Δ. Κουτσούμπας- Ομιλία στο Λένινγκραντ: «Είναι ακράδαντη η πίστη μας ότι έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη»

Ξεκί­νη­σαν την Πέμ­πτη 2 Νοέμ­βρη στο Λένιν­γκραντ (Αγ. Πετρού­πο­λη) οι εργα­σί­ες της 19ης Διε­θνούς Συνά­ντη­σης των Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομ­μά­των με θέμα «100 χρό­νια από τη Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση: Τα ιδα­νι­κά του κομ­μου­νι­στι­κού κινή­μα­τος, ανα­ζω­ο­γο­νώ­ντας την πάλη ενά­ντια στους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους, για την ειρή­νη, το σοσια­λι­σμό». Οι εργα­σί­ες, στις οποί­ες συμ­με­τέ­χουν 103 Κομ­μου­νι­στι­κά και Εργα­τι­κά Κόμ­μα­τα απ’ όλο τον κόσμο, διε­ξά­γο­νται στο ιστο­ρι­κό κτί­ριο του Ανα­κτό­ρου της Ταυ­ρί­δας, όπου προ­ε­πα­να­στα­τι­κά συνε­δρί­α­ζε η Κρα­τι­κή Δού­μα και τον πρώ­το επα­να­στα­τι­κό και­ρό το Σοβιέτ των εργα­τών και στρα­τιω­τών της Πετρού­πο­λης. Η έναρ­ξη των εργα­σιών της Συνά­ντη­σης έγι­νε με ειση­γη­τι­κή ομι­λία του προ­έ­δρου της ΚΕ του ΚΚ της Ρωσι­κής Ομο­σπον­δί­ας Γκε­νά­ντι Ζιουγκάνοφ. 

Το ΚΚΕ συμ­με­τέ­χει στη Διε­θνή Συνά­ντη­ση με τετρα­με­λή αντι­προ­σω­πεία, επι­κε­φα­λής της οποί­ας είναι ο Γενι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της Κεντρι­κής Επι­τρο­πής Δημή­τρης Κου­τσού­μπας. Στο πλαί­σιο των εργα­σιών, ο Δ.Κουτσούμπας εκφώ­νη­σε ομι­λία την οποία παρα­θέ­του­με παρακάτω:

«Αγα­πη­τοί σύντρο­φοι και αγα­πη­τές συντρό­φισ­σες, αντι­πρό­σω­ποι των Κομ­μου­νι­στι­κών και Εργα­τι­κών Κομμάτων,

Ιδιαί­τε­ρη συγκί­νη­ση νιώ­θου­με που βρι­σκό­μα­στε εδώ στο Λένιν­γκραντ, στη συνά­ντη­ση που φιλο­ξε­νεί το ΚΚ Ρώσι­κης Ομο­σπον­δί­ας, ακρι­βώς 100 χρό­νια από τη Μεγά­λη Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επανάσταση.

Εμείς συνε­χί­ζου­με να απο­κα­λού­με την Πετρού­πο­λη, Λένιν­γκραντ, το όνο­μα που πήρε προς τιμήν του ηγέ­τη της κοσμοϊ­στο­ρι­κής σημα­σί­ας επα­νά­στα­σης, που άλλα­ξε τις τύχες και την πορεία της ανθρω­πό­τη­τας, εγκαι­νιά­ζο­ντας την αρχή του τέλους της βαρ­βα­ρό­τη­τας του καπι­τα­λι­σμού και την ανα­το­λή μιας νέας κοι­νω­νί­ας. Του ιδρυ­τή του νέου εργα­τι­κού κρά­τους, της πρώ­της σοσια­λι­στι­κής δημο­κρα­τί­ας που γνώ­ρι­σε η ανθρω­πό­τη­τα, άσχε­τα αν αυτή η πορεία ανα­κό­πη­κε το 1991, ύστε­ρα από τρα­γι­κά λάθη και αδυ­να­μί­ες επι­τρέ­πο­ντας την καπι­τα­λι­στι­κή παλινόρθωση.

Είναι ακρά­δα­ντη η πίστη μας ότι έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκ­κι­νη, κόκ­κι­νη από πραγ­μα­τι­κή ζωή και δημιουρ­γία και η Κόκ­κι­νη Σημαία θα υψω­θεί ξανά στο Λένιν­γκραντ, στη Μόσχα, σε όλη τη Ρωσία και τις χώρες της πρώ­ην Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, στην Ευρώ­πη, στην Ασία, στην Αμε­ρι­κή, στην Αφρι­κή, στην Ωκε­α­νία, σε όλο τον κόσμο.

Το ΚΚΕ νιώ­θει ιδιαί­τε­ρη περη­φά­νια, για­τί την πρώ­τη μέρα που έπε­φτε η Κόκ­κι­νη Σημαία από το Κρεμ­λί­νο είχε το θάρ­ρος, μέσω του “Ριζο­σπά­στη”, να δια­λα­λή­σει: “Σύντρο­φοι, ψηλά τη σημαία! Η ελπί­δα βρί­σκε­ται στην πάλη των λαών!”.

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Η ιστο­ρι­κή μελέ­τη, η ίδια η ταξι­κή πάλη επι­βε­βαιώ­νει ένα βασι­κό γενι­κό συμπέ­ρα­σμα: Η πάλη για την εξου­σία είναι αντι­κει­με­νι­κή όταν στο ιστο­ρι­κό προ­σκή­νιο η τάξη που βρί­σκε­ται στην εξου­σία αντι­προ­σω­πεύ­ει πλέ­ον ένα ιστο­ρι­κά παρω­χη­μέ­νο κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κό σχη­μα­τι­σμό, ενώ η τάξη που μπο­ρεί να διεκ­δι­κή­σει την εξου­σία απο­τε­λεί την κινη­τή­ρια δύνα­μη ενός νέου, ανώ­τε­ρου κοι­νω­νι­κο­οι­κο­νο­μι­κού σχηματισμού.

Η ιστο­ρία έχει απο­δεί­ξει ότι στις ταξι­κές κοι­νω­νί­ες η σύγκρου­ση των τάξε­ων πάντα είναι βίαιη, ακρι­βώς για­τί η ίδια η έννοια και η ουσία της εξου­σί­ας και της διεκ­δί­κη­σης αυτής σημαί­νει επι­βο­λή, βία. Οι ανα­τρο­πές στο χαρα­κτή­ρα της εξου­σί­ας επέρ­χο­νται μόνο με επα­να­στά­σεις, δηλα­δή με κίνη­ση μαζών, υπό την ηγε­σία της ανερ­χό­με­νης κάθε φορά τάξης και την καθο­δή­γη­ση του κόμ­μα­τός της, των πολι­τι­κών εκπρο­σώ­πων της. Τέτοιες ήταν όλες οι αστι­κές επα­να­στά­σεις και στη συνέ­χεια οι προ­λε­τα­ρια­κές, ενώ πριν από τις αστι­κές επα­να­στά­σεις επί­σης οι ανα­τρο­πές επέρ­χο­νταν μέσω πολέ­μων, με την επι­δρο­μή και πολε­μι­κή υπε­ρο­χή λαο­τή­των-φυλών, που διέ­θε­ταν πιο ανε­πτυγ­μέ­να μέσα παραγωγής.

Στην πάλη για την εξου­σία, όπως και στην ανά­πτυ­ξη και κυριαρ­χία των νέων κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων, η κίνη­ση δεν είναι ευθύ­γραμ­μα ανο­δι­κή, αλλά με αρκε­τά ζιγκ — ζαγκ, με άλμα­τα και πισωγυρίσματα.

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Έχο­ντας πλή­ρη συνεί­δη­ση όλων των παρα­πά­νω, ταυ­τό­χρο­να δεν πρέ­πει να μας δια­φύ­γει το μεγα­λύ­τε­ρο δίδαγ­μα της Οκτω­βρια­νής Επανάστασης.

Ότι η ανερ­χό­με­νη δύνα­μη, η εργα­τι­κή τάξη, με το επα­να­στα­τι­κό κίνη­μά της μπο­ρεί να ηγη­θεί της υπό­θε­σης της κοι­νω­νι­κής προ­ό­δου, του περά­σμα­τος από τον παλιό τρό­πο παρα­γω­γής και οργά­νω­σης της κοι­νω­νί­ας, τον καπι­τα­λι­στι­κό, στο νέο, τον κομμουνιστικό.

Κι αυτό συνέ­βη τον Οκτώ­βρη στη Ρωσία. Μέσα σε ελά­χι­στο χρό­νο σαρώ­θη­καν καθυ­στε­ρή­σεις αιώ­νων, προ­κα­πι­τα­λι­στι­κές επι­βιώ­σεις. Οι κατα­κτή­σεις στη Σοβιε­τι­κή Ρωσία και στη συνέ­χεια στην ΕΣΣΔ επι­τεύ­χθη­καν σε συν­θή­κες ιμπε­ρια­λι­στι­κών επεμ­βά­σε­ων, μόνι­μων απει­λών από τα ιμπε­ρια­λι­στι­κά κέντρα, υπο­νό­μευ­σης της παραγωγής.

Δεν υπάρ­χει περί­πτω­ση να μας πεί­σουν ότι η πορεία των πλη­θυ­σμών στις απέ­ρα­ντες εκτά­σεις της Τσα­ρι­κής Αυτο­κρα­το­ρί­ας, η γενι­κή πολι­τι­κή τους στάθ­μη θα ήταν η σημε­ρι­νή, εάν δεν είχε νική­σει η Οκτω­βρια­νή Σοσια­λι­στι­κή Επα­νά­στα­ση, εάν δεν είχε ξεκι­νή­σει η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση. Το ίδιο ισχύ­ει και για άλλες χώρες της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης στην Ευρώ­πη, στην Ασία, στην Αμερική.

Τα επι­τεύγ­μα­τα του σοσια­λι­σμού στην ΕΣΣΔ δεν μπο­ρού­με να τα μετρή­σου­με με τη σημε­ρι­νή κατά­στα­ση της εργα­τι­κής τάξης στον καπι­τα­λι­σμό, όπως και δεν μπο­ρού­με να μετρή­σου­με τη στάθ­μη του καπι­τα­λι­σμού του 21ου, του 20ού, ακό­μα και του 19ου αιώ­να, σε σχέ­ση με εκεί­νο που έδω­σαν οι πρώ­τες νεο­γέν­νη­τες καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις στους πιο πίσω αιώ­νες, ήδη από τον 14ο αιώ­να σε αστι­κά κέντρα της Ιτα­λί­ας κι ας δέχτη­καν στη συνέ­χεια μεγά­λο κατα­στρο­φι­κό πισωγύρισμα.

Μόνο την τάση της αλμα­τώ­δους ανά­πτυ­ξης για το σύνο­λο της κοι­νω­νί­ας, για τη θεα­μα­τι­κή άνο­δο του επι­πέ­δου κοι­νω­νι­κής ευη­με­ρί­ας μάς δίνει η πεί­ρα της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης. Σε καμιά περί­πτω­ση δεν μπο­ρεί να μας δώσει την πραγ­μα­τι­κή εικό­να της στις σημε­ρι­νές συν­θή­κες, όπου η επι­στή­μη, η γνώ­ση, η εργα­σια­κή ικα­νό­τη­τα, η παρα­γω­γι­κό­τη­τα έχουν φτά­σει αντι­κει­με­νι­κά σε δια­φο­ρε­τι­κά ύψη. Γενι­κό­τε­ρα, η αστι­κή κρι­τι­κή συγκα­λύ­πτει στην ιστο­ρία της ΕΣΣΔ ότι πρό­κει­ται για τα πρώ­τα ιστο­ρι­κά βήμα­τα της ανώ­ρι­μης βαθ­μί­δας της κομ­μου­νι­στι­κής κοινωνίας.

Ιδιαί­τε­ρα αυτό πρέ­πει να το γνω­ρί­ζουν οι νεό­τε­ρες γενιές, οι νέοι και οι νέες των χωρών μας, για να μην πέφτουν εύκο­λα στην παγί­δα της σκό­πι­μης δια­στρέ­βλω­σης που πλα­σά­ρε­ται με μπό­λι­κη μάλι­στα δόση επι­στη­μο­νι­κο­φά­νειας. Για­τί οπωσ­δή­πο­τε οι διά­φο­ροι ιστο­ρι­κοί, που υπη­ρε­τούν σήμε­ρα τον καπι­τα­λι­σμό, γνω­ρί­ζουν ότι το φού­ντω­μα του εργα­τι­κού κινή­μα­τος σε όλο τον κόσμο πάτα­γε γερά πάνω στην επί­δρα­ση που ακτι­νο­βο­λού­σαν οι κατα­κτή­σεις της Σοβιε­τι­κής Ένω­σης, για αρκε­τές δεκαετίες.

Παρ’ όλα αυτά εμείς οι κομ­μου­νι­στές ξέρου­με ότι το χρέ­ος μας δεν είναι να απο­σιω­πού­με τις αδυ­να­μί­ες του κινή­μα­τός μας, αλλά να τις κρι­τι­κά­ρου­με ανοι­χτά, για να απαλ­λα­γού­με ορι­στι­κά από αυτές. Γι’ αυτό σε αυτές τις συνα­ντή­σεις μας δεν έχουν θέση οι βερ­μπα­λι­σμοί, τα μεγά­λα λόγια και τα “Ζήτω” μόνο, αλλά και το ουσια­στι­κό ξετύ­λιγ­μα των από­ψε­ων που θα συμ­βά­λουν και στη σωστή εξέ­τα­ση του παρελ­θό­ντος, αλλά και ο σαφής προσ­διο­ρι­σμός του παρό­ντος, για να μπο­ρέ­σου­με να κάνου­με το άλμα στο μέλλον.

Γι’ αυτό η πεί­ρα του Οκτώ­βρη είναι ανε­ξά­ντλη­τη και κυρί­ως επί­και­ρη. Εκεί είναι που πρέ­πει οι κομ­μου­νι­στές όλου του κόσμου να ανα­τρέ­χου­με, εμπλου­τι­σμέ­νοι φυσι­κά με την πεί­ρα των άλλων σοσια­λι­στι­κών επα­να­στά­σε­ων που ακο­λού­θη­σαν μέσα σε ιστο­ρι­κά αυστη­ρά προσ­διο­ρι­σμέ­νες συνθήκες.

Η νίκη του σοσια­λι­σμού ‑σαν πρώ­της ανώ­ρι­μης φάσης του κομ­μου­νι­σμού- ενά­ντια στον καπι­τα­λι­σμό έδει­ξε ότι η εργα­τι­κή τάξη, ως μόνη πραγ­μα­τι­κά επα­να­στα­τι­κή τάξη, έχει το ιστο­ρι­κό καθή­κον να πραγ­μα­το­ποι­ή­σει μέχρι τέλους τα βασι­κά καθή­κο­ντά της:

- Να ανα­τρέ­ψει, να συντρί­ψει τους εκμε­ταλ­λευ­τές, την αστι­κή τάξη που είναι ο κυριό­τε­ρος οικο­νο­μι­κός και πολι­τι­κός εκπρό­σω­πός τους. Να τσα­κί­σει την αντί­δρα­σή τους, να κάνει αδύ­να­τες οποιεσ­δή­πο­τε από­πει­ρές τους να επα­να­φέ­ρουν το ζυγό του κεφα­λαί­ου, τη μισθω­τή σκλαβιά.

- Να προ­σελ­κύ­σει και να οδη­γή­σει κάτω από την επα­να­στα­τι­κή πρω­το­πο­ρία του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, όχι μόνο όλο το βιο­μη­χα­νι­κό προ­λε­τα­ριά­το ή τη μεγά­λη πλειο­ψη­φία του, αλλά και όλη τη μάζα των εργα­ζο­μέ­νων και των εκμε­ταλ­λευο­μέ­νων από το κεφά­λαιο, τα μονο­πώ­λια. Να τους δια­φω­τί­σει, οργα­νώ­σει, δια­παι­δα­γω­γή­σει, μέσα από την ίδια την πορεία μιας σκλη­ρής πάλης και ταξι­κής σύγκρου­σης με τους εκμεταλλευτές.

- Ταυ­τό­χρο­να πρέ­πει να εξου­δε­τε­ρώ­σει και να κάνει ακίν­δυ­νες τις ανα­πό­φευ­κτες ταλα­ντεύ­σεις ανά­με­σα στην αστι­κή τάξη και το προ­λε­τα­ριά­το, ανά­με­σα στην αστι­κή εξου­σία και στην εργα­τι­κή εξου­σία, που θα έχουν τα μεσαία στρώ­μα­τα, οι μικρο­νοι­κο­κυ­ραί­οι στη γεωρ­γία, στο εμπό­ριο, στη βιο­τε­χνία, σε υπη­ρε­σί­ες που σχε­τί­ζο­νται με επι­στη­μο­νι­κά αντι­κεί­με­να, αλλά και οι κρα­τι­κοί υπάλ­λη­λοι, τμή­μα­τα δηλα­δή πολυά­ριθ­μα σε όλες τις καπι­τα­λι­στι­κές χώρες.

- Για την επι­τυ­χία της νίκης ένα­ντι του καπι­τα­λι­σμού απαι­τού­νται σωστές σχέ­σεις ανά­με­σα στο καθο­δη­γη­τι­κό κόμ­μα της επα­να­στα­τι­κής αλλα­γής, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα, και στην επα­να­στα­τι­κή τάξη, την εργα­τι­κή τάξη, αλλά και το σύνο­λο των εργα­ζο­μέ­νων και εκμε­ταλ­λευο­μέ­νων. Μόνο το ΚΚ, αν απο­τε­λεί πραγ­μα­τι­κά πρω­το­πο­ρία της τάξης, αν απο­τε­λεί­ται από αφο­σιω­μέ­νους κομ­μου­νι­στές που τους ατσά­λω­σε και τους μόρ­φω­σε η πεί­ρα της ταξι­κής επα­να­στα­τι­κής πάλης, αν το ΚΚ έχει κατα­φέ­ρει να δεθεί με τη ζωή της τάξης του και μέσω αυτής με όλη τη μάζα των εκμε­ταλ­λευο­μέ­νων και έχει κατα­φέ­ρει να εμπνεύ­σει σε αυτή την τάξη και τη μάζα του λαού εμπι­στο­σύ­νη, μόνο τότε ένα τέτοιο Κόμ­μα είναι ικα­νό να καθο­δη­γή­σει τις μάζες στην πιο απο­φα­σι­στι­κή πάλη ενά­ντια στον καπι­τα­λι­σμό, τον ιμπεριαλισμό.

- Το προ­λε­τα­ριά­το μόνο κάτω από την καθο­δή­γη­ση ενός τέτοιου Κόμ­μα­τος είναι σε θέση να ανα­πτύ­ξει όλη τη δύνα­μη της επα­να­στα­τι­κής του επί­θε­σης, να εκμη­δε­νί­σει την αντί­στα­ση της διε­φθαρ­μέ­νης από την αστι­κή τάξη εργα­τι­κής αρι­στο­κρα­τί­ας, τους εξα­γο­ρα­σμέ­νους και συμ­βι­βα­σμέ­νους συν­δι­κα­λι­στές του ρεφορ­μι­σμού και του οπορ­του­νι­σμού και να οδη­γη­θεί στη νίκη. Μόνο οι εργά­τες και άλλα λαϊ­κά στρώ­μα­τα, που απε­λευ­θε­ρώ­θη­καν από την καπι­τα­λι­στι­κή σκλα­βιά, μπο­ρούν να ανα­πτύ­ξουν όλη την πρω­το­βου­λία και δρα­στη­ριό­τη­τα μέσα από τους δικούς τους επα­να­στα­τι­κά γεν­νη­μέ­νους νέους θεσμούς, για πρώ­τη φορά στην ιστο­ρία, όπως ήταν στη Ρωσία τα σοβιέτ, να γίνει πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η συμ­με­το­χή στη δια­κυ­βέρ­νη­ση από την οποία είναι απο­κλει­σμέ­νοι κατά τη διάρ­κεια της αστι­κής εξου­σί­ας, παρά τις ψευ­δαι­σθή­σεις που αυτή παρέ­χει ως προς τη συμ­με­το­χή. Η εργα­τι­κή τάξη, συμ­με­τέ­χο­ντας στα όργα­να εξου­σί­ας από κάτω έως πάνω, με την ίδια την πεί­ρα της μαθαί­νει πραγ­μα­τι­κά να χτί­ζει το σοσια­λι­σμό, να δημιουρ­γεί μια νέα κοι­νω­νι­κή εθε­λο­ντι­κή πει­θαρ­χία, δια­μορ­φώ­νει για πρώ­τη φορά στην ιστο­ρία μια ένω­ση ελεύ­θε­ρων ανθρώ­πων, εργα­τών της νέας κοι­νω­νί­ας χωρίς εκμε­τάλ­λευ­ση ανθρώ­που από άνθρωπο.

- Η κατά­κτη­ση της πολι­τι­κής εξου­σί­ας από το προ­λε­τα­ριά­το δεν στα­μα­τά την ταξι­κή του πάλη ενά­ντια στην αστι­κή τάξη, αλλά το αντί­θε­το. Κάνει αυτή την πάλη “εξαι­ρε­τι­κά πλα­τιά, οξυ­μέ­νη, ανε­λέ­η­τη”, όπως επε­σή­μα­νε και ο Λένιν. Ιδιαί­τε­ρα πρέ­πει να φυλά­με σαν κόρη οφθαλ­μού την επι­σή­μαν­ση και πλέ­ον δια­πι­στω­μέ­νη ιστο­ρι­κή πεί­ρα από όλους μας ότι κάθε ασυ­νέ­πεια ή θεω­ρη­τι­κή, γενι­κό­τε­ρα ιδε­ο­λο­γι­κή — πολι­τι­κή αδυ­να­μία στο ξεσκέ­πα­σμα των ανα­θε­ω­ρη­τών, των οπορ­του­νι­στών, των ρεφορ­μι­στών, μπο­ρεί να σημά­νει μεγά­λη αύξη­ση του κιν­δύ­νου ανα­τρο­πής της εργα­τι­κής εξου­σί­ας από την αστι­κή τάξη, αφού αυτούς θα χρη­σι­μο­ποι­ή­σει αύριο, όπως ιστο­ρι­κά ουκ ολί­γες φορές ήδη έκα­νε, για την αντεπανάσταση.

- Η δια­μόρ­φω­ση επα­να­στα­τι­κής στρα­τη­γι­κής από κάθε ΚΚ στη χώρα του, αλλά και η προ­σπά­θεια αυτή να αγκα­λιά­σει το ΔΚΚ, είναι βασι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για πραγ­μα­τι­κά νικη­φό­ρα πορεία. Η αξιο­ποί­η­ση της τερά­στιας πεί­ρας των μπολ­σε­βί­κων σε αυτή την κατεύ­θυν­ση πρέ­πει να απο­τε­λεί τον φωτει­νό φάρο-οδη­γό, εμπλου­τι­σμέ­νη φυσι­κά με την πεί­ρα όλων των σοσια­λι­στι­κών επα­να­στά­σε­ων, με την πεί­ρα κάθε επα­να­στα­τι­κού κινή­μα­τος στη χώρα του. Πρέ­πει ουσια­στι­κά να μας προ­βλη­μα­τί­σει για­τί δεν αφο­μοιώ­θη­κε και δεν κυριάρ­χη­σε αυτή η πεί­ρα στη συνέ­χεια, αλλά επι­κρά­τη­σαν και υιο­θε­τή­θη­καν άλλα, λαθε­μέ­να κρι­τή­ρια προσ­διο­ρι­σμού του χαρα­κτή­ρα της επανάστασης.

- Το καθή­κον κάθε Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος επει­δή σήμε­ρα ακρι­βώς βρι­σκό­μα­στε σε φάση συνο­λι­κού πισω­γυ­ρί­σμα­τος, αρνη­τι­κού συσχε­τι­σμού δυνά­με­ων διε­θνώς και σε κάθε περιο­χή ξεχω­ρι­στά, πρέ­πει να είναι η έντα­ση της προ­ε­τοι­μα­σί­ας της εργα­τι­κής τάξης κάθε χώρας, σε καθη­με­ρι­νή βάση, με σκλη­ρή ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή δου­λειά και ταξι­κή δρά­ση, για τις στιγ­μές της επα­να­στα­τι­κής έξαρ­σης που μέλ­λο­νται να ‘ρθουν. Για­τί η επο­χή μας εξα­κο­λου­θεί να είναι επο­χή του περά­σμα­τος από τον καπι­τα­λι­σμό στο σοσια­λι­σμό. Η επο­χή της ανα­τρο­πής του καπι­τα­λι­σμού άνοι­ξε με τον Οκτώ­βρη του 1917, εκεί ο δρό­μος χαρά­χτη­κε, ξεκί­νη­σε η επο­χή των σοσια­λι­στι­κών επα­να­στά­σε­ων. Γι’ αυτό ηχούν στα αυτιά μας επί­και­ρα τα λόγια του Λένιν ότι η αρχή έγι­νε, αλλά σε ποια χώρα, οι προ­λε­τά­ριοι ποιας χώρας θα τον τελειώ­σουν δεν είναι αυτό το κύριο ζήτη­μα. Γι’ αυτό και δεν τα διπλώ­νου­με, δεν υπο­χω­ρού­με. Γι’ αυτό είναι βαθιά πεποί­θη­σή μας ότι αυτό το έργο πρέ­πει να το τελειώσουμε.

Συντρό­φισ­σες και σύντροφοι,

Τα 100 χρό­νια της Οκτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης βρί­σκουν το Διε­θνές Κομ­μου­νι­στι­κό Κίνη­μα βαθιά δια­σπα­σμέ­νο, με τερά­στιες δυσκο­λί­ες, να στέ­κε­ται κάπως αμή­χα­νο, βλέ­πο­ντάς το ως σύνο­λο, παρά τα επι­μέ­ρους θετι­κά βήμα­τα που γίνο­νται σε ξεχω­ρι­στές χώρες, με την αναμ­φι­σβή­τη­τη προ­σπά­θεια πολ­λών πρω­το­πό­ρων ηγε­σιών και ολό­κλη­ρων οργα­νώ­σε­ων σε διά­φο­ρες χώρες.

Η ενό­τη­τα του ΔΚΚ στον 21ο αιώ­να πρέ­πει να βασι­στεί σε ορι­σμέ­νες απα­ραί­τη­τες ακλό­νη­τες παραδοχές.

1. Θεω­ρία μας είναι ο μαρ­ξι­σμός — λενι­νι­σμός και ο προ­λε­τα­ρια­κός διε­θνι­σμός. Ανα­ντι­κα­τά­στα­τος είναι ο ρόλος του ΚΚ. Ο σοσια­λι­σμός, επί­και­ρος και ανα­γκαί­ος όσο ποτέ στην ιστο­ρία της ανθρω­πό­τη­τας. Η ανα­γκαιό­τη­τα και επι­και­ρό­τη­τα του σοσια­λι­σμού, ο χαρα­κτή­ρας της επα­νά­στα­σης της επο­χής μας ως σοσια­λι­στι­κής, δεν εξαρ­τά­ται από τον εκά­στο­τε συσχε­τι­σμό δυνάμεων.

2. Η αστι­κή τάξη έχει χάσει ακό­μα πριν από την επα­νά­στα­ση του 1917 τον προ­ω­θη­τι­κό της ρόλο, είναι στην επο­χή της αντί­δρα­σης, του μονο­πω­λια­κού καπι­τα­λι­σμού, δηλα­δή του ιμπε­ρια­λι­σμού, ο καπι­τα­λι­σμός στο τελευ­ταίο του στά­διο είναι ο καπι­τα­λι­σμός που σαπί­ζει. Όπως έδει­ξε άλλω­στε και η πεί­ρα του Οκτώ­βρη, δεν υπάρ­χουν πλέ­ον περι­θώ­ρια για καμιά συνερ­γα­σία — συμ­μα­χία με την αστι­κή τάξη, κάποια τμή­μα­τά της, στο όνο­μα της υπε­ρά­σπι­σης της αστι­κής δημο­κρα­τί­ας ή απο­φυ­γής κάποιων “φιλο­πό­λε­μων δυνά­με­ων”. Η αστι­κή τάξη και η εξου­σία της, ως σύνο­λο, υπο­νο­μεύ­ουν και κατα­στέλ­λουν εργα­τι­κά — λαϊ­κά δικαιώ­μα­τα, κατα­κτή­σεις, προ­ε­τοι­μά­ζουν πολέ­μους και με τις “συν­θή­κες ειρή­νης” τους. Η συμ­μα­χία της εργα­τι­κής τάξης με τη φτω­χή αγρο­τιά και τους επαγ­γελ­μα­το­βιο­τέ­χνες αυτο­α­πα­σχο­λού­με­νους είναι η προ­ο­πτι­κή για την εδραί­ω­ση της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής — αντι­μο­νο­πω­λια­κής πάλης, για το σοσιαλισμό.

3. Στο ερώ­τη­μα μεταρ­ρύθ­μι­ση ή επα­νά­στα­ση απα­ντά­με επα­νά­στα­ση, για­τί κανέ­να όργα­νο της αστι­κής εξου­σί­ας δεν μπο­ρεί να εξαν­θρω­πι­στεί. Η γραμ­μή της σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας από τις αρχές του προη­γού­με­νου αιώ­να μέχρι τις μέρες μας απέ­τυ­χε πατα­γω­δώς, προ­κά­λε­σε μεγά­λη ζημιά, οδή­γη­σε σε ήττα το επα­να­στα­τι­κό κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, ενσω­μά­τω­σε εργα­τι­κές δυνά­μεις στο καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα της εκμε­τάλ­λευ­σης, οδή­γη­σε στον παρο­πλι­σμό αγω­νι­στι­κές, προ­ο­δευ­τι­κές δυνά­μεις της κοι­νω­νι­κής εξέλιξης.

4. Η σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση, ως πρώ­τη ανώ­ρι­μη φάση της κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας, ανέ­δει­ξε ποιες νομο­τέ­λειες πρέ­πει να γνω­ρί­ζει η επα­να­στα­τι­κή πρω­το­πο­ρία, να μην τις παρα­βιά­ζει, ώστε να εξα­λεί­φει συνει­δη­τά και σχε­δια­σμέ­να τα φύτρα της αντε­πα­νά­στα­σης. Πιο συγκε­κρι­μέ­να, ολέ­θρια για τη σοσια­λι­στι­κή οικο­δό­μη­ση και προ­ο­πτι­κή είναι η θεω­ρία και πρα­κτι­κή του “σοσια­λι­σμού με αγο­ρά”, είτε αυτή δικαιο­λο­γεί την ανο­χή σε καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις είτε σε μακρο­χρό­νια στή­ρι­ξη της μικρής εμπο­ρευ­μα­τι­κής παρα­γω­γής είτε στη μακρό­χρο­νη κατα­νο­μή του κοι­νω­νι­κού προ­ϊ­ό­ντος με όρους εμπο­ρί­ου. Και οι τρεις περι­πτώ­σεις, η καθε­μιά ξεχω­ρι­στά και όλες μαζί υπο­νο­μεύ­ουν τον κεντρι­κό σχε­δια­σμό, τον άμε­σα κοι­νω­νι­κό χαρα­κτή­ρα της παρα­γω­γής, τον κοι­νω­νι­κό χαρα­κτή­ρα της ιδιο­κτη­σί­ας στα μέσα παρα­γω­γής, τελι­κά κατα­λή­γουν να υπο­νο­μεύ­ουν την εργα­τι­κή εξου­σία, ανα­δη­μιουρ­γούν και ανα­πτύσ­σουν — ισχυ­ρο­ποιούν τις δυνά­μεις της αντε­πα­να­στα­τι­κής ανα­τρο­πής. Έτσι, αντί για νίκη του κομ­μου­νι­σμού, έχου­με επι­στρο­φή στον καπι­τα­λι­σμό, όπως συνέ­βη τελι­κά, με ορό­ση­μο το 1991.

5. Οι μορ­φές και οι τρό­ποι που θα γίνε­ται αυτό το πισω­γύ­ρι­σμα δεν έχει τόσο μεγά­λη σημα­σία. Στην πρώ­ην ΕΣΣΔ έγι­νε στα­δια­κά μέσω της οπορ­του­νι­στι­κής διο­λί­σθη­σης σε βάθος χρό­νου ξεκι­νώ­ντας από το 1956 και ξέσπα­σε βίαια το 1991, με την ορι­στι­κή διά­λυ­ση της ΕΣΣΔ και του ΚΚΣΕ και την άνο­δο στην εξου­σία νέων καπι­τα­λι­στι­κών δυνά­με­ων, ασκώ­ντας την εξου­σία με τη μορ­φή της αστι­κής κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δημο­κρα­τί­ας. Αλλού μπο­ρεί να γίνε­ται ακό­μα στα­δια­κά, δια­τη­ρώ­ντας την εξου­σία του ΚΚ, όμως με σαφή πορεία καπι­τα­λι­στι­κής παλι­νόρ­θω­σης και εδραί­ω­σης καπι­τα­λι­στι­κών σχέ­σε­ων παρα­γω­γής. Όσο κι αν αυτή εμφα­νί­ζε­ται ή ειλι­κρι­νά πιστεύ­ε­ται ότι είναι προ­σω­ρι­νή λύση τακτι­κής, ακό­μα κι εκεί που δεν έχουν γίνει ακό­μα κυρί­αρ­χες οι καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις, γρή­γο­ρα αυτές θα κυριαρ­χή­σουν, φέρ­νο­ντας νέο κύμα σύγ­χυ­σης και απο­γο­ή­τευ­σης στις εργα­τι­κές και λαϊ­κές δυνά­μεις. Η γραμ­μή αυτή είναι η αρχή του θανά­του για την προ­ο­πτι­κή μας. Η ιστο­ρι­κή πεί­ρα πλέ­ον μας δεί­χνει ότι τα προ­βλή­μα­τα που εμφα­νί­στη­καν στην πορεία της σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης ερμη­νεύ­θη­καν λαθε­μέ­να ως αδυ­να­μί­ες που έχει από τη φύση του ο κεντρι­κός σχε­δια­σμός. Η λύση ανα­ζη­τή­θη­κε προς τα πίσω, δηλα­δή προς τη διεύ­ρυν­ση της αγο­ράς, αντί να ανα­ζη­τη­θεί προς τα εμπρός, προς την επέ­κτα­ση και ισχυ­ρο­ποί­η­ση των κομ­μου­νι­στι­κών σχέ­σε­ων παραγωγής.

6. Σήμε­ρα βρι­σκό­μα­στε στον 21ο αιώ­να, όπου ο καπι­τα­λι­σμός στο ιμπε­ρια­λι­στι­κό του στά­διο κυριαρ­χεί παγκό­σμια. Οι όποιες σοσια­λι­στι­κές σχέ­σεις ‑απο­μει­νά­ρια του σοσια­λι­στι­κού παρελ­θό­ντος- επι­βιώ­νουν ακό­μα σε κάποιες χώρες, είναι μάλ­λον μόνο για να μας θυμί­ζουν ότι περ­νά­νε το κύκνειο άσμα της πρώ­της από­πει­ρας σοσια­λι­στι­κής οικο­δό­μη­σης που ξεκί­νη­σε το 1917 και συνε­χί­στη­κε σε διά­φο­ρες χώρες όλο τον 20ό αιώ­να. Σε τελευ­ταία ανά­λυ­ση, δεν μπο­ρεί στα πλαί­σια ενός νέου ανώ­τε­ρου κοι­νω­νι­κού συστή­μα­τος, όπως ο σοσια­λι­σμός — κομ­μου­νι­σμός, να συνυ­πάρ­χουν, να επι­βιώ­νουν για πολύ, ουσια­στι­κά δύο ειδών σχέ­σεις παρα­γω­γής με διά­φο­ρες μορ­φές: Και οι εκμε­ταλ­λευ­τι­κές καπι­τα­λι­στι­κές και εκεί­νες που θα οδη­γούν στην κατάρ­γη­σή τους, οι σοσια­λι­στι­κές. Ή θα επι­κρα­τή­σουν οι μεν ή οι δε. Και η κοσμο­θε­ω­ρία μας και η ιστο­ρι­κή πλέ­ον πεί­ρα έχει απο­δεί­ξει ότι η συνύ­παρ­ξή τους γίνε­ται μόνο όχη­μα για την αντεπανάσταση.

7. Μέσα σε αυτήν τη σύν­θε­τη κατά­στα­ση, οξύ­νο­νται οι ενδοϊ­μπε­ρια­λι­στι­κοί αντα­γω­νι­σμοί. Οι μεγά­λες αντι­θέ­σεις για το μοί­ρα­σμα των αγο­ρών, τον έλεγ­χο των πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών, των δρό­μων μετα­φο­ράς Ενέρ­γειας, εμπο­ρευ­μά­των, το γεω­πο­λι­τι­κό έλεγ­χο και ανα­βάθ­μι­ση κάθε χώρας στην περιο­χή της και ευρύ­τε­ρα. Δημιουρ­γού­νται νέες συμ­μα­χί­ες και μπλοκ δυνά­με­ων που οδη­γούν σε άξο­νες και αντιά­ξο­νες, μεγα­λώ­νο­ντας τους κιν­δύ­νους πολε­μι­κών εμπλο­κών όχι μόνο τοπι­κά, αλλά και περι­φε­ρεια­κά, με ενδε­χό­με­νο γενί­κευ­σης ενός ιμπε­ρια­λι­στι­κού πολέ­μου. Το σίγου­ρο έτσι κι αλλιώς νομί­ζου­με είναι η συνέ­χι­ση των τοπι­κών συγκρού­σε­ων και πολέ­μων, η εμπλο­κή ευρύ­τε­ρων περι­φε­ρεια­κών δυνά­με­ων και ιμπε­ρια­λι­στι­κών κέντρων, άλλων με άμε­ση στρα­τιω­τι­κή εμπλο­κή, άλλων με διπλω­μα­τι­κό ή πολι­τι­κό ή οικο­νο­μι­κό πόλε­μο κ.λπ.

8. Σε αυτή τη σύγκρου­ση το ΔΚΚ, κάθε ΚΚ δεν μπο­ρεί να στέ­κει αμή­χα­νο. Οφεί­λει να δια­μορ­φώ­σει τη δική του γραμ­μή μάχης για κάθε χώρα, ήπει­ρο, διε­θνώς. Γραμ­μή ανα­τρο­πής της ιμπε­ρια­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας που φέρ­νει οικο­νο­μι­κές κρί­σεις, φτώ­χεια, ανερ­γία και πολέ­μους ή “ειρή­νη” με το πιστό­λι στον κρό­τα­φο των λαών. Κι αυτό πρέ­πει να γίνει μελε­τώ­ντας και την ιστο­ρι­κή πεί­ρα, συνει­δη­τά απορ­ρί­πτο­ντας λαθε­μέ­νες επε­ξερ­γα­σί­ες προη­γού­με­νων δεκα­ε­τιών που οδή­γη­σαν σε παρο­πλι­σμό και μεγα­λύ­τε­ρη αμη­χα­νία εκτός από ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα επα­να­στα­τι­κές δυνά­μεις μέσα στην κοι­νω­νία. Σε κάθε ΚΚ χρειά­ζε­ται επε­ξερ­γα­σία γραμ­μής για την απε­μπλο­κή της χώρας, του λαού, από πολε­μι­κές ιμπε­ρια­λι­στι­κές επεμ­βά­σεις και πολέ­μους, υπε­ρα­σπι­ζό­με­νοι τα κυριαρ­χι­κά δικαιώ­μα­τα της κάθε χώρας, γραμ­μή ήττας της αστι­κής τάξης που επι­τί­θε­ται σε μια άλλη, ταυ­τό­χρο­να με γραμ­μή ρήξης με την εγχώ­ρια αστι­κή τάξη, γραμ­μή ανα­τρο­πής της που οδη­γεί σε ειρή­νη πραγ­μα­τι­κή και ευη­με­ρία του λαού και όχι επι­στρο­φή στο όνο­μα του εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος σε μια προη­γού­με­νη κατά­στα­ση που το μόνο που θα κάνει είναι να προ­ε­τοι­μά­ζει τις νέες κρί­σεις, επεμ­βά­σεις και πολέ­μους. Ταυ­τό­χρο­νη επε­ξερ­γα­σία και προ­βο­λή κατάλ­λη­λων συν­θη­μά­των που θα διευ­κο­λύ­νουν και θα κλι­μα­κώ­νουν τη λαϊ­κή πάλη, θα ετοι­μά­ζουν δυνά­μεις ώστε σε συν­θή­κες επα­να­στα­τι­κής κατά­στα­σης να κατευ­θύ­νουν τις εξε­γερ­μέ­νες εργα­τι­κές λαϊ­κές δυνά­μεις σε νικη­φό­ρα σύγκρου­ση ανα­τρο­πής της καπι­τα­λι­στι­κής εξου­σί­ας, να πάρουν την εξουσία.

9. Μια τέτοια δυνα­μι­κή απο­κλεί­ε­ται να εμφα­νι­στεί σαν σε όαση απο­κλει­στι­κά σε μια χώρα μεμο­νω­μέ­να. Η συζή­τη­ση αυτή για το τι πρέ­πει να κάνου­με γίνε­ται σήμε­ρα στις πλα­τεί­ες, στις δια­δη­λώ­σεις μας, στις απερ­για­κές κινη­το­ποι­ή­σεις μας, σε πόλεις και χωριά, σε εργο­στά­σια, τόπους δου­λειάς, σχο­λές, σχο­λεία, σε όλα τα κρά­τη του κόσμου και παντού διο­χε­τεύ­ε­ται από αστούς και οπορ­του­νι­στές το δίλημ­μα “μόνοι μας πώς θα μπο­ρέ­σου­με, δεν είναι ρεαλιστικό”!

Η απο­στό­μω­ση όλων αυτών, η διά­ψευ­ση της ηττο­πά­θειας, της μοι­ρο­λα­τρί­ας, δεν μπο­ρεί να προ­έλ­θει, παρά μόνο από το κομ­μου­νι­στι­κό κίνη­μα, από εμάς, όσους και όσες πιστεύ­ου­με στα ορά­μα­τα και την πάλη του Οκτώ­βρη, στο μαρ­ξι­σμό — λενινισμό.

10. Όπλο μας είναι ο προ­λε­τα­ρια­κός διε­θνι­σμός, η κοι­νή μας πάλη, η ταξι­κή και συντρο­φι­κή μας αλλη­λεγ­γύη, ανα­γκαία απέ­να­ντι και στον εθνι­κό απο­μο­νω­τι­σμό και στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό κοσμο­πο­λι­τι­σμό. Η αρχή του προ­λε­τα­ρια­κού διε­θνι­σμού είναι επί­σης ένα μεγά­λο μήνυ­μα στα 100 χρό­νια της Μεγά­λης Οκτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης. Χωρίς την έκφρα­ση και με πρα­κτι­κό τρό­πο αυτού του διε­θνι­σμού όλων των λαών προς την επα­νά­στα­ση και τη νεα­ρή τότε σοβιε­τι­κή εξου­σία ίσως δεν θα ήταν δυνα­τή η νίκη.

Πολύ­τι­μο δίδαγ­μα και συμπέρασμα.

Σύντρο­φοι και συντρόφισσες,

Το ΚΚΕ, όπως και άλλα ΚΚ, γεν­νή­θη­κε και ανα­πτύ­χθη­κε κάτω από την επί­δρα­ση της Οκτω­βρια­νής Σοσια­λι­στι­κής Επα­νά­στα­σης. Το 2018 συμπλη­ρώ­νει 100 χρό­νια ηρω­ι­κής ζωής και δρά­σης. Συγκε­ντρώ­νει την προ­σο­χή του στα διε­θνι­στι­κά του καθή­κο­ντα και όπως είναι γνω­στό έχει ζητή­σει να φιλο­ξε­νή­σει την επό­με­νη 20ή ΔΣΚΕΚ, το 2018, στην Αθή­να, την πόλη από όπου ξεκί­νη­σαν οι Διε­θνείς Συνα­ντή­σεις μας.

Σύντρο­φοι,

Ψηλά την Κόκ­κι­νη Σημαία του σοσια­λι­σμού — κομμουνισμού!

Ψηλά τη σημαία του μαρ­ξι­σμού — λενινισμού!

Προ­λε­τά­ριοι όλων των χωρών ενωθείτε!».

Πηγή: 902.gr