Ο πάπυρος του Καίσαρα

Γρά­φει ο Βασί­λης Κρί­τσας //

Για τους φανα­τι­κούς του είδους, υπάρ­χει ένα καλό κι ένα κακό ‑μόνο που δεν μπο­ρού­με να ρωτή­σου­με τον ανα­γνώ­στη από που προ­τι­μά να ξεκινήσουμε.

Το βασι­κό νέο είναι ότι βγαί­νουν ξανά και­νού­ριες περι­πέ­τειες του Αστε­ρίξ. Κι έτσι δια­σκε­δά­ζουν την εφη­βι­κή μελαγ­χο­λία του αναν­γώ­στη, που πέφτει με τα μού­τρα στο διά­βα­σμα, τελειώ­νει όλα τα τεύ­χη κι ανα­κα­λύ­πτει με τρό­μο πως ο αξε­πέ­ρα­στος Γκο­σι­νί έχει πεθά­νει και δεν πρό­κει­ται να ξανα­βγούν άλλες ιστο­ρί­ες. Από ένα σημείο κι έπει­τα βέβαια, ο φόβος αντι­στρά­φη­κε δια­λε­κτι­κά, μη τυχόν βγά­λει κι άλλη ιστο­ρία μόνος του ο Ουντερ­ζό, που ευτυ­χώς απο­σύρ­θη­κε και στα­μά­τη­σε να ταλαι­πω­ρεί το κοι­νό και τους ήρω­ες του γαλα­τι­κού χωριού, προ­τού (;) τους κατα­ντή­σει καρικατούρες.

Συνε­πώς, το καλό νέο είναι πως υπάρ­χει ζωή για τον Αστε­ρίξ και τους συντρό­φος του και μετά το κλα­σι­κό δίδυ­μο των δημιουρ­γών του. Κι οι δύο τελευ­ταί­ες περι­πέ­τειες (με τους Πίκτους και τον Πάπυ­ρο του Καί­σα­ρα), γραμ­μέ­νες από το νέο δίδυ­μο Φερί-Κον­ράντ, σε συνερ­γα­σία με τον Ουντερ­ζό, αλλά μακριά από την πτω­τι­κή πορεία της δικής του έμπνευ­σης, κινή­θη­καν σε αξιο­πρε­πή επί­πε­δα κι απο­δει­κνύ­ουν πως αν μη τι άλλο έχουν ενδια­φέ­ρου­σες ιδέ­ες. Το κακό νέο είναι πως το κενό του Γκο­σι­νί παρα­μέ­νει ανα­ντι­κα­τά­στα­το, μόνο που αυτό το γνω­ρί­ζα­με από πριν και είναι άδι­κο να στέ­κει σαν πήχης δυσθε­ώ­ρη­τος για κάθε νέα προσπάθεια.

Στην τελευ­ταία περι­πέ­τεια, που κυκλο­φό­ρη­σε πρό­σφα­τα και στα ελλη­νι­κά, ο Φερί δανεί­ζε­ται στοι­χεία από τη σύγ­χρο­νη επι­και­ρό­τη­τα και την υπό­θε­ση των Wiki-Leaks, από την οποία είναι εμπνευ­σμέ­νη η μορ­φή του guest ήρωα του τεύ­χους, με τον Διπλο­πο­λε­μίξ να παρα­πέ­μπει συνειρ­μι­κά στον εμπνευ­στή τους, τον Τζου­λιάν Ανσάζ, και τα περι­στέ­ρια ‑ως επα­να­στα­τι­κό, νέο μέσο- να συμ­βο­λί­ζουν πιθα­νό­τα­τα το Twitter.

Τι θα μπο­ρού­σε όμως να είναι απόρ­ρη­το σε μια αυτο­κρα­το­ρία της ύστε­ρης αρχαιό­τη­τας, που χρη­σι­μο­ποιού­σε εξί­σου αρχαία συστή­μα­τα αρχειο­θέ­τη­σης; Μα τα απόρ­ρη­τα κεφά­λαια της (αυτο)βιογραφίας του Καί­σα­ρα, για τη σχέ­ση του με τους Γαλά­τες, που διαρ­ρέ­ουν όμως για να φτά­σουν μετά από πολ­λά χρό­νια, στό­μα με στό­μα, σε εμάς, ως τεύ­χη των γνω­στών μας περι­πε­τειών, του Αστε­ρίξ του Γαλάτη.

Η αρχή και το τέλος της ιστο­ρί­ας είναι σίγου­ρα πρω­τό­τυ­πα κι ενδια­φέ­ρο­ντα, ως σύλ­λη­ψη ιδέ­ας, κι ας μη χτί­ζε­ται το ίδιο συναρ­πα­στι­κά αυτή η τελευ­ταία στο ενδιά­με­σο. Μας γεν­νά όμως την ιντρι­γκα­δό­ρι­κη απο­ρία τι θα μπο­ρού­σαν να σκαρ­φι­στούν οι δημιουρ­γοί στην προη­γού­με­νη ιστο­ρία, με τους Πίκτους (τους αρχαί­ους προ­γό­νους των Σκο­τσέ­ζων) και πως θα αξιο­ποιού­σαν την εξέ­λι­ξη του BRexit, αν την είχαν προλάβει.

Τα πολ­λά λόγια δεν είναι απα­ραί­τη­τα φτώ­χια για τον Αστε­ρίξ, αλλά κιν­δυ­νεύ­ουν να πέσουν στην κατη­γο­ρία της λεγό­με­νης σποϊ­λε­ριάς, χαλώ­ντας δηλ το στοι­χείο της έκπλη­ξης και της αγω­νί­ας σε όσους θέλουν να δια­βά­σουν το τεύ­χος και δεν το έχουν προ­μη­θευ­τεί ακό­μα. Γι’ αυτό κλεί­νω εδώ την άτυ­πη παρου­σί­α­ση, κρα­τώ­ντας ως μπού­σου­λα αξιο­λό­γη­σης το κεντρι­στι­κό δίπο­λο, που χρη­σι­μο­ποιεί συνή­θως ένας σύντρο­φος, σε αντί­στοι­χες περιπτώσεις.

Δεν τρε­λά­θη­κα με το νέο Αστε­ρίξ, αλλά πάντως δε με πρό­σβα­λε. Κι αυτό είναι αρκού­ντως σημα­ντι­κό σε μια επο­χή γεμά­τη μικρές και μεγα­λύ­τε­ρες απο­γοη­τεύ­σεις, όπου πολ­λά πράγ­μα­τα ακο­λου­θούν τον κανό­να της παρακ­μής, ενι­σχύ­ο­ντας τη ρετρο­λα­γνία και τη μανία νοσταλ­γί­ας για ένα εξι­δα­νι­κευ­μέ­νο (;) παρελ­θόν, όπου όλα ήταν καλύ­τε­ρα. Πιθα­νό­τα­τα για­τί ζού­σε ακό­μα ο Γκοσινί…