Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Κλοντ Μονέ, πρωτοπόρος, θεμελιωτής του ιμπρεσιονισμού

Επι­μέ­λεια: Οικο­δό­μος //

Ο Γάλ­λος ζωγρά­φος Κλοντ Μονέ γεν­νή­θη­κε από εύπο­ρη οικο­γέ­νεια στο Παρί­σι στις 14 Νοεμ­βρί­ου του 1840. Ήταν τοπιο­γρά­φος και από τους θεμε­λιω­τές του ιμπρεσιονισμού.

«Το βουλεβάρτο των Καπουτσίνων στο Παρίσι»

«Το βου­λε­βάρ­το των Καπου­τσί­νων στο Παρίσι»

Το 1858–59 πήρε μαθή­μα­τα από τον Μπου­τέν. Τον επό­με­νο χρό­νο σπού­δα­σε  στην Ελβε­τι­κή Ακα­δη­μία στο Παρί­σι, όπου ήρθε σε επα­φή με έργα σημα­ντι­κών ζωγρά­φων στο Μου­σείο του Λού­βρου. Την περί­ο­δο 1860–1862 υπη­ρέ­τη­σε στο στρα­τό. Στη συνέ­χεια παρα­κο­λού­θη­σε μαθή­μα­τα, για περί­που δύο χρό­νια, στο ατε­λιέ του Γκλαιρ, όπου συν­δέ­θη­κε φιλι­κά και με τους Ρενουάρ, Μπα­ζίλ και Άλφρεντ Σίσλευ.

Από τα τέλη της δεκα­ε­τί­ας του 1860 ο Μονέ αφιέ­ρω­σε το έργο του απο­κλει­στι­κά στο τοπίο, απο­δί­δο­ντας και το ανθρώ­πι­νο σώμα σαν ένα από τα φυσι­κά στοι­χεία του. Σύμ­φω­να με τον Καλ­μι­κόφ «στους πίνα­κές του επι­δί­ω­κε την εντύ­πω­ση απα­λής κίνη­σης της ατμό­σφαι­ρας και των μορ­φών που αυτή περι­βάλ­λει, με τη βοή­θεια μικρών, πετα­χτών πινε­λιών από καθα­ρά χρώ­μα­τα που δεν τα ανα­κά­τευε στην παλέ­τα, υπο­λο­γί­ζο­ντας στην οπτι­κή συγ­χώ­νευ­σή τους κατά την πρό­σλη­ψή τους από τον θεατή.

«Βράχοι της Μπελ Ιλ»

«Βρά­χοι της Μπελ Ιλ»

Τα τοπία που ζωγρά­φι­ζε ήταν γι’ αυτόν κομ­μά­τια της αιώ­νιας ζωντα­νής φύσης, γεμά­τα παλ­μό και αδιά­κο­πη εσω­τε­ρι­κή κίνη­ση, που θα έλε­γε κανείς ότι απο­σπά­στη­καν για μια στιγ­μή μονά­χα από τη συνε­χώς μετα­βαλ­λό­με­νη κατά­στα­ση της φύσης. («Το βου­λε­βάρ­το των Καπου­τσί­νων στο Παρί­σι», 1863, «Βρά­χοι της Μπελ Ιλ», 1866 – και τα δυο έργα βρί­σκο­νται στο Μου­σείο Εικα­στι­κών Τεχνών «Α. Σ. Πούσκιν»).

«Θημωνιές»

«Θημω­νιές»

Στη δεκα­ε­τία του 1890 ο Μονέ προ­σπα­θεί να απο­τυ­πώ­σει τις πολύ­μορ­φες κατα­στά­σεις της φύσης και της ατμό­σφαι­ρας σε δια­φο­ρε­τι­κές ώρες της μέρας και σε δια­φο­ρε­τι­κό και­ρό, δια­λέ­γο­ντας ένα ορι­σμέ­νο θέμα και δημιουρ­γεί έτσι σει­ρές από παραλ­λα­γές πινά­κων. («Θημω­νιές», 1890–91, «Ο καθε­δρι­κός ναός της Ρου­έν», 1893–95).

«Ο καθεδρικός ναός της Ρουέν»

«Ο καθε­δρι­κός ναός της Ρουέν»

Στην τελευ­ταία περί­ο­δο  του έργου του οι δια­στά­σεις του αντι­κει­με­νι­κού κόσμου δια­λύ­ο­νται όλο και περισ­σό­τε­ρο στη φευ­γα­λέα, σχε­δόν φαντα­στι­κή ατμό­σφαι­ρα («Ομί­χλη στο Λον­δί­νο», 1903, Μου­σείο Ερμι­τάζ, Λένιν­γκραντ), ενώ παράλ­λη­λα τονί­ζο­νται τα στοι­χεία της συμ­βα­τι­κής δια­κο­σμη­τι­κής τέχνης και του υπο­γραμ­μι­σμέ­να σκι­τσο­γρα­φι­κού χαρα­κτή­ρα της εκτέ­λε­σης (σει­ρά από πανώ «Νού­φα­ρα», 1914–22, Μου­σείο Οραν­ζε­ρί, Παρί­σι)». (Β. Α. ΚΑΛΜΙΚΟΦ — Μεγά­λη Σοβιε­τι­κή Εγκυκλοπαίδεια).

«Ομίχλη στο Λονδίνο»

«Ομί­χλη στο Λονδίνο»

Το 1908 ο Κλοντ Μονέ άρχι­σε να αντι­με­τω­πί­ζει προ­βλή­μα­τα με την όρα­σή του. Πέθα­νε το 1926, σε ηλι­κία 86 ετών στο Ζιβερ­νύ της Νορμανδίας.

«Νούφαρα»

«Νού­φα­ρα»

Ο ιμπρε­σιο­νι­σμός είναι καλ­λι­τε­χνι­κό ρεύ­μα που ανα­πτύ­χθη­κε στο δεύ­τε­ρο μισό του 19ου αιώ­να. Ο όρος ιμπρε­σιο­νι­σμός (Impressionism) πιθα­νόν προ­ήλ­θε από το έργο του Κλοντ Μονέ Impression, Sunrise.

Impression, Sunrise

Impression, Sunrise

Κύριο χαρα­κτη­ρι­στι­κό του ιμπρε­σιο­νι­σμού στη ζωγρα­φι­κή είναι τα ζωντα­νά χρώ­μα­τα (κυρί­ως με χρή­ση των βασι­κών χρω­μά­των), οι συν­θέ­σεις σε εξω­τε­ρι­κούς χώρους, συχνά υπό ασυ­νή­θι­στες οπτι­κές γωνί­ες και η έμφα­ση στην ανα­πα­ρά­στα­ση του φωτός. Οι ιμπρε­σιο­νι­στές ζωγρά­φοι θέλη­σαν να απο­τυ­πώ­σουν την άμε­ση εντύ­πω­ση (impression) που προ­κα­λεί ένα αντι­κεί­με­νο ή μια καθη­με­ρι­νή εικόνα.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο