Ο ΝΑΤΟικός βιασμός της Γιουγκοσλαβίας

Ήταν 24 Μάρ­τη 1999- πριν 17 χρό­νια- όταν τα ΝΑΤΟι­κά στρα­τεύ­μα­τα ξεκι­νού­σαν το βάρ­βα­ρο σφυ­ρο­κό­πη­μα ενά­ντια στο λαό της Γιου­γκο­σλα­βί­ας. Λίγα μόλις χιλιό­με­τρα βορεί­ως των ελλη­νι­κών συνό­ρων, η βορειο­α­τλα­ντι­κή (λυκο)συμμαχία έβα­ζε την αιμα­το­βαμ­μέ­νη της σφρα­γί­δα στην τελευ­ταία μεγά­λη σφα­γή του 20ου αιώ­να. Ήταν τότε που η βαλ­κα­νι­κή χερ­σό­νη­σος γινό­ταν, για άλλη μια φορά, πεδίο δρά­σης των ιμπε­ρια­λι­στών και η ομο­σπον­δια­κή δημο­κρα­τία της Γιου­γκο­σλα­βία (ή μάλ­λον ότι είχε απο­μεί­νει απ’ αυτήν) συντρί­βο­νταν στις μυλό­πε­τρες των ευρω­α­τλα­ντι­κών συμφερόντων.

Ήταν η πρώ­τη φορά στην ιστο­ρία του ΝΑΤΟ που ξεκι­νού­σε μια πλα­τιάς κλί­μα­κας πολε­μι­κή επι­χεί­ρη­ση χωρίς την- τυπι­κή έστω- έγκρι­ση του Συμ­βου­λί­ου Ασφα­λεί­ας του ΟΗΕ. Βεβαί­ως, οι συμ­με­τέ­χου­σες στο έγκλη­μα κυβερ­νή­σεις των χωρών-μελών της συμ­μα­χί­ας (με προ­ε­ξάρ­χου­σες τις ΗΠΑ, Βρε­τα­νία, Γερ­μα­νία, Γαλ­λία) είχαν βρει ήδη το κατάλ­λη­λο πρό­σχη­μα: Ήταν ο τερ­μα­τι­σμός της υπο­τι­θέ­με­νης «επι­θε­τι­κό­τη­τας» της κυβέρ­νη­σης του Σλό­μπο­νταν Μιλό­σε­βιτς στην περιο­χή του Κοσό­βου. Για να δικαιο­λο­γή­σουν δε την επερ­χό­με­νη στρα­τιω­τι­κή επέμ­βα­ση οι ηγέ­τες της ΝΑΤΟι­κής συμ­μο­ρί­ας (Κλί­ντον, Μπλερ, Σρέ­ντερ κλπ.) είχαν επι­δω­θεί σε ένα ρεσι­τάλ δημό­σιου πολι­τι­κού θεα­τρι­νι­σμού, παρι­στά­νο­ντας τους «ανη­συ­χού­ντες» για την τύχη της αλβα­νι­κής μειο­νό­τη­τας του Κοσσυφοπεδίου.

«Δρού­με μαζί με τους συμ­μά­χους μας για την ειρή­νη» σημεί­ω­νε σε- οσκα­ρι­κών δια­στά­σε­ων από άπο­ψη ερμη­νεί­ας- τηλε­ο­πτι­κό του διάγ­γελ­μα λίγες ώρες πριν την έναρ­ξη των βομ­βαρ­δι­σμών ο Μπ.Κλίντον, προ­σθέ­το­ντας «δρώ­ντας τώρα, προ­α­σπί­ζου­με τις αξί­ες μας, προ­στα­τεύ­ου­με τα συμ­φέ­ρο­ντα μας και ενι­σχύ­ο­ντας τους σκο­πούς της ειρή­νης».

Το ποιές «αξί­ες», ποιά «συμ­φέ­ρο­ντα» και ποιούς «σκο­πούς» προ­ά­σπι­ζε το ΝΑΤΟι­κό μακε­λειό θα το δού­με στη συνέχεια…

Στις 23 Μάρ­τη, ο τότε ΓΓ του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολά­να δίνει εντο­λή στον αμε­ρι­κα­νό στρα­τη­γό Γου­έ­σλι Κλαρκ για την έναρ­ξη των πρώ­των αερο­πο­ρι­κών επι­δρο­μών πάνω απ’ τις σερ­βι­κές πόλεις. Μέσα σε 78 ημέ­ρες κυβερ­νη­τι­κά κτί­ρια, νοσο­κο­μεία, σχο­λεία, δημό­σιες συγκοι­νω­νί­ες, γέφυ­ρες, ολό­κλη­ρα οικο­δο­μι­κά τετρά­γω­να ισο­πε­δώ­θη­καν στην κυριο­λε­ξία, παρά τις ΝΑΤΟι­κές δια­βε­βαιώ­σεις ότι οι βόμ­βες στόχευαν…αποκλειστικά στρα­τιω­τι­κές υπο­δο­μές. Βελι­γρά­δι, Νόβι Σαντ, Νις, Πρί­στι­να, Πρά­χο­βο, μικρό­τε­ρες σερ­βι­κές πόλεις και χωριά έζη­σαν για περισ­σό­τε­ρους από δύο μήνες τον τρό­μο και την ωμή ΝΑΤΟϊ­κή βαρβαρότητα.

Σε αυτό το σημείο- εξε­τά­ζο­ντας τα γεγο­νό­τα από ιστο­ρι­κή από­στα­ση 17 ετών- αξί­ζει να κάνου­με ορι­σμέ­νες επι­ση­μάν­σεις σχε­τι­κά με τη ΝΑΤΟι­κή επέμ­βα­ση στη Γιουγκοσλαβία.

1. Ποιοί ήταν οι πραγ­μα­τι­κοί λόγοι που οδή­γη­σαν στο ΝΑΤΟι­κό έγκλη­μα; Ασφα­λώς και δεν ήταν η προ­στα­σία της μειο­νό­τη­τας του Κοσ­συ­φο­πε­δί­ου που χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­κε ως πρό­σχη­μα. Ο πρώ­ην διευ­θυ­ντής επι­κοι­νω­νί­ας του αμε­ρι­κα­νού ανα­πλη­ρω­τή υπουρ­γού εξω­τε­ρι­κών Στρό­ουτ Τάλ­μποτ (επί κυβέρ­νη­σης Κλί­ντον), ο Τζον Νόρις, ανα­φέ­ρει τα εξής:

«Η πορεία της κοι­νό­τη­τας των δυτι­κών δημο­κρα­τιών απο­δει­κνύ­ει για­τί η Γιου­γκο­σλα­βία του Μιλό­σε­βιτς απο­τε­λού­σε ανα­χρο­νι­σμό (στο διε­θνές πεδίο). Ενώ τα έθνη σε ολό­κλη­ρη την περιο­χή επε­δί­ω­καν να μεταρ­ρυθ­μί­σουν τις οικο­νο­μί­ες τους, να αμβλύ­νουν τις εθνι­κές εντά­σεις και να διευ­ρύ­νουν την κοι­νω­νία των πολι­τών, το Βελι­γρά­δι συνέ­χι­ζε να κινεί­ται στην αντί­θε­τη κατεύ­θυν­ση. Δεν πρέ­πει λοι­πόν να απο­ρεί κανείς για το γεγο­νός ότι το ΝΑΤΟ και η Γιου­γκο­σλα­βία τέθη­καν σε τρο­χιά σύγκρου­σης. Ήταν η αντί­στα­ση της Γιου­γκο­σλα­βί­ας στις ευρύ­τε­ρες τάσεις πολι­τι­κών και οικο­νο­μι­κών μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων — όχι η κατα­πί­ε­ση των Αλβα­νών του Κοσ­συ­φο­πε­δί­ου — αυτό εξη­γεί καλύ­τε­ρα τους λόγους του πολέ­μου του ΝΑΤΟ» (John Norris (2005),  Collision Course: NATO, Russia and Kosovo).

Η Γιου­γκο­σλα­βία του Μιλό­σε­βιτς, λοι­πόν, έγι­νε ουσια­στι­κά το πει­ρα­μα­τό­ζωο του ιμπε­ρια­λι­σμού στην προ­σπά­θεια τρο­μο­κρά­τη­σης των λαών. Στα κεφά­λια των σέρ­βων αμά­χων δοκι­μά­στη­κε το ιμπε­ρια­λι­στι­κό δόγ­μα του «όποιος δεν συμ­μορ­φώ­νε­ται με τη νέα διε­θνή τάξη πραγ­μά­των θα βιώ­νει τη βαρ­βα­ρό­τη­τα». Η συνέ­χεια είναι γνω­στή: Αφγα­νι­στάν, Ιράκ, Λιβύη, Μάλι, Συρία κλπ.

Για να έχου­με μια σαφέ­στε­ρη εικό­να των λόγων που οδή­γη­σαν στο ΝΑΤΟι­κό μακε­λείο του 1999, πρέ­πει να δού­με και ποιοί τελι­κά ωφε­λή­θη­καν απ’ την ισο­πέ­δω­ση της Γιουγκοσλαβίας.

Της ερη­μο­ποί­η­σης που προ­κά­λε­σε η θηριω­δία των στρα­τευ­μά­των του ΝΑΤΟ, ακο­λού­θη­σε ένα «πλιά­τσι­κο» ξεπου­λή­μα­τος και ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων των κρα­τι­κών υπο­δο­μών της χώρας. Κερ­δι­σμέ­να βγή­καν ασφα­λώς ευρω­παϊ­κά και αμε­ρι­κα­νι­κά μονο­πώ­λια. Υπο­λο­γί­ζε­ται ότι στη μετά-Μιλό­σε­βιτς επο­χή, από το 2000 έως το 2009, έλα­βαν χώρα περισ­σό­τε­ρες από 1.800 ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις κρα­τι­κής περιου­σί­ας και επι­χει­ρή­σε­ων, η πλειο­ψη­φία της σερ­βι­κής βιο­μη­χα­νί­ας μετάλ­λου έχει περά­σει σε αμε­ρι­κα­νι­κά χέρια ενώ η εθνι­κή αυτο­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νία «Ζάστα­βα» εξα­γο­ρά­στη­κε από τον ιτα­λι­κό κολοσ­σό Fiat.

Στο «παι­χνί­δι» της «οικο­νο­μι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης» της χώρας μπή­καν τόσο το Διε­θνές Νομι­σμα­τι­κό Ταμείο όσο και η Παγκό­σμια Τρά­πε­ζα. Σύμ­φω­να με τον κανα­δό οικο­νο­μο­λό­γο, διευ­θυ­ντή του Κέντρου Ερευ­νών για την Παγκο­σμιο­ποί­η­ση, Μισέλ Χοσου­ντόφ­σκι, ΔΝΤ και Παγκό­σμια Τρά­πε­ζα είχαν ήδη, πριν τη ΝΑΤΟι­κή επέμ­βα­ση, εκπο­νή­σει σχε­τι­κό σχέ­διο οικο­νο­μι­κής ανα­συ­γκρό­τη­σης (Linking NATO, the IMF, and the World Bank- Michel Chossudovsky (http://www.converge.org.nz/pma/apmich.htm).

Η «ανα­συ­γκρό­τη­ση» αυτή ευθυ­γραμ­μί­ζο­νταν πλή­ρως με μια σει­ρά στρα­τη­γι­κών επι­λο­γών και μεταρ­ρυθ­μί­σε­ων (ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, ξεπού­λη­μα δημό­σιων υπη­ρε­σιών, άνοιγ­μα αγο­ρών, πλή­ρης διά­λυ­ση εργα­τι­κών-κοι­νω­νι­κών κεκτη­μέ­νων κλπ) που θα άνοι­γαν το δρό­μο για τη μελ­λο­ντι­κή έντα­ξη της νέας Σερ­βί­ας στην ΕΕ.

Η τρί­χρο­νη Μίλι­τσα Ράκιτς βρή­κε τρα­γι­κό θάνα­το στο σπί­τι της από μια “έξυ­πνη βόμ­βα” του ΝΑΤΟ

1. Το ΝΑΤΟ- στο οποίο σύμ­φω­να με τον κ.Τσίπρα «αδιαμ­φι­σβή­τη­τα ανή­κου­με» και το οποίο περι­πο­λεί σήμε­ρα στο Αιγαίο- είναι επί­σης υπεύθυνο:

α) Για περισ­σό­τε­ρους από 2.500 νεκρούς αμά­χους (προ­φα­νώς περι­λαμ­βά­νο­νται στις λεγό­με­νες «παρά­πλευ­ρες απώ­λειες»), μετα­ξύ των οποί­ων μεγά­λος αριθ­μός γυναικόπαιδων.

β) Για περισ­σό­τε­ρους από 12.500 τραυ­μα­τί­ες που ένιω­σαν στο κυριο­λε­κτι­κά στο πετσί τους πως αντι­λαμ­βά­νε­ται τη δημο­κρα­τία και την ειρή­νη ο Ιμπεριαλισμός.

γ) Για τους 15 τόνους(!) απε­μπλου­τι­σμέ­νου ουρα­νί­ου που οι ΝΑΤΟϊ­κές δυνά­μεις σκόρ­πι­σαν στην σερ­βι­κή επι­κρά­τεια. Πρό­κει­ται για ραδιε­νερ­γό απε­μπλου­τι­σμέ­νο ουρά­νιο (Q‑Metal) που πρω­το­χρη­σι­μο­ποί­η­σε το ΝΑΤΟ στη Γιου­γκο­σλα­βία και το οποίο ευθύ­νε­ται για τη ραγδαία, μετά το 1999, αύξη­ση των ποσο­στών ασθε­νειών που σχε­τί­ζο­νται με τον καρ­κί­νο, τη λευ­χαι­μία και τις γενε­τι­κές δυσμορ­φί­ες σε νεογνά.

1. Το έγκλη­μα στη Γιου­γκο­σλα­βία έχει, απο­δε­δειγ­μέ­να, συγκε­κρι­μέ­νους ενό­χους με ονο­μα­τε­πώ­νυ­μο. Είναι ο τότε πρό­ε­δρος Μπιλ Κλί­ντον, η τότε ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Μαντλίν Όλμπράϊτ, ο στρα­τη­γός Γου­έ­σλι Κλαρκ, ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Χαβιέ Σολά­να.

Οι προ­α­να­φερ­θέ­ντες μακελ­λά­ρη­δες της Γιου­γκο­σλα­βί­ας είχαν ωστό­σο σημα­ντι­κούς συμπα­ρα­στά­τες μια σει­ρά ηγέ­τες κυβερ­νή­σε­ων της ευρω­παϊ­κής σοσιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και δυνά­με­ων της λεγό­με­νης «κεντρο­α­ρι­στε­ράς». Από τον Τόνι Μπλερ και το γερ­μα­νό καγκε­λά­ριο Γκέρ­χαρντ Σρέ­ντερ μέχρι τους «πρά­σι­νους» του Γιό­σκα Φίσερ. Σε αυτούς οφεί­λου­με να συμπε­ρι­λά­βου­με και την τότε κυβέρ­νη­ση του ΠΑΣΟΚ η οποία- παρά την υπο­κρι­τι­κή της στά­ση περί «ουδε­τε­ρό­τη­τας» και «μη συμ­με­το­χής» στο έγκλη­μα- μετέ­τρε­ψε την Ελλά­δα σε ορμη­τή­ριο του ΝΑΤΟ.

Να θυμή­σου­με την απο­βί­βα­ση ΝΑΤΟι­κών δυνά­με­ων στο Λιτό­χω­ρο και το λιμά­νι της Θεσ­σα­λο­νί­κης; Να θυμή­σου­με το κον­βόϊ στρα­τιω­τι­κών οχη­μά­των με προ­ο­ρι­σμό το Κόσο­βο που διέ­σχι­σε την Κεντρι­κή Μακε­δο­νία; Να θυμή­σου­με ότι, σύμ­φω­να με στοι­χεία του ΓΕΕΘΑ, η κυβέρ­νη­ση του κ.Σημίτη έδω­σε άδεια σε: 60.000 στρα­τιώ­τες, περισ­σό­τε­ρα από 40.000 οχή­μα­τα, 420 ΝΑΤΟι­κά πλοία, 1000 αερο­σκά­φη και περισ­σό­τε­ρους από 500 σιδη­ρο­δρο­μι­κούς συρ­μούς να περά­σουν μέσα από την ελλη­νι­κή επικράτεια.

Η ελλη­νι­κή κυβέρ­νη­ση, λοι­πόν, που τάχα «δεν συμ­με­τεί­χε στο έγκλη­μα», υπήρ­ξε συνέ­νο­χη, βου­τηγ­μέ­νη μέχρι τα μπού­νια, στο ΝΑΤΟι­κό σφα­γείο της Γιουγκοσλαβίας.

Η ΝΑΤΟι­κή θηριω­δία στη Γιου­γκο­σλα­βία ήταν η τελευ­ταία μεγά­λη σφα­γή του 20ου αιώ­να. Ταυ­τό­χρο­να δε, σημα­το­δό­τη­σε και κάτι άλλο: την απαρ­χή για ένα νέο «διε­θνές δίκαιο», κομ­μέ­νο και ραμ­μέ­νο πλή­ρως στα μέτρα των ιμπε­ρια­λι­στι­κών συμ­φε­ρό­ντων, των συμ­φε­ρό­ντων του μονο­πω­λια­κού κεφα­λαί­ου. Στο δια­με­λι­σμέ­νο και κατα­κρε­ουρ­γη­μέ­νο απ’ τις ευρω­α­τλα­ντι­κές βόμ­βες σώμα της Γιου­γκο­σλα­βί­ας δοκι­μά­στη­κε το «δίκαιο» του 21ου αιώ­να, αυτό που έζη­σαν οι λαοί του Αφγα­νι­στάν, του Ιράκ, της Λιβύ­ης, αυτό που ζει σήμε­ρα ο συρια­κός λαός. Δεκα­ε­φτά χρό­νια μετά, οι ιμπε­ρια­λι­στές συνε­χί­ζουν τη γη να ξανα­μοι­ρά­ζουν και με των λαών το αίμα τα σύνο­ρα να χαρά­ζουν…