Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Χο Τσι Μινχ: «Αφιέρωσα τη ζωή μου υπηρετώντας την επανάσταση»

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος //

Στις 2 Σεπτέμ­βρη του 1969 έφυ­γε από τη ζωή ο Νγκου­γέν Τατ Θανχ, περισ­σό­τε­ρο γνω­στός ως Χο Τσι Μινχ, επι­φα­νής προ­σω­πι­κό­τη­τα του βιετ­να­μέ­ζι­κου και του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος. Γιος οικο­γέ­νειας κατώ­τε­ρης κοι­νω­νι­κής τάξης, γεν­νή­θη­κε σε ένα μικρό χωριου­δά­κι στις 19 Μάη του 1890.

Μετά από προ­τρο­πή του πατέ­ρα του έμα­θε γαλ­λι­κά. Ο πατέ­ρας του του έλε­γε ότι για να φανεί ωφέ­λι­μος στην απε­λευ­θέ­ρω­ση της πατρί­δας του έπρε­πε να μάθει τη γλώσ­σα και να γνω­ρί­σει τον πολι­τι­σμό των κατα­χτη­τών. Σε νεα­ρή ηλι­κία ταξι­δεύ­ει στην Ευρώ­πη, στη Μεσό­γειο και στην Αμε­ρι­κή  και γίνε­ται μέλος του ΚΚ Γαλλίας.

Φοί­τη­σε στο Κομ­μου­νι­στι­κό Πανε­πι­στή­μιο των Εργα­ζο­μέ­νων της Ανα­το­λής της ΕΣΣΔ και στο Ινστι­τού­το Λένιν. Υπήρ­ξε αντι­πρό­σω­πος στο 5ο (1924) και στο 7ο Συνέ­δριο (1935) της Κομ­μου­νι­στι­κής Διε­θνούς, ενώ διε­τέ­λε­σε για χρό­νια Α΄ Γραμ­μα­τέ­ας του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος του Βιετνάμ.

Ο Χο Τσι Μινχ (στα βιετ­να­μέ­ζι­κα «Εκεί­νος που φωτί­ζει») ηγή­θη­κε του κινή­μα­τος κατά της Γαλ­λι­κής αποι­κιο­κρα­τί­ας και της Ιαπω­νι­κής κατο­χής. Στις 2 Σεπτέμ­βρη του 1945 το Βιετ­νάμ ανα­κη­ρύ­χτη­κε Λαο­κρα­τι­κή Δημο­κρα­τία, με πρώ­το Πρό­ε­δρο τον κομ­μου­νι­στή ηγέ­τη Χο Τσι Μινχ.

Υπό την καθο­δή­γη­ση του Χο Τσι Μινχ, ο λαός του Βιετ­νάμ διε­ξή­γα­γε το σκλη­ρό αγώ­να κατά της ιμπε­ρια­λι­στι­κής επέμ­βα­σης των ΗΠΑ και κατή­γα­γε περι­φα­νή νίκη.

Το κεί­με­νο που ακο­λου­θεί είναι από το βιβλίο Χο Τσι Μινχ, εκλε­κτά έργα, η δια­θή­κη του, η βιο­γρα­φία του (μετά­φρα­ση Πέτρος Πεντε­λι­κός, εκδό­σεις Μνή­μη, χ.χ.).

Απο­σπά­σμα­τα της δια­θή­κης του Χο Τσι Μινχ

Οι συμπα­τριώ­τες μας στο Νότο και στο Βορ­ρά θα ξανα­συ­γκε­ντρω­θούν κάτου από την ίδια στέ­γη. Η χώρα μας θα έχει την μεγά­λη τιμή να είναι μια μικρή χώρα που σ’ έναν ηρω­ι­κό αγώ­να νίκη­σε δυο μεγά­λες ιμπε­ρια­λι­στι­κές δυνά­μεις —Γάλ­λους και Αμε­ρι­κά­νους— και η συν­δρο­μή της στο κίνη­μα της εθνι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης ήταν έξοχη.

(…) Αφιέ­ρω­σα τη ζωή μου υπη­ρε­τώ­ντας την επα­νά­στα­ση. Και όσο η υπε­ρη­φά­νεια μου είναι μεγα­λύ­τε­ρη σαν βλέ­πω την ανά­πτυ­ξη του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού και εργα­τι­κού κινή­μα­τος, τόσο περισ­σό­τε­ρο υπο­φέ­ρω σαν βλέ­πω τις διχο­γνω­μί­ες πού διαι­ρούν αδερ­φές — πατρί­δες. Ελπί­ζω το Εργα­τι­κό μας Κόμ­μα ακο­λου­θώ­ντας τις απαι­τή­σεις της καρ­διάς και της λογι­κής, θα κάνει ό,τι το καλύ­τε­ρο μπο­ρεί για να βοη­θή­σει απο­τε­λε­σμα­τι­κά στην απο­κα­τά­στα­ση της ενό­τη­τας μετα­ξύ όλων των αδερ­φών Κομ­μά­των που βασί­ζο­νται πάνου στο Μαρ­ξι­σμό — Λενι­σμό και στον προ­λε­τα­ρια­κό διεθνισμό.

(…) Σε ό,τι με αφο­ρά, υπη­ρέ­τη­σα την Πατρί­δα μου, την Επα­νά­στα­ση και το Λαό σε όλη μου τη ζωή, με όλη μου την καρ­διά και όλες τις δυνά­μεις μου. Τώρα, εάν πρέ­πει ν’ αφή­σω αυτόν τον κόσμο, δεν έχω για τίπο­τα να κατη­γο­ρή­σω τον εαυ­τό μου.

Κλη­ρο­δο­τώ μιαν απε­ριό­ρι­στη στορ­γή σε όλο το λαό, στο Κόμ­μα, στις ένο­πλες δυνά­μεις, στ’ ανί­ψια μου και στις ανι­ψιά­δες μου, στους νέους και στα μικρά παι­διά, και στέλ­νω αδερ­φι­κό χαι­ρε­τι­σμό στους συντρό­φους, στους φίλους, στους νέους και στα παι­διά όλου του κόσμου. Η τελευ­ταία μου θέλη­ση είναι: ολό­κλη­ρο το Κόμ­μα και ολό­κλη­ρος ο λαός να παρα­μεί­νουν στε­νά ενω­μέ­να στον αγώ­να για την οικο­δό­μη­ση ενός ειρη­νι­κού, ενω­μέ­νου, ανε­ξάρ­τη­του, δημο­κρα­τι­κού και ευη­με­ρού­ντος Βιετ­νάμ και να συμ­με­τέ­χουν επά­ξια στην παγκό­σμια επανάσταση.

Χο Τσι Μινχ
Ανόι, 10 Μάη 1969

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο