Κίντερ έκπληξη

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Η υπό­θε­ση ξεκί­νη­σε στη Γερ­μα­νία, όταν η γνω­στή σοκο­λα­το­βιο­μη­χα­νία αντι­κα­τέ­στη­σε στη συσκευα­σία των προ­ϊ­ό­ντων της το ξαν­θό, χαμο­γε­λα­στό παι­δά­κι (που έχει γίνει πια κοτζάμ μαντρά­χα­λος, αλλά έχει καθιε­ρω­θεί ως σήμα κατα­τε­θέν της εται­ρί­ας) με δύο πιο σοκο­λα­τέ­νια πρό­σω­πα άλλων παι­διών, με σκου­ρό­χρω­μα χαρακτηριστικά.

Αυτό προ­κά­λε­σε την οργή μελών της αντι-ισλα­μι­κής κίνη­σης Pegida στο δια­δί­κτυο, που δια­μαρ­τυ­ρή­θη­καν έντο­να για αυτήν την από­φα­ση και ανα­ρω­τή­θη­καν αν οι ισλα­μι­κές κοι­νω­νί­ες θα ήταν τόσο ανε­κτι­κές για να πρά­ξουν κάτι αντί­στοι­χο στις συσκευα­σί­ες των δικών τους προ­ϊ­ό­ντων. Για τους εκπρο­σώ­πους της αρί­ας Φυλής ήταν προ­φα­νώς η στα­γό­να που ξεχεί­λι­σε το ποτή­ρι. Εντά­ξει, να τους υπο­δε­χό­μα­στε σε φιλό­ξε­να στρα­τό­πε­δα συγκέ­ντρω­σης, να τους έχου­με και ως gastarbeiter για να χτί­σου­με στις πλά­τες τους ένα οικο­νο­μι­κό θαύ­μα, να ασκού­με πότε-πότε πογκρόμ ενα­ντί­ον τους για να μη χαλα­ρώ­νουν ή να φαι­νό­μα­στε μεγα­λό­ψυ­χοι, επει­δή τους ανε­χό­μα­στε. Αλλά όχι δηλ να μας παίρ­νουν τις δου­λειές ή μάλ­λον τη θέση πάνω στη συσκευα­σία της σοκο­λά­τας! Όλα έχουν κι ένα όριο…

Του (καθα­ρού, Τεύ­κτο­να) Γερ­μα­νού ο τρά­χη­λος δεν μπο­ρεί να υπο­μεί­νει αυτόν το ζυγό. Μπο­ρεί βεβαί­ως να είναι επι­σφα­λής κι ανα­σφά­λι­στος, άνερ­γος, με mini jobs, κάτω από το όριο της φτώ­χειας, να βλέ­πει γύρω του να στή­νε­ται χορός εκα­τομ­μυ­ρί­ων από τα κέρ­δη, αλλά πάει πολύ να του αμφι­σβη­τούν παρα­δο­σια­κές αξί­ες και να τον εκτο­πί­ζουν από το κου­τί της αγα­πη­μέ­νης του σοκο­λά­τας. Πού θα στα­μα­τή­σει αυτό;

Τελι­κά απο­δεί­χτη­κε ότι η κίνη­ση της σοκο­λα­το­βιο­μη­χα­νί­ας έγι­νε στα πλαί­σια μιας δια­φη­μι­στι­κής καμπά­νιας εν όψει του ευρω­παϊ­κού πρω­τα­θλή­μα­τος (το γνω­στό μας EURO που ξεκι­νά τον επό­με­νο μήνα στα γήπε­δα της Γαλ­λί­ας), που συμπε­ριέ­λα­βε τα πρό­σω­πα παι­κτών της (πρω­τα­θλή­τριας κόσμου) εθνι­κής Γερ­μα­νί­ας από την παι­δι­κή τους ηλι­κία. Τα δυο σοκο­λα­τί πρό­σω­πα που βρέ­θη­καν στο επί­κε­ντρο της δια­μά­χης, δεν ήταν άλλα από τον (τουρ­κι­κής κατα­γω­γής) Γκου­ντο­γκάν και τον (αφρι­κα­νό) Μπό­α­τενγκ, που έχει τεθεί μάλι­στα, εντός των γραμ­μών του γηπέ­δου, αντι­μέ­τω­πος και με τον αδερ­φό του, που επέ­λε­ξε τα χρώ­μα­τα της γενέ­τει­ράς τους, της Γκάνας.

Με άλλα λόγια, το εθνι­κι­στι­κό, ξενο­φο­βι­κό παρα­λή­ρη­μα των νεο­να­ζί στρε­φό­ταν τελι­κά (κατά δια­στρο­φι­κή ειρω­νεία της τύχης) ενα­ντί­ον της εθνι­κής ομά­δας της χώρας τους, της περι­βό­η­της Νational Μanschaft. Η οποία, δυστυ­χώς για αυτούς, εδώ και μερι­κά χρό­νια είναι multinational και πολυ­πο­λι­τι­σμι­κή, επι­στρα­τεύ­ο­ντας όλες τις φυλές που ευδο­κι­μούν στη Γερ­μα­νία, και τα παι­διά των μετα­να­στών που δου­λεύ­ουν εκεί, για να βγει από το αγω­νι­στι­κό τέλ­μα της και να ξανα­βρεί τα περα­σμέ­να μεγα­λεία της.

Όσο για τους νεο­να­ζί, κατά­φε­ραν με τον τρό­πο τους να απο­δεί­ξουν ότι το μυα­λό τους είναι κλού­βιο, σαν ένα άδειο, σοκο­λα­τέ­νιο αυγό, χωρίς (Κίντερ-)έκπληξη. Και πως αν  αυτοί οι ποδο­σφαι­ρι­στές δεν είχαν το πλού­σιο ταλέ­ντο που τους ανέ­δει­ξε, θα είχαν την τύχη των υπό­λοι­πων μετα­να­στών-gastarbeiter και δε θα ήταν τίπο­τα άλλο από μιά­σμα­τα για τους θια­σώ­τες της αρί­ας φυλής.