Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Τον βάφτισαν Μάτζικ γιατί ήταν ο οργανωτής της μπασκετικής μαγείας, του περίφημου show-time των Lakers, μοιράζοντας ασίστ απ’ το καπέλο του και φορτώνοντας πόντους τα αντίπαλα καλάθια. Κέρδισε πέντε πρωταθλήματα στο ΝΒΑ, αμέτρητες προσωπικές διακρίσεις και τον τίτλο του κορυφαίου παίκτη όλων των εποχών ‑μέχρι να έρθει ο επόμενος (Jordan). Και ξαφνικά… η μαγεία στέρεψε.
Την ιστορία μας τη θύμισε ένα κείμενο του Νίκου Παπαδογιάννη, στο τελευταίο τεύχος του Μ2Μ.
Ήταν 7 Νοέμβρη του 1991, όταν ο Earvin Magic Johnson ανακοίνωνε δημόσια, με συνέντευξη τύπου στα ΜΜΕ, πως ήταν φορέας του ιού AIDS, της μάστιγας που ‘χε εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο την τελευταία δεκαετία, σκορπίζοντας το φόβο στη διεθνή κοινότητα. Το σοκ της κοινής γνώμης δύσκολα μπορεί να περιγραφεί. Ο απόλυτος αστέρας, το είδωλο γκρεμιζόταν από το βάθρο του κι έμοιαζε ξαφνικά κοινός θνητός, αν όχι ετοιμοθάνατος.
Ο Μάτζικ κατάφερε πάντως άθελά του να σπάσει το στερεότυπο της εποχής που ήθελε το συγκεκριμένο ιό να χτυπά αποκλειστικά τοξικομανείς και ομοφυλόφιλους. Ο Μάτζικ δεν ήταν τίποτα από τα δύο, αλλά συμμετείχε σε διάφορα σεξουαλικά όργια, χωρίς τις απαραίτητες προφυλάξεις. Κι ο ιός δεν έκανε διακρίσεις στο χρώμα, το πορτοφόλι ή τη φήμη του καθενός. Οι ταξικές διακρίσεις εμφανίζονται κυρίως στο στάδιο της καταπολέμησής του, και τη δαπανηρή θεραπεία που απαιτείται, αλλά λίγοι μπορούν να την πληρώσουν.
Σύσσωμη σχεδόν η κοινότητα του ΝΒΑ ‑και όχι μόνο- από τον επικεφαλής της λίγκας, ως τους συμπαίκτες, τον προπονητή και το μεγάλο αντίπαλο (στα παρκέ) — φίλο του Μάτζικ, το Λάρι Μπερντ, μέχρι και τον Αμερικανό πρόεδρο, Τζωρτζ Μπους, εξέφρασαν δημόσια τη στήριξή τους στον Τζόνσον. Αλλά σύντομα αυτή η συγκινητική εικόνα θα ράγιζε σαν είδωλο στον καθρέφτη.
Τους επόμενους μήνες, ο Μάτζικ αγωνίστηκε, χάρη στις ψήφους του κοινού, στο All Star Game του 92′ στο Ορλάντο ‑όπου πήρε το βραβείο του MVP- και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, όπου πήρε το χρυσό μετάλλιο με την περίφημη και λαμπερή Dream Team. Κάτι που έμοιαζε με ένα είδος αποχαιρετισμού και τον τέλειο επίλογο στην καριέρα του. Όταν όμως δοκίμασε να τη συνεχίσει συνάντησε ένα τείχος καχυποψίας κι αποδοκιμασίας, το οποίο θα απαιτούσε υπεράνθρωπες δυνάμεις για να πέσει, ενώ αυτός ήταν απλώς ένας μάγος των γηπέδων.
Τα φοβικά, αρνητικά μηνύματα και σχόλια, ακόμα κι από συμπαίκτες του, βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση την αγωνία στο ερώτημα του Καρλ Μαλόουν: και τι θα γίνει αν ματώσει στο παρκέ;
Στις 2 Νοεμβρίου του 92′, ένα χρόνο σχεδόν μετά τη δημόσια παραδοχή του ότι ήταν φορέας του ιού, ο Μ. Τζόνσον αναγκάστηκε να ανακοινώσει την αποχώρησή του από το ΝΒΑ, που ήταν πολύ διαφορετική από όσο την περίμενε. Θα ακολουθούσε μια σύντομη θητεία στον πάγκο των Lakers από τη θέση του προπονητή και ένα ακόμα σύντομο πέρασμα από τους αγωνιστικούς χρόνους στα 36 του. Αλλά στην ουσία οι τίτλοι τέλους είχαν πέσει από τότε, φέροντας πάντα ένα μελανό στίγμα ‑που χαρακτήριζε περισσότερο τη στάση των γύρω του, παρά τον ίδιο.
Ο Μάτζικ, που έγινε διάσημος για τα κατορθώματά του στον αγωνιστικό χώρο, έδωσε και κέρδισε τον πιο δύσκολο αγώνα του εκτός παρκέ. Αυτό που δε θα μπορούσε ίσως να φανταστεί είναι πως έπρεπε να παλέψει ενάντια στο φόβο, τα στερεότυπα και τον καλλιεργούμενο ρατσισμό ενάντια στους φορείς του ιού. Και με τη στερνή του γνώση, δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα: “το λάθος μου ήταν ότι σταμάτησα το μπάσκετ. Εάν γνώριζα εξαρχής όσα έμαθα αργότερα, θα συνέχιζα απτόητος την ενεργό δράση”.