Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Νίκος Καββαδίας: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

                                                Στη Μέλ­πω Αξιώτη

Στο παι­δι­κό μας βλέμ­μα πνί­γο­νται οι στεριές.
Πρώ­τη σου αγά­πη τα λιμά­νια σβυούν κι’ εκείνα.
Θάλασ­σα τρώ­ει τό βρά­χο απ’ όλες τίς μεριές.
Μάτια λοξά καί τ’αγαπάς: Κόκ­κι­νη Κίνα.

Γιο­μά­τα παν τα Ιτα­λι­κά στην Ερυθρά.
Που­λιά σε αντι­κα­το­πτρι­σμό – Μαύ­ρη Μανία.
Δόρα­τα μέσα στη νυχτιά παί­ζουν νωθρά.
Λάμπει αρρα­βώ­να στο δεξί σου: Αβησσυνία.

Σε κρε­με­ζί, Νύφη λεβέ­ντρα Ιβηρική.
Ανά­βου­νε του Barriochino τα φανάρια.
Σπα­νιό­λοι μου θαλασ­σο­βά­τες και Γραικοί.
Γκρέ­κο και Λόρ­κα – Ισπα­νία και Πασσιονάρια.

Κύμα θανά­του ξαπο­λυού­νται οι Γερμανοί.
Τ’ άρμα­τα ζώνε­σαι μ’ αρχαία κραυ­γή πολέμου.
Κυνή­γι παί­ζου­νε μαχαί­ρι και σκοινί,
οι κρε­μα­σμέ­νοι στα δεντρά, μπαί­γνιο του ανέμου.

Κι’ απέ Δεκέμ­βρη στην Αθή­να και Φωτιά.
Τού­το της Γης το θαλασ­σό­δαρ­το αγκωνάρι.
Λικνί­ζει κάτου από το Δρύ και την Ιτιά
το Διά­κο, τον Κολο­κο­τρώ­νη και τον Άρη.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο