Ιάκωβος Καμπανέλλης: Περί νεοναζισμού

Επι­μέ­λεια: ofisofi //

Η άπο­ψη του Ιάκω­βου Καμπα­νέλ­λη είναι δημο­σιευ­μέ­νη στο αφιε­ρω­μα­τι­κό τεύ­χος  του περιο­δι­κού «Εμβό­λι­μον» , το οποίο εκδό­θη­κε από τον Δήμο Διστό­μου τον Ιού­νιο του 1994 για τα 50 χρό­νια από τη σφα­γή του Διστό­μου στις 10 Ιου­νί­ου 1944.

Ο χαρα­κτη­ρι­σμός «νεο­να­ζι­σμός» είναι λάθος. Δεν πρό­κει­ται για κάτι «νέο». Είναι ο ίδιος εκεί­νος ναζι­σμός που έφε­ρε τη θεο­μη­νία που κατα­κρε­ούρ­γη­σε και τους αθώ­ους κατοί­κους του Διστό­μου. Είναι ο ίδιος εκεί­νος παληός ναζι­σμός που έχα­σε τον πόλε­μο, αλλά το τέλος του πολέ­μου δεν ήταν και δικό του τέλος. Και δεν ήταν το τέλος του για­τί αυτοί οι ίδιοι που τον πολέ­μη­σαν για να τον εξα­λεί­ψουν έγι­ναν μαθη­τές και διά­δο­χοι της πολι­τι­κής θεω­ρί­ας του «ζωτι­κού χώρου» και της υπε­ρο­χής δια των εξο­πλι­σμών. Τα γεγο­νό­τα, που συντά­ρα­ξαν την οικου­μέ­νη στα χρό­νια 1933 ‑1945, αντί να είναι για την ανθρω­πό­τη­τα μάθη­μα για να απο­φύ­γει τα ίδια κακούρ­γα λάθη, έχουν χρη­σι­μο­ποι­η­θεί σαν προη­γού­με­νο, σαν άδεια που επι­τρέ­πει την επα­νά­λη­ψή τους. Ο ναζι­σμός στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δεν δικά­στη­κε και δεν κατα­δι­κά­στη­κε ποτέ. Η δίκη της Νυρεμ­βέρ­γης ήταν μια θεα­μα­τι­κή παρά­στα­ση δίκης για να δοθεί στον πικρα­μέ­νο μια εντύ­πω­ση δίκης και τιμω­ρί­ας. Τρί­χες. Ουσια­στι­κά η δίκη της Νυρεμ­βέρ­γης ήταν συχω­ρο­χάρ­τι. Ο γερ­μα­νι­κός λαός αθω­ώ­θη­κε για την λατρεία του στον Χίτλερ, για την συμ­με­το­χή του στα όσα διέ­τα­ξε ο Φύρερ του, για τη συνερ­γα­σία ή ανο­χή στα αδια­νό­η­τα εγκλή­μα­τα του ναζι­σμού και των ναζί δολο­φό­νων. Η Γερ­μα­νία ενι­σχύ­θη­κε οικο­νο­μι­κά όσο καμιά άλλη χώρα για να ξανα­χτί­σει και να ξανα­βά­λει μπρο­στά τη βιο­μη­χα­νία της. Οι στρα­τάρ­χες  της, οι στρα­τη­γοί της, οι επί πολέ­μου και κατο­χής αξιω­μα­τού­χοι της έγι­ναν  τα νέα αφε­ντι­κά. Εν ονό­μα­τι του σοβιε­τι­κού και κομ­μου­νι­στι­κού κιν­δύ­νου μπή­κε και στο ΝΑΤΟ, έγι­νε μεγά­λη πολι­τι­κή και (έστω και χωρίς στρα­τό) μεγά­λη στρα­τη­γι­κή δύνα­μις. Από την πρώ­τη μέρα της ίδρυ­σης της Ευρω­παϊ­κής Κοι­νό­τη­τας ήταν το δυνα­μι­κώ­τε­ρο μέλος και τώρα στην Ευρω­παϊ­κή Ένω­ση είναι κάτι παρα­πά­νω από ο υπ’ αριθ­μόν Ένα εταί­ρος. Είναι ο κυρί­αρ­χος εταί­ρος που χρη­σι­μο­ποιώ­ντας προς ίδιο όφε­λος την οντό­τη­τα της Ευρω­παϊ­κής Ένω­σης επεμ­βαί­νει καθο­ρι­στι­κά στη μοί­ρα άλλων χωρών. Ίδε διά­λυ­ση της Γιου­γκο­σλα­βί­ας και τις συνέ­πειες σ’ όλη την έκτα­ση των Βαλκανίων.

Δεν τα λέω αυτά για να κατη­γο­ρή­σω τη Γερ­μα­νία. Ο κάθε λαός το συμ­φέ­ρον του κοι­τά­ζει να υπη­ρε­τή­σει και πολύ περισ­σό­τε­ρο οι λαοί που το επι­διώ­κουν αυτό «με όλα τα μέσα». Άλλω­στε για το ότι σήμε­ρα οι περισ­σό­τε­ρες κυβερ­νή­σεις της Ευρώ­πης έχουν για «ανώ­τε­ρό τους» την γερ­μα­νι­κή ευθύ­νε­ται ολό­κλη­ρη η εν πολ­λαίς αμαρ­τί­αις περι­πε­σού­σα «δυτι­κή συμμαχία».

Όταν παρ’ όλα τα χιλιά­δες στην κατε­χό­με­νη τότε Ευρώ­πη Δίστο­μα και Καλά­βρυ­τα, τα Άου­σβιτς, τα Μαουτ­χά­ου­ζεν και τα άπει­ρα πρω­το­φα­νή κακουρ­γή­μα­τα που συν­θέ­τουν τη μεγα­λύ­τε­ρη και ειδε­χθέ­στε­ρη ανθρω­πο­κτο­νία στην παγκό­σμια ιστο­ρία, η Γερ­μα­νία και οι γερ­μα­νοί έχουν την λαμπρή τύχη να είναι τα αφε­ντι­κά της Ευρώ­πης, για­τί να μην ξαναν­θί­σει ο ναζι­σμός; Σε καλό δεν τους βγήκε;

Η ανα­γέν­νη­ση του ναζι­σμού δεν οφεί­λε­ται βέβαια μόνο σ’ αυτό. Είναι κι άλλες οι αιτί­ες, είναι καθα­ρά κοι­νω­νι­κές. Αλλά…την άδεια να εμφα­νί­ζε­ται με τα ίδια σύμ­βο­λα και να δρα με τα ίδια τρο­μο­κρα­τι­κά μέσα την παίρ­νει απ’ τον ατι­μώ­ρη­το, ακα­τα­δί­κα­στο, προ­στα­τευ­μέ­νο και φυλαγ­μέ­νο χιτλε­ρι­κό ναζι­σμό. Δυστυχώς.

Μην πάψε­τε ποτέ να θυμά­στε και να μνη­μο­νεύ­ε­τε τη σφα­γή του Διστό­μου. Ποτέ! Μην αφή­σε­τε να ξεχα­στεί όπως ξεχά­στη­καν άλλα παρό­μοια εγκλή­μα­τα. Μην αφή­σε­τε να την παρα­λά­βει η τεχνη­τή αμνη­σία της πολι­τι­κής. Αμνη­σία και πολι­τι­κή που συμ­φέ­ρουν μόνον τους ενό­χους. Η μόνη αντί­στα­ση στην κτη­νω­δία της αμνη­σί­ας, της λήθης, της ύπου­λης συχώ­ρε­σης είναι ο πόνος για τα αθώα θύμα­τα όπως τα τρα­γι­κά εκεί­να  του Διστό­μου στις 10 Ιου­νί­ου 1944. Ενώ­νω τη μνή­μη μου με τη δική σας και σας υπό­σχο­μαι πως «δε θα ξεχάσω…»

• Η φωτο­γρα­φία είναι τρα­βηγ­μέ­νη στην πλα­τεία του Διστό­μου μετά τη σφα­γή. Την διέ­σω­σε ο Π. Καρα­κί­τσης και την γνω­στο­ποί­η­σε ο Σπύ­ρος Μελετζής.