Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηθική

Γρά­φει ο 2310net //

Γελάω αυτά­ρε­σκα, σαρ­δό­νια και σαρ­κα­στι­κά με όσους δηλώ­νουν προ­δο­μέ­νοι από την κυβέρ­νη­ση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Όμως όσο πιο πολύ σοκά­ρο­νται από το μέγε­θος της προ­δο­σί­ας, τόσο μειώ­νε­ται η διά­θε­σή μου για σαρ­κα­σμό. Στην αρχή ήταν απλό: ένα μνη­μο­νιά­κι υπέ­γρα­ψε μαζί με αυτούς που έλε­γε προ­δό­τες και γερ­μα­νο­τσο­λιά­δες. Τώρα όμως που άρχι­σε η εφαρ­μο­γή των μέτρων του μνη­μο­νί­ου και μαζί τους μεγά­λω­σε η έντα­ση της οργής κατά της κυβέρ­νη­σης από τους μέχρι πρό­τι­νος ψηφοφόρους-οπαδούς-«τι να κάνει το παι­δί το πιέ­σα­νε»- της, τόσο τα συναι­σθή­μα­τα μου αντι­κα­θί­στα­νται με αδια­φο­ρία, απά­θεια έως και οργή απέ­να­ντι σε όποιον πάει να ψελ­λί­σει κάτι κακό για τον Τσί­πρα και την παρέα του.

Αυτό νομί­ζω συμ­βαί­νει για δύο λόγους:

Ο ένας είναι ότι μου φαί­νε­ται σαν να επα­να­λαμ­βά­νε­ται η ιστο­ρία –δεν έχω κατα­λή­ξει ακό­μα αν επα­να­λαμ­βά­νε­ται ως τρα­γω­δία ή ως φάρ­σα- του ΠΑΣΟΚ. Οι αξέ­χα­στοι ΠΑΣΟ­Κοι που πανη­γύ­ρι­ζαν με την εκλο­γή ΓΑΠ που θα έδιω­χνε την κακιά δεξιά και θα μοί­ρα­ζε λεφτά στον κόσμο έγι­ναν γρή­γο­ρα κοψο­χέ­ρη­δες και αντι­πα­σο­κό­τε­ροι του αντι­πα­σο­κέ­ως. Κάτι τέτοιο πάει να γίνει με τους ΣΥΡΙ­ΖΑιους. Και δεν μιλάω για αυτούς που έφυ­γαν και πήγαν στη ΛΑΕ, αυτούς που ήταν χρό­νια στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και έφυ­γαν δια­φω­νώ­ντας. Μιλάω για ΠΑΣΟ­Κοει­δή που κατέ­κλυ­σαν το ΣΥΡΙΖΑ και είδαν τον νέο Ανδρέα στο πρό­σω­πο του Τσί­πρα και ξαφ­νι­κά τον βρί­ζουν για­τί –λένε- πρό­δω­σε το λαό και την Αριστερά.

Ο άλλος λόγος είναι μάλ­λον για­τί κου­ρά­στη­κα με τους αδιά­φο­ρους, τους ευκο­λό­πι­στους και τους πεπλα­νη­μέ­νους. Τόσα χρό­νια τα ίδια και τα ίδια. Και εδώ είναι το οξύ­μω­ρο: ενώ οι πολι­τι­κοί και η πολι­τι­κή στο επί­πε­δο της άσκη­σης κυβέρ­νη­σης-εξου­σί­ας έχει ταυ­τι­στεί με το ψέμα σε τέτοιο βαθ­μό που αυθόρ­μη­τα οι 9 στους 10 αν τους ρωτού­σε ο Φερε­ντί­νος στην εκπο­μπή του «πεί­τε κάτι που χαρα­κτη­ρί­ζει έναν πολι­τι­κό» θα σου απα­ντού­σαν «ψεύ­της», για κάποιο λόγο ο Τσί­πρας και η παρέα του θα έπρε­πε να τύχουν δια­φο­ρε­τι­κής αντι­με­τώ­πι­σης επει­δή ήταν λέει Αρι­στε­ροί. Λάθος κύριοι. Ο Τσί­πρας και η παρέα του είχαν διαρ­ρή­ξει ανε­πι­στρε­πτί τις σχέ­σεις τους με την Αρι­στε­ρά προ­τού γίνουν «κυβερ­νή­σι­μοι». Είχαν ξεπου­λη­θεί προ­τού αντα­μει­φθούν για το ξεπού­λη­μα τους αυτό με εκλο­γι­κά ποσο­στά παλιού –όχι και τόσο καλού- ΠΑΣΟΚ.

Βέβαια όταν τα έλε­γες αυτά πριν χρό­νια κανείς δεν έδι­νε σημα­σία. Ποιος να ασχο­λη­θεί σοβα­ρά με ένα κόμ­μα του 3–4% που όλοι έλε­γαν ότι θα ήταν χρή­σι­μη η παρου­σία του στη Βου­λή και σχε­δόν εξα­νά­γκα­ζαν έναν κόσμο που έφευ­γε από το ΠΑΣΟΚ να το ψηφί­σει. Ποιος παρα­τη­ρού­σε τότε τις θέσεις του κόμ­μα­τος αυτού; Από το Μάα­στριχτ μέχρι το σχέ­διο Ανάν και από την σύγκλι­σή του με όλες τις στρα­τη­γι­κές επι­λο­γές της ΕΕ και της εγχώ­ριας και διε­θνούς αστι­κής τάξης (συγ­γνώ­μη για τα «ξύλι­να» αλλά αν θέλε­τε πιο όμορ­φα λόγια δια­βά­στε κανέ­να φιλο­κυ­βερ­νη­τι­κό σάιτ) πέρα­σε και­ρός, αλλά όχι αρκε­τός για να σβή­σει τη μνή­μη μας.

Με άλλα λόγια ο Τσί­πρας και η πολι­τι­κή του παρέα, ακό­μα και όταν σε αυτούς συμπε­ρι­λαμ­βά­νο­νταν και οι «αρι­στε­ροί» τύπου Λαφα­ζά­νη, είχε υπο­τα­χθεί στο κεντρι­κό πολι­τι­κό πρό­ταγ­μα του κεφα­λαί­ου και της Ε.Ε. Η στά­χτη στα μάτια, ότι δήθεν όλα αυτά είναι καπρί­τσια της Μέρ­κελ και του Σόι­μπλε, τους κάνει να φαί­νο­νται είτε άσχε­τοι είτε απα­τε­ώ­νες. Όταν και αυτό το επι­χεί­ρη­μα έκλει­σε τον ιστο­ρι­κό του κύκλο επι­λέ­χθη­κε το δια­χρο­νι­κό: «θέλε­τε να έρθουν οι άλλοι;».

Το χει­ρό­τε­ρο όμως δεν είναι ότι ο Τσί­πρας συνε­χί­ζει να λερώ­νει την ιστο­ρία της Αρι­στε­ράς με κάθε ευκαι­ρία, όπως αυτή της Και­σα­ρια­νής ή των επι­θέ­σε­ων των ΜΑΤ σε συντα­ξιού­χους. Το χει­ρό­τε­ρο δεν είναι ότι ακό­μα βρί­σκει «αρι­στε­ρούς» υπο­στη­ρι­κτές οι οποί­οι προ­σπα­θούν να δικαιο­λο­γή­σουν την θλι­βε­ρή του παρου­σία μετα­τρε­πό­με­νοι σε χει­ρο­κρο­τη­τές του. Αλή­θεια ποιος μπο­ρεί να είναι πιο ανή­θι­κος από αυτό; Θα σας πω:

Ακό­μα πιο ανή­θι­κο, ακό­μα πιο πολι­τι­κά άκυ­ρο, άκαι­ρο και ύπου­λο είναι να υπε­ρα­σπί­ζε­σαι τους δήθεν αρι­στε­ρούς λεο­ντα­ρι­σμούς της κυβέρ­νη­σης. Κάθε φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ βρί­σκει έναν σύμ­μα­χο στο αντάρ­τι­κο του Φίλη κατά της Εκκλη­σί­ας, κάθε φορά που κάποιος υπε­ρα­σπί­ζε­ται μια δήθεν δημο­κρα­τι­κή-προ­ο­δευ­τι­κή κίνη­ση της κυβέρ­νη­σης (παλαιό­τε­ρα ήταν το σύμ­φω­νο συμ­βί­ω­σης, σήμε­ρα μπο­ρεί να είναι η υπο­στή­ρι­ξη στον ανέν­δο­το κατά των θρη­σκευ­τι­κών) δεν υπο­στη­ρί­ζει στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα την πρό­ο­δο ή την Αρι­στε­ρά, δίνει απλά ένα ακό­μα συγ­χω­ρο­χάρ­τι στην πιο ύπου­λη πολι­τι­κή έκφρα­ση της εξου­σί­ας του κεφα­λαί­ου για να δικαιο­λο­γεί­ται ως αρι­στε­ρή, για να λερώ­νει ακό­μα περισ­σό­τε­ρο την έννοια Αρι­στε­ρά, την ώρα που βγά­ζει στο σφυ­ρί σπί­τια, κόβει συντά­ξεις, αυξά­νει τη φορο­λο­γία, ξεπου­λά­ει τον δημό­σιο πλού­το, τσα­κί­ζει στο ξύλο συντα­ξιού­χους και γενι­κό­τε­ρα κάνει πράγ­μα­τα που μόνο να ονει­ρευ­τούν θα μπο­ρού­σαν οι φοντα­με­ντα­λι­στές του νεοφιλελευθερισμού.

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο