Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

ΝΑΤΟφροσύνη ή Πατριωτισμός;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

«Ήμα­σταν πάντα στην σωστή πλευ­ρά της ιστο­ρί­ας» δια­κύ­ρη­ξε πριν τρεις μέρες από το βήμα της Βου­λής ο πρω­θυ­πουρ­γός μιλώ­ντας για τον πόλε­μο στην Ουκρα­νία. Βέβαια, αν ο κ. Μητσο­τά­κης ήθε­λε να είναι από­λυ­τα ειλι­κρι­νής έπρε­πε να προ­σθέ­σει: «με βάση τα συμ­φέ­ρο­ντα της τάξης μας».

Διό­τι τα ταξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα είναι αυτά που καθο­ρί­ζουν την οπτι­κή γωνία από την οποία βλέ­πει κανείς την «σωστή πλευ­ρά της ιστο­ρί­ας». Τα ίδια συμ­φέ­ρο­ντα είναι αυτά που δια­μορ­φώ­νουν την αντί­λη­ψη του καθέ­να για τις πολυ­συ­ζη­τη­μέ­νες έννοιες του «πατριω­τι­σμού» και του «εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος». Αλλιώς αντι­με­τω­πί­ζει την έννοια της πατρί­δας η αστι­κή τάξη και αλλιώς η εργα­τι­κή τάξη. Εκμε­ταλ­λευ­τές και εκμε­ταλ­λευό­με­νοι δεν είχαν ποτέ την ίδια πατρίδα.

«Το κεφά­λαιο», έγρα­φε ο Λένιν, «θέτει τη δια­φύ­λα­ξη της συμ­μα­χί­ας των καπι­τα­λι­στών όλων των χωρών ενά­ντια στους εργα­ζό­με­νους πάνω από τα συμ­φέ­ρο­ντα της πατρί­δας, του λαού και από οτι­δή­πο­τε άλλο». Για την τάξη που αντι­κει­με­νι­κά εκπρο­σω­πεί ο πρω­θυ­πουρ­γός οι έννοιες της πατρί­δας και του εθνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος υπάρ­χουν στο βαθ­μό που της προ­σφέ­ρει την διευ­κό­λυν­ση να διαιω­νί­ζει την ύπαρ­ξη της ως τάξη εκμεταλλευτών.

Για­τί η κυβέρ­νη­ση συμ­με­τέ­χει ενερ­γά στα ευρω­ΝΑ­ΤΟι­κά σχέ­δια στην Ουκρα­νία, στέλ­νει οπλι­σμό, παρα­χω­ρεί γη και ύδωρ στα αμε­ρι­κα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα, παίρ­νει μέρος στις κυρώ­σεις ενά­ντια στη Ρωσία; Διό­τι αυτό επι­τάσ­σουν τη δεδο­μέ­νη χρο­νι­κή στιγ­μή τα συμ­φέ­ρο­ντα της συντρι­πτι­κής πλειο­ψη­φί­ας της ελλη­νι­κής αστι­κής τάξης η οποία, μέσα από την εμπλο­κή της χώρας στα ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέ­δια, διεκ­δι­κεί την ανα­βάθ­μι­ση της θέσης της και του ρόλου της στην περιοχή.

Απέ­να­ντι στη ΝΑΤΟ­φρο­σύ­νη του Κ. Μητσο­τά­κη, την οποία ο ίδιος φρό­ντι­σε να μας την υπεν­θυ­μί­σει στην χθε­σι­νή του συνέ­ντευ­ξη δηλώ­νο­ντας ευθαρ­σώς ότι «αν το ΝΑΤΟ μας το ζητή­σει θα στεί­λου­με έλλη­νες στρα­τιώ­τες σε γει­το­νι­κές χώρες της Ουκρα­νί­ας», ορθώ­νε­ται η γνή­σια πατριω­τι­κή και ταυ­τό­χρο­να διε­θνι­στι­κή θέση του ΚΚΕ.

Μια θέση που την απο­τύ­πω­σε ξεκά­θα­ρα ο ΓΓ της ΚΕ Δ. Κου­τσού­μπας μιλώ­ντας στη Βου­λή: «Η απά­ντη­ση υπέρ των συμ­φε­ρό­ντων του λαού μας δεν βρί­σκε­ται στο να συστρα­τευ­θού­με σαν λαός και χώρα με τον έναν ή τον άλλο ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλο. Το πραγ­μα­τι­κό δίλημ­μα σήμε­ρα δεν είναι ΗΠΑ ή Ρωσία, ΕΕ ή Ρωσία, ΝΑΤΟ ή Ρωσία. Η εργα­τι­κή — λαϊ­κή πάλη πρέ­πει να χαρά­ξει αυτο­τε­λή, ανε­ξάρ­τη­τη γραμ­μή, μακριά από όλα τα αστι­κά και ιμπε­ρια­λι­στι­κά σχέδια».

Και, πράγ­μα­τι, τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού δεν έχουν — δεν μπο­ρεί να έχουν — ουδε­μία σχέ­ση με την συστρά­τευ­ση στις επι­διώ­ξεις ξένων συμ­φε­ρό­ντων, είτε του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, είτε της καπι­τα­λι­στι­κής Ρωσί­ας. Η ίδια η Ιστο­ρία φρο­ντί­ζει να μας διδάσκει:

Ήταν προς το συμ­φέ­ρον του ελλη­νι­κού λαού η απο­στο­λή στρα­τευ­μά­των από την κυβέρ­νη­ση του Ελευθ. Βενι­ζέ­λου το 1918 στον ιμπε­ρια­λι­στι­κό πόλε­μο της Αντάντ ενά­ντια στη νεα­ρή Σοβιε­τι­κή Ρωσία; Απά­ντη­ση: Όχι.

Ήταν, άρα­γε, προς το συμ­φέ­ρον του ελλη­νι­κού λαού η απο­στο­λή στρα­τευ­μά­των στην Κορέα προς στή­ρι­ξη των «δυτι­κών συμ­μά­χων» (βλ. ΗΠΑ) το 1950–53; Απά­ντη­ση: Όχι.

Ήταν, μήπως, προς το συμ­φέ­ρον του ελλη­νι­κού λαού η μετα­τρο­πή της χώρας σε Αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κό ορμη­τή­ριο για τις ανά­γκες των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πολέ­μων στο Ιράκ («Πόλε­μος του Κόλ­που» 1991), στη Γιου­γκο­σλα­βία (1999), σε Αφγα­νι­στάν (2001) και Ιράκ (2003), στη Λιβύη (2011), στην Συρία (2011–12); Απά­ντη­ση: Όχι.

Όπως πολ­λοί προ­κά­το­χοί του, ο πρω­θυ­πουρ­γός ψεύ­δε­ται ενώ­πιων του ελλη­νι­κού λαού. «Όσες φορές η χώρα μας συντά­χθη­κε με τους φυσι­κούς μας συμ­μά­χους, η χώρα μας βγή­κε κερ­δι­σμέ­νη» είπε τις προ­άλ­λες στη Βου­λή. Κίβδη­λο επι­χεί­ρη­μα, κολοσ­σαία απά­τη. Κάθε φορά που τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού ταυ­τί­στη­καν με αυτά των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­μα­χιών η χώρα έζη­σε τρα­γω­δί­ες. Από την Μικρα­σια­τι­κή κατα­στρο­φή του 1922 μέχρι την τουρ­κι­κή εισβο­λή και κατο­χή στην Κύπρο το 1974.

Για να τελειώ­νου­με: Τα «ανή­κο­μεν εις τη Δύση/το ΝΑΤΟ/την ΕΕ» είναι απο­δε­δειγ­μέ­να ασύμ­βα­τα με τον γνή­σιο λαϊ­κό πατριω­τι­σμό. Είναι έννοιες που δεν συνα­ντή­θη­καν ποτέ στην ιστο­ρία. Να αγω­νί­ζε­σαι ενά­ντια στο σάπιο εκμε­ταλ­λευ­τι­κό σύστη­μα που γεν­νά τους πολέ­μους και την δυστυ­χία, που χρη­σι­μο­ποιεί τους λαούς, τους εργα­ζό­με­νους και τα παι­διά τους ως «κρέ­ας για τα κανό­νια» των φονιά­δων που αιμα­το­κυλ­λούν την ανθρω­πό­τη­τα, όποια σημαία κι’ αν αυτοί φέρουν.

Να τι σημαί­νει πατριω­τι­σμός, να τι σημαί­νει να είσαι πραγ­μα­τι­κά στην «σωστή πλευ­ρά της ιστορίας».

Τι μας διδά­σκει ο ιμπε­ρια­λι­στι­κός πόλε­μος στην Ουκρα­νία — Του Νίκου Μόττα

«Τσε Γκε­βά­ρα, πρε­σβευ­τής της Επα­νά­στα­σης», του Νίκου Μόττα

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο