Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Η «παράλογη» λογική του μακελειού στις Βρυξέλλες

Γρά­φει ο Θανά­σης Αλε­ξί­ου* //

Αυτο­νό­η­τη  η συμπά­θειά μας στους ανθρώ­πους που σκο­τώ­θη­καν στο μακε­λειό στις Βρυ­ξέλ­λες, πόσο μάλ­λον όταν θα μπο­ρού­σε να είναι κάποιος από εμάς. Ας μην βια­στού­με όμως να χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με όρους της ψυχο­πα­θο­λο­γί­ας για τους δρά­στες του μακε­λειού. Νομί­ζω πως ακό­μη και εδώ η βία παρα­μέ­νει μέσον που απο­σκο­πεί κάπου. Σε κάθε περί­πτω­ση έχει αίτια. Του­λά­χι­στον στην επι­τέ­λε­σή της αυτή δια­θέ­τει έναν συμ­βο­λι­σμό και με αυτή την έννοια παρα­μέ­νει πάντα μέσον που μόνο ιστο­ρι­κά μπο­ρεί να εξη­γη­θεί. Οι δρά­στες δεν είναι «τρε­λοί» ή «ψυχι­κά δια­τα­ραγ­μέ­νοι» όπως θα σπεύ­σουν να τους χαρα­κτη­ρί­σουν ΜΜΕ, «ειδι­κοί» και οι πολι­τι­κές ελίτ της Ευρώ­πης χωρίς να λεν κου­βέ­ντα για τους πολέ­μους που διε­ξά­γουν στη Συρία, στην Υεμέ­νη, στο Μαλί, στην Κεντρο­α­φρι­κα­νι­κή Δημο­κρα­τία κ.α., αυτο­προ­σώ­πως ή μέσω αντι­προ­σώ­πων.  Σίγου­ρα, το μακε­λειό στις Βρυ­ξέλ­λες, όπως και το αντί­στοι­χο τον Νοέμ­βρη στο Παρί­σι θα «νομι­μο­ποι­ή­σει» τις νέες ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις.  Δεν απο­κλεί­ε­ται  επί­σης κάποιοι (μυστι­κές υπη­ρε­σί­ες κ.ά.) να επι­διώ­κουν να σπρώ­ξουν τα πράγ­μα­τα προς τα εκεί. Από αυτή την οπτι­κή τέτοιες ενέρ­γειες είναι αδιέ­ξο­δες, ανορ­θο­λο­γι­κές και «προ­βο­κα­τό­ρι­κες».

Ωστό­σο, αν αλλά­ξει κανείς οπτι­κή, αν δει κανείς τα πράγ­μα­τα από την οπτι­κή των «κατα­φρο­νη­μέ­νων αυτής της γης» οι ενέρ­γειες αυτές μπο­ρεί είναι για τους λαούς που βίω­σαν τα πάν­δει­να από τους ευρω­παί­ους αποι­κιο­κρά­τες και μια πρά­ξη «απο­κα­τά­στα­σης δικαιο­σύ­νης». Στη ιστο­ρι­κή μνή­μη των λαών της Αφρι­κής, της Ασί­ας και της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής, στο  συλ­λο­γι­κό «ασύ­νει­δο» των λαών που σήμε­ρα βιώ­νουν εκ νέου την εξα­θλί­ω­ση, τη βία, τον ξερι­ζω­μό και τον σκο­τω­μό έχει απο­τυ­πω­θεί ανε­ξί­τη­λα ο εξευ­τε­λι­σμός και ο τετρα­χι­σμός του Του­πάκ Αμα­ρού (ηγέ­τη των εξε­γερ­μέ­νων ινδιά­νων της του Περού, 1781), η σφα­γή του Μι Λάι στο Βιετ­νάμ (1968), η σφα­γή του Σετίφ από τους Γάλ­λους στην Αλγε­ρία (1945), η σφα­γή ιρα­κι­νών στη Βαγδά­τη από πραι­το­ρια­νούς της Blackwater (αμε­ρι­κα­νι­κής εται­ρεί­ας ασφά­λειας) (2007) και τόσα άλλα. Είναι οι θηριω­δί­ες του βασι­λιά Λεο­πόλ­δου και των Βέλ­γων αποι­κιο­κρα­τών  στο Κογκό (οι μαζι­κοί ακρω­τη­ρια­σμοί και η κατοι­κι­διο­ποί­η­ση ενός ολό­κλη­ρου λαού), ο βασα­νι­σμός και η δολο­φο­νία  του λαϊ­κού ηγέ­τη Πατρίς Λου­μπού­μπα  (1961) που βαραί­νουν ακό­μη περισ­σό­τε­ρο τα πράγ­μα­τα. Πως είναι δυνα­τόν να πιστεύ­ει κανείς, εν προ­κει­μέ­νω η ευρω­παϊ­κή αστι­κή τάξη, ότι αυτές οι πρα­κτι­κές θα μπο­ρούν να συνε­χί­ζο­νται, με τον ένα ή τον άλλο τρό­πο, ως να μην συμ­βαί­νει τίπο­τε, ως να μην υπάρ­χουν επιπτώσεις;

Και μπο­ρεί η παλαι­στι­νια­κή Ιντι­φά­ντα, λόγου χάρι,  να είναι σε θέση, να εκλο­γι­κεύ­ει τη χρή­ση βίας, ‑και εξαι­τί­ας του μακρό­χρο­νου εθνι­κο­α­πε­λευ­θε­ρω­τι­κού αγώ­να- ώστε αυτή να μην εμφα­νί­ζε­ται ανε­ξέ­λεγ­κτη (ως αυτο­σκο­πός), δεν έχουν όμως όλα τα κινή­μα­τα το πολι­τι­κό κεφά­λαιο και την αντί­στοι­χη οργα­νω­σια­κή κουλ­τού­ρα για να το κάνουν, πόσο μάλ­λον όταν εδώ δεν έχου­με να κάνου­με καν με εθνο­τι­κές ομά­δες που δεσμεύ­ο­νται, όπως και το έθνος στο νεω­τε­ρι­κό αφή­γη­μα,  αλλά με θρη­σκευ­τι­κές σέχτες. Σέχτες που χρη­μα­το­δο­τή­θη­καν και εξο­πλί­στη­καν όμως από τους αμε­ρι­κα­νούς και ευρω­παί­ους ιμπε­ρια­λι­στές και τους τοπο­τη­ρη­τές τους (Σαου­δι­κή Αρα­βία, Κατάρ κ.ά.) και μετα­τρά­πη­καν σε μάχι­μο στρα­τό, όπως έγι­νε με την Αλ Καϊ­ντα κ.ά.  για να δια­λύ­σουν, για προ­φα­νείς λόγους (ενερ­γεια­κοί αγω­γοί κ.π.),  τα εθνι­κά κρά­τη της περιο­χής. Εξάλ­λου δεν επι­λέ­γουν αυτές τις συν­θή­κες δρά­σης τους. Είναι η ευρω­παϊ­κή αποι­κιο­κρα­τία και ο ιμπε­ρια­λι­σμός που τους έσπρω­ξαν εκ νέου, πίσω, στην προ­νε­ω­τε­ρι­κό­τη­τα και στο μεσαί­ω­να. Ποιος ξέρει όμως; Ενδε­χο­μέ­νως από τις σέχτες του ISIS να δια­γρά­φε­ται ένας άλλος δρό­μος εθνο­γέ­νε­σης και μετά­βα­σης στη νεω­τε­ρι­κό­τη­τα, αφού η ευρω­παϊ­κή εκδο­χή (εκσυγ­χρο­νι­σμός, μπα­α­θι­σμός, κοσμι­κό κρά­τος κ.λπ.), μετά την εισβο­λή στο Ιράκ,  την Αρα­βι­κή Άνοι­ξη και τον «χει­μώ­να» των αρα­βι­κών λαών που ακο­λού­θη­σε, την επέμ­βα­ση στη Συρία και την Υεμέ­νη κ.ά., φαί­νε­ται να έκλει­σε. Εδώ πλέ­ον η σύλ­λη­ψη της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας δεν  γίνε­ται με νεω­τε­ρι­κούς (καπι­τα­λι­στι­κούς), ας πού­με ταξι­κούς όρους για να δια­χω­ρι­στούν οι «εχθροί» σε καπι­τα­λι­στές και εργά­τες, αλλά με προ­νε­ω­τε­ρι­κούς (θρη­σκευ­τι­κούς- κοι­νο­τι­κούς) όρους (πιστοί και άπι­στοι), παρό­λο που μέρος των δρα­στών έχουν ταξι­κό πρό­ση­μο, καθώς προ­έρ­χο­νται από την Underclass των ευρω­παϊ­κών μητρο­πό­λε­ων.  Ωστό­σο οι θρη­σκευ­τι­κές σέχτες του ISIS χρη­σι­μο­ποιούν τα ίδια μέσα που χρη­σι­μο­ποιού­σαν πάντα οι ευρω­παί­οι σταυ­ρο­φό­ροι, κον­κι­στα­ντό­ρες και αποι­κιο­κρά­τες.  Εδώ τα μέσα είναι αρχαϊ­κά και μεσαιω­νι­κά, όπως όμως ήταν οι σφα­γές που παρα­πά­νω ανα­φέ­ρα­με και είναι, ‑αν εξαι­ρέ­σει κανείς την μεγα­λύ­τε­ρη «απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα» νεω­τε­ρι­κών τρό­πων εξόντωσης‑, οι βόμ­βες ναπάλμ που έπε­φταν σαν βρο­χή στο Βιετ­νάμ μετα­τρέ­πο­ντας τη χώρα σε «κρα­νί­ου τόπο», ‑ειρή­σθω εν παρό­δω αυτές πρω­το­δο­κι­μά­στη­καν στο Γράμ­μο κατά των μαχη­τών του Δημο­κρα­τι­κού Στρα­τού (1948)- αλλά και οι βόμ­βες δια­σπο­ράς που έρι­χναν οι Αμε­ρι­κα­νοί στη Βαγδά­τη (2003) και ρίχνουν σήμε­ρα οι Σαου­δά­ρα­βες στην Υεμένη.

Σε κάθε περί­πτω­ση η ασφά­λεια των ευρω­παϊ­κών κοι­νω­νιών δεν θα εμπε­δω­θεί αν αυξη­θεί η κατα­στο­λή και ο έλεγ­χος και περι­στα­λούν τα δικαιώ­μα­τα και οι ελευ­θε­ρί­ες των πολι­τών. Αλλά μόνο αν στα­μα­τή­σουν οι νεο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κές πρα­κτι­κές και οι ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις. Με αυτή την έννοια η ασφά­λειά μας εξαρ­τά­ται σε μεγά­λο βαθ­μό και από τη δική μας δρά­ση, από την δρά­ση των ευρω­παϊ­κών λαών κατά της ιμπε­ρια­λι­στι­κής βίας και του πολέμου.

 

* Καθη­γη­τής Κοινωνιολογίας/Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο