επι­βά­λουν το «φταί­με και μεις, φταί­τε και σεις, φταί­ει και ο Χατζη­πε­τρής», θα προ­βάλ­λου­με το προ­σω­πείο μας, κατα­πώς θέλου­με και όπως μας συμ­φέ­ρει, χρί­ζο­ντας κάθε φορά ΜΕΣΣΙΑ και μπου­κώ­νο­ντας τους ψηφο­φό­ρους με σανό και αμμοχάλικο.

Είναι το σύστη­μα κύριοι. Πάρ­τε το είδη­ση. Δεν διορ­θώ­νε­ται, δεν καλ­λω­πί­ζε­ται, δεν μερε­με­τί­ζε­ται. ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ.

Πάντως και για να είμα­στε στο πνεύ­μα της «απο­κα­τά­στα­σης της δημο­κρα­τί­ας» ό,τι και να γίνει η μνή­μη πάντα θα καί­ει, για­τί καθο­ρί­ζει τα πάντα η αιω­νιό­της, όχι όπως την εννο­ούν οι πολι­τι­κοί ταγοί ή τα πολι­τι­κά τζά­κια ή οι πολι­τι­κοί ανα­λυ­τές και με την Τζου­μερ­κιώ­τι­κη λαλιά τα πολι­τι­κά σουρ­γού­νια, αλλά όπως ακρι­βώς τη δίδα­ξε ο μέγας Καβάφης.

«(…) Ο βασι­λεύς φοβή­θη­κε και λέει• «Θεέ μεγά­λε, συγ­χώ­ρε­σέ με αν δεν μπο­ρώ ζωή να πάρω ανθρώ­που.» Με περι­φρό­νη­σι ο Θεός απή­ντη­σε• «Από μένα νομί­ζε­σαι πιο δίκαιος; Με λέξεις μη γελιέ­σαι. Καμιά ζωή δεν παίρ­νε­ται. Γνώ­ρι­ζε πως ποτέ του μήτε γεν­νή­θη­κε κανείς, μήτε κανείς πεθαίνει.»
(Κ. Καβά­φης) (Από τα Κρυμ­μέ­να Ποι­ή­μα­τα 1877–1923, Ίκα­ρος 1993)

Για­τί γεν­νή­θη­καν και ζουν οι αξί­ες και τα ιδα­νι­κά. Η φιλία και η δικαιο­σύ­νη. Η εντι­μό­τη­τα και η δημο­κρα­τία. Οι τίμιες πρά­ξεις και τα ζεστά ανθρώ­πι­να φιλιά… Αυτά συνο­δεύ­ουν πάντα τους ανθρώ­πους. Αν θέλουν να λέγο­νται άνθρωποι…

Αυτό είναι το αλη­θι­νό νόη­μα της «Γιορ­τής της Δημοκρατίας…»

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο