Η Ευρώπη των «Μακρόν» και η Ευρώπη των λαών

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Ούτε μια, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά 75 φορές ανέ­φε­ρε τη λέξη «Ευρώ­πη» (και τα παρά­γω­γα της), μέσα σε μόλις 15 λεπτά, ο Πρό­ε­δρος της Δημο­κρα­τί­ας κατά την χθε­σι­νή προ­σφώ­νη­ση του στο δέι­πνο προς τιμήν του γάλ­λου προ­έ­δρου. Την τιμη­τι­κή του είχε δε το περί­φη­μο «ευρω­παϊ­κό κεκτη­μέ­νο», στο οποίο ο κ.Πρόεδρος δεν παρέ­λει­ψε να ανα­φερ­θεί του­λά­χι­στον 6 φορές. Είχε προη­γη­θεί η ομι­λία του Μακρόν με φόντο τον Ιερό βρά­χο της Ακρό­πο­λης, του οποί­ου τον συμ­βο­λι­σμό χρη­σι­μο­ποί­η­σε προ­κει­μέ­νου να «ρητο­ρεύ­σει» για το μέλ­λον της Ευρώπης. 

Δεν έχου­με την παρα­μι­κρή αμφι­βο­λία ότι ο κ.Μακρόν- όπως άλλω­στε ο κ.Τσίπρας, ο κ.Μητσοτάκης, ο κ.Παυλόπουλος- έχουν γνή­σιο ενδια­φέ­ρον για την Ευρώ­πη, για το παρόν και κυρί­ως το μέλ­λον της. Το θέμα, ωστό­σο, είναι για «ποιά Ευρώ­πη» κόπτο­νται και τα συμ­φέ­ρο­ντα «ποιάς Ευρώ­πης» προ­ω­θούν; Της Ευρώ­πης των «Μακρόν», ή της Ευρώ­πης των λαών; Το ερώ­τη­μα είναι, ασφα­λώς, ρητορικό.

Γνω­ρί­ζου­με καλά για ποιά «Ευρώ­πη» μιλούν. Είναι η Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση, η βαθιά αντι­λαϊ­κή, αντι­δρα­στι­κή αυτή «συμ­μα­χία λύκων» του κεφα­λαί­ου, της οποί­ας τα «κεκτη­μέ­να» οι λαοί τα ζούν εδώ και χρό­νια στο πετσί τους:

• Της Συν­θή­κης του Μάα­στριχτ, το μνη­μό­νιο των μνη­μο­νί­ων, απ’ όπου απορ­ρέ­ει όλο το πλαί­σιο των αντι­λαϊ­κών, αντερ­γα­τι­κών πολι­τι­κών και η οποία απο­τέ­λε­σε τη βάση για τον εργα­σια­κό μεσαί­ω­να της «Λευ­κής Βίβλου» της ΕΕ.

• Των περισ­σό­τε­ρων από 120 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανθρώ­πων (25% του πλη­θυ­σμού της ΕΕ) που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

• Των 30 εκα­τομ­μυ­ρί­ων ανέρ­γων και των 20 εκα­τομ­μυ­ρί­ων παι­διών ηλι­κί­ας κάτω των 18 που ζουν σε συν­θή­κες φτώ­χειας και εξα­θλί­ω­σης. Του σχε­δόν 10% των ευρω­παί­ων που στε­ρού­νται βασι­κά καθη­με­ρι­νά αγαθά.

• Των περισ­σό­τε­ρων από 4 εκα­τομ­μύ­ρια αστέ­γων που κοι­μού­νται στα πεζο­δρό­μια των ευρω­παϊ­κών μεγα­λου­πό­λε­ων, την ίδια στιγ­μή που του­λά­χι­στον 11 εκα­τομ­μύ­ρια κατοι­κί­ες παρα­μέ­νουν απού­λη­τες.

• Των 9 εκα­τομ­μυ­ρί­ων γάλ­λων (14,1% του πλη­θυ­σμού) και 12,5 εκα­τομ­μυ­ρί­ων γερ­μα­νών που ζουν κάτω απ’ το όριο της φτώ­χειας.

• Των αντερ­γα­τι­κών νόμων (βλ. νόμοι «Μακρόν» και «Ελ Κομ­ρί» στη Γαλ­λία το 2016), της αντι­λαϊ­κή βαρ­βα­ρό­τη­τας, με ή χωρίς μνη­μό­νια, σε όλη την ΕΕ, την ευε­λι­ξία στην αγο­ρά εργα­σί­ας προς όφε­λος των μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, της ελα­στι­κής απα­σχό­λη­σης, του εργα­σια­κού ωρα­ρί­ου-«λάστι­χο», της ενοι­κί­α­σης εργα­ζό­με­νων από της αυστη­ρής λιτό­τη­τας, της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τας για την αύξη­ση των κερ­δών των ευρω­παϊ­κών μονο­πω­λί­ων, κλπ. 

• Του ρατσι­σμού, της ανό­δου των φασι­στι­κών μορ­φω­μά­των, της ανι­στό­ρη­της και προ­κλη­τι­κής εξί­σω­σης κομ­μου­νι­σμού και ναζι­σμού. Η Ε.Ε. που διορ­γα­νώ­νει αντι­κομ­μου­νι­στι­κές φιέ­στες και που αβα­ντά­ρει, με κάθε τρό­πο και μέσο, την ανα­βί­ω­ση του ναζι­σμού-φασι­σμού σε μια σει­ρά χώρες, από τη Βαλ­τι­κή μέχρι την Ουκρα­νία. Είναι η ίδια Ε.Ε. που όταν δεν πνί­γει προ­σφυ­γό­που­λα στο Αιγαίο και τη Μεσό­γειο, κλεί­νει τα σύνο­ρα της στα θύμα­τα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέμων. 

Τα «κεκτη­μέ­να» της Ευρώ­πης τους, πέραν των ευρω­παί­ων εργα­ζο­μέ­νων, τα έχουν ζήσει και τα ζουν και άλλοι λαοί. Εκεί όπου η Ε.Ε., από κοι­νού με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, συμ­με­τεί­χε και συμ­με­τέ­χει σε ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και πολέ­μους, υπό το πρό­σχη­μα της «δημο­κρα­τί­ας» και του «ανθρω­πι­σμού». Στη Γιου­γκο­σλα­βία, το Αφγα­νι­στάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, την Συρία, το Μάλι, την Κεντρο­α­φρι­κα­νι­κή δημο­κρα­τία και αλλού. 

Αυτή είναι, λοι­πόν, η Ε.Ε., η «Ευρώ­πη τους», των καπι­τα­λι­στών, των μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων, των τρα­πε­ζι­κών κολοσ­σών και των πολι­τι­κών τους εκπρο­σώ­πων. Γι’ αυτήν την Ευρώ­πη κόπτο­νται οι κάθε λογής «Μακρόν», ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και τα λοι­πά αστι­κά κόμματα. 

Απά­ντη­ση στην Ευρώ­πη των «Μακρόν» είναι η Ευρώ­πη των λαών, των εργα­ζό­με­νων, των φτω­χών λαϊ­κών στρωμ­μά­των. Είναι η κλι­μά­κω­ση του αγώ­να για να συν­δε­θεί η πάλη για απο­δέ­σμευ­ση από την Ε.Ε. με την πάλη για την ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας του κεφαλαίου.