Ποιους και γιατί ενοχλεί η διεθνιστική αλληλεγγύη της Κούβας;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Η ανά­δει­ξη της Κού­βας σε χώρα-πρω­τα­γω­νί­στρια της διε­θνι­στι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης εν μέσω της παν­δη­μί­ας του COVID-19 φαί­νε­ται πως ενό­χλη­σε αρκετούς. 

Οι εικό­νες των κου­βα­νών για­τρών και νοση­λευ­τών στην Ιτα­λία και σε άλλες χώρες, όπου βρέ­θη­καν προ­κει­μέ­νου να συν­δρά­μουν στην κατα­πο­λέ­μη­ση της παν­δη­μί­ας, ήταν αρκε­τές για να ερε­θί­σουν τα αντι­κομ­μου­νι­στι­κά ένστι­κτα όσων βγά­ζουν σπυ­ριά ακού­γο­ντας τις λέξεις «σοσια­λι­σμός» και «διε­θνι­στι­κή αλληλεγγύη». 

Βάλ­θη­καν, λοι­πόν, να απο­δεί­ξουν ότι η απο­στο­λή κου­βα­νι­κού ιατρι­κού προ­σω­πι­κού σε λαούς που το έχουν ανά­γκη δεν είναι πρά­ξη αλλη­λεγ­γύ­ης, αλλά κίνη­ση που εξυ­πη­ρε­τεί ιδιο­τε­λείς οικο­νο­μι­κούς σκο­πούς της Κούβας. 

Τι λένε με λίγα λόγια; Ότι οι κου­βα­νοί για­τροί και νοση­λευ­τές που συμ­με­τέ­χουν σε απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό δεν εργά­ζο­νται «τζά­μπα» (μα είναι δυνα­τόν;) αλλά πλη­ρώ­νο­νται (βρε τους άτι­μους!) και μάλι­στα το συντρι­πτι­κό ποσο­στό των χρη­μά­των αυτών πηγαί­νει στα κρα­τι­κά ταμεία της Κούβας. 

Ενό­σω το βρα­βείο Πού­λιν­τζερ για τα σαϊ­νια αυτά της δημο­σιο­γρα­φί­ας βρί­σκε­ται καθ’ οδόν, επι­τρέψ­τε μας να επι­ση­μά­νου­με ορι­σμέ­να πράγματα:

1. Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός τυφλώ­νει σε τέτοιο βαθ­μό, ώστε κάποιοι να αρα­διά­ζουν 3.500 λέξεις για να συκο­φα­ντή­σουν την Κού­βα και τις ιατρι­κές της απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό, χωρίς να αρθρώ­νουν όμως ούτε μια (1) λέξη για τον επί 60 σχε­δόν χρό­νια οικο­νο­μι­κό, εμπο­ρι­κό και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό απο­κλει­σμό των ΗΠΑ! Ανα­φέ­ρο­νται στα υπαρ­κτά αρνη­τι­κά στοι­χεία της κου­βα­νι­κής οικο­νο­μί­ας χωρίς όμως να γρά­φουν λέξη για τον υπαί­τιο: το αμε­ρι­κα­νι­κό εμπάργκο.

Έτσι – μας λένε — η Κού­βα «είναι φτω­χή», είναι «τρι­το­κο­σμι­κή», οι κου­βα­νοί «πει­νά­νε», οι κτι­ρια­κές τους υπο­δο­μές είναι «κακο­συ­ντη­ρη­μέ­νες», θέλο­ντας να ρίξουν το ανά­θε­μα – που αλλού; — στην σοσια­λι­στι­κή οικο­νο­μία! Το γεγο­νός ότι το απάν­θρω­πο αμε­ρι­κα­νι­κό εμπάρ­γκο και οι επι­και­ρο­ποι­ή­σεις-προ­σθή­κες του (π.χ. νόμος Helms-Burton του 1996) έχει κοστί­σει στη χώρα πάνω από 1,1 τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δολά­ρια, έλλει­ψη σε πρώ­τες ύλες, καθη­με­ρι­νά βασι­κά αγα­θά αλλά και ανυ­πο­λό­γι­στο κόστος και σε ανθρώ­πι­νες ζωές, απο­τε­λεί μάλ­λον ασή­μα­ντη λεπτο­μέ­ρεια για τους «αντι­κει­με­νι­κούς» συκο­φά­ντες του σοσια­λι­σμού και της Κού­βας. Τι κι’ αν επί 27 συνα­πτά έτη η διε­θνής κοι­νό­τη­τα κατα­δι­κά­ζει τον απο­κλει­σμό στο πλαί­σιο της Γενι­κής Συνέ­λευ­σης του ΟΗΕ; Τι κι’ αν η ίδια η Γεν. Συνέ­λευ­ση του ΟΗΕ έχει υιο­θε­τή­σει πλη­θώ­ρα ψηφι­σμά­των ενά­ντια στη γενο­κτο­νι­κή αυτή πολι­τι­κή των ΗΠΑ;

2. Οι ίδιοι «αντι­κει­με­νι­κοί» κύριοι, που δεν ψελ­λί­ζουν κου­βέ­ντα για τον οικο­νο­μι­κό, εμπο­ρι­κό και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό απο­κλει­σμό (εμπάρ­γκο) της Κού­βας από τις ΗΠΑ, ισχυ­ρί­ζο­νται ότι οι κου­βα­νι­κές ιατρι­κές απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό στο­χεύ­ουν στο να μετρια­στεί η «ιδιαί­τε­ρα κακή διε­θνή εικό­να» (sic) της χώρας εξαι­τί­ας της… «συστη­μα­τι­κής παρα­βί­α­σης ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των». Επι­κα­λού­νται μάλι­στα σχε­τι­κές εκθέ­σεις της «Διε­θνούς Αμνηστίας». 

Το πολύ γαρ του αντι­κομ­μου­νι­σμού γεν­νά παρα­φρο­σύ­νη. Τα περί «συστη­μα­τι­κής παρα­βί­α­σης ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των» στην Κού­βα έχουν τόση σχέ­ση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όση και η εξω­τε­ρι­κή πολι­τι­κή των ΗΠΑ με την παγκό­σμια ειρή­νη και ασφά­λεια. Και εξηγούμαστε:

α) Κρι­τή­ριο για την τήρη­ση ή μη των ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των εκ μέρους μιας χώρας δεν είναι οι εκθέ­σεις και η προ­πα­γάν­δα του State Department και της CIA, αλλά τα πραγ­μα­τι­κά στοι­χεία. Οι ετή­σιες εκθέ­σεις της Οικου­με­νι­κής Περιο­δι­κής Αξιο­λό­γη­σης (Universal Periodic Review- UPR) του Συμ­βου­λί­ου Ανθρω­πί­νων Δικαιω­μά­των του ΟΗΕ μαρ­τυ­ρούν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Το 2013, για παρά­δειγ­μα, περισ­σό­τε­ρες από 100 χώρες και 290 μη κυβερ­νη­τι­κές οργα­νώ­σεις απ’ όλο τον κόσμο κατέ­θε­σαν στο πλαί­σιο του UPR δηλώ­σεις στή­ρι­ξης υπέρ της Κούβας. 

β) Βασι­κή πηγή των συκο­φα­ντι­κών εκθέ­σε­ων περί «παρα­βί­α­σης ανθρω­πί­νων δικαιω­μά­των» στην Κού­βα είναι οι ομά­δες των χρη­μα­το­δο­τού­με­νων από τις ΗΠΑ «αντι­φρο­νού­ντων». Κλασ­σι­κό παρά­δειγ­μα απο­τε­λεί η περί­φη­μη blogger Yoani Sanchez, γνω­στή για τις στε­νές σχέ­σεις της με το αντι-κου­βα­νι­κό πολι­τι­κό κατε­στη­μέ­νο των ΗΠΑ (γερου­σια­στές Ρού­μπιο, Μενέ­ντεζ, Ρος Λετί­νεν, κλπ) και τον ακρο­δε­ξιό εσμό της Λατι­νι­κής Αμε­ρι­κής (βλέ­πε οικο­γέ­νεια Μπολ­σο­νά­ρο). Άλλη περί­πτω­ση είναι ο Χοσέ Ντα­νιέλ Φερέρ, επι­κε­φα­λής της αντε­πα­να­στα­τι­κής τρο­μο­κρα­τι­κής οργά­νω­σης «Πατριω­τι­κή Ένω­ση της Κού­βας» που έχει χρη­μα­το­δο­τη­θεί από το ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, μέσω του δια­βό­η­του NED (Εθνι­κό ταμείο για τη Δημοκρατία). 

3 Οι εγχώ­ριοι συκο­φά­ντες της Κού­βας, λει­τουρ­γώ­ντας σαν «μακρύ χέρι» της αμε­ρι­κα­νι­κής προ­πα­γάν­δας, επι­χει­ρούν να μειώ­σουν τη διε­θνι­στι­κή προ­σφο­ρά της Κού­βας με το επι­χεί­ρη­μα ότι οι ιατρι­κές υπη­ρε­σί­ες που παρέ­χουν οι κου­βα­νοί για­τροί και νοση­λευ­τές στο εξω­τε­ρι­κό γίνο­νται… επί πλη­ρω­μή. Διό­λου τυχαία, πρό­κει­ται για ανα­πα­ρα­γω­γή του ίδιου επι­χει­ρή­μα­τος που διο­χε­τεύ­ει εδώ και κάμπο­σες εβδο­μά­δες στο Διε­θνή Τύπο το αμε­ρι­κα­νι­κό ΥΠΕΞ, μέσω του «Γρα­φεί­ου Δημο­κρα­τί­ας, Ανθρω­πί­νων Δικαιω­μά­των και Εργα­σί­ας (DRL)».

Τρία σχό­λια επ’ αυτού:

α) Το κου­βα­νι­κό ιατρι­κό προ­σω­πι­κό που συμ­με­τέ­χει σε απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό πράγ­μα­τι πλη­ρώ­νε­ται για τις υπη­ρε­σί­ες του. Και, πράγ­μα­τι, η πλειο­ψη­φία των χρη­μά­των αυτών πηγαί­νει – πολύ ορθά — στα κρα­τι­κά ταμεία της Κού­βας. Βλέ­πε­τε, σε αντί­θε­ση με όσα συμ­βαί­νουν στον καπι­τα­λι­σμό όπου ο καθέ­νας κοι­τά­ει το «τομά­ρι του» και την τσέ­πη του, στην σοσια­λι­στι­κή Κού­βα υπάρ­χει μια δια­φο­ρε­τι­κή αντί­λη­ψη. Εκεί ο επι­στή­μο­νας, ο για­τρός δεν είναι ο ελεύ­θε­ρος επαγ­γελ­μα­τί­ας που κοι­τά­ει να πλου­τί­σει μέσω της επι­στή­μης του, αλλά να προ­σφέ­ρει στο συλ­λο­γι­κό καλό. Αυτή η αντί­λη­ψη είναι δυσ­νό­η­τη, αλλά κυρί­ως δυσκο­λο­χώ­νευ­τη, για όσους έχουν μολυν­θεί από το μικρό­βιο του ατο­μι­κι­σμού που ενστα­λά­ζουν στον άνθρω­πο οι καπι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις παραγωγής.

Έκα­στος εφ’ ω ετά­χθη: Κου­βα­νοί για­τροί στην Ιτα­λία και (δεξιά) αμε­ρι­κα­νοί πεζο­ναύ­τες στο Αφγα­νι­στάν ποζά­ρο­ντας με την σημαία των SS…

β) Ισχύ­ει, πράγ­μα­τι, ότι ο καθέ­νας που­λά­ει ότι έχει. Ιατρι­κές υπη­ρε­σί­ες η Κού­βα, βόμ­βες και πυραύ­λους στα κεφά­λια των λαών οι ΗΠΑ-ΕΕ. Είναι ωστό­σο αξιο­μνη­μό­νευ­το ότι όσοι βγή­καν να ψέξουν την Κού­βα που «που­λά­ει» ιατρι­κές υπη­ρε­σί­ες σε άλλες χώρες, ουδέ­πο­τε βρή­καν μισή κου­βέ­ντα να πουν για τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πολέ­μους των καπι­τα­λι­στι­κών χωρών! 

Ανα­λο­γι­στεί­τε το μέγε­θος της υπο­κρι­σί­ας που κρύ­βει η «αντι­κει­με­νι­κό­τη­τα» τους: Ενο­χλή­θη­καν από τη δημο­σιό­τη­τα που πήρε η παρου­σία κου­βα­νών για­τρών στην Ιτα­λία, αλλά όχι από την ύπαρ­ξη του γενο­κτο­νι­κού εμπάρ­γκο επί 60 χρό­νια! Βγή­καν να σχο­λιά­σουν το γεγο­νός ότι οι κου­βα­νι­κές ιατρι­κές απο­στο­λές πλη­ρώ­νο­νται (όπως είναι φυσι­κό) για τις υπη­ρε­σί­ες τους, αλλά δεν έγρα­ψαν ποτέ, ούτε λέξη, για τις δολο­φο­νι­κές κυρώ­σεις που έχουν επι­βάλ­λει οι ΗΠΑ σε μια σει­ρά χώρες στε­ρώ­ντας τους, ιδιαί­τε­ρα εν μέσω παν­δη­μί­ας, φαρ­μα­κευ­τι­κό υλι­κό και βασι­κά προϊόντα!

γ) Εμπε­ριέ­χει, μήπως, ιδιο­τέ­λεια εκ μέρους της Κού­βας και η άδεια ελλι­με­νι­σμού του βρε­τα­νι­κού κρουα­ζε­ρό­πλοιου «MS Braemar», που στις 18 Μάρ­τη 2020 έδε­σε στο λιμά­νι της Αβά­νας; Θυμί­ζου­με ότι το βρε­τα­νι­κό πλοίο, με περί­που 1000 επι­βαί­νο­ντες, ανα­ζη­τού­σε για μέρες λιμά­νι στην Καραϊ­βι­κή καθώς είχαν εντο­πι­στεί ασθε­νείς με κορω­νο­ϊό που έπρε­πε το συντο­μό­τε­ρο να λάβουν ιατρι­κή περί­θαλ­ψη. Ενώ 10 κρά­τη, μετα­ξύ των οποί­ων οι ΗΠΑ και χώρες-μέλη της Βρε­τα­νι­κής Κοι­νο­πο­λι­τεί­ας, αρνή­θη­καν να το δεχτούν, η Κού­βα έδει­ξε έμπρα­κτη αλλη­λεγ­γύη δίνο­ντας άδεια για τον ελλι­με­νι­σμό του πλοί­ου στην Αβά­να. Η ίδια η κυβέρ­νη­ση της Βρε­τα­νί­ας, που δεν φημί­ζε­ται για την θετι­κή της στά­ση απέ­να­ντι στην Κού­βα, εξέ­φρα­σε δημό­σια δια μέσου του ΥΠΕΞ Ντό­μι­νικ Ράαμπ τις ευχα­ρι­στί­ες της στην Κού­βα για την πρά­ξη αυτή. 

Ο πραγματικός στόχος

Τα τελευ­ταία χρό­νια, οι επι­θέ­σεις ενά­ντια στην Κού­βα γίνο­νται υπό το μαν­δύα της δήθεν «αμε­ρο­λη­ψί­ας», της «αντι­κει­με­νι­κής έρευ­νας» (βλέ­πε Ελλη­νι­κά Hoaxes) που βλέ­πει, υπο­τί­θε­ται, από ουδέ­τε­ρη σκο­πιά τα γεγο­νό­τα. Πρό­κει­ται, ασφα­λώς, για μέγι­στη αφέ­λεια να πιστεύ­ει κανείς ότι υπάρ­χει ανε­ξάρ­τη­τη, απαλ­λαγ­μέ­νη από τα ταξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, δημοσιογραφία. 

Στο πλαί­σιο αυτό, οι επι­θέ­σεις του αστι­κού Τύπου απέ­να­ντι στην Κού­βα, που εντά­θη­καν από το θάνα­το του Φιντέλ και έπει­τα, έχουν σαφή και ξεκά­θα­ρο στό­χο. Τους ενο­χλεί ότι σήμε­ρα, 61 χρό­νια μετά την Επα­νά­στα­ση και τρεις δεκα­ε­τί­ες μετά την παλι­νόρ­θω­ση της βαρ­βα­ρό­τη­τας στην ΕΣΣΔ και την Ανα­το­λι­κή Ευρώ­πη, το παρά­δειγ­μα της Κού­βας συνε­χί­ζει να εμπνέ­ει εργα­τι­κές-λαϊ­κές μάζες. Τους ενο­χλεί ότι η μικρή, σοσια­λι­στι­κή Κού­βα, παρά τα μεγά­λα εμπό­δια, τις δυσκο­λί­ες, τα στρα­βο­πα­τή­μα­τα, δεν έσκυ­ψε το κεφάλι. 

Αδυ­να­τούν να χωνέ­ψουν ότι σήμε­ρα, εν μέσω παν­δη­μί­ας, η Κού­βα ανα­δει­κνύ­ε­ται σε παρά­δειγ­μα διε­θνι­στι­κής αλλη­λεγ­γύ­ης προς άλλους λαούς, την ίδια στιγ­μή που στη μητρό­πο­λη του καπι­τα­λι­σμού, τις ΗΠΑ, σκά­βουν ομα­δι­κούς τάφους για να θάψουν τους νεκρούς. Στην ίδια μητρό­πο­λη του καπι­τα­λι­σμού όπου, μετα­ξύ άλλων, 17χρονος πέθα­νε επει­δή δεν είχε ασφά­λεια και που οι άστε­γοι στο Λας Βέγκας κοι­μού­νται στα πάρκινγκ.

Συκο­φα­ντούν λοι­πόν την Κού­βα, σημα­δεύ­ο­ντας τον σοσια­λι­σμό. Γι’ αυτό και οι δήθεν «αντι­κει­με­νι­κές έρευ­νες» τους στά­ζουν αντι­κομ­μου­νι­στι­κό δηλη­τή­ριο. Νομί­ζουν πως έτσι θα ξορ­κί­σουν την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο, πως θα εμπο­δί­σουν την ιστο­ρία να προ­χω­ρή­σει μπροστά. 

Μάταιος ο κόπος τους. Η ίδια η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που σήμε­ρα δια­στρε­βλώ­νουν κατά πως τους βολεύ­ει, αύριο θα τους δια­ψεύ­σει και πάλι.

Νίκος Μόττας Γεννήθηκε το 1984 στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτορας (Phd) Πολιτικής Επιστήμης, Διεθνών Σχέσεων και Ιστορίας. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Westminster του Λονδίνου και είναι κάτοχος δύο μεταπτυχιακών τίτλων (Master of Arts) στις διπλωματικές σπουδές (Παρίσι) και στις διεθνείς διπλωματικές σχέσεις (Πανεπιστήμιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε ελληνόφωνα και ξενόγλωσσα μέσα.