Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Μεν. Λουντέμης: «Πασχαλινή αρρώστεια»

Μονά­χα ένα παρά­θυ­ρο ουρανό.
Και μια άκρη φου­ντω­μέ­νο κυπαρίσσι…
Και μια γιρ­λά­ντα πού­χει τριγυρίσει,
το κάδρο με τον άγριο γερανό.

Μονά­χα αυτά, κι η αρρώ­στεια μου κοντά.
Κι η μονα­ξιά με τη βου­βή της μάσκα.
Κι ο κόσμος όξω να γιορ­τά­ζει Πάσκα
και να γλεντά.

Απ’ έξω ένα τρα­γού­δι χορευτό,
περ­νώ­ντας, παί­ζει ένα φτη­νό οργανέτο·
και να μην έχω ούτε ένα απλό μπουκέτο –
να του κλαφτώ.

Η πόρ­τα μου χωρίς ν’ ανησυχεί,
μάταια κι απελ­πι­σμέ­να περιμένει.
Και στα κλει­στά μου δόντια γαντζωμένη –
αυτή η ψυχή.

Αυτή η ψυχή που απ’ όλο το βασίλειο,
κι απ’ την γαλά­ζια σφαί­ρα που γυρνά,
απ’ τα φευ­γά­τα, κι απ’ τα τωρινά,
το χώμα έχει λατρέ­ψει, και τον ήλιο.

Δεν πρό­φτα­σα ζωή ούτε και να βλάψω.
Ζωή, που σε καλού­σα «Δυστυ­χία».
Κ ά π ο ι ο ς με κρά­ζει απ’ τη δεντροστοιχία…
Μα δε θα κλάψω!

Μενέ­λα­ος Λου­ντέ­μης, Κραυ­γή στα πέρα­τα, εκδ. Δωρι­κός, 1977

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο