Με αφορμή την ανάγκη για μια πρόκριση… μια νίκη!

Πόσο διψα­σμέ­νος είναι άρα­γε ο λαός μας για μια νίκη, για μια πρωτιά;…
Πόσα «μετάλ­λια» μπο­ρούν να χορ­τά­σουν την ήττα μας;…

Φιλο­ξε­νού­με­νη η Ελέ­νη Μακα­ντά­ση //

Είναι προ­φα­νές το τελευ­ταίο διά­στη­μα και με αφορ­μή τους Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες, ότι ο λαός μας διψά­ει για μια πρω­τιά, για μια νίκη και μετα­βι­βά­ζει ή μετα­θέ­τει αυτή του την ανά­γκη στα μετάλ­λια των αθλη­τών στο Ρίο, σε μια νίκη σε διε­θνές επί­πε­δο στο ποδό­σφαι­ρο, σε μια πρω­τιά σε ευρω­παϊ­κές φιέ­στες τρα­γου­διού. Ο μέσος Έλλη­νας από τον κανα­πέ (μας) ένιω­σε ρίγη συγκί­νη­σης που άκου­σε τον Εθνι­κό Ύμνο να συνο­δεύ­ει το υψη­λό­τε­ρο βάθρο στην Ολυ­μπιά­δα και ανυ­ψώ­θη­κε το εθνι­κό του φρό­νη­μα και βγή­κε «φου­σκω­μέ­νος» από περη­φά­νια την επο­μέ­νη να πάει στον ΟΑΕΔ να θεω­ρή­σει την κάρ­τα ανερ­γί­ας του, ένιω­θε δέος για το χρυ­σό της Άννας ενώ δού­λευε για να πάρει στο τέλος του μηνά τον μισθό πεί­νας, άκου­σε ατά­ρα­χος τις ειδή­σεις για­τί πλέ­ον ήταν κάτο­χος πρό­κρι­σης σε Ολυ­μπια­κούς Αγώ­νες, βγή­κε με καμά­ρι στην καφε­τέ­ρια για να κυνη­γή­σει πόκε­μον!… Πόση ανά­γκη υπάρ­χει για μια νίκη για μια διά­κρι­ση που την κατα­φέρ­νουν οι «άλλοι» και όχι «εμείς». Πόσα μετάλ­λια μπο­ρούν να χορ­τά­σουν την ήττα μας;

Είναι γεγο­νός και απο­δε­δειγ­μέ­νο ότι ο Ελλη­νι­κός λαός έχει μάθει στην μετά­θε­ση και την μετα­βί­βα­ση… είτε είναι ευθυ­νών «αυτοί που μας κυβερ­νά­νε φταί­νε», «φταί­ει το σύστη­μα», «φταί­νε οι πρό­σφυ­γες»… Είτε είναι μετα­βί­βα­ση της ανά­γκης για μια νίκη του στον «άλλο» τον αθλη­τή, τον ποδο­σφαι­ρι­στή, τον τρα­γου­δι­στή. Ο αγώ­νας όμως δεν θα έπρε­πε να μετα­τί­θε­ται και να μετα­βι­βά­ζε­ται, ο αγώ­νας πρέ­πει να είναι  καθη­με­ρι­νός όλων μας, μπο­ρεί να μην είναι σε κάποιο τερέν ή κάποιο πάλ­κο ή σκο­πευ­τή­ριο… αλλά να είναι στην ζωή μας που τα τελευ­ταία χρό­νια έχει υπο­στεί τόσες απώ­λειες (Ήττες: Ανερ­γία, μισθοί πεί­νας, ασφα­λι­στι­κό, τρο­μο­κρα­τία, προ­σφυ­γι­κό, εξάρ­τη­ση από το δια­δί­κτυο και από τα τεχνά­σμα­τά του που κρα­τούν το μυα­λό μακριά από τη σκέ­ψη… Θες κι άλλες;).

Μετα­θέ­του­με όμως την ευθύ­νη εύκο­λα, ενώ  θα μπο­ρού­σα­με να την ανα­λά­βου­με και να ανα­τρέ­ψου­με αυτή την κατά­στα­ση, να στα­μα­τή­σου­με να είμα­στε μέρος αυτού του «συστή­μα­τος» που φταί­ει για όλα όσα εμείς διστά­ζου­με να δια­χει­ρι­στού­με. Μετα­βι­βά­ζου­με την ανά­γκη για την χαρά της νίκης και της υπε­ρη­φά­νειας στους άλλους και εμείς καθό­μα­στε στον κανα­πέ και κάνου­με αναρ­τή­σεις στα κοι­νω­νι­κά δίκτυα για την Άννα, την Κατε­ρί­να  που τα κατά­φε­ρε και πήρε το χρυ­σό!… Εγώ, εσύ τι κάνουμε;

Με αφορ­μή λοι­πόν την ανά­γκη για μια πρό­κρι­ση… και για­τί όλοι μας μπο­ρού­με να είμα­στε νικη­τές στον προ­σω­πι­κό αγώ­να της ζωής μας. Προ­κύ­πτει η προ­τρο­πή να στα­μα­τή­σου­με να μετα­θέ­του­με την ευθύ­νη στους άλλους και να είμα­στε εμείς οι καθο­δη­γη­τές που μπο­ρούν να επη­ρε­ά­σουν ή να αλλά­ξουν τα κακώς κεί­με­να της καθη­με­ρι­νό­τη­τας και αυτό το «ανί­κη­το σύστη­μα», μετου­σιώ­νο­ντας το «μετάλ­λιο» της νίκης στον αγώ­να τον καθη­με­ρι­νό, τον οργα­νω­μέ­νο. Έναν αγώ­να για όλα όσα δικαιού­μα­στε, μας αφο­ρούν και επη­ρε­ά­ζουν την ζωή μας!

Για να μπο­ρού­με όλοι να χαι­ρό­μα­στε τα προ­σω­πι­κά μας μετάλ­λια και να μην χρεια­ζό­μα­στε «νίκες» σε διε­θνείς διορ­γα­νώ­σεις για να νιώ­σου­με υπε­ρή­φα­νοι σαν λαός!!!…