Oι «εθνικοί ευεργέτες» πλούτισαν από τις σάρκες του λαού

Με αφορ­μή την πρό­σφα­τη μετο­νο­μα­σία του λιμα­νιού του Κατά­κο­λου σε Λιμά­νι Γιάν­νη Λάτση, ανα­δη­μο­σιεύ­ου­με μια παλαιό­τε­ρη τοπο­θέ­τη­ση στη Βου­λή, για το θέμα των «εθνι­κών ευερ­γε­τών», του βου­λευ­τή του ΚΚΕ Νίκου Καρα­θα­να­σό­που­λουο οποίς είπε μετα­ξύ άλλων:

«Η κυβέρ­νη­ση τιμά, όπως είπε, τους εθνι­κούς ευερ­γέ­τες. Ποιοι είναι αλή­θεια αυτοί οι επο­νο­μα­ζό­με­νοι “εθνι­κοί ευερ­γέ­τες”, αυτοί, του­λά­χι­στον, στους οποί­ους το αστι­κό κρά­τος απέ­δω­σε αυτόν τον τίτλο;

Βεβαί­ως, υπήρ­ξαν και πάρα πολ­λοί Ελλη­νες — οι περισ­σό­τε­ροι απ’ αυτούς είναι άγνω­στοι και είναι και από το εξω­τε­ρι­κό — οι οποί­οι στή­ρι­ξαν μέσω δωρε­ών τις ανά­γκες της νεο­λαί­ας και της λαϊ­κής οικο­γέ­νειας για μόρ­φω­ση ή για υγεία ή για απο­κα­τά­στα­ση ή και για πολι­τι­σμό. Και αυτοί, βεβαί­ως, δεν έχουν λάβει τον τίτλο του “εθνι­κού ευερ­γέ­τη”, πλην ελα­χί­στων εξαι­ρέ­σε­ων ενδε­χο­μέ­νως. Είναι αυτοί οι οποί­οι δώρι­σαν τις περιου­σί­ες τους, χωρίς να ζητά­νε αντάλ­λαγ­μα. Είναι αυτοί οι οποί­οι δώρι­σαν τις περιου­σί­ες τους, χωρίς να θέλουν να ξεπλύ­νουν τα εγκλή­μα­τά τους. Για­τί, βεβαί­ως, για το αστι­κό κρά­τος δεν απο­τε­λεί εθνι­κό ευερ­γέ­τη ο Ρήγας Βελε­στιν­λής, που έδω­σε το σύνο­λο της περιου­σί­ας του για το μεγά­λο δια­φω­τι­στι­κό του έργο, αλλά και την ίδια τη δική του τη ζωή.

Οι περισ­σό­τε­ροι απ’ αυτούς τους “εθνι­κούς ευερ­γέ­τες”, τους οποί­ους τιμά­τε, κύριε υπουρ­γέ, αλλά και άλλα κόμ­μα­τα της αντι­πο­λί­τευ­σης ακό­μη — άκου­σα τον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό εκπρό­σω­πο των Ανε­ξάρ­τη­των Ελλή­νων — ήταν πλού­σιοι αστοί σε παροι­κί­ες του εξω­τε­ρι­κού, που συνέ­βα­λαν στην οικο­δό­μη­ση του αστι­κού κρά­τους και που με τριά­ντα αργύ­ρια ξέπλυ­ναν τα εγκλή­μα­τα τα οποία έκα­ναν σε βάρος της χώρας, αλλά και του λαού της.

Τιμά­τε, αλή­θεια, τον Ανδρέα Συγ­γρό; Για τα “Λαυ­ρε­ω­τι­κά” ποιος ήταν υπεύ­θυ­νος, που οδή­γη­σε στη χρε­ο­κο­πία και την κατα­στρο­φή χιλιά­δων Ελλή­νων, που οδή­γη­σε σε μαζι­κές αυτο­κτο­νί­ες; Τιμά­τε αυτόν ο οποί­ος απο­τέ­λε­σε έναν από τους παρά­γο­ντες για να οδη­γη­θεί η χώρα στη χρε­ο­κο­πία το 1893, προ­κει­μέ­νου να απο­κτή­σει νέα τρα­πε­ζι­κά προ­νό­μια και πρό­σβα­ση στην Εθνι­κή Τρά­πε­ζα και ο οποί­ος, βεβαί­ως, είχε τιμη­θεί και από τον ίδιο το Σουλ­τά­νο, δύο φορές μάλι­στα; Δηλα­δή, τιμά­τε αυτόν που ο Κορ­δά­τος χαρα­κτή­ρι­σε “μηχα­νορ­ρά­φο” και “επι­δέ­ξιο πολι­τι­κά­ντη”. Αλλοι τον έλε­γαν “λωπο­δύ­τη φιλάν­θρω­πο”, ενώ ο Τύπος της επο­χής τον ονό­μα­ζε “χρυ­σο­κάν­θα­ρο”. Αυτόν τιμάτε;».

Να μην ξεχνάμε την ιστορία του καθενός

Συνε­χί­ζο­ντας, ο Ν. Καρα­θα­να­σό­που­λος είπε: «Τιμά­τε αλή­θεια τον εθνι­κό ευερ­γέ­τη Τοσί­τσα; Ο “Μπρα­ΐ­μης” είχε έναν πολύ­τι­μο συνερ­γά­τη, το μεγα­λέ­μπο­ρο της Αιγύ­πτου Τοσί­τσα. Ηταν φίλος του πατέ­ρα του, του Μεχ­μέτ Αλή, και είχε στην Αίγυ­πτο εκτά­σεις ολό­κλη­ρες. Αυτός, λοι­πόν, στά­θη­κε το “δεξί χέρι” του Μπρα­ΐ­μη. Εγρα­φε δεξιά και αρι­στε­ρά, καλώ­ντας το λαό να προ­σκυ­νή­σει! Ηταν ο αρχη­γός της επι­με­λη­τεί­ας του αιγυ­πτια­κού στρα­τού και ο άνθρω­πος αυτός θησαύ­ρι­ζε με το αίμα και τις σάρ­κες του ελλη­νι­κού λαού. Αυτός, λοι­πόν, ο κατά­πτυ­στος προ­δό­της εξα­γό­ρα­σε τον τίτλο του “εθνι­κού ευερ­γέ­τη”! Αυτούς τιμάτε;

Τιμά­τε τους αστούς του παροι­κια­κού κεφα­λαί­ου, που έγι­ναν τσι­φλι­κά­δες, οι οποί­οι αγό­ρα­σαν από το Σουλ­τά­νο τερά­στιες εκτά­σεις πριν από την απε­λευ­θέ­ρω­ση της Θεσ­σα­λί­ας και οι οποί­οι όχι μόνο πλού­τι­σαν από τον ιδρώ­τα, αλλά και από το ίδιο το αίμα των κολί­γων; Τιμά­τε τον Ζάπ­πα, τον Ζαρί­φη, τον Στε­φά­νο­βικ, τον Ζωγρά­φο, που είχε τον τίτλο του “εφέ­ντη” και ήταν από τους πιο στυ­γνούς τσι­φλι­κά­δες της περιο­χής, πρω­τα­γω­νι­στής κάθε δίω­ξης ενά­ντια στους κολί­γους και στο Κιλε­λέρ; Η μήπως τιμά­τε τον Ζαχά­ρωφ και τον Μπο­δο­σά­κη, που ήταν προ­μη­θευ­τές και του ελλη­νι­κού και του τουρ­κι­κού στρα­τού ταυ­τό­χρο­να, ή τους σύγ­χρο­νους, όπως τον Λάτση και το έγκλη­μά του στην “ΠΕΤΡΟΛΑ”;

Απ’ αυτήν την άπο­ψη πρέ­πει ορι­σμέ­να πράγ­μα­τα να μπαί­νουν στην πραγ­μα­τι­κή τους διά­στα­ση και να μην ξεχνά­με την ιστο­ρία του καθενός».