Η «δικαιοσύνη» που φυλακίζει την Ηριάννα και αθωώνει τον Αμβρόσιο

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Το αστι­κό δικα­στή­ριο, σημεί­ω­νε ο Λένιν, απο­τε­λεί «τυφλό, εκλε­πτυ­σμέ­νο εργα­λείο κατα­πί­ε­σης των τάξε­ων που εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται, που περι­φρου­ρεί τα συμ­φέ­ρο­ντα των παρα­λή­δων» [1]. Τόσο «τυφλό» και τόσο «εκλε­πτυ­σμέ­νο» όσο χρειά­ζε­ται για να εξυ­πη­ρε­τεί τη λει­τουρ­γία του αστι­κού δικαί­ου, της «βού­λη­σης της αστι­κής τάξης που έχει ανα­χθεί σε νόμο» [2].

Πρό­κει­ται για το αστι­κό δίκαιο που, όταν το κρί­νει ανα­γκαίο, φυλα­κί­ζει ανθρώ­πους ως «τρο­μο­κρά­τες», ή «εν δυνά­μει τρο­μο­κρά­τες», χωρίς σοβα­ρά απο­δει­κτι­κά στοι­χεία, την ίδια στιγ­μή που αθω­ώ­νει πανη­γυ­ρι­κά χου­ντι­κούς ιερω­μέ­νους που σπέρ­νουν το μίσος και καλούν σε πρά­ξεις βίας. 

Έτσι, στην περί­πτω­ση της Ηριάν­νας Β.Λ., «πατώ­ντας» πάνω σε ένα αυταρ­χι­κό-κατα­σταλ­τι­κό νομο­θε­τι­κό πλαί­σιο (που ψήφι­σαν οι κυβερ­νή­σεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και δια­τη­ρεί άθι­κτο η συγκυ­βέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), το αστι­κό δικα­στή­ριο αρκεί­ται σε ένα αμφι­λε­γό­με­νο δείγ­μα DNA απο­φα­σί­ζο­ντας την συνέ­χι­ση της άδι­κης φυλά­κι­σης της. Στο πλαί­σιο του ίδιου αστι­κού δικαί­ου, τα εμε­τι­κά κυρήγ­μα­τα μίσους και φασι­σμού του ρασο­φό­ρου χρυ­σαυ­γί­τη των Καλα­βρύ­των απο­τε­λούν ασή­μα­ντα πταί­σμα­τα που δικαιο­λο­γούν την αθώ­ω­ση του. 

Καμία εντύ­πω­ση δεν πρέ­πει να προ­κα­λούν τα παρα­πά­νω. Το δίκαιο στην Ελλά­δα είναι ταξι­κό, όπως ταξι­κό άλλω­στε είναι και το κρά­τος. Δεν θα μπο­ρού­σε να είναι αλλιώς, δεδο­μέ­νου ότι οι νομι­κές σχέ­σεις απο­τε­λούν αντα­νά­κλα­ση των σχέ­σε­ων παρα­γω­γής σε νομι­κούς κανό­νες, κώδι­κες, σε πρά­ξεις του κράτους. 

Η δικαιο­σύ­νη, λοι­πόν, μόνο τυφλή δεν είναι. Όχι μονά­χα βλέ­πει, αλλά και αλλη­θω­ρί­ζει μόνι­μα προς την πλευ­ρά της αστι­κής τάξης, όντας βασι­κό εργα­λείο του κρά­τους της. Του κρά­τους των κεφα­λαιο­κρα­τών, των μεγα­λο­βιο­μη­χά­νων, των εφο­πλι­στών, της μεγαλοεργοδοσίας. 

Πρό­κει­ται για την ίδια αλλή­θω­ρη «δικαιο­σύ­νη» που απ’ το ένα χέρι σέρ­νει στα δικα­στή­ρια πρω­το­πό­ρους συν­δι­κα­λι­στές, απερ­γούς, εργα­ζό­με­νους που αγω­νί­ζο­νται για τα δικαιώ­μα­τα τους και απ’ το άλλο χέρι αθω­ώ­νει μεγα­λο­ε­φο­πλι­στές για εμπό­ριο ναρ­κω­τι­κών. Είναι η ίδια «δικαιο­σύ­νη» που κυρήσ­σει «παρά­νο­μες» και «κατα­χρη­στι­κές» απερ­για­κές κινη­το­ποι­ή­σεις, την ίδια στιγ­μή που κάνει τα «στρα­βά μάτια» στην εργο­δο­τι­κή ασυδοσία.

Δεν είναι καθό­λου τυχαίο. Η εφαρ­μο­γή της αντι­λαϊ­κής τους πολι­τι­κής πάει χέρι-χέρι με την ποι­νι­κο­ποί­η­ση των εργα­τι­κών-λαϊ­κών αγώ­νων, την κατα­στο­λή του λαϊ­κού κινή­μα­τος με αντι­δρα­στι­κούς «τρο­μο­νό­μους» και την προ­σπά­θεια κατα­πο­λέ­μη­σης της «ριζο­σπα­στι­κο­ποί­η­σης» της κοινωνίας. 

Απέ­να­ντι σε αυτήν, λοι­πόν, τη «δικαιο­σύ­νη τους», που κατα­δι­κά­ζει σε φυλά­κι­ση τις «Ηριάν­νες» ενώ απο­φυ­λα­κί­ζει τους φονιά­δες «Ρου­πα­κιά­δες», που διώ­κει δικα­στι­κά τους απερ­γούς εργά­τες και απαλ­λάσ­σει σκαν­δα­λω­δώς μεγα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, που συλ­λαμ­βά­νει συν­δι­κα­λι­στές και αθω­ώ­νει φασί­στες μητρο­πο­λί­τες-κήρυ­κες χιτλε­ρι­κών ιδε­ών, οι εργα­ζό­με­νοι, η νεο­λαία δεν μπο­ρούν, δεν πρέ­πει να μεί­νουν θεατές. 

Διό­τι το δίκιο του, ο εργα­ζό­με­νος λαός, οι άνθρω­ποι του μόχθου, δεν πρό­κει­ται ποτέ να το βρουν «εντός των τει­χών» της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας, παρά μόνο μέσα από τον αγώ­να για μια άλλη κοι­νω­νία και εξουσία.

[1] Β.Ι. Λένιν: «Το τρί­το Παν­ρώ­σι­κο συνέ­δριο των σοβιέτ», Απα­ντα τ. 35, σελ. 270.

[2] Κ. Μαρξ — Φρ. Ενγκελς: «Μανι­φέ­στο του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος», σελ. 45, εκδ. «Σύγ­χρο­νη Εποχή».

_________________________________________________________________________________________________

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες από το Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.