Νίκος Πλουμπίδης _ “Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ” — Τιμή μου εγώ πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμματος: Φωτεινό και επίκαιρο παράδειγμα αλύγιστου κομμουνιστή

«Θα αντι­με­τω­πί­σω το θάνα­το σαν Έλλη­νας κομ­μου­νι­στής όπως αντι­με­τώ­πι­σα και την κατη­γο­ρία σ’ όλη την ακρο­α­μα­τι­κή δια­δι­κα­σία. Θα πεθά­νω ήσυ­χος για­τί και αρκε­τό σπό­ρο έσπει­ρα και για­τί χιλιά­δες νέοι έλλη­νες θα πάρουν τη θέση μου μέχρι τη νίκη του λαού».

Πέρα­σαν 63 χρό­νια από τότε που ο Νίκος Πλου­μπί­δης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, έπε­φτε κάτω από τα βόλια του εκτε­λε­στι­κού απο­σπά­σμα­τος. Τα ξημε­ρώ­μα­τα της 14ης Αυγού­στου 1954, ο Πλου­μπί­δης περ­νού­σε στο πάν­θε­ον των ηρώ­ων της εργα­τι­κής τάξης, μαζί με το Μπε­λο­γιάν­νη, την Ηλέ­κτρα Απο­στό­λου, το Βελου­χιώ­τη, τους χιλιά­δες αγω­νι­στές που «με την καρ­διά τους και με το αίμα τους» απέ­δει­ξαν την αγά­πη τους για την Ελλά­δα και το λαό της. Πρό­κει­ται για εκεί­νους τους ανθρώ­πους, τους Κομ­μου­νι­στές, που το «καντή­λι» της μνή­μης τους παρα­μέ­νει- και θα παρα­μέ­νει άσβε­στο- για να φωτί­ζει τους δίκαιους ταξι­κούς, λαϊ­κούς αγώ­νες του σήμε­ρα και του αύριο.

Έτσι φωτει­νό παρα­μέ­νει το παρά­δειγ­μα του Νίκου Πλου­μπί­δη και σήμε­ρα, έξι και πλέ­ον δεκα­ε­τί­ες μετά τη δολο­φο­νία του. Η ίδια του η ζωή, το προ­σω­πι­κό του παρά­δειγ­μα, η γεν­ναιό­τη­τα με την οποία αντι­με­τώ­πι­σε τις κατη­γο­ρί­ες και το θάνα­το, η απα­ρά­μιλ­λη θυσία του, απο­τε­λούν αστεί­ρευ­τη πηγή διδαγ­μά­των που στις μέρες μας είναι επί­και­ρα όσο ποτέ άλλο­τε. Η επι­και­ρό­τη­τα του παρα­δείγ­μα­τος του Πλου­μπί­δη δεν είναι καθό­λου σχή­μα λόγου. Μια ματιά στην σύγ­χρο­νη ελλη­νι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα- της μετριό­τη­τας, της αδρά­νειας, του «βολέ­μα­τος», του ταξι­κού συμ­βι­βα­σμού και του ατο­μι­σμού που η άρχου­σα τάξη καλ­λιερ­γεί- αρκεί για να αντι­λη­φθού­με το «μέγε­θος» ανθρώ­πων όπως ο Πλουμπίδης.

Σε μια επο­χή όπου με τον πλέ­ον ραφι­να­ρι­σμέ­νο- και συνά­μα επι­κίν­δυ­νο- τρό­πο η αστι­κή τάξη και οι πολι­τι­κοί της υπη­ρέ­τες προ­ω­θούν τον ταξι­κό συμ­βι­βα­σμό, την απο­πο­λι­τι­κο­ποί­η­ση, τη λογι­κή του «δε βαριέ­σαι, τίπο­τα δεν αλλά­ζει», η ζωή και η θυσία του Νίκου Πλου­μπί­δη φωτί­ζει την αισιό­δο­ξη προ­ο­πτι­κή του ανθρώ­που που θέλει να ζήσει, να σπά­σει τα δεσμά της εκμε­τάλ­λευ­σης, να παλέ­ψει και αν χρεια­στεί να θυσια­στεί για μια καλύ­τε­ρη κοι­νω­νία. Είναι η αγω­νι­στι­κή προ­ο­πτι­κή που δεξιοί και «αρι­στε­ροί» βαστά­ζοι της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου προ­σπα­θούν να κρύ­ψουν από το λαό. Ότι μέσα από την οργα­νω­μέ­νη καθη­με­ρι­νή πάλη, μέσα στο εργα­τι­κό-λαϊ­κό κίνη­μα, ατσα­λώ­νε­ται ο άνθρω­πος και πως μέσα απ’ αυτήν γεν­νιού­νται και σφυ­ρη­λα­τού­νται οι αγω­νι­στές για ένα καλύ­τε­ρο αύριο, για μια καλύ­τε­ρη ζωή. Έτσι γεν­νιού­νται οι πραγ­μα­τι­κοί ήρω­ες, όπως ο Πλουμπίδης. 

Το μεγα­λείο που ανα­δει­κνύ­ει το παρά­δειγ­μα του Νίκου Πλου­μπί­δη δεν προ­κύ­πτει μονά­χα απ’ τη γεν­ναιό­τη­τα και το θάρ­ρος με τα οποία αντι­με­τώ­πι­σε το θάνα­το. Εξο­πλι­σμέ­νος με την πρω­το­πό­ρα κομ­μου­νι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία, όντας γέν­νη­μα-θρέμ­μα του ΚΚΕ, ο Πλου­μπί­δης υπήρ­ξε η προ­σω­πο­ποί­η­ση της συνέ­πειας λόγων και έργων. «Θα παρα­μεί­νω για πάντα πιστός και θα πεθά­νω κομ­μου­νι­στής» έγρα­φε στο γράμ­μα του απ’ τις φυλα­κές όπου κρα­τού­νταν το 1952 και, πράγ­μα­τι, κρά­τη­σε το λόγο του στο ακέ­ραιο. Αλή­θεια, τι ατέ­λειω­τη άβυσ­σος χωρί­ζει το απα­ρά­μιλ­λο αυτό ήθος του κομ­μου­νι­στή Πλου­μπί­δη με την ξετσι­πω­σιά, την πολι­τι­κή φτή­νια και χυδαιό­τη­τα της σημε­ρι­νής κυβερ­νώ­σας «αρι­στε­ράς» που δεν έχει αφή­σει δήλω­ση μετά­νοιας που να μην έχει υπογράψει… 

«Τιμή μου εγώ πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμ­μα­τος» σημεί­ω­νε ο Νίκος Πλου­μπί­δης στο γράμ­μα του από τις φυλα­κές, απο­δει­κνύ­ο­ντας, στις πλέ­ον δύσκο­λες γι’ αυτόν στιγ­μές, πως τίπο­τα δε μπο­ρού­σε να κλο­νί­σει την πίστη του στο Κόμ­μα και στα μεγά­λα ιδα­νι­κά του κομ­μου­νι­σμού. Ακό­μη και όταν οι σφαί­ρες του εκτε­λε­στι­κού απο­σπά­σμα­τος του στε­ρού­σαν και την τελευ­ταία πνοή ζωής, ο κομ­μου­νι­στής Πλου­μπί­δης βρή­κε το κου­ρά­γιο να ζητω­κραυ­γά­σει: «Ζήτω το ΚΚΕ, Ζήτω η Ελλάς!». Με αυτές τις λέξεις έκλει­νε μια ζωή δοσμέ­νη στον αγώ­να για το δίκιο της εργα­τι­κής τάξης, για το δίκιο του λαού, μια ζωή δοσμέ­νη στο ΚΚΕ. Ταυ­τό­χρο­να, άνοι­γε η πόρ­τα της αθα­να­σί­ας την οποία ο Πλου­μπί­δης διέ­βη με περη­φά­νια, όπως αρμό­ζει στους ήρω­ες που το όνο­μα τους χαρά­ζε­ται μια για πάντα στις καρ­διές των ανθρώπων. 

Έχο­ντας ακρά­δα­ντη πίστη στα ιδα­νι­κά του σοσια­λι­σμού-κομ­μου­νι­σμού, τα οποία μετου­σί­ω­σε σε ζωή και δρά­ση, πορεύ­θη­κε στο διά­βα του βίου του ο Νίκος Πλου­μπί­δης. Γι΄αυτό θα συνε­χί­σει να εμπνέ­ει και να φωτί­ζει, με το παρά­δειγ­μα του, τους αγώ­νες του σήμε­ρα και του αύριο. Για ένα καλύ­τε­ρο μέλ­λον, μέχρι την τελι­κή νίκη.

«Είναι τιμή και περη­φά­νια για τους κομ­μου­νι­στές που το Κόμ­μα μας, το ΚΚΕ, έχει ανα­δεί­ξει ένα τέτοιο ηρω­ι­κό στέ­λε­χος με μια ασύ­γκρι­τη, θα έλε­γα, προ­σφο­ρά στο εργα­τι­κό και λαϊ­κό κίνη­μα του τόπου μας. Πολ­λές φορές, όταν γίνε­ται λόγος για τον Νίκο Πλου­μπί­δη, προ­στί­θε­ται μια λέξη πριν. Τρα­γι­κή φυσιο­γνω­μία. Δε θα τη χρη­σι­μο­ποιού­σα καθό­λου… Θεω­ρώ ότι ήταν ένας αντι­προ­σω­πευ­τι­κός τύπος του κομ­μου­νι­στή, που συνει­δη­τά παλεύ­ει και πάνω απ’ όλα βάζει το συμ­φέ­ρον του τόπου, της εργα­τι­κής τάξης. Ξέρω πολύ καλά ότι οι λέξεις χρη­σι­μο­ποιού­νται για εκεί­νη τη στιγ­μή, τη μελα­νή… Τέτοια γεγο­νό­τα έχουν γίνει παρα­δείγ­μα­τα προς απο­φυ­γήν. Εχει απο­κα­τα­στα­θεί πλή­ρως ο Νίκος Πλου­μπί­δης. Και στο Κόμ­μα μας και στη συνεί­δη­ση όλων μας… Βρή­κε τη δύνα­μη να τα δει όλα πάνω από την προ­σω­πι­κή πικρία… Πιστεύω πως ήταν ένα έξο­χο παρά­δειγ­μα κομ­μου­νι­στή. Όταν κανείς παλεύ­ει για μια τέτοια υπό­θε­ση, όπως είναι η εθνι­κή ανε­ξαρ­τη­σία, η δημο­κρα­τία, η πρό­ο­δος, ο σοσια­λι­σμός, χωρίς να παραι­τεί­ται από το δικαί­ω­μα της γνώ­μης, πρέ­πει να κατα­φέρ­νει, πάνω απ’ όλα να βλέ­πει το βαθύ­τε­ρο στό­χο, που έχου­με εμείς οι κομ­μου­νι­στές. Από αυτή την άπο­ψη, το παρά­δειγ­μα του Ν. Πλου­μπί­δη είναι με δια­χρο­νι­κή ιστο­ρι­κή αξία».

- Αλέ­κα Παπα­ρή­γα (“Ριζο­σπά­στης”, 15.8.97)

“Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ”

Πιά­στη­κε στις 25 Νοέμ­βρη του 1952 κι έμει­νε στη φυλα­κή έως την έναρ­ξη της δίκης, στις 24 Ιού­λη 1953. Μαζί του δικά­ζο­νταν ερή­μην και οι Ν. Ζαχα­ριά­δης, Γ. Ιωαν­νί­δης, Β. Μπαρ­τζιώ­τας, Μ. Πορ­φυ­ρο­γέ­νης, Π. Ρού­σος, Λ. Στρίγ­γος, Μ. Βλα­ντάς, Γ. Βοντί­τσιος — Γού­σιας κ.ά., με βασι­κή κατη­γο­ρία την «παρά­βα­ση» του ΑΝ 375 της μετα­ξι­κής δικτα­το­ρί­ας περί κατα­σκο­πεί­ας. Η δίκη ολο­κλη­ρώ­θη­κε στις 3 Αυγού­στου 1953 με τον Πλου­μπί­δη και την καθο­δή­γη­ση του ΚΚΕ να κατα­δι­κά­ζο­νται δύο φορές σε θάνατο.

Στις 25–7‑1952 το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στη­ρι­ζό­με­νο σε μεγά­λο βαθ­μό και σε πλη­ρο­φο­ρί­ες στε­λε­χών από την Ελλά­δα, καθώς και στην πρω­το­βου­λία του Πλου­μπί­δη να δημο­σιο­ποι­ή­σει επι­στο­λή με την οποία ανα­λάμ­βα­νε την ευθύ­νη του παρά­νο­μου μηχα­νι­σμού του ΚΚΕ, ενώ υπεύ­θυ­νος ήταν ο Μπε­λο­γιάν­νης, βγά­ζει Από­φα­ση «για τον Νίκο Πλου­μπί­δη (Μπάρ­μπα)», με την οποία τον δια­γρά­φει, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ιδιαί­τε­ρα σκλη­ρούς, άδι­κους και απα­ρά­δε­κτους χαρα­κτη­ρι­σμούς (προ­δό­της, χαφιές κ.λπ.).

Στις σημειώ­σεις της απο­μό­νω­σης (1954) γράφει:
«Από το μεση­μέ­ρι της 4 Μάρ­τη δεκά­δες χιλιά­δες λαϊ­κοί αγω­νι­στές βρί­σκο­νταν σε πυρε­τώ­δη κίνη­ση. Τα τυπο­γρα­φεία και οι πολύ­γρα­φοι δού­λευαν αδιά­κο­πα. Πλα­κάτ, σημαί­ες, συν­θή­μα­τα ετοι­μά­στη­καν. Τα σχέ­δια πορεί­ας του κάθε κλά­δου και τομέα κατα­στρώ­θη­καν. Χιλιά­δες προ­κη­ρύ­ξεις και τρικ μοι­ρά­στη­καν. Οι συν­δέ­σεις των δια­φό­ρων κρί­κων εκα­νο­νί­στη­καν. Τα ΧΩΝΙΑ τότε εφευ­ρέ­θη­καν και τέθη­καν σε εφαρ­μο­γή. ΟΛΟΙ οι τομείς ΟΛΑ τα γρα­νά­ζια της πολύ­πλευ­ρης και πολύ­πλο­κης μηχα­νής τέθη­καν σε κίνη­ση και άρχι­σαν να δου­λεύ­ουν ταχύ­τα­τα και κανο­νι­κά. Ξημέ­ρω­σε η 5 Μάρ­τη του 1943. Όλη η κίνη­ση, όλες οι υπη­ρε­σί­ες σταματημένες.

Χαρα­κτη­ρι­σμέ­νος άδι­κα από την ηγε­σία του Κόμ­μα­τος ως πρά­κτο­ρας, όχι μόνο δεν απο­κή­ρυ­ξε αλλά και υπε­ρά­σπι­σε το ΚΚΕ. «Εκεί­νοι που με αγα­πούν και με σέβο­νται οφεί­λουν να πει­θαρ­χή­σουν στο Κόμ­μα, να δια­φυ­λά­ξουν την ενό­τη­τά του και να έχουν εμπι­στο­σύ­νη στην ηγε­σία του (…) Τιμή μου εγώ πάνω απ’ όλα έχω την τιμή του Κόμ­μα­τος», είναι τα συγκλο­νι­στι­κά λόγια που συνο­ψί­ζουν την παρα­κα­τα­θή­κη που άφη­σε. Δια­τη­ρώ­ντας την εμπι­στο­σύ­νη του, μέσα σε τόσο δύσκο­λες συν­θή­κες, εκτί­μη­σε πως «το Κόμ­μα όταν θα ελέγ­ξει τα πράγ­μα­τα θα ανα­γνω­ρί­σει τα λάθη του και θα απο­κα­τα­στή­σει την αλή­θεια». Πράγ­μα­τι, το ΚΚΕ απο­κα­τέ­στη­σε πλή­ρως τον Νίκο Πλου­μπί­δη από το 1958 με Από­φα­ση Ολο­μέ­λειας της ΚΕ, ενώ στο Δοκί­μιο Ιστο­ρί­ας του Κόμ­μα­τος για την περί­ο­δο 1949 — 1968 τονί­ζε­ται πως «η από­φα­ση του ΠΓ για τον Πλου­μπί­δη ήταν άδι­κη».

Δεί­τε «Δοκί­μιο Ιστο­ρί­ας ΚΚΕ» — Β΄τόμος σελ. 246–247, 252–254, 258, 278–282, 284–289, 292–296, 397, 401, 404–405, 494, 545, 705, 707–710, 719

Δια­βά­στε στο Ριζο­σπά­στη:
Έζη­σε και πέθα­νε κομμουνιστής
Τους φόβι­ζε ακό­μη και νεκρός: Τα απο­κα­λυ­πτή­ρια του μνη­μεί­ου του ηρω­ι­κού στε­λέ­χους του ΚΚΕ
Αστι­κές και οπορ­του­νι­στι­κές δια­στρε­βλώ­σεις της Ιστο­ρί­ας του ΚΚΕ
Η τρα­γι­κή μοί­ρα του Πλου­μπί­δη υπό­θε­ση ανί­ε­ρης εκμε­τάλ­λευ­σης (ανα­φο­ρά στο βιβλίο του Δημο­σθέ­νη Παπα­χρί­στου «Νίκος Πλου­μπί­δης, ντο­κου­μέ­ντα –γράμ­μα­τα από τη φυλακή)

902 Οι Πλου­μπί­δης — Μπε­λο­γιάν­νης, η καπη­λεία και η αντι-ΚΚΕ επί­θε­ση — του Ανα­στά­ση ΓΚΙΚΑ συνερ­γά­τη του Τμή­μα­τος Ιστο­ρί­ας της ΚΕ του ΚΚΕ