KOMMA ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ: Να ενισχυθεί η λαϊκή παλαιστινιακή αντίσταση

Χρειάζεται να ενδυναμωθεί η Αριστερά και η αντι-ιμπεριαλιστική τάση εντός του παλαιστινιακού λαού

 

Χρειά­ζε­ται να ενδυ­να­μω­θεί η Αρι­στε­ρά και η αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή τάση εντός του λαϊ­κού κινή­μα­τος αντί­στα­σης στην κατο­χή της Παλαι­στί­νης, υπο­γραμ­μί­ζει το Κόμ­μα Παλαι­στι­νια­κού Λαού (PPP) απα­ντώ­ντας σε ερω­τή­σεις του International Communist Press (ICP).

Το PPP σημειώ­νει ότι η από­φα­ση των ΗΠΑ για την Ιερου­σα­λήμ μπο­ρεί να τερ­μα­τί­σει τις ψευ­δαι­σθή­σεις για το ρόλο των ιμπε­ρια­λι­στών στο Παλαι­στι­νια­κό και να ενδυ­να­μώ­σει την εθνι­κή ενό­τη­τα και αντί­στα­ση με στό­χο τον τερ­μα­τι­σμό της κατο­χής και την ανα­γνώ­ρι­ση κρά­τους της Παλαι­στί­νης στα σύνο­ρα του 1967 και με πρω­τεύ­ου­σα την Ανα­το­λι­κή Ιερουσαλήμ.

Μετά την προ­κλη­τι­κή από­φα­ση των ΗΠΑ για την Ιερου­σα­λήμ, το ΙCP (http://icp.sol.org.tr) έστει­λε σχε­τι­κές ερω­τή­σεις για συνε­ντεύ­ξεις στα κομ­μου­νι­στι­κά κι εργα­τι­κά κόμ­μα­τα Ισρα­ήλ και Παλαι­στί­νης (ΚΚ Ισρα­ήλ, Κόμ­μα Παλαι­στι­νια­κού Λαού, Παλαι­στι­νια­κό ΚΚ) και σήμε­ρα δημο­σιεύ­ου­με στη «Χ» μετα­φρα­σμέ­νες τις απα­ντή­σεις που έδω­σε το PPP, ενώ το προη­γού­με­νο Σάβ­βα­το δημο­σιεύ­σα­με τις απα­ντή­σεις του ΚΚ Ισρα­ήλ.

–Πώς θα επη­ρε­ά­σει την παλαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση η από­φα­ση των ΗΠΑ να ανα­γνω­ρί­σουν την Ιερου­σα­λήμ ως «πρω­τεύ­ου­σα» του Ισρα­ήλ; Υπάρ­χει η πιθα­νό­τη­τα να ξεσπά­σει μια νέα «ιντι­φά­ντα» (εξέ­γερ­ση);

– Η ανα­γνώ­ρι­ση από τις ΗΠΑ της Ιερου­σα­λήμ ως «πρω­τεύ­ου­σα» του Ισρα­ήλ θα έχει μια αμφί­δρο­μη επί­δρα­ση για το Ισρα­ήλ. Η πρώ­τη επί­δρα­ση θα είναι να κατα­νο­ή­σει η επί­ση­μη παλαι­στι­νια­κή ηγε­σία ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν υπάρ­ξει μεσο­λα­βη­τές μετα­ξύ του Ισρα­ήλ και των Παλαι­στι­νί­ων τα τελευ­ταία 20 χρό­νια. Οι ΗΠΑ είναι μέρος της σύγκρου­σης, προ­κα­τει­λημ­μέ­νες υπέρ του Ισρα­ήλ και της κατο­χής, προ­σφέ­ρο­ντας πολι­τι­κή κάλυ­ψη στα διε­θνή φόρουμ και οργα­νι­σμούς στην κατο­χή και χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για να δίνουν στο Ισρα­ήλ την ευκαι­ρία να υλο­ποι­ή­σει τα σχέ­διά του, υφαρ­πά­ζο­ντας εδά­φη, επε­κτεί­νο­ντας τους οικι­σμούς των εποί­κων, απο­μα­κρύ­νο­ντας έτσι την πιθα­νό­τη­τα της εγκα­θί­δρυ­σης ενός παλαι­στι­νια­κού κρά­τους και κατά συνέ­πεια διαιω­νί­ζε­ται η κατο­χή. Οι ΗΠΑ επι­διώ­κουν να δια­χει­ρι­στούν τη σύγκρου­ση και όχι να περι­μέ­νουν την κατάλ­λη­λη στιγ­μή για να λύσουν το Παλαιστινιακό.

Από την άλλη πλευ­ρά, αυτή η ανα­γνώ­ρι­ση θα οδη­γή­σει στην κλι­μά­κω­ση της αντί­στα­σης του παλαι­στι­νια­κού λαού και θα τον ενώ­σει στην αντί­στα­ση προς αυτή την από­φα­ση. Θα ενι­σχύ­σει την πεποί­θη­ση για τη σημα­σία της λαϊ­κής αντί­στα­σης ενά­ντια στην κατο­χή και τη σημα­σία της διε­θνι­στι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης προς τα νόμι­μα δικαιώ­μα­τα του παλαι­στι­νια­κού λαού. Θα υπάρ­ξει μια επι­στρο­φή στο Παλαι­στι­νια­κό, στην αντι­με­τώ­πι­ση της προ­σπά­θειας του Ισρα­ήλ, των ΗΠΑ και των συμ­μά­χων τους
στην περιο­χή να περι­θω­ριο­ποι­ή­σουν την παλαι­στι­νια­κή υπό­θε­ση και να σχη­μα­τί­σουν μια συμ­μα­χία που να περι­λαμ­βά­νει το Ισρα­ήλ και ορι­σμέ­νες αρα­βι­κές χώρες στον λεγό­με­νο «πόλε­μο κατά της τρο­μο­κρα­τί­ας» και ενα­ντί­ον της λεγό­με­νης ιρα­νι­κής απειλής.

Όσον αφο­ρά την πιθα­νό­τη­τα μιας νέας «ιντι­φά­ντας», η αντί­στα­ση του παλαι­στι­νια­κού λαού δεν έχει στα­μα­τή­σει ποτέ με αυτό ή άλλο τρό­πο, ούτε μπρο­στά στις επι­θέ­σεις των εποί­κων, ούτε στην υπε­ρά­σπι­ση της γης ενά­ντια στην υφαρ­πα­γή της και τους εποι­κι­σμούς, καθώς και ενά­ντια στις παρα­βιά­σεις και τη φθο­ρά των ιερών χώρων στην Ιερου­σα­λήμ. Αυτή η αντί­στα­ση μπο­ρεί να λάβει διά­φο­ρες μορ­φές και δεν είναι απα­ραί­τη­το να είναι αντί­γρα­φο προη­γού­με­νων εμπει­ριών όσον αφο­ρά τις μεθό­δους ή τη συνέ­χειά της. Θα επι­κε­ντρω­θεί στη λαϊ­κή αντί­στα­ση, λαμ­βά­νο­ντας υπό­ψη τα διδάγ­μα­τα των προη­γού­με­νων εξεγέρσεων.

– Ποιος θα είναι ο ρόλος των ΗΠΑ στην παλαι­στι­νια­κή-ισραη­λι­νή «ειρη­νευ­τι­κή» δια­δι­κα­σία μετά την από­φα­ση αυτή;

– Δεν είναι εύκο­λο να αφαι­ρέ­σου­με από την πολι­τι­κή δια­δι­κα­σία τις ΗΠΑ, μια μεγά­λη χώρα, μόνι­μο μέλος του Συμ­βου­λί­ου Ασφα­λεί­ας του ΟΗΕ και σύμ­μα­χο του Ισρα­ήλ. Αλλά ακό­μη και αν απο­κα­τα­στή­σουν τις πολι­τι­κές συν­θή­κες, οι ΗΠΑ δεν θα είναι οι μονα­δι­κοί εγγυ­η­τές οποιασ­δή­πο­τε πολι­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας. Δεν θα μπο­ρέ­σουν να μιλούν για μια πολι­τι­κή δια­δι­κα­σία ή να δοκι­μά­ζουν μια λύση απο­σπα­σμέ­νη από αυτό που συμ­βαί­νει στην περιο­χή, ιδιαί­τε­ρα μπρο­στά στην εμφά­νι­ση νέων παρα­γό­ντων αλλά και των σοβα­ρών επι­τευγ­μά­των επί του εδά­φους στη Συρία και το Ιράκ. Αυτά θα δια­δρα­μα­τί­ζουν ένα σημα­ντι­κό ρόλο στον καθο­ρι­σμό της τύχης της περιο­χής γενικότερα.

– Με ποιο τρό­πο θα επη­ρε­ά­σει η από­φα­ση των ΗΠΑ για την Ιερου­σα­λήμ την παλαι­στι­νια­κή αντίσταση;

– Λογι­κά η από­φα­ση του Τραμπ για την Ιερου­σα­λήμ θα επι­τα­χύ­νει τον τερ­μα­τι­σμό της διχό­νοιας και θα στη­ρί­ξει την ενό­τη­τα των Παλαι­στι­νί­ων κατά τη διάρ­κεια της δια­δι­κα­σί­ας εθνι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης. Τα Παλαι­στι­νια­κά Εδά­φη ‑η Δυτι­κή Όχθη, η Ανα­το­λι­κή Ιερου­σα­λήμ και η Λωρί­δα της Γάζας, και ο παλαι­στι­νια­κός λαός και η Παλαι­στι­νια­κή Αρχή- βρί­σκο­νται όλα υπό την κατο­χή. Η προη­γού­με­νη φάση, που ονο­μά­ζε­ται ειρη­νευ­τι­κή δια­δι­κα­σία, πρέ­πει να τερ­μα­τι­στεί και πρέ­πει να αξιο­λο­γη­θούν οι συμ­φω­νί­ες του Όσλο και οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις των τελευ­ταί­ων 20 ετών, καθώς και η εμπει­ρία από την αντί­στα­ση στη Λωρί­δα της Γάζας. Αυτό σημαί­νει τη δια­μόρ­φω­ση μιας νέας παλαι­στι­νια­κής πολι­τι­κής στρα­τη­γι­κής στη βάση αυτής της εκτί­μη­σης και λαμ­βά­νο­ντας υπό­ψη τις πολ­λές αλλα­γές που σημειώ­θη­καν στην Παλαι­στί­νη, στον αρα­βι­κό κόσμο και διε­θνώς τα τελευ­ταία δύο χρό­νια. Οι δύο πλευ­ρές είναι ενω­μέ­νες για την εφαρ­μο­γή αυτής της στρα­τη­γι­κής για τον τερ­μα­τι­σμό της κατο­χής, την εγκα­θί­δρυ­ση ενός ανε­ξάρ­τη­του παλαι­στι­νια­κού κρά­τους στα σύνο­ρα της 4ης του Ιού­νη του 1967 με πρω­τεύ­ου­σα την Ανα­το­λι­κή Ιερου­σα­λήμ, την επί­λυ­ση του προ­σφυ­γι­κού ζητή­μα­τος σύμ­φω­να με το ψήφι­σμα 194 του ΟΗΕ και τα άλλα σχε­τι­κά διε­θνή ψηφί­σμα­τα, συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων εκεί­νων που ανα­φέ­ρο­νται στην Ανα­το­λι­κή Ιερου­σα­λήμ ως κατε­χό­με­νη γη.

– Είναι εφι­κτό να κερ­δί­σει έδα­φος μια κοσμι­κή και αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή πολι­τι­κή γραμ­μή στην παλαι­στι­νια­κή αντίσταση;

Δεν υπάρ­χει καμία αμφι­βο­λία ότι έχει μεγά­λη σημα­σία η ενί­σχυ­ση της αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κής και κοσμι­κής γραμ­μής μέσα στην παλαι­στι­νια­κή αντί­στα­ση, έχο­ντας υπό­ψη ότι όλοι οι Παλαι­στί­νιοι τάσ­σο­νται κατά της κατο­χής και της αμε­ρι­κα­νι­κής θέσης που είναι προ­κα­τει­λημ­μέ­νη υπέρ του Ισρα­ήλ. Ωστό­σο δεν είναι δυνα­τόν να χαρα­κτη­ρι­στεί η κοσμι­κή τάση ως η πιο ισχυ­ρή πολι­τι­κή γραμ­μή, καθώς υπάρ­χει η έντο­νη επιρ­ροή του θρη­σκευ­τι­κού κινή­μα­τος, η οποία αυξή­θη­κε τις τελευ­ταί­ες δεκα­ε­τί­ες ως απο­τέ­λε­σμα των πολι­τι­κών που εφάρ­μο­σαν τα αρα­βι­κά καθε­στώ­τα γενι­κό­τε­ρα για την κατα­στο­λή των αρι­στε­ρών και κοσμι­κών δυνάμεων.

Από την άλλη, η μεγα­λύ­τε­ρη δύνα­μη στην Οργά­νω­ση για την Απε­λευ­θέ­ρω­ση της Παλαι­στί­νης (PLO), δηλα­δή το κίνη­μα «Φάταχ» (σ.σ. του Προ­έ­δρου Μαχ­μούντ Αμπάς), το οποίο υπο­τί­θε­ται ότι αντι­προ­σω­πεύ­ει τη κοσμι­κή τάση, θέτει εμπό­δια στο δρό­μο προς την επί­τευ­ξη πολι­τι­κής λύσης μέσω μιας πολι­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας. Επι­πλέ­ον, οι αρι­στε­ρές δυνά­μεις, οι οποί­ες πρέ­πει να ανα­δει­κνύ­ουν το λάβα­ρο του κοσμι­κού χαρα­κτή­ρα, του κρά­τους δικαί­ου, του δια­χω­ρι­σμού εξου­σιών και της ειρη­νι­κής μετα­βί­βα­σης της εξου­σί­ας κ.λπ., είναι αδύ­να­τες στην παλαι­στι­νια­κή πολι­τι­κή σκηνή.

Ο αντι-ιμπε­ρια­λι­σμός δεν είναι ξεκά­θα­ρος ή εύκο­λος να προσ­διο­ρι­στεί στην περί­πτω­ση της Παλαι­στί­νης, η οποία περ­νά από μια δια­δι­κα­σία εθνι­κής απε­λευ­θέ­ρω­σης που αντι­με­τω­πί­ζει μια μεγά­λη ανι­σορ­ρο­πία στο συσχε­τι­σμό δυνά­με­ων. Αυτό οδη­γεί την πολι­τι­κή ηγε­σία να ανα­ζη­τά άλλους παί­κτες, ακό­μα και μέσα από το ιμπε­ρια­λι­στι­κό στρα­τό­πε­δο, εκμε­ταλ­λευό­με­νη κάποιες δια­φο­ρές στις θέσεις αυτών των μερών σε σχέ­ση με τη θέση των ΗΠΑ, όπως η ΕΕ. Ωστό­σο η ισχυ­ρή θρη­σκευ­τι­κή τάση και μέρος της κοσμι­κής τάσης, ενώ φιλο­νι­κούν με τον καπι­τα­λι­στι­κό κόσμο λόγω της τρέ­χου­σας πολι­τι­κής κατά­στα­σης, της ύπαρ­ξης της κατο­χής, της υπο­στή­ρι­ξης προς το Ισρα­ήλ κ.λπ., δεν είναι εχθρι­κές προς το καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα που αντι­προ­σω­πεύ­ει τον ιμπε­ρια­λι­σμό ως κεφα­λή του πολέμου.

Αυτό ακρι­βώς βλέ­που­με ξεκά­θα­ρα στις πολι­τι­κές πολ­λών χωρών της περιο­χής. Δηλα­δή μπο­ρεί να συγκρού­ο­νται με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ όχι επει­δή καθο­δη­γούν τον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο, αλλά λόγω των πολι­τι­κών των ΗΠΑ ένα­ντι αυτών των χωρών ή καθε­στώ­των, ενώ παράλ­λη­λα δημιουρ­γούν τις καλύ­τε­ρες σχέ­σεις με άλλους καπι­τα­λι­στι­κούς πόλους στον κόσμο.

Η ενδυ­νά­μω­ση και ενερ­γο­ποί­η­ση του ρόλου της παλαι­στι­νια­κής Αρι­στε­ράς, η ενο­ποί­η­ση του πολι­τι­κού ορά­μα­τος και κοι­νή δρά­ση της επί του εδά­φους, απο­τε­λούν προ­ϋ­πο­θέ­σεις για την ενί­σχυ­ση του αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κού κινή­μα­τος στην παλαι­στι­νια­κή αρέ­να. Προ­κει­μέ­νου να ενι­σχυ­θεί η αντι-ιμπε­ρια­λι­στι­κή θέση στον παλαι­στι­νια­κό χώρο, είναι επί­σης σημα­ντι­κό να προ­βλη­θούν τα πλαί­σια και οι στό­χοι των αμε­ρι­κα­νι­κών και δυτι­κών θέσε­ων γενι­κό­τε­ρα, μετά τη Δια­κή­ρυ­ξη του Μπαλ­φούρ και τη συμ­φω­νία Σάικς-Πίκοτ ως συστα­τι­κά της ιμπε­ρια­λι­στι­κής πολι­τι­κής. Αυτοί είναι οι κρί­κοι μιας αλυ­σί­δας που απο­σκο­πεί στη δια­τή­ρη­ση των συμ­φε­ρό­ντων αυτών
των ιμπε­ρια­λι­στι­κών χωρών. Είναι κάτι άσχε­το με τη θρη­σκεία ή το πάθος ή την άγνοια της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, όπως μερι­κοί το παρουσιάζουν.

Πηγή: Χαραυ­γή