Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //
Η Ιρανή δημοσιογράφος Marzieh Amiri της εφημερίδας Shargh, που είναι επικριτική προς το καθεστώς, ήταν μία από τις πολλές γυναίκες ακτιβίστριες που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην Τεχεράνη την 1η Μάη γράφει η εφημερίδα Arbetet.
Η δίκη της Marzieh Amiri διεξήχθη στην Τεχεράνη στις 13 Αυγούστου 2019, υπό την Προεδρία του διαβόητου δικαστή Μωάμεθ Μογκίσιχ.
H Marzieh Amiri υπέστη επιληπτικές κρίσεις κατά τη στιγμή της ανάκρισης λόγω των σωματικών και ψυχολογικών πιέσεων που της ασκήθηκαν. Αλλά ο δικαστής διαφώνησε για την επιβολή εγγύησης και την προσωρινή απελευθέρωσή της για ιατρική περίθαλψη.
Ομάδα οικογενειών των συλληφθέντων την Πρωτομαγιά διαμαρτυρήθηκε έξω από τη φυλακή του Βιν στην Τεχεράνη την Πέμπτη, 2 Μαΐου 2019, απαιτώντας άνευ όρων απελευθέρωση των κρατουμένων.
Προέτρεψε διεθνείς οργανισμούς που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των εργαζομένων να καταδικάσουν τις πολιτικές του καθεστώτος των μουλάδων κατά των εργαζομένων.
Η Διεθνής Αμνηστία προέτρεψε επίσης τους Ιρανούς αξιωματούχους να απελευθερώσουν τους συλληφθέντες άνευ όρων. Ανέφερε ότι με βάση το διεθνές δίκαιο, αυτές οι συλλήψεις θεωρούνται παράνομες και αυθαίρετες.
Η ποινή της Marzieh Amiri που είναι και φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης ήταν εξοντωτική. 10 χρόνια και 6 μήνες φυλακή και 147 βουρδουλιές. Η ποινή που θα εκτίσει είναι τουλάχιστον 6 χρόνια.
Νωρίτερα αυτό το καλοκαίρι, η Nasrin Javadi μέλος της Ελεύθερης Ένωσης Εργατών καταδικάστηκε σε επτά χρόνια φυλάκισης και 74 βουρδουλιές. Μια από τις άλλες γυναίκες εργάτριες ακτιβίστριες που βρίσκονται επί του παρόντος στη φυλακή είναι η Παρβίν Μοχάμεντ, Αντιπρόεδρος της Ελεύθερης Ένωσης Εργατών του Ιράν και κατηγορείται για προπαγάνδα κατά του καθεστώτος.
Τριάντα ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης απέστειλαν επιστολή προς τον υπουργό Επιστημών και έρευνας, Μανσινό Γκιράμι, και ζητούν να απελευθερωθεί η Marzieh Amiri, αναφέρει το Kέντρο Aνθρωπίνων Δικαιωμάτων στο Ιράν.
Είναι δύσκολο να εκφράσει κανείς με λόγια αυτό που αισθάνεται.
Για την ανελευθερία ενός καταπιεστικού απαρχαιωμένου καθεστώτος που δεν επιτρέπει την συμμετοχή στην Εργατική Πρωτομαγιά;
Για την φρικτή συμπεριφορά προς μια γυναίκα και κατά την ανάκριση και για την επιβολή της εξοντωτικής αλλά και μεσαιωνικής ποινής;
Για τον θρησκευτικό φανατισμό που επικρατεί στο Ιράν και θέλει την γυναίκα υποζύγιο του σπιτιού;
Όμως οι αγώνες ακόμη και στο Ιράν δεν θα σταματήσουν. Δεν μπορεί αυτό το καθεστώς να φτιασιδωθεί όσο και να προσπαθεί για να γίνει αποδεκτό σαν μια “δυτική” δημοκρατία.
Πρέπει να ξεριζωθεί και κατόπιν η Ιρανική Επανάσταση να πάρει πάλι τα ταξικά και αντιιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά που είχε στο ξεκίνημα πριν αναλάβει ο ντόπιος καπιταλισμός να βάλει μπροστά τους μουλάδες και να γυρίσει τον πολιτισμό 200 χρόνια πίσω.
Εργάστηκε σαν γεωλόγος, περιβαλλοντολόγος και χωροτάκτης στην Ελλάδα και στην Σουηδία. Δημοτικός σύμβουλος Πυλαίας Θεσσαλονίκης 87/90 και 99/2002. Αντιδήμαρχος Πυλαίας από το 1987 έως και το 1990 και από το 1999 έως και το 2000.