Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Περί απωλείας τρέχοντος προσανατολισμού

Γρά­φει η Λιά­να Κανέλ­λη //

Πόσο πάει ο έρω­τας σε ποι­νή στον και­ρό της τζι­χάντ και των πενή­ντα απο­χρώ­σε­ων του γκρι; Πριν καλά καλά στε­γνώ­σουν απ’ τον υπαρ­κτό τεχνη­τό τρό­μο τα αόρα­τα μελά­νια των ιστο­τό­πων, πριν ακό­μα βρα­χνιά­σει η φωνή των τρο­μο­τε­λά­λη­δων στις γόν­δο­λες των κανα­λιών της αγο­ράς, η αερο­πει­ρα­τεία λόγω έρω­τα, δεί­χνει πού μπο­ρεί να πάνε τα παρα­μύ­θια των αθλί­ων σύγ­χρο­νων ημερών.

Ξέρω, κόστι­σε πολύ και πολ­λά! Με όρους αγο­ράς. Με όρους πάθους, τίπο­τα! Ευτυ­χώς. Ούτε μια τρί­χα, όχι μια ζωή ή και πολ­λές, όπως κοστί­ζουν εκεί­νοι οι σκο­τει­νοί έρω­τες με θεούς-δυνά­στες των παθών.

Όχι δεν θα ψάξω παρα­πέ­ρα, δημο­σιο­γρα­φι­κώς, τις… ψυχια­τρι­κές λεπτο­μέ­ρειες, τα επί­πε­δα σερο­το­νί­νης, το βυθό­με­τρο κατά­θλι­ψης ή τα παι­δι­κά χρό­νια του παρά κάτι εξη­ντά­ρη. Αυτού που έπια­σε την υστε­ρία των ημε­ρών σαν ταύ­ρο απ’ τα κέρα­τα, σ’ ένα χορό σύγ­χρο­νων ταυ­ρο­κα­θά­ψιων, για να φέρει ένα γράμ­μα στα πόδια της συζύ­γου, της τέως αγα­πη­μέ­νης και νυν και αεί μάνας των παι­διών τους. Έχω κατ’ επι­λο­γήν, απο­χρώ­σες ενδεί­ξεις παρα­μυ­θί­ας περί την απο­κο­τιά του…

Ω! διε­θνείς κι ιθα­γε­νείς Αρχές! Συγ­χω­ρεί­στε τον άμε­σα! Χορη­γή­στε του άσυ­λο δι’ ερω­τι­κούς λόγους. Μην τον κλεί­σε­τε σ’ ένα μπου­ντρού­μι, προ­σπα­θώ­ντας να τον κάνε­τε να μετα­νοιώ­σει που δεν κρά­τη­σε μόνο μέσα του τον έρω­τα. Δώστε του το ένα εκα­το­στό απ’ τα προ­νό­μια του Μπρέι­βικ της νορ­βη­γι­κής εκα­τόμ­βης και το ένα δέκα­το της δικο­νο­μι­κής νομι­μό­τη­τας του φονιά Ρου­πα­κιά με το στι­λέ­το σβάστικα.

Μην του στή­σε­τε άγαλ­μα. Μήτε αγχό­νη. Και προ­πά­ντων μην ξεφτυ­λί­σε­τε την επι­στο­λή του, το ραβα­σά­κι του. Ο φερό­με­νος ως ερω­τευ­μέ­νος κύριος καθη­γη­τής, είναι ο πιο χρή­σι­μος αερο­πει­ρα­τής που εμφα­νί­ζε­ται στον 21ο αιώ­να, πιο χρή­σι­μος κι απ’ τους βαρ­βά­ρους του Μεγά­λου Αλε­ξαν­δρι­νού.  Ένας σιτε­μέ­νος Ρωμαί­ος, χωρίς Σέξ­πηρ και δίχως Ιου­λιέ­τα. Έλε­ος επι­δείξ­τε μέγα! Θέσα­τέ τον εκτός Αγο­ράς και προ­στα­τέψ­τε τον απ’ την “απώ­λεια τρέ­χο­ντος προ­σα­να­το­λι­σμού”. Έστω ως ερω­τι­κόν είδος “μονά­χος- μονά­χος μου”, ενα­ντί­ον όλων μας των χεσμέ­νων απ’ το φόβο για τη ζωή…

Υ.Γ. Κατα­θέ­τω με ρίσκο την ανω­τέ­ρω εκδο­χή μου, στο τρέ­χον χρη­μα­τι­στή­ριο ανθρω­πι­στι­κών αξιών, ως μη μέλος μη κυβερ­νη­τι­κής μη οργάνωσης…

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο