Νίκος Πλουμπίδης _ “Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ” - Τιμή μου εγώ πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμματος: Φωτεινό και επίκαιρο παράδειγμα αλύγιστου κομμουνιστή

«Θα αντιμετωπίσω το θάνατο σαν Έλληνας κομμουνιστής όπως αντιμετώπισα και την κατηγορία σ’ όλη την ακροαματική διαδικασία. Θα πεθάνω ήσυχος γιατί και αρκετό σπόρο έσπειρα και γιατί χιλιάδες νέοι έλληνες θα πάρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού».

Πέρασαν 63 χρόνια από τότε που ο Νίκος Πλουμπίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, έπεφτε κάτω από τα βόλια του εκτελεστικού αποσπάσματος. Τα ξημερώματα της 14ης Αυγούστου 1954, ο Πλουμπίδης περνούσε στο πάνθεον των ηρώων της εργατικής τάξης, μαζί με το Μπελογιάννη, την Ηλέκτρα Αποστόλου, το Βελουχιώτη, τους χιλιάδες αγωνιστές που «με την καρδιά τους και με το αίμα τους» απέδειξαν την αγάπη τους για την Ελλάδα και το λαό της. Πρόκειται για εκείνους τους ανθρώπους, τους Κομμουνιστές, που το «καντήλι» της μνήμης τους παραμένει- και θα παραμένει άσβεστο- για να φωτίζει τους δίκαιους ταξικούς, λαϊκούς αγώνες του σήμερα και του αύριο.

Έτσι φωτεινό παραμένει το παράδειγμα του Νίκου Πλουμπίδη και σήμερα, έξι και πλέον δεκαετίες μετά τη δολοφονία του. Η ίδια του η ζωή, το προσωπικό του παράδειγμα, η γενναιότητα με την οποία αντιμετώπισε τις κατηγορίες και το θάνατο, η απαράμιλλη θυσία του, αποτελούν αστείρευτη πηγή διδαγμάτων που στις μέρες μας είναι επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε. Η επικαιρότητα του παραδείγματος του Πλουμπίδη δεν είναι καθόλου σχήμα λόγου. Μια ματιά στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα- της μετριότητας, της αδράνειας, του «βολέματος», του ταξικού συμβιβασμού και του ατομισμού που η άρχουσα τάξη καλλιεργεί- αρκεί για να αντιληφθούμε το «μέγεθος» ανθρώπων όπως ο Πλουμπίδης.

Σε μια εποχή όπου με τον πλέον ραφιναρισμένο- και συνάμα επικίνδυνο- τρόπο η αστική τάξη και οι πολιτικοί της υπηρέτες προωθούν τον ταξικό συμβιβασμό, την αποπολιτικοποίηση, τη λογική του «δε βαριέσαι, τίποτα δεν αλλάζει», η ζωή και η θυσία του Νίκου Πλουμπίδη φωτίζει την αισιόδοξη προοπτική του ανθρώπου που θέλει να ζήσει, να σπάσει τα δεσμά της εκμετάλλευσης, να παλέψει και αν χρειαστεί να θυσιαστεί για μια καλύτερη κοινωνία. Είναι η αγωνιστική προοπτική που δεξιοί και «αριστεροί» βαστάζοι της εξουσίας του κεφαλαίου προσπαθούν να κρύψουν από το λαό. Ότι μέσα από την οργανωμένη καθημερινή πάλη, μέσα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, ατσαλώνεται ο άνθρωπος και πως μέσα απ’ αυτήν γεννιούνται και σφυρηλατούνται οι αγωνιστές για ένα καλύτερο αύριο, για μια καλύτερη ζωή. Έτσι γεννιούνται οι πραγματικοί ήρωες, όπως ο Πλουμπίδης.

Το μεγαλείο που αναδεικνύει το παράδειγμα του Νίκου Πλουμπίδη δεν προκύπτει μονάχα απ’ τη γενναιότητα και το θάρρος με τα οποία αντιμετώπισε το θάνατο. Εξοπλισμένος με την πρωτοπόρα κομμουνιστική ιδεολογία, όντας γέννημα-θρέμμα του ΚΚΕ, ο Πλουμπίδης υπήρξε η προσωποποίηση της συνέπειας λόγων και έργων. «Θα παραμείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κομμουνιστής» έγραφε στο γράμμα του απ’ τις φυλακές όπου κρατούνταν το 1952 και, πράγματι, κράτησε το λόγο του στο ακέραιο. Αλήθεια, τι ατέλειωτη άβυσσος χωρίζει το απαράμιλλο αυτό ήθος του κομμουνιστή Πλουμπίδη με την ξετσιπωσιά, την πολιτική φτήνια και χυδαιότητα της σημερινής κυβερνώσας «αριστεράς» που δεν έχει αφήσει δήλωση μετάνοιας που να μην έχει υπογράψει…

«Τιμή μου εγώ πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμματος» σημείωνε ο Νίκος Πλουμπίδης στο γράμμα του από τις φυλακές, αποδεικνύοντας, στις πλέον δύσκολες γι’ αυτόν στιγμές, πως τίποτα δε μπορούσε να κλονίσει την πίστη του στο Κόμμα και στα μεγάλα ιδανικά του κομμουνισμού. Ακόμη και όταν οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος του στερούσαν και την τελευταία πνοή ζωής, ο κομμουνιστής Πλουμπίδης βρήκε το κουράγιο να ζητωκραυγάσει: «Ζήτω το ΚΚΕ, Ζήτω η Ελλάς!». Με αυτές τις λέξεις έκλεινε μια ζωή δοσμένη στον αγώνα για το δίκιο της εργατικής τάξης, για το δίκιο του λαού, μια ζωή δοσμένη στο ΚΚΕ. Ταυτόχρονα, άνοιγε η πόρτα της αθανασίας την οποία ο Πλουμπίδης διέβη με περηφάνια, όπως αρμόζει στους ήρωες που το όνομα τους χαράζεται μια για πάντα στις καρδιές των ανθρώπων.

Έχοντας ακράδαντη πίστη στα ιδανικά του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, τα οποία μετουσίωσε σε ζωή και δράση, πορεύθηκε στο διάβα του βίου του ο Νίκος Πλουμπίδης. Γι΄αυτό θα συνεχίσει να εμπνέει και να φωτίζει, με το παράδειγμα του, τους αγώνες του σήμερα και του αύριο. Για ένα καλύτερο μέλλον, μέχρι την τελική νίκη.

«Είναι τιμή και περηφάνια για τους κομμουνιστές που το Κόμμα μας, το ΚΚΕ, έχει αναδείξει ένα τέτοιο ηρωικό στέλεχος με μια ασύγκριτη, θα έλεγα, προσφορά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα του τόπου μας. Πολλές φορές, όταν γίνεται λόγος για τον Νίκο Πλουμπίδη, προστίθεται μια λέξη πριν. Τραγική φυσιογνωμία. Δε θα τη χρησιμοποιούσα καθόλου… Θεωρώ ότι ήταν ένας αντιπροσωπευτικός τύπος του κομμουνιστή, που συνειδητά παλεύει και πάνω απ’ όλα βάζει το συμφέρον του τόπου, της εργατικής τάξης. Ξέρω πολύ καλά ότι οι λέξεις χρησιμοποιούνται για εκείνη τη στιγμή, τη μελανή… Τέτοια γεγονότα έχουν γίνει παραδείγματα προς αποφυγήν. Εχει αποκατασταθεί πλήρως ο Νίκος Πλουμπίδης. Και στο Κόμμα μας και στη συνείδηση όλων μας… Βρήκε τη δύναμη να τα δει όλα πάνω από την προσωπική πικρία… Πιστεύω πως ήταν ένα έξοχο παράδειγμα κομμουνιστή. Όταν κανείς παλεύει για μια τέτοια υπόθεση, όπως είναι η εθνική ανεξαρτησία, η δημοκρατία, η πρόοδος, ο σοσιαλισμός, χωρίς να παραιτείται από το δικαίωμα της γνώμης, πρέπει να καταφέρνει, πάνω απ’ όλα να βλέπει το βαθύτερο στόχο, που έχουμε εμείς οι κομμουνιστές. Από αυτή την άποψη, το παράδειγμα του Ν. Πλουμπίδη είναι με διαχρονική ιστορική αξία».

– Αλέκα Παπαρήγα (“Ριζοσπάστης”, 15.8.97)

“Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ”

Πιάστηκε στις 25 Νοέμβρη του 1952 κι έμεινε στη φυλακή έως την έναρξη της δίκης, στις 24 Ιούλη 1953. Μαζί του δικάζονταν ερήμην και οι Ν. Ζαχαριάδης, Γ. Ιωαννίδης, Β. Μπαρτζιώτας, Μ. Πορφυρογένης, Π. Ρούσος, Λ. Στρίγγος, Μ. Βλαντάς, Γ. Βοντίτσιος – Γούσιας κ.ά., με βασική κατηγορία την «παράβαση» του ΑΝ 375 της μεταξικής δικτατορίας περί κατασκοπείας. Η δίκη ολοκληρώθηκε στις 3 Αυγούστου 1953 με τον Πλουμπίδη και την καθοδήγηση του ΚΚΕ να καταδικάζονται δύο φορές σε θάνατο.

Στις 25-7-1952 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στηριζόμενο σε μεγάλο βαθμό και σε πληροφορίες στελεχών από την Ελλάδα, καθώς και στην πρωτοβουλία του Πλουμπίδη να δημοσιοποιήσει επιστολή με την οποία αναλάμβανε την ευθύνη του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, ενώ υπεύθυνος ήταν ο Μπελογιάννης, βγάζει Απόφαση «για τον Νίκο Πλουμπίδη (Μπάρμπα)», με την οποία τον διαγράφει, χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα σκληρούς, άδικους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς (προδότης, χαφιές κ.λπ.).

Στις σημειώσεις της απομόνωσης (1954) γράφει:
«Από το μεσημέρι της 4 Μάρτη δεκάδες χιλιάδες λαϊκοί αγωνιστές βρίσκονταν σε πυρετώδη κίνηση. Τα τυπογραφεία και οι πολύγραφοι δούλευαν αδιάκοπα. Πλακάτ, σημαίες, συνθήματα ετοιμάστηκαν. Τα σχέδια πορείας του κάθε κλάδου και τομέα καταστρώθηκαν. Χιλιάδες προκηρύξεις και τρικ μοιράστηκαν. Οι συνδέσεις των διαφόρων κρίκων εκανονίστηκαν. Τα ΧΩΝΙΑ τότε εφευρέθηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή. ΟΛΟΙ οι τομείς ΟΛΑ τα γρανάζια της πολύπλευρης και πολύπλοκης μηχανής τέθηκαν σε κίνηση και άρχισαν να δουλεύουν ταχύτατα και κανονικά. Ξημέρωσε η 5 Μάρτη του 1943. Όλη η κίνηση, όλες οι υπηρεσίες σταματημένες.

Χαρακτηρισμένος άδικα από την ηγεσία του Κόμματος ως πράκτορας, όχι μόνο δεν αποκήρυξε αλλά και υπεράσπισε το ΚΚΕ. «Εκείνοι που με αγαπούν και με σέβονται οφείλουν να πειθαρχήσουν στο Κόμμα, να διαφυλάξουν την ενότητά του και να έχουν εμπιστοσύνη στην ηγεσία του (…) Τιμή μου εγώ πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμματος», είναι τα συγκλονιστικά λόγια που συνοψίζουν την παρακαταθήκη που άφησε. Διατηρώντας την εμπιστοσύνη του, μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες, εκτίμησε πως «το Κόμμα όταν θα ελέγξει τα πράγματα θα αναγνωρίσει τα λάθη του και θα αποκαταστήσει την αλήθεια». Πράγματι, το ΚΚΕ αποκατέστησε πλήρως τον Νίκο Πλουμπίδη από το 1958 με Απόφαση Ολομέλειας της ΚΕ, ενώ στο Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος για την περίοδο 1949 – 1968 τονίζεται πως «η απόφαση του ΠΓ για τον Πλουμπίδη ήταν άδικη».