Ό,τι ν’ ακούω με το δεξιό μου αυτί / με μάτι αριστερό το βλέπω.
Κι ό,τι καταπιάνεται ο νους να στοχαστεί, / οι χτύποι της καρδιάς το λένε πρώτοι. (Κ. Βάρναλης)

Γερμανικές Εκλογές: Πώς τα περνάει ο λαός στην καπιταλιστική Γερμανία;

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Όταν γκρε­μί­ζο­νταν το τεί­χος του Βερο­λί­νου και ενο­ποιού­νταν η Γερ­μα­νία, ο Χέλ­μουτ Κολ- πολι­τι­κός μέντο­ρας της σημε­ρι­νής Καγκε­λα­ρί­ου Αγκ. Μέρ­κελ- υπό­σχο­νταν στους ανα­το­λι­κο­γερ­μα­νούς «ανθι­σμέ­να τοπία», που τάχα θα έφερ­νε η καπι­τα­λι­στι­κή παλι­νόρ­θω­ση. Από τότε πέρα­σαν περί­που 28 χρό­νια, με χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες και σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες να εναλ­λάσ­σο­νται στην εξου­σία σε επτά δια­δο­χι­κές αστι­κές κυβερ­νή­σεις. Σήμε­ρα, ο γερ­μα­νι­κός λαός προ­σέρ­χε­ται στις κάλ­πες για την ανά­δει­ξη της ομο­σπον­δια­κής κυβέρ­νη­σης και της νέας Βουλής. 

Δεν θα στα­θού­με στο ζήτη­μα των εκλο­γών καθε­αυ­τών: Άλλω­στε, τόσο οι χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες της Μέρ­κελ, όσο και οι σοσιαλ­δη­μο­κρά­τες του Σουλτζ, μαζί με τα λοι­πά αστι­κά κόμ­μα­τα (συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της συμ­βι­βα­σμέ­νης «αρι­στε­ράς» του Die Linke), έχουν κοι­νή στρα­τη­γι­κή που δεν είναι άλλη από τη δια­χεί­ρι­ση της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας, προς όφε­λος των μεγά­λων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ομί­λων. Η συνέ­χι­ση της αντι­λαϊ­κής-αντερ­γα­τι­κής πολι­τι­κής είναι, λοι­πόν, δεδο­μέ­νη, ανε­ξαρ­τή­τως του ποιόν θα ανα­δεί­ξουν νικη­τή οι σημε­ρι­νές κάλπες. 

Με αφορ­μή, ωστό­σο, τις εκλο­γές, μας δίνε­ται η ευκαι­ρία να δού­με τα απο­τε­λέ­σμα­τα της καπι­τα­λι­στι­κής δια­χεί­ρι­σης στη Γερ­μα­νία, τη λεγό­με­νη «ατμο­μη­χα­νή« της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας της Ε.Ε. Δεν είναι λίγες φορές, άλλω­στε, που αστοί δημο­σιο­λό­γοι και σχο­λια­στές έχουν επι­χει­ρή­σει, κατά και­ρούς, να παρου­σιά­σουν τη Γερ­μα­νία ως μοντέ­λο (καπι­τα­λι­στι­κής) ανά­πτυ­ξης, ως χώρα-σύμ­βο­λο του «ευρω­παϊ­κού ονεί­ρου», όπου- δήθεν- ανθί­ζουν οι μισθοί, πλη­θαί­νουν οι ευκαι­ρί­ες εργα­σί­ας και ξεχει­λί­ζει η λαϊ­κή ευημερία. 

Πως πραγ­μα­τι­κά, όμως, έχουν τα πράγ­μα­τα στην «ατμο­μη­χα­νή» της Ε.Ε; Με λίγα λόγια, πως τα περ­νά ο λαός, οι μεγά­λες μάζες των εργα­ζο­μέ­νων στον καπι­τα­λι­στι­κό γερ­μα­νι­κό «παρά­δει­σο»;

Τον περα­σμέ­νο Μάρ­τη, ο γερ­μα­νι­κός Σύν­δε­σμος των Φορέ­ων Κοι­νω­νι­κής Πρό­νοιας (Paritatischer Wohlfahrtsverband) συνέ­τα­ξε και δημο­σί­ευ­σε έκθε­ση ανα­φο­ρι­κά με την φτώ­χεια στη χώρα. Σύμ­φω­να με την έκθε­ση αυτή, το 2015 τα ποσο­στά φτώ­χειας σημεί­ω­σαν ρεκόρ: Περί­που 12,9 εκα­τομ­μύ­ρια άνθρω­ποι, δηλα­δή το 15,7% του συνο­λι­κού πλη­θυ­σμού, ζού­σαν σε συν­θή­κες φτώ­χειας, έχο­ντας εισό­δη­μα λιγό­τε­ρο από το 60% του μέσου εισο­δή­μα­τος. Τα θλι­βε­ρά «πρω­τεία» στην φτω­χο­ποί­η­ση πλα­τιών μαζών έχουν οι περιο­χές της Βρέ­μης (24,8%), του Βερο­λί­νου (22,4%) και της Βόρειας Ρηνα­νί­ας-Βεστφα­λί­ας (17,5%).

Ανά­με­σα στους ανέρ­γους, το ποσο­στό όσων ζουν σε συν­θή­κες φτώ­χειας αγγί­ζει το 60%, ενώ το όριο της φτω­χο­ποί­η­σης αγγί­ζει το 43,8% των μονο­γο­νεϊ­κών οικο­γε­νειών, το 25,2% των πολυ­τέ­κνων, το 19,7% των ανή­λι­κων και το 16% των συνταξιούχων. 

poverty-593754_960_720Αύξη­ση παρου­σιά­ζει ο αριθ­μός των παι­διών που ζουν στο όριο της φτώ­χειας. Την ώρα που γερ­μα­νι­κοί πολυ­ε­θνι­κοί γίγα­ντες (αυτο­κι­νη­το­βιο­μη­χα­νί­ες, μονο­πώ­λια τεχνο­λο­γί­ας, κατα­σκευα­στι­κές εται­ρεί­ες κλπ.) παρα­τη­ρούν αύξη­ση των κερ­δών τους, περί­που 2 εκα­τομ­μύ­ρια παι­διά ζουν σε συν­θή­κες φτώ­χειας. Την ίδια ακρι­βώς περί­ο­δο, στις γερ­μα­νι­κές μεγα­λου­πό­λεις πάνω από 300.000 άνθρω­ποι κοι­μού­νται σε πάρ­κα, παγκά­κια και πεζο­δρό­μια όντας άστε­γοι, ενώ σχε­δόν 1.5 εκα­τομ­μύ­ριο άντρες και γυναί­κες σιτί­ζο­νται καθη­με­ρι­νά από «τρά­πε­ζες τρο­φί­μων».

Στην έκθε­ση του Paritatischer Wohlfahrtsverband υπάρ­χει άλλο ένα εύρη­μα, από το οποίο μπο­ρούν να βγουν ενδια­φέ­ρο­ντα συμπε­ρά­σμα­τα. Παρά το γεγο­νός ότι το επί­ση­μο ποσο­στό της ανερ­γί­ας έχει μειω­θεί σημα­ντι­κά κατά την τελευ­ταία δεκα­ε­τία (από 11,7% το 2005 σε 6,4% το 2015), εντού­τοις τα ποσο­στά φτώ­χειας αυξή­θη­καν! Εδώ μπο­ρούν να γίνουν τα εξής σχόλια:

  1. Στην επί­ση­μη κατα­γρα­φή των ανέρ­γων δεν περι­λαμ­βά­νε­ται η περι­στα­σια­κή εργα­σία. Επο­μέ­νως, όποιος εργα­στεί για ορι­σμέ­νες ώρες τη βδο­μά­δα, ή το μήνα, δεν κατα­γρά­φε­ται στην στα­τι­στι­κή έκθε­ση της ανεργίας.

  1. Στη Γερ­μα­νία ανθεί η υπο­α­πα­σχό­λη­ση και η ελα­στι­κή εργα­σία, τα λεγό­με­να mini-jobs, η “μειω­μέ­νη εργα­σία” (Kurzarbeit). Περί­που 7 εκα­τομ­μύ­ρια άτο­μα εργά­ζο­νται σε συν­θή­κες ημια­πα­σχό­λη­σης με μισθούς που δεν ξεπερ­νούν τα 400 ευρώ.

  1. Η αύξη­ση της φτώ­χειας, παρά τη μεί­ω­ση της ανερ­γί­ας, είναι απο­τέ­λε­σμα μιας σει­ράς αντι­λαϊ­κών-αντερ­γα­τι­κών πολι­τι­κών που σχε­τί­ζε­ται με την περι­κο­πή των κατώ­τα­των μισθών, την προ­ώ­θη­ση των ελα­στι­κών μορ­φών εργα­σί­ας, της ενοι­κί­α­σης εργα­ζο­μέ­νων κλπ. Πρό­κει­ται, λοι­πόν, για έναν συν­δια­σμό φθη­νής εργα­σί­ας και περι­κο­πών κοι­νω­νι­κών παρο­χών που οδη­γούν ολο­έ­να και μεγα­λύ­τε­ρες μάζες εργα­τι­κών-λαϊ­κών στρω­μά­των στη φτωχοποίηση.

Από παλαιότερη διαδήλωση του Γερμανικού ΚΚ (DKP)

Από παλαιό­τε­ρη δια­δή­λω­ση του Γερ­μα­νι­κού Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος (DKP).

Ποιό είναι το συμπέ­ρα­σμα; Πίσω από το «οικο­νο­μι­κό θαύ­μα» της ανά­πτυ­ξης της γερ­μα­νι­κής οικο­νο­μί­ας βρί­σκε­ται η όξυν­ση της καπι­τα­λι­στι­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας. Με το αίμα και τον ιδρώ­τα εκα­τομ­μυ­ρί­ων κακο­πλη­ρω­μέ­νων και ολο­έ­να και πιο φτω­χών εργα­ζο­μέ­νων- γερ­μα­νών και μετα­να­στών- λει­τουρ­γεί η περί­φη­μη «ατμο­μη­χα­νή» της καπι­τα­λι­στι­κής οικο­νο­μί­ας της Ε.Ε. Η περί­πτω­ση της Γερ­μα­νί­ας απο­δει­κνύ­ει ότι ενι­σχύ­ε­ται η τάση από­λυ­της και σχε­τι­κής εξα­θλί­ω­σης της εργα­τι­κής τάξης, καθώς οξύ­νο­νται οι αντι­θέ­σεις του καπι­τα­λι­στι­κού συστήματος. 

Μονα­δι­κή διέ­ξο­δος για το γερ­μα­νι­κό λαό, για τους εργα­ζό­με­νους και τα φτω­χά λαϊ­κά στρώ­μα­τα της Γερ­μα­νί­ας αλλά και όλων των χωρών, είναι η ρήξη με το εκμε­ταλ­λευ­τι­κό καπι­τα­λι­στι­κό σύστη­μα, η ορι­στι­κή ανα­τρο­πή του και η οικο­δό­μη­ση μιας νέας κοι­νω­νί­ας, του σοσια­λι­σμού-κομ­μου­νι­σμού, όπου ο εργα­ζό­με­νος θα είναι πραγ­μα­τι­κός αφέ­ντης του πλού­του που παράγει. 

Μοι­ρα­στεί­τε το:

Μετάβαση στο περιεχόμενο