ΚΚΕ: Μήνυμα για την 8η Μάρτη, Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας

Αντλού­με διδάγ­μα­τα και εμπνε­ό­μα­στε από το ιστο­ρι­κό ταξι­κό απο­τύ­πω­μα του αγώ­να των εργα­τριών της Ν. Υόρ­κης το 1857, από την αιμα­τη­ρή ανα­μέ­τρη­σή τους με την εργο­δο­σία, την αστυ­νο­μία και τις δικα­στι­κές αρχές. Δέχτη­καν τη λυσ­σα­λέα επί­θε­ση των καπι­τα­λι­στών για­τί διεκ­δί­κη­σαν δεκά­ω­ρη δου­λειά, από 16 ώρες που εργά­ζο­νταν, ανθρώ­πι­νες συν­θή­κες εργα­σί­ας, μερο­κά­μα­τα ίσα με των κλω­στο­ϋ­φα­ντουρ­γών και των ραφτών.

Στον ενά­μι­ση και πλέ­ον αιώ­να που πέρα­σε από τότε, οι γυναί­κες πήραν μέρος σε πλή­θος σκλη­ρών ταξι­κών αγώ­νων, σε επα­να­στά­σεις. Είχαν νίκες, αλλά και ήττες. Ομως, δεν έσβη­σε η φλό­γα του αγώ­να για μια ζωή χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση και κατα­πί­ε­ση, πολέ­μους, προ­σφυ­γιά, μετα­νά­στευ­ση, φτώ­χεια, ανερ­γία, εξα­θλί­ω­ση, πορ­νεία, εργο­δο­τι­κή και κρα­τι­κή βία σε βάρος της εργα­ζό­με­νης γυναί­κας, του παιδιού.

Οι κομ­μου­νί­στριες και οι κομ­μου­νι­στές, μέλη και οπα­δοί του ΚΚΕ, της ΚΝΕ απευ­θύ­νο­νται στις γυναί­κες της εργα­τι­κής τάξης, του λαού, κρα­τώ­ντας άσβε­στη, εδώ και 100 χρό­νια, την ελπί­δα, την προ­ο­πτι­κή του αγώ­να για μια κοι­νω­νία χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρω­πο. Στη σοσια­λι­στι­κή — κομ­μου­νι­στι­κή κοι­νω­νία, για την οποία παλεύ­ει το ΚΚΕ, εξα­σφα­λί­ζο­νται σε όλες και όλους: Μόνι­μη και στα­θε­ρή εργα­σία, με βάση το αντι­κεί­με­νο ειδί­κευ­σης, με συνε­χή βελ­τί­ω­ση των συν­θη­κών εργα­σί­ας και ζωής και γενι­κή μεί­ω­ση του εργά­σι­μου χρό­νου. Ειδι­κά μέτρα προ­στα­σί­ας του γυναι­κεί­ου οργα­νι­σμού και της μητρό­τη­τας. Δια­μορ­φώ­νο­νται οι προ­ϋ­πο­θέ­σεις ώστε η γυναί­κα πραγ­μα­τι­κά ελεύ­θε­ρα να επι­λέ­γει τη δημιουρ­γι­κή αξιο­ποί­η­ση του μη εργά­σι­μου χρό­νου, σε κάθε πεδίο των ενδια­φε­ρό­ντων της, στη σχέ­ση με το παι­δί, την οικο­γέ­νεια, στη­ρι­ζό­με­νη σε ένα ενιαίο, κρα­τι­κό δίκτυο δωρε­άν παρε­χό­με­νων κοι­νω­νι­κών υπη­ρε­σιών για την Υγεία, την Πρό­νοια, τον Αθλη­τι­σμό και τον Πολι­τι­σμό. Απο­κτά ουσια­στι­κό και όχι τυπι­κό χαρα­κτή­ρα η συμ­με­το­χή της στα όργα­να της εργα­τι­κής εξουσίας.

Η επι­λο­γή της νέας γυναί­κας να δημιουρ­γή­σει οικο­γέ­νεια δεν θα περιο­ρί­ζε­ται από οικο­νο­μι­κούς και κοι­νω­νι­κούς παρά­γο­ντες. Αντί­θε­τα, στη θέση του ατο­μι­σμού, του αντα­γω­νι­σμού, που κυριαρ­χεί σήμε­ρα και δια­περ­νά και τις δια­προ­σω­πι­κές σχέ­σεις, θα ανα­πτυ­χθούν οι αξί­ες της ανι­διο­τέ­λειας, της αλλη­λεγ­γύ­ης, της συλ­λο­γι­κό­τη­τας, οι σχέ­σεις αμοι­βαί­ου σεβα­σμού μετα­ξύ των δύο φύλων, στη­ριγ­μέ­νες απο­κλει­στι­κά στη σωμα­τι­κή, πνευ­μα­τι­κή, ψυχι­κή έλξη.

Εμπό­διο σε αυτήν τη δυνα­τό­τη­τα δεν απο­τε­λούν κυρί­ως οι δήθεν «κακές» ή «λαθε­μέ­νες» πολι­τι­κές επι­λο­γές κάποιων κομ­μά­των που βρί­σκο­νται στην κυβέρ­νη­ση, οι επι­μέ­ρους υπο­κει­με­νι­κές αδυ­να­μί­ες πρω­θυ­πουρ­γών, υπουρ­γών, άλλων κρα­τι­κών παρα­γό­ντων, η τάση τους προς το χρη­μα­τι­σμό, τη δωρο­δο­κία και άλλα. Μπο­ρεί οι κυβερ­νή­σεις να αλλά­ζουν, να ανα­μορ­φώ­νε­ται το αστι­κό πολι­τι­κό σύστη­μα και με νέα κόμ­μα­τα και πρό­σω­πα, να ανα­δει­κνύ­ο­νται γυναί­κες ως στε­λέ­χη επι­χει­ρή­σε­ων και στους θεσμούς του αστι­κού κρά­τους. Ομως, παρα­μέ­νει ο πυρή­νας της ανά­πτυ­ξης με κρι­τή­ριο το καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος, η σαπί­λα των σύγ­χρο­νων καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων, στην επο­χή του υπερ­συ­γκε­ντρω­μέ­νου κεφα­λαί­ου, των πολυ­ε­θνι­κών μονο­πω­λί­ων. Αυτόν το δρό­μο υπη­ρε­τεί και η «δίκαιη ανά­πτυ­ξη» της σημε­ρι­νής κυβέρ­νη­σης ΣΥΡΙΖΑ — ΑΝΕΛ, σε βάρος των εργα­τι­κών — λαϊ­κών συμφερόντων.

Σήμε­ρα, όλο και περισ­σό­τε­ρο επε­κτεί­νε­ται η εκμε­ταλ­λευ­τι­κή σχέ­ση κεφα­λαί­ου — μισθω­τής εργα­σί­ας και στην επι­στη­μο­νι­κή εργα­σία, στην καλ­λι­τε­χνι­κή, με παράλ­λη­λη επέ­κτα­ση του φαι­νο­μέ­νου της ανερ­γί­ας, του εξα­να­γκα­σμού σε εργα­σία ευέ­λι­κτη και μειω­μέ­νης ειδί­κευ­σης. Αυτήν την κατά­στα­ση βιώ­νουν χιλιά­δες νέες και νέοι από­φοι­τοι των πανε­πι­στη­μί­ων. Ολοι οι τομείς της κοι­νω­νι­κής ζωής υπο­τάσ­σο­νται στο καπι­τα­λι­στι­κό κέρ­δος. Γι’ αυτό οι δια­κρί­σεις σε βάρος των γυναι­κών επι­βιώ­νουν μέχρι σήμε­ρα, ως πηγή πρό­σθε­του κέρ­δους, ως μέσο μεί­ω­σης μισθών, αύξη­σης του βαθ­μού εκμε­τάλ­λευ­σης, αλλά και ως πολι­τι­κή χει­ρα­γώ­γη­σης. Η μητρό­τη­τα απο­τε­λεί «κόστος» για την καπι­τα­λι­στι­κή εργο­δο­σία και το αστι­κό κρά­τος, όπως απέ­δει­ξε και η πρό­σφα­τη, κατά­πτυ­στη από­φα­ση του Ευρω­παϊ­κού Δικα­στη­ρί­ου, που δικαιώ­νει την ισπα­νι­κή εται­ρεία για την από­λυ­ση εγκύ­ου εργαζόμενης.

Το ΚΚΕ καλεί τις γυναί­κες της εργα­τι­κής τάξης, των λαϊ­κών στρω­μά­των της χώρας μας και στις γει­το­νι­κές χώρες να αντι­στα­θούν, ν’ απορ­ρί­ψουν τις Σει­ρή­νες των κυβερ­νή­σε­ών τους για δήθεν ασφά­λεια και συνερ­γα­σία των κρα­τών με την έντα­ξή τους στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ ήταν, είναι και θα είναι, όσο υπάρ­χει, δια­κρα­τι­κός, στρα­τιω­τι­κο­πο­λι­τι­κός συνα­σπι­σμός, που σπέρ­νει ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους. Κανέ­να κόμ­μα, καμιά κυβέρ­νη­ση, που εξυ­πη­ρε­τεί τα μονο­πώ­λια και το κεφά­λαιο, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ, δεν μπο­ρεί να είναι αρι­στε­ρή, σοσια­λι­στι­κή, φιλο­λαϊ­κή, όπως και αν αυτο­προσ­διο­ρί­ζε­ται. Μονα­δι­κός φωτει­νός δρό­μος διε­ξό­δου είναι αυτός της λαϊ­κής πάλης, της κοι­νής αγω­νι­στι­κής δρά­σης με το εργα­τι­κό, λαϊ­κό κίνη­μα άλλων χωρών, ώστε η λαϊ­κή θέλη­ση να επι­βά­λει την απε­μπλο­κή της χώρας μας και γει­το­νι­κών χωρών από τους ευρω­α­τλα­ντι­κούς σχε­δια­σμούς. Να κλεί­σουν η βάση της Σού­δας και όλες οι ξένες βάσεις στην Ελλά­δα. Να επι­στρέ­ψουν οι Ελλη­νες στρα­τιω­τι­κοί από απο­στο­λές εκτός συνόρων.

Η πραγ­μα­τι­κή αλλα­γή συσχε­τι­σμού ανά­με­σα στην εργα­τι­κή τάξη και τα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, από τη μια, και στην αστι­κή τάξη, από την άλλη, προ­ϋ­πο­θέ­τει τον απε­γκλω­βι­σμό εργα­τι­κών — λαϊ­κών δυνά­με­ων από τη στή­ρι­ξη της τάξης του κεφα­λαί­ου. Αυτό σημαί­νει ανα­σύ­ντα­ξη του εργα­τι­κού και λαϊ­κού κινή­μα­τος, με τη συμ­με­το­χή και των γυναι­κών. Να γίνει πιο μαζι­κή και απο­φα­σι­στι­κή η σύγκρου­ση, η ρήξη με τα συμ­φέ­ρο­ντα των καπι­τα­λι­στών, το κρά­τος και τις συμ­μα­χί­ες τους.

Η κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία της εργα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των μπο­ρεί να συμ­βά­λει σε αυτήν την κατεύ­θυν­ση, να απο­τε­λέ­σει τον «κυμα­το­θραύ­στη» της επι­θε­τι­κό­τη­τας του κεφα­λαί­ου: Οσο μεγα­λώ­νει και δυνα­μώ­νει το τμή­μα των μισθω­τών, γυναι­κών και ανδρών, που ανα­πτύσ­σουν καθη­με­ρι­νά πρω­το­πό­ρα δρά­ση στα εργο­στά­σια, στις επι­χει­ρή­σεις και υπη­ρε­σί­ες, για τις σύγ­χρο­νες κοι­νω­νι­κές ανά­γκες. Οσο στε­ριώ­νει σε κάθε εργα­σια­κό χώρο και κλά­δο η ενό­τη­τα των εργα­ζο­μέ­νων, ανε­ξάρ­τη­τα από σχέ­ση εργα­σί­ας, φύλο, ηλι­κία, φυλή, θρη­σκεία. Οσο δυνα­μώ­νει η κοι­νή πάλη των εργα­ζο­μέ­νων με τα αγω­νι­ζό­με­να, κατα­πιε­ζό­με­να στρώ­μα­τα των αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νων και αγρο­τών, που πνί­γο­νται από την κυριαρ­χία των μονο­πω­λί­ων σε κάθε τομέα της οικο­νο­μι­κής, κοι­νω­νι­κής ζωής.

Η αγα­νά­κτη­ση και η δυσα­ρέ­σκεια από τον οικο­νο­μι­κό και κοι­νω­νι­κό κατα­να­γκα­σμό, από το σμπα­ρά­λια­σμα της οικο­γε­νεια­κής και προ­σω­πι­κή ζωής, δεν αρκεί για να δοθεί λύση στα σημε­ρι­νά αδιέ­ξο­δα. Η κοι­νω­νι­κή και πολι­τι­κή πεί­ρα που έχει συγκε­ντρω­θεί όλα αυτά τα χρό­νια, ιδιαί­τε­ρα την περί­ο­δο της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μι­κής κρί­σης, μπο­ρεί να αξιο­ποι­η­θεί από τις εργα­ζό­με­νες γυναί­κες για να δουν με δια­φο­ρε­τι­κό μάτι τον τρό­πο ζωής και δρά­σης τους. Οι ατο­μι­κές προ­σπά­θειες και θυσί­ες για το μέλ­λον το δικό τους, των οικο­γε­νειών τους, αντι­κει­με­νι­κά προ­σκρού­ουν στη θέση που έχει η καθε­μιά και ο καθέ­νας στην κοι­νω­νία. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η ατο­μι­κή ικα­νό­τη­τα, πρω­το­βου­λία και ευθύ­νη συν­θλί­βε­ται από την ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία στα συγκε­ντρω­μέ­να μέσα παρα­γω­γής, την καπι­τα­λι­στι­κή εκμετάλλευση.

Από αυτόν το βρα­χνά πρέ­πει να απαλ­λα­γεί η ανθρώ­πι­νη κοι­νω­νία, ανα­τρέ­πο­ντας την καπι­τα­λι­στι­κή εξου­σία και ιδιο­κτη­σία. Αυτή η επα­να­στα­τι­κή ανα­τρο­πή είναι προ­ϋ­πό­θε­ση για την κοι­νω­νι­κή ιδιο­κτη­σία στα συγκε­ντρω­μέ­να μέσα παρα­γω­γής, για την οργά­νω­ση της παρα­γω­γής, των υπη­ρε­σιών με κεντρι­κό σχε­δια­σμό, για την ουσια­στι­κή άσκη­ση της εργα­τι­κής εξου­σί­ας με τη συμ­με­το­χή όλων των εργα­ζο­μέ­νων στις συνε­λεύ­σεις στους εργα­σια­κούς χώρους, με το δικαί­ω­μα της αντι­προ­σώ­πευ­σης στα όργα­να εξου­σί­ας, από τα κατώ­τε­ρα έως τα ανώ­τε­ρα, του ελέγ­χου και της ανά­κλη­σης των αντιπροσώπων.

Το ΚΚΕ βεβαιώ­νει τις γυναί­κες ότι σήμε­ρα, στη­ριγ­μέ­νο στην εκα­το­ντά­χρο­νη ιστο­ρι­κή δια­δρο­μή του και στο σύγ­χρο­νο Πρό­γραμ­μά του, είναι περισ­σό­τε­ρο έμπει­ρο, ώρι­μο, θεω­ρη­τι­κά και πολι­τι­κά εξο­πλι­σμέ­νο για αλλε­πάλ­λη­λες καθη­με­ρι­νές μάχες για την προ­ε­τοι­μα­σία της εργα­τι­κής τάξης, των λαϊ­κών δυνά­με­ων γι’ αυτόν το σκοπό.

Η αντε­πα­να­στα­τι­κή υπο­χώ­ρη­ση του εργα­τι­κού κινή­μα­τος δεν αναι­ρεί ότι η κοι­νω­νι­κή εξέ­λι­ξη προ­χω­ρά με άλμα­τα, με κοι­νω­νι­κές — πολι­τι­κές συγκρού­σεις, με επα­να­στά­σεις. Οι δυσκο­λί­ες, τα πισω­γυ­ρί­σμα­τα μόνο προ­σω­ρι­νά εμπο­δί­ζουν, μα δεν στα­μα­τούν την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο από το «βασί­λειο της ανά­γκης στο βασί­λειο της ελευ­θε­ρί­ας», από την ταξι­κή, εκμε­ταλ­λευ­τι­κή στην κομ­μου­νι­στι­κή κοινωνία.