Η Σύμβαση της Βιέννης και το σκίσιμο των μνημονίων

Γρά­φει ο Cogito ergo sum //

Μία από τις πολ­λές αρλού­μπες με τις οποί­ες μας βομ­βαρ­δί­ζουν τα που­λη­μέ­να αστι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης και οι παρα­τρε­χά­με­νοι της κάθε λογής εξου­σί­ας, είναι και το «τώρα πια δεν γίνε­ται τίπο­τε». Εννο­ούν, δηλα­δή, ότι τώρα πλέ­ον έχου­με βάλει βού­λες και υπο­γρα­φές στα διά­φο­ρα μνη­μό­νια και δεν γίνε­ται να τα ακυρώσουμε.

Ο πρώ­ην πρω­θυ­πουρ­γός το είχε πει στα­ρά­τα: «Η Ελλά­δα είναι μια μικρή χώρα αλλά σέβε­ται την υπο­γρα­φή της». Ο έγκρι­τος νομι­κός και τότε πρό­ε­δρος της ΔημΑρ Φώτης Κου­βέ­λης το έλε­γε πιο επι­στη­μο­νι­κά λίγο πριν τις εκλο­γές του 2012: «Αναμ­φι­σβή­τη­τα υπάρ­χει ένα δεσμευ­τι­κό πλέ­ον πλαί­σιο το οποίο θα βαραί­νει την όποια κυβέρ­νη­ση ανα­λά­βει». Ο σημε­ρι­νός πρω­θυ­πουρ­γός έχει δηλώ­σει κατ’ επα­νά­λη­ψη σαφώς: «Δεν συμ­φω­νού­με με το μνη­μό­νιο αλλά, αφού το υπο­γρά­ψα­με, θα το τηρή­σου­με». Οι τηλε­α­να­λυ­τές δεν χάνουν ευκαι­ρία να ειρω­νευ­τούν οποια­δή­πο­τε φωνή τολ­μά­ει να αρθρώ­σει λόγο περί μονο­με­ρούς καταγ­γε­λί­ας των μνη­μο­νί­ων, είτε αυτή είναι η εκφρα­σμέ­νη σοβα­ρά πολι­τι­κή θέση τού ΚΚΕ είτε είναι λαϊ­κί­στι­κη κορώ­να τού στυλ «εμείς θα σκί­σου­με το μνη­μό­νιο». Και, βέβαια, όλοι αυτοί δεν παύ­ουν να επι­σεί­ουν την απει­λή των δανει­στών μας πως θα προ­σφύ­γουν στα αγγλι­κά δικα­στή­ρια (όπως προ­βλέ­πε­ται στα μνη­μό­νια) αν δεν τηρή­σου­με τους όρους των μνημονίων.

Πόσο αλη­θεύ­ουν όλα τού­τα, όμως; Πόσο σωστός είναι ο ισχυ­ρι­σμός πως, όποια κυβέρ­νη­ση κι αν εκλε­γεί ποτέ σε τού­τη την χώρα, θα δεσμεύ­ε­ται στον αιώ­να τον άπα­ντα θέλο­ντας και μη από όσα θα έχουν ήδη υπο­γρα­φεί; Την απά­ντη­ση μας την δίνει η περί­φη­μη Σύμ­βα­ση της Βιέν­νης του ΟΗΕ, για την οποία δεν μιλά­ει κανέ­νας. Η σύμ­βα­ση αυτή υπε­γρά­φη το 1969 και ρυθ­μί­ζει το πώς καταρ­τί­ζε­ται, τρο­πο­ποιεί­ται και λύε­ται μια διε­θνής συν­θή­κη, πώς ερμη­νεύ­ο­νται οι όροι της, πώς προ­σχω­ρούν τρί­τα κρά­τη σε αυτήν κλπ. Το δεύ­τε­ρο τμή­μα τής Σύμ­βα­σης της Βιέν­νης, το οποίο έχει τίτλο «Ακυ­ρό­της των συν­θη­κών», περι­λαμ­βά­νει μερι­κές πολύ ενδια­φέ­ρου­σες διατάξεις:

- Άρθρο 48 — Πλά­νη: Κρά­τος τι δύνα­ται να επι­κα­λε­σθή πλά­νην τινά εις συν­θή­κην ως ακυ­ρού­σαν την συναί­νε­σίν του όπως δεσμευ­θή διά ταύ­της, εφ’ όσον αύτη ανα­φέ­ρε­ται εις γεγο­νός ή κατά­στα­σιν, την οποί­αν το κρά­τος εξέ­λα­βε ως υφι­στα­μέ­νην κατά τον χρό­νον συνο­μο­λο­γή­σε­ως της συνθήκης…
[Σχό­λιο: Έτσι εξη­γεί­ται η σπου­δή των πάντων να υπο­βαθ­μί­σουν την σημα­σία των όσων ειπώ­θη­καν κάπο­τε από το ΔΝΤ περί εσφαλ­μέ­νων πολ­λα­πλα­σια­στών κλπ. Αν η ελλη­νι­κή πλευ­ρά απο­δεί­ξει ότι η χρή­ση δια­φο­ρε­τι­κών πολ­λα­πλα­σια­στών θα τρο­πο­ποιού­σε ή θα εξά­λει­φε τις δεσμεύ­σεις της, τα μνη­μό­νια ακυρώνονται.]

- Άρθρο 49 — Απά­τη: Οσά­κις το κρά­τος ήχθη εις συνο­μο­λό­γη­σιν συν­θή­κης συνε­πεία δολί­ας συμπε­ρι­φο­ράς ετέ­ρου κρά­τους έχο­ντος συμ­με­τά­σχει εις τας δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, τού­το δύνα­ται να επι­κα­λε­σθή την απά­την ως ακυ­ρού­σαν την δοθεί­σαν συναί­νε­σίν του όπως δεσμευ­θή διά της συνθήκης.
[Σχό­λιο: Αρκεί η ύπαρ­ξη δια­δο­χι­κών μνη­μο­νί­ων, όπου κάθε και­νούρ­γιο μνη­μό­νιο έρχε­ται ως από­το­κο και συμπλή­ρω­ση του προη­γού­με­νου με επα­χθέ­στε­ρους όρους, για να κατα­δεί­ξει ότι η συνο­μο­λό­γη­ση των προη­γου­μέ­νων μνη­μο­νί­ων ήταν απο­τέ­λε­σμα δολιό­τη­τας εκ μέρους των δανειστών.]

- Άρθρο 50 — Δωρο­δο­κία αντι­προ­σώ­που κρά­τους: Οσά­κις εξη­σφα­λί­σθη η έκφρα­σις της συναι­νέ­σε­ως του κρά­τους όπως δεσμευ­θή συμ­βα­τι­κώς διά δωρο­δο­κί­ας τού αντι­προ­σώ­που του, αμέ­σως ή εμμέ­σως επελ­θού­σης δι’ ενερ­γειών ετέ­ρου κρά­τους έχο­ντος συμ­με­τά­σχει εις τας δια­πραγ­μα­τεύ­σεις, τού­το δύνα­ται να επι­κα­λε­σθή την δωρο­δο­κί­αν ως ακυ­ρού­σαν την συναί­νε­σίν του όπως δεσμευ­θή διά της συνθήκης.
[Σχό­λιο: Όπως θυμό­μα­στε, η κυβέρ­νη­ση ΠαΣοΚ είχε εκχω­ρή­σει στον τότε υπουρ­γό οικο­νο­μι­κών Γιώρ­γο Παπα­κων­στα­ντί­νου το δικαί­ω­μα να υπο­γρά­φει ό,τι θέλει, δεσμεύ­ο­ντας την χώρα. Μήπως τώρα εξη­γεί­ται η πρε­μού­ρα των πάσης απο­χρώ­σε­ως κρα­τού­ντων να κου­κου­λώ­σουν την δια­βό­η­τη λίστα Λαγκάρντ, στην οποία ανα­κα­τευό­ταν ο Παπα­κων­στα­ντί­νου και το σόι του;]

- Άρθρο 52 — Άσκη­σις βίας επί του κρά­τους διά της απει­λής ή χρή­σε­ως βίας: Η συν­θή­κη είναι άκυ­ρος εάν η σύνα­ψίς της επε­τεύ­χθη διά της απει­λής ή χρή­σε­ως βίας κατά παρα­βί­α­σιν των συν­θη­κών τού Διε­θνούς Δικαί­ου, ως παρέ­χο­νται αύται εν τω Χάρ­τη των Ηνω­μέ­νων Εθνών.
[Σχό­λιο: Υπάρ­χει κανείς που να πιστεύ­ει ότι τα τελευ­ταία έξι χρό­νια η Ελλά­δα δεν γίνε­ται απο­δέ­κτης συνε­χών απει­λών και πιέ­σε­ων, τόσο από τα επί­ση­μα όργα­να της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης όσο και από σωρεία ευρω­παί­ων αξιω­μα­τού­χων; Μήπως δεν είναι ο ίδιος ο τωρι­νός πρω­θυ­πουρ­γός που ισχυ­ρί­ζε­ται πως πέσα­με θύμα­τα εκβιασμών;]

Αλλά και στο τρί­το τμή­μα, με τίτλο «Λήξις και ανα­στο­λή τής εφαρ­μο­γής των συν­θη­κών», υπάρ­χει μια πολύ ενδια­φέ­ρου­σα διάταξη:

- Άρθρο 61 — Επι­συμ­βά­σα αδυ­να­μία εκτε­λέ­σε­ως: Εν μέρος εις συν­θή­κην δύνα­ται να επι­κα­λε­σθή αδυ­να­μί­αν εκτε­λέ­σε­ως ως λόγον λήξε­ώς της ή απο­χω­ρή­σε­ως εκ ταύ­της εάν η αδυ­να­μία αύτη είναι απο­τέ­λε­σμα ορι­στι­κής εξα­λεί­ψε­ως ή κατα­στρο­φής ενός αντι­κει­μέ­νου απα­ραι­τή­του προς εκτέ­λε­σιν της συνθήκης.
[Σχό­λιο: Εφ’ όσον ο ελλη­νι­κός λαός είναι «απα­ραί­τη­τος προς εκτέ­λε­σιν της συν­θή­κης» και βιώ­νει ήδη την κατα­στρο­φή ενώ απει­λεί­ται και με «εξά­λει­ψιν», η αδυ­να­μία εκτε­λέ­σως των μνη­μο­νί­ων είναι ήδη «επι­συμ­βά­σα», όσο κι αν για κάποιους η κατα­στρο­φή και η «εξά­λει­ψις» του ελλη­νι­κού λαού θεω­ρεί­ται ως…ευλογία. Εκτός αν πρέ­πει να περι­μέ­νου­με την «ορι­στι­κή» κατα­στρο­φή και εξά­λει­ψη του λαού.]

Όσο κι αν οι παρα­πά­νω δια­τά­ξεις είναι δια­τυ­πω­μέ­νες σε ακραιφ­νή καθα­ρεύ­ου­σα (η Σύμ­βα­ση της Βιέν­νης κυρώ­θη­κε και δημο­σιεύ­θη­κε στην Εφη­με­ρί­δα τής Κυβερ­νή­σε­ως μετα­φρα­σμέ­νη στα ελλη­νι­κά επί χού­ντας, το 1974), είναι περισ­σό­τε­ρο από σαφές ότι υπάρ­χουν όλες οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις να αμφι­σβη­τη­θούν και να ακυ­ρω­θούν τα μνη­μό­νια. Εκεί­νο που δεν υπάρ­χει είναι πολι­τι­κή βούληση.

Και για να τελειώ­νου­με ορι­στι­κά με τις μπούρ­δες, ας το πού­με λαϊ­κά: Όποιος θέλει να σκί­σει τα μνη­μό­νια, το κάνει όπο­τε θέλει, με την άδεια του ΟΗΕ και δίχως να φοβά­ται το παρα­μι­κρό. Το θέμα είναι άλλο: Ποιός θέλει;