Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

H ιστορία πίσω από το Hallelujah του Λέοναρντ Κοέν

Γρά­φει ο Κων­στα­ντί­νος Δέδες //

Πριν λίγες μέρες έγι­νε γνω­στός ο θάνα­τος του Λέναρντ Κοέν. Ο μου­σι­κός, συγ­γρα­φέ­ας και ποι­η­τής, στα 82 του, απο­φά­σι­σε ‑για ακό­μη μια φορά- να πάρει τον δικό του μονα­χι­κό δρό­μο. Αυτή είναι η ιστο­ρία πίσω από το Hallelujah, τρα­γού­δι σταθ­μός τόσο για τον ίδιο όσο και τη μου­σι­κή γενι­κό­τε­ρα. Πολ­λοί καλ­λι­τέ­χνες δια­σκεύ­α­σαν το Hallelujah του Λέναρντ Κοέν. Κάποιοι γνώ­ρι­σαν τερά­στια επι­τυ­χία, κάποιοι όχι. Στους πρώ­τους ανή­κει ο Τζεφ Μπά­κλεϊ ο οποί­ος με την κατα­πλη­κτι­κή του ερμη­νεία και σύν­θε­ση έκα­νε το τρα­γού­δι αυτό γνω­στό. Για τον Κοέν, όμως, η επι­τυ­χία αυτή άργη­σε να έρθει. Το 1984, το Hallelujah πέρα­σε απα­ρα­τή­ρη­το και ούτε η ίδια η δισκο­γρα­φι­κή του εται­ρεία δεν ήταν σύμ­φω­νη να κυκλο­φο­ρή­σει. Έπρε­πε να περά­σουν δέκα ολό­κλη­ρα χρό­νια για να απο­κτή­σει το συγκε­κρι­μέ­νο κομ­μά­τι κοι­νό, όχι από τον ίδιο αλλά από τον Μπά­κλεϊ. Δυστυ­χώς, το 1997, έγι­νε ευρύ­τε­ρα γνω­στό με άσχη­μο τρόπο.

-To άλμπουμ του Various Positions θα απορ­ρι­φθεί από την Columbia Records το 1984.

- O Κοέν γρά­φει, σβή­νει, αλλά­ζει ξανά και ξανά το κομμάτι.

- Ο Τζον Κέιλ (The Velvet Underground), ακού­ει τις αλλα­γές στο κομ­μά­τι και ζητά από τον Κοέν τους στί­χους. Εκεί­νος στέλ­νει δεκα­πέ­ντε σελίδες.

- Ο Κέιλ κρα­τά μόνο λίγους στί­χους, το δια­σκευά­ζει και το κυκλο­φο­ρεί χωρίς επιτυχία.

- Το τρα­γού­δι έφτα­σε στα αφτιά του Τζεφ Μπά­κλεϊ ο οποί­ος το τρα­γου­δά σε διά­φο­ρα μπαρ. Αμέ­σως υπο­γρά­φει σε δισκο­γρα­φι­κή εταιρεία.

- Ο θάνα­τός του το 1997 τον κάνει γνω­στό, όπως και το Hallelujah.

Από τους πρώ­τους που βρή­κε την κρυμ­μέ­νη ιδιο­φυία στους στί­χους του κομ­μα­τιού ήταν ο Μπομ Ντί­λαν. Σε ένα γεύ­μα που είχαν οι δυο τους, ο Ντί­λαν τον ρώτη­σε πόσο του πήρε για να το γρά­ψει. Ο Κοέν, ισχυ­ρί­στη­κε πως έκα­νε δύο χρό­νια, ενώ στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ήταν πολ­λά περισ­σό­τε­ρα. Τότε ο Κοέν τον ρώτη­σε πόσο του πήρε για να γρά­ψει το I and I, ένα από τα αγα­πη­μέ­να τρα­γού­δια του Ντί­λαν. Εκεί­νος απά­ντη­σε : «Γύρω στα δεκα­πέ­ντε λεπτά». Το καλό αργεί να γίνει…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο